ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Our 30s

Our 30s Facebook Twitter
146


Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο.

Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε. Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

146

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Με συγκίνησες...Μπορώ να καταλάβω πώς νιώθεις, όχι γιατί είμαι κι εγώ στο εξωτερικό, αλλά το ζω καθημερινά καθώς έχω την δίδυμη αδερφή μου έξω. Μετά από μεταπτυχιακό (που ξετίναξε τον οικογενειακό προϋπολογισμό, όπως λες), τώρα έπιασε δουλειά. Χαρήκαμε όλοι πολύ, αλλά ταυτόχρονα στενοχωρεθήκαμε... Ανάμεικτα συναισθήματα, αν και είναι ακόμη νωρίς. Εδραιώνει τη θέση της σιγά σιγά σε έναν ξένο τόπο. Ελπίζω να βελτιωθεί σύντομα η κατάσταση στην Ελλάδα για να μπορέσει να γυρίσει κάποια στιγμή πίσω... Ελπίζω... γιατί μου λείπει πολύ....
Είναι η δίδυμη σου αδερφή έξω;Πώς ήταν το πρώτο καιρό που ήσασταν χωρισμένες;;Έχω και εγώ μια δίδυμη αδερφή, η οποία ενδέχεται να φύγει αυτόν τον Σεπτέμβρη(ή τον επόμενο) για μεταπτυχιακό..Θέλω πολύ να φύγει γιατί ξέρω ότι θα της κάνει καλό,τόσο σε επίπεδο σπουδών όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο..Όμως,θα μου λείψει πολύ και δεν ξέρω πώς θα διαχειριστούμε κάτι τόσο πρωτόγνωρο για εμάς(να ζούμε σε διαφορετικές χώρες η κάθε μια).Εσείς πώς το διαχειριστήκατε;Έχεις σκεφτεί να πας και εσύ για να είστε μαζί;Έχετε συνηθίσει να ζείτε χωριστά;Σόρυ για τις πολλές ερωτήσεις αλλά είναι κάτι που με απασχολεί..
Πάνε ήδη δύο χρόνια... Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα και για τις δύο. Είχαμε συνηθίσει να είμαστε όλη την ώρα μαζί, γι αυτό και ήταν ένα σοκ στην αρχή. Δεν μπορούσα να την παίρνω τηλέφωνο όποτε ήθελα. Μιλούσαμε μόνο αργά το βράδυ μέσω skype. Βέβαια αυτό με έκανε να σταθώ πιο γρήγορα στα πόδια μου. Να στηριχτώ στο εαυτό μου και να νιώσω για πρώτη φορά στη ζωή μου ανεξάρτητη. Το γεγονός ότι δεν έμεινα τελείως μόνη μου πίσω αλλά με τον σύντροφό μου με βοήθησε αρκετά και αναπλήρωνε το κενό που ένιωθα αρχικά. Οι πρώτοι τρεις μήνες μου φάνηκαν αιώνας. Ήρθε τα Χριστούγεννα, μετά το Πάσχα για 8 μέρες μόνο, το καλοκαίρι βέβαια κάθισε αρκετά. Σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω την κατάσταση. Το γεγονός ότι την έβλεπα καθημερινά, έστω και μέσω υπολογιστή με παρηγορούσε, αλλά όταν έκλεινε η σύνδεση, συνειδητοποιούσα ότι ήταν τόσο πολλά χιλιόμετρα μακριά... Μετά κάθισα και το είδα πιο ψύχραιμα. Αν εξαιρέσεις το κόστος, μπορούσε να είναι στο σπίι σε 4 ώρες περίπου. Ο ξάδερφός μας που σπουδάζει βόρεια ΕΛλάδα, χρειάζεται 7 ώρες περίπου. Και έρχεται μόνο στις γιορτές όπως κι εκείνη. Καμία διαφορά λοιπόν. Κάπου εκεί χαλάρωσα κι έγιναν όλα θέμα συνήθειας. Είμαι χαρούμενη για εκείνη. Μια χαρά περνάει.Έχει πολλούς φίλους, ΈΛληνες και ξένους και έχει εγκλιματιστεί πλήρως. Θα δεις ότι με τον καιρό θα συνηθίσετε κι εσείς τη νέα κατάσταση. Τώρα αν μπορείς να πας κι εσύ μαζί της, αυτό είναι άλλο. Εμένα με κρατούσαν διάφορα πράγματα στην Ελλάδα...Από την άλλη, αν στο μέλλον δυσκολέψουν τόσο πολύ τα πράγματα εδώ, έχω μία διέξοδο διαφυγής, και το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο να με περιμένει.
Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και που μοιράστηκες την ιστορία σας..Είναι παρήγορο να ξέρεις ότι το βιολογικό άλλο σου μισό θα είναι καλά και θα πραγματοποιήσει τα όνειρά του..Και εμένα με κρατούν πολλά και διάφορα εδώ και δεν μας βλέπω να φεύγουμε μαζί,τουλάχιστον για την ώρα.. Εξάλλου, είναι αδύνατον να πάμε και οι δύο για οικονομικούς λόγους..Καλά και εμείς,πιστεύω,στο skype θα βασιστούμε...Ευτυχώς και εμένα η αδερφή μου εντός Ευρώπης θα σπουδάσει και θα μπορώ να πηγαίνω μια στο τόσο..Φεύγει τόσος κόσμος έξω και πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτές τις αλλαγές..Η μετανάστευση είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και κάποια στιγμή μπορεί να έρθει και η δική μας σειρά..Σε ευχαριστώ και πάλι..Εύχομαι τα καλύτερα και στις δυο σας και να περάσετε ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι μαζί!!
Μετά από δύο χρόνια Αγγλία και ένα Γαλλία επέστρεψα γιατί τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και η πιθανότητα να βρω δουλειά εδώ ήταν σαφώς περισσότερες. Αν και αυτή τη στιγμή εξακολουθώ να δουλεύω νομίζω οτι πλέον θα ξαναέφευγα τώρα που οι συνθήκες έχουν αλλάξει τόσο δραματικά μόνο εάν πραγματικά δεν υπήρχε απολύτως τίποτα να κάνω εδώ, ούτε καν θέση καθαρίστριας. Ίσως το σκεπτικό μου να είναι λάθος ίσως να με δικαιώσει...Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το τηρήσω και εύχομαι να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση όπου θα πρέπει να επιλέξω. Όπως και να 'χει τις στιγμές που έζησα εκεί δεν τις αλλάζω με τίποτα. Δεν είναι τόσο χάλια η Αγγλία μωρέ...Προσαρμόζεσαι... :)
και ακούγαμε και Καζαντζίδη...αχ βαχ...και στα καπάκια Blur γιατί είμασταν με το ενα πόδι στην πατρίδα και με το αλλο εκεί.Πίναμε ούζο της ξενιτιάς αλλα και pines για να μην μας χαρακτηρίσουν ασχετους και...sober!Tρώγαμε στις βρωμοpub οτι υπήρχε...ΑΧ...ΒΑΧ...αλλα νοσταλγούσαμε τα γεμιστά και την φέτα της μάνας μας εκει στ αφιλόξενα ξένα!Ειλικρινά παίδες,τοση τραγωδία και κλάψα στο εξωτερικό μόνο ο Ελληνας φοιτητής.Ο οποίος αφού "ξετίναξε το budget" όπως λέει και η Ανώνυμη Αλκοολική (sorry αλλά Α.Α. μόνο αυτο γνωρίζω)ξαναγύρισε στην μεσοτοιχία με την μάνα του - που τοσο νοσταλγησε - και τώρα κλαίγεται που ειναι άνεργος,μίζερος και τρώει και φακές!Ουστ,ηλιθιότητες.Τι κάνεις θέμα χρυσό μου,τ' αυτονόητα του απογαλακτισμού σου;
τα 20 χιλιάρικα έχουνε γίνει 16 και 15 δεσποινίς blossom, οι 20 πληρωμένες μέρες έχουνε γίνει απλήρωτες γιατί οι περισσότεροι προσλαμβάνουνε temps ή fixed term και άμα πληρώνεις και το 500αράκι για δωμάτιο στην μεγαλούπολη, το λες και μόνο επιβίωση......κατά τα άλλα ταυτίζομαι : χρόνια γεμάτα με ότι ποθείς
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλο αυτο το δακρύβρεχτο ύφος "Βασιλάκη Καϊλα" των αποφοίτων από τ Αγγλικά Πανεπιστήμια. Απολαύστε τις στιγμές σας και αφήστε τα μοιρολατρικά για τα 70s σας!Και εγω εκεί τελείωσα αλλα δεν το κάνω retro θέμα!
Πολύ όμορφο...και αυτή ήταν μόνο η αρχή... Εσύ που γύρισες, ξαναφύγε αν βρεις την ευκαιρία. Βρες τρόπο να περνάς καλά στην Ελλάδα του 2013, - έτσι γιατί μπορείς - και μετά προχώρα, φύγε και ξαναγύρνα κάποτε.Ζήσε.
Και που να 'σαι 10000χμ μακρια όπως εγώ..Αν είναι Αγγλία καλά είναι σε 3 ωρίτσες Αθήνα, από Λατινική Αμερική θες 23 ώρες και 1000 ευρώ παραπάνω στο εισητήριο..Περαστικά μας
ωραίο το κείμενο και καταλαβαίνω απόλυτα τη θλίψη - έλειψα κι εγώ, σε διαφορετικά μέρη, η Αγγλία το πιο αγαπημένο, κι έχασα κι εγώ γάμους, βαφτίσεις και κηδείες. αυτές οι τελευταίες πόνεσαν περισσότερο από οτιδήποτε. χρόνια σου πολλά και με την εμπειρία της "ενήλικης ζωής" και των υποχρεώσεων και εδώ κι εκεί θα σου πω κάτι: μην θλίβεσαι καθόλου και να είσαι σίγουρη πως η απόφαση να μείνεις μακριά από την Ελλάδα, όσο και δύσκολη, είναι η σωστή. οι 20.000 λίρες το χρόνο (και βάζω το ελάχιστο), οι 20 μέρες διακοπές (πραγματικές, πληρωμένες, που τις παίρνεις πράγματι και δεν μένουν στα χαρτιά), η ασφάλειά σου, ο σεβασμός της δουλειάς σου και τις προσωπικότητάς σου, όχι μόνο στον εργασιακό χώρο, αλλά γενικότερα στην καθημερινή ζωή, δεν συγκρίνονται με τίποτα. έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις αποφάσεις στη ζωή σου, αντί απλώς να επιβιώνεις όπως-όπως από μέρα σε μέρα, να βοηθάς τους γονείς σου (εφόσον χρειάζεται), να είσαι στο πλευρό των ανθρώπων που αγαπάς, έστω για 20-25 μέρες το χρόνο, αντί να μαραζώνεις στο σπίτι γιατί δεν περισσεύει ούτε 1€ για εισιτήριο λεωφορείου... δυστυχώς, η ζωή μας έχει αλλάξει. να είσαι καλά.
Πολλά συγχαρητήρια για το συγκινητικότατο κείμενο. Δε θα μπορούσε κανένας να το γράψει για μένα, μα εσύ τα κατάφερες. Πέτυχες τα πάντα. Τους ορόφους με τα ψώνια. Το μεγαλύτερο σπίτι πάνω στο χρόνο στην αύξηση. Τις φακές. Με τον πρώτο μισθό όντως κεράσαμε φίλους και αρχίσαμε να ντυνόμαστε. Η βαλίτσα απείραχτη για 10 μέρες μετά. Είσαι μέσα στο μυαλό μου. Σε ευχαριστώ πολύ. Και για όσους δεν το πιάνουν, αν δεν έρθεις Αγγλία, γιατί είναι 100% από Αγγλία δεν θα καταλάβεις. Ούτε παραπονιέμαι, ούτε κλαίγομαι, αλλά το τι τραβάει ένας άνθρωπος που φεύγει στο εξωτερικό το ξέρει μόνο αυτός. Δεν είναι εύκολο μάγκες. Θέλει κοχόνες. Να σε καλά!
Δεν ξέρω τι θέλει τελικά μεγαλύτερα ¨κοχόνες", να μείνεις εδώ και να παλέψεις με τη μιζέρια, τη φτώχεια, την ανεργία, την Ελλάδα της πολιτι(σμι)κής παραζάλης ή, έχοντας τα απαιτούμενα εφόδια, να πας στην Γηραιά Αλβιώνα, να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά και κάτω από το βαρύ,μελαγχολικό γκρίζο ουρανό να ταλανίζεσαι από το "νόστιμον ήμαρ"...
Και τα 2 φίλε μου. Επαναλαμβάνω ότι δεν κλαίγομαι, έχει και τα καλά της η ζωή εδώ αλλιώς θα τα μάζευα και θα γυρνούσα. Αλλά όσα λέει το αρχικό άρθρο είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το ότι εγώ ή οποιοδήποτε άλλος θα βαρέσει απαλεψιές, δε μειώνει την απαλεψιά τη δική σου ή οποιοδήποτε άλλου. Μην πολώνετε τα σχόλια. Ο λόγος που έγραψα για τα κοχόνες ήταν γιατί βγαίνουν κάποιοι πολύ εύκολα και κράζουν τύπους που δεν ξέρουν για τις επιλογές τους, χωρίς να ξέρουν τι τους παρακίνησε να φύγουν. Εγώ περίμενα 30 χρόνια να δω φως στην πατρίδα, να δω κάτι αξιοκρατικό, κάτι σωστό να γίνεται, ένα απατεώνα να τον βάζουν μέσα και πάει λέγοντας. Έγω περάσει τα πάνδεινα πριν φύγω. Υπάρχουν σίγουρα και αυτοί που "νύχτα" έφυγαν χωρίς να καταλάβουν καν τι σημαίνει δουλεία στην Ελλάδα. Εγώ δεν είμαι ένας απο αυτούς. Επί 10 χρόνια δούλευα 10ωρα και 12ωρα στον τομέα μου και αυτό με έκανε περιζήτητο στη δουλειά μου ακόμα και στο εξωτερικό, όπου με ζήτησαν και έφυγα. Συνεπώς, η ιστορία του καθενός είναι διαφορετική. Άλλοι φεύγουν για το εύκολο χρήμα (και γυρνάνε ή τα παρατάνε εξίσου εύκολα όταν δουν ότι και αυτό είναι παραμύθι) και άλλοι έρχονται γιατί οι καριέρες τους δεν έχουν άλλο προς τα πάνω στην Ελλάδα ή γιατί τα πεδία που επέλεξαν απλά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Άλλοι γιατί δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Και όσο για τα εισιτηριάκια για την Ελλάδα, όσοι είστε από Αθήνα είστε τυχεροί, οι βόρειοι για κάθε επίσκεψη δίνουμε τα κέρατα μας οπότε αυτό το "νόστιμο ήμαρ" δεν είναι και τόσο πλούσιο όσο κάποιοι νομίζουν....
Αυτό δεν είναι η "γενιά μας", είναι η "τάξη μας". Να ξέρουμε τι λέμε... Πολύχρονος/η! Καλά τα κατάφερες, αν δεν σ' αρέσει, εκεί που την άφησες είναι η Ελλάδα, δεν έφυγε. Έλα να επενδύσεις :P
Μπράβο ρε σουβλάκι! Έψαχνα να βρω την λέξη... Κι εμείς δηλαδή που κλείνουμε φέτος τα 30, δουλεύουμε από τα 19, όχι γιατί απαραίτητα δεν είχαμε χρήματα, αλλά γιατί θέλαμε να είμαστε ανεξάρτητοι. Σπουδάσαμε παράλληλα και τελειώσαμε 'αργότερα' γιατί κάθε 3 και λίγο έκλειναν οι σχολές, μείναμε Ελλάδα και φάγαμε (και τρώμε) όλα τα απόνερα, δουλεύουμε μεν σε αυτό που σπουδάσαμε (και λεγόμαστε και 'τυχεροί' γι' αυτό) αλλά είμαστε με 3 και εξήντα στην καλύτερη... σε ποια γενιά κολλάμε;Σε άλλη Ελλάδα γεννηθήκαμε; Και είμαστε πολλοί περισσότεροι από όσο φαίνεται.Άρα ναι... αυτό δεν λέγεται "η γενιά μας". Λέγετε "η τάξη μας".
Επιτέλους κάποιος το λέει! Δεν αντιλαμβανόμαστε πως αυτό το φαινόμενο, όσο συχνό είναι, είναι άλλο τόσο περιορισμένο. Πρώτη ερώτηση (δυστυχώς) είναι "σε ποιό σχολείο πήγες;".
Θα συμφωνήσω στο ότι εάν δεν ζήσεις εκτός Ελλάδας δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι μακριά απο την πατρίδα. 7 χρόνια εκτός Ελλάδας, σπουδές, δουλεια...δεν λέω...τυχερός που εργάζομαι στο αντικείμενο που αγαπω..τυχερός που μπορω και έχω μια δουλεια που μου παρέχει ένα αξιόλογο ποσο για μα ζω την ώρα που πολλοί άλλοι στην ηλικία μου προσπαθούν να επιβιώσουν με την όλη κατάσταση...ευτυχισμένος όμως;;;; Δε νομίζω...γιατι η καλη δουλεια και τα καλα λεφτα δεν είναι απαραίτητο ότι σε κάνει κ ευτυχισμένο..καλη η Αγγλία αλλα σαν την Ελλάδα δεν έχει..και ας έχει κ τα στραβά της..
Μια χαρα ειναι η Αγγλια και καλυτερη σε ολα απο την Ελλαδιτσα. Ας μπορουσα να μεινω εκει για παντα. Ουτε για διακοπες δε θα γυρναγα πισω αν μπορουσα!
20 25 30 35 ... ήμασταν στο δρόμο αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη κοινωνία. Αν ήσουν κι εσύ, ίσως να κοιμόσουν καλύτερα το βράδυ. Ίσως και να είχε κάτι αλλάξει. Σκέψου το και χρόνια πολλά.
όσο εσείς βγαίνατε στο δρόμο "για μια καλύτερη κοινωνία", κάποιοι προσπαθούσαν να δουλέψουν για μια καλύτερη κοινωνία. και τη βλέπεις την καλύτερη κοινωνία στις χώρες που κάθονται να δουλέψουν αντί να βγαίνουν στο δρόμο και να σαμποτάρουν κι αυτούς που δουλεύουν
Ε μα ναι...ρωτάς τι δουλειά κάνεις και μερικοί απαντούν συνδικαλιστές, αλλοι λένε κάνω πορείες κλπ...πολυ ενοχλητικό αυτό του Ein Julitag.Ξέρεις δεν είναι εύκολα να αφήνεις τα πάντα και να παλεύεις αλλού γιατι στη χώρα σου όλα τα καλοπαιδια-κοματοσκυλα στο πανεπιστημίο με 0 μόρφωση έχουν παρει όλες τις θέσςις και συ με πτυχια μεταπτυχιακα διδακτορικά κάνεις τη σερβιτόρα-τηλεφωνήτρια-πωλήτρια που και για αυτά πλέον μεσον χρειάζεσαι...δεν πειράζει λοιπόν μείνε εσυ να αγωνιστείς και να τρως το ζεστο φαγακι της μαμάς και ασε μας εμάς τους προδότες.....
μάθε να διαβάζεις καλά τις στατιστικές πρίν μιλήσεις, tool (χρησιμοποιείται μερικές φορές ιδιωματικά σαν "ηλίθιος" στα αμερικάνικα). οι στατιστικές λένε πόσες όρες σε στήνει ορθοστασία ο γκασμάς που έχεις για αφεντικό, όχι πόσο παραγωγικός είσαι. εσύ στα 15ωρα που δουλεύεις μπορεί να ράβεις και να ξηλώνεις.
Συγγνώμη που θα σας τη χαλάσω, αλλά απευθυνόμουν στο ίδιο τόνο γραφής στο συντάκτη του άρθρου Our 30s που ζει σε μια χώρα <<χωρίς ήλιο αλλά με λεφτά>>, εκφράζει τις σκέψεις του και ενδεχομένως και κάποια ερωτηματικά. Παρόμοια με τους υπόλοιπους που μένουμε σε μια χώρα με ήλιο και αβεβαιότητα. Οι υστερίες και οι κατηγοριοποιήσεις σας λοιπόν δε βοηθούν στην επικοινωνία μας.
Ρε ελληνάρα σταμάτα πια την γκρίνια. Φτάνει, αμέσως να συγκρίνουμε ποιος το κάνει καλύτερα, εγώ ξέρω, εσύ δεν ξέρεις και άλλα τέτοια ωραία. Άμα ήσουν εδώ κτλ κτλ. Κατάλαβε επιτέλους ότι η μάχη που δίνεις εσύ στον δρόμο, άλλοι την δίνουν αλλού, χωρίς να γκρινιάζουν ότι εσύ δεν κάνεις τα πράγματα όπως θέλουν, όπως δήθεν πρέπει. Κατάλαβε επιτέλους ότι ο/η Α.Α. και ο καθένας που είναι στην θέση του/της μιλάνε στους ξένους για την Ελλάδα, τους λένε και τους δείχνουν ποια νέα να ακολουθούν, ποιά μέσα λένε τα πράγματα με το όνομά τους και ποιά όχι, τους λένε και κυριότερο τους δείχνουν/αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες, είναι εργατικοί, έξυπνοι και ικανοί. Κατάλαβε ότι ο καθένας έχει τον ρόλο του, όπως στην Αθήνα θα βρεις ανθρώπους να είναι στην καφετέρια την ώρα που περνάει η διαδήλωση, έτσι και έξω θα βρεις Έλληνες που φέρονται με τρόπους που θα σε κάνουν να ντρέπεσαι. Κατάλαβε ότι "καλοί" και "κακοί" με τα δικά σου κριτήρια υπάρχουν παντού. Σκέψου το και σταμάτα επιτέλους την γκρίνια.
ωραια ολα αυτα αλλα ενα μεγαλο μερος τους τα καναμε ορισμενοι λιγο πιο πριν, οταν φυγαμε απο την επαρχια και πηγαμε να σπουδασουμε αθηνα/ θεσσαλονικη ή καπου αλλου...οποτε η εμπειρια του οικογενειακου οικονομικου ξετιναγματος και του μαγειρεματος/σουπερμαρκετ προυπηρχαν προ πολου. οσο για την εμπειρια του εξωτερικου ...αυτο ειναι κατι που ο καθενας το βιωνει κι αλλιως...αναλογα με την ηλικια του ,τις προηγουμενες εμπειριες του και τον τροπο ζωης του εκει... χρονια πολλα !!!
roula32 τα έχω κάνει και τα δύο και αυτό που έχω να σου πω είναι πως δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο.Η Αγγλία, η Σκωτία και η Γερμανία ΔΕΝ είναι Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα είναι (ότι και να σημαίνει αυτό).
Το κείμενο μυρίζει Βρετανία...Ο Ηράκλειτος δεν ήταν που είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια από την απώλεια της πατρικής γης; Μου το λέγε ο πατέρας μου και δεν τον πίστευα, αν δεν πας μετανάστης δεν το χωράει το μυαλό σου - όσα λεφτά και να βγάλεις, όσο καλά κι αν περνάς.Εγώ πάντως Α.Α. στα 30 γύρισα πίσω και δεν το μετάνιωσα ποτέ- παρά το ότι ο μισθός υποδιπλασιάστηκε και το καθημερινό βρισίδι υπερδιπλασιάστηκε! Το σημείο κλειδί είναι με κάποιο τρόπο να μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου στην Ελλάδα του 2013...
Διακρίνω μια κάποια πικρία? Ένα κάποιο παράπονο? Αν κάνω λάθος, κάνω λάθος, αν δε κάνω, δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Έχεις την ιδανική ζωή. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων της γενιάς 30-40 που σπούδασε αυτό που κάνεις ήταν και εξακολουθεί να είναι το βέλτιστο. Μην ανησυχείς το τζατζίκι τρώγεται και το καλοκαίρι, δε χρειάζεται να το τρως όλο το χρόνο. Καλή συνέχεια και χρόνια πολλά.
είναι από τα πιο συγκινητικά κείμενα που έχω διαβάσει. καμία πικρία, κανένα παράπονο. αυτή η μικρή μελαγχολία μόνο που σε πιάνει τα απογεύματα της κυριακής. είναι επιλογή μας να είμαστε έξω και δεν το μετανιώνουμε καθόλου. κάνουμε φίλους, ερωτευόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας με καλές και κακές στιγμές, όπως και όσοι είναι ακόμη στην ελλάδα. πού και πού όμως μας λείπουν οι παλιοί μας φίλοι και η γκαρσονιέρα στα εξάρχεια που ονειρευτήκαμε στα 16 μας. αυτό λέει το κείμενο. όσο για ιδανικές καταστάσεις και βέλτιστες συνθήκες, κανένας δεν τις έχει σε αυτή τη συνθήκη που έχουμε, πίστεψέ με.