ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει τύχει μερικές φορές (χωρίς να το επιδιώκω) να πιάσω κουβέντα με αγνώστους στα ΜΜΜ, στην αρχή περί ανέμων και υδάτων που όμως στην πορεία εξελίχθηκε σε συζήτηση πιο βαθυστόχαστης και κοινωνικής μορφής. Υπάρχει κάτι το πολύ όμορφο και βαθιά ανθρώπινο σε αυτό: ένας άνθρωπος (ανεξαιρέτου φύλου, ηλικίας, χρώματος, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων ή οτιδήποτε άλλο) που δεν τον/την ξέρεις (και το πιο πιθανό να μην τον μάθεις ποτέ επειδή όταν κατέβεις εσύ ή αυτός/η στην στάση τους/της να μην τον/την ξαναδείς) να σου μιλάει για άκυρες (με την έννοια των μη συγκεκριμένων, όχι ότι είναι χωρίς σημασία) σκέψεις του/της, κρυφές του/της επιθυμίες ή και παράπονα. Πάντα όσοι/ες μιλάνε με τον συνεπιβάτη τους ανοίγονται πολύ εύκολα, ίσως να νιώθουν μία ελευθερία σε αυτό επειδή δεν τους ξέρεις οπότε δεν θα τους κρίνεις, απλά θα τους ακούσεις. Έχω κάνει αρκετές τέτοιες συζητήσεις με αγνώστους, σύντομες άτυπες φιλίες της μισής ώρας, του ενός τέταρτου, των 5 λεπτών, που μερικές ήταν πιο ουσιαστικές από αυτές που κάνω με τους φίλος και γνωστούς μου, ορισμένες είχαν τέτοιο επίπεδο ταύτισης και βαθύτερης επικοινωνίας που αρκετή ώρα αφ' ότου έφυγε ο συνεπιβάτης αυτός και επιστρέψαμε στην αρχική μας κατάσταση (άγνωστοι μεταξύ αγνώστων) καθόμουν και αναρωτιόμουν "κοίτα να δεις, υπάρχει έστω ένας άνθρωπος κάπου εκεί έξω με τον οποίο έχω τόσα κοινά" και χαμογελούσα στην ιδέα ότι το έφερε έτσι η τύχη και οι συγκυρίες που από πόσα πιθανά λεωφορεία που θα μπορούσε να πάρει και από πόσες θέσεις που θα μπορούσε να καθίσει, πήρε το ίδιο λεωφορείο με εμένα και κάθισε στην διπλανή θέση με εμένα και έγινε κάποιο τυχαίο περιστατικό που να αποτέλεσε την αφορμή για την έναρξη της επικοινωνίας-συζήτησης. Είναι κάτι πολύ όμορφο και γνήσιο θα έλεγα, κάτι που το έκαναν παλιά οι άνθρωποι σε καθημερινή βάση μέχρι που κάποιος κάποτε ανακάλυψε τα κινητά και το διαδίκτυο και από τότε ο καθένας κλείνεται στον ψηφιακό μικρόκοσμό του. Δυστυχώς τα άτομα με τα οποία έχω τέτοιες τυχαίες συζητήσεις είναι ή μεγάλα ηλικιακά ή παιδιά, δεν έτυχε ποτέ να μιλήσω είτε με αγόρι είτε με κοπέλα στην ίδια ηλικιακή κατηγορία με εμένα (20-25) επειδή όλοι την ώρα είναι με τα κινητά τους, από την άλλη όμως καταλαβαίνω πως οι καιροί είναι περίεργοι και δεν θέλουν όλοι να πιάνουν κουβέντα με αγνώστους. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά που γίνεται μία τέτοια αναπάντεχη κουβέντα κερδίζω κάτι από την ζωή. Μου αρέσει να ακούω τους συλλογισμούς των άλλων, από την γκρίνια για την ακρίβεια στα αγαθά μέχρι και νοσταλγικές αναπολήσεις για τα περασμένα, όλα έχουν μέσα λίγο από το Είναι αυτού του ανθρώπου και κάθε άνθρωπος δίνει την δική του πινελιά στον μεγάλο πίνακα της κοινωνίας.