LIFOLAND
YouSendIt! /

Our 30s

Από την A.A.

Our 30s Facebook Twitter
LIFOTEAM
LIFOTEAM
146


Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο.

Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε. Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

146

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
Daf o drakos
Daf o drakos
μεταξύ μας όμως,ε.προφανώς ήταν λογοπαίγνιο με το γνωστό σλογκανακι, ρήση του ΠΑΟΚ (παοκ και ας μη γαμήσω ποτέ).Κάτι που μάλλον δεν σου φάνηκε αστείο, μιας και κάτι τέτοια δεν τα χετε δει αγγλίες.Αντε τώρα σύρε να πα να ελέξγεις και τα υπόλοιπα σχόλια στη lifo.
Onar
Onar
ποσο με συγκινησε, θα μπορουσα να το ειχα γραψει εγω, χωρις καμια αλλαγη η ζωη μου στο εξωτερικο....ποσο χαιρομαι που γυρισα Ελλαδα με όλες τις συνεπειες τις αποφασης μου.
alikangaroo
πολυ ομορφο κειμενο και απολυτη ταυτιση απο μεγαλο ποσοστο ελληνων του εξωτερικου.και στην ολλανδια τα ιδια παιδια. Καλα να ειμαστε να εκτιμαμε και να εκμεταλλευομαστε τις ευκαιριες που ερχονται οπου κι αν ειμαστε στον κοσμο.
smefoula
Πραγματικά με συγκίνησε το άρθρο. Ειλικρινές και κατανοώ τη μελαγχολία.. δεν μπορώ να αποφύγω βέβαια τον παραλληλισμό με τη δική μου ιστοριά, όντας και εγώ στα πρόθυρα των 30..Δεν έφυγα στα 25 για μάστερ σε fancy πανεπιστήμιο του εξωτερικού, γιατί πολύ απλά τα οικονομικά των δικών μου δεν το επέτρεπαν. Αντιθέτως τελείωσα ακριβώς στα 4 χρόνια το πτυχίο, ξεκίνησα αμέσως να δουλεύω και επέλεξα ένα μεταπτυχιακό στην ίδια πόλη με κριτήριο το ύψος των διδάκτρων.. Έμεινα και εγώ σε σπίτι μικρό, πληρώσα κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα, όταν έφτανε ο μισθός για να πληρωθούν.. Πηγα μόνη σουπερμαρκετ, αλλά δεν τα κουβαλήσα 3 οροφους γιατί απλά έμενα σε ισόγειο, μόνο αυτό μπορούσε να καλύψει ο ανύπαρκτος μισθός μου. Έκανα ασφάλιση και συνταξιοδοτικό, αυτά όμως που επιβάλλει ο νόμος,χωρίς δυνατότητα επιλογής, με ανύπαρκτες παροχές. Αρκετές φορές χρειάστηκε να πληρώσω πέραν της ασφάλειας για να εξυπηρετηθώ όταν αρρώστησα. Έχασα παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες.. γιατί οι τρελές ώρες εργασίας δεν μου επέτρεψαν να παραβρεθώ (και φυσικά ποτέ δεν πληρώθηκα υπερωρίες). Ήρθε και η αύξηση, πήγα σε μεγαλύτερο σπίτι, σε καλύτερη περιοχή. Τελείωσα το μεταπτυχιακό, μετά από 2 χρόνια, λόγω καταλήψεων που οδήγησαν στο να χαθεί ένα εξάμηνο.. Ως που ήρθε η κρίση.. ο μισθός δεν έφθανε, επέστρεψα στη πόλη που μεγάλωσα, βρήκα ευτυχώς δουλειά και τώρα τα έσοδα-έξοδα βγαίνουν καλύτερα και πλέον είμαι στην ίδια πόλη με την οικογένεια μου και τους παλιούς μου φίλους (όσοι είναι ακόμη εδώ..). Αν και πλέον στην ίδια πόλη, εξακολουθώ να χάνω παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες.. δεν βλέπω συχνά τους δικούς μου, και δεν 'μαλώνω' πλέον με τα αδέρφη μου για το τηλεκοντρόλ αλλά για το πως θα καλύψουμε τα εξόδα.. Και πάλι θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς γιατί υπάρχουν συνάθρωποι μας, πολλοί δυστυχώς, οικογενειάρχες- άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμη και το καθημερινό φαγητό..Welcome to Greece λοιπόν, and have a nice trip back.. Τα πράγματα εδώ πλέον είναι τραγικά, σε βαθμό που δεν μένει 'χώρος' για μελαγχολίες αλλά μόνο για βαριά κατάθλιψη.. Φιλικά.an almost 30 girl.
Hypatia
Hypatia
Εγώ πάντως το λέω αναίσχυντα: μένω τρία χρόνια εξωτερικό, περνώ τέλεια, έχω ενηλικιωθεί και βγάζω λεφτά. Έχω φίλους, έχω τέλεια δουλειά και όλα καλά. Ούτε θλίψη ούτε τίποτα. Δεν θα γύριζα. Μπράβο σε όσους μένουν, αλλά δεν είναι για μένα. Φιλάκια.
παπαρουνα
παπαρουνα
Στην Ελλάδα της κρίσης με παιδιά εγκλωβισμένα επειδή δεν είχαν budget να ξετινάξουν, ούτε καν την ελάχιστη οικονομική δυνατότητα να ψάξουν δουλειά στο εξωτερικό, με νεαρούς οικογενειάρχες να δουλεύουν για 600 ευρώ επειδή πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά σου φαντάζεις γραφική επειδή αναπολείς μια ζωή που στην τελική και γεμάτη ήταν και "προνομιούχα" και αρκετά προστατευμένη μη σου πω... Οκ για τους Ελληνες του εξωτερικού όλα αυτα μοιάζουν ρομαντικά. Για εμάς που βιωνουμε την άλλη πλευρά της μιζέριας και της απαξίωσης απλά παιδιάστικα... Όλοι οι γνωστοί μου που φύγαν στο εξωτερικό εύπορα παιδιά ήταν , ζορίστηκαν αρκετά στη δουλειά και την προσαρμογή τους, αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν γιατί είναι καλοί επαγγελματίες αλλά σίγουρα είχαν περισσότερες προοπτικές εξέλιξης και ευκαιρίες γιατί ΕΙΧΑΝ τη δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό. Μη μου γκρινιάζεις όμως για την "δύσκολη δουλειά σου και την γεμάτη βαλίτσα" από την τελευταία εξόρμηση στη Βαρκελώνη όταν εμένα τα λεφτά μου δε μου φτάνουν ούτε για παγωτό στη Λούτσα.... είναι αχαριστία και προκλητικό.
whorse
Χωρίς να θέλω να θίξω τη γνώμη σου που άλλωστε έχει μεγάλο μέρος αλήθειας (πολλοί είναι αυτοί που τα έχουν και κλαίγονται για τον γαύρο της μαμάς), είναι πολλοί αυτοί που έρχονται πλέον και τα βγάζουν πέρα με νύχια και με δόντια, άλλοι που έρχονται με δανεικά (εγώ) και άλλοι που βλέποντας τον τραπεζικό τους λογαριασμό να συρικνώνεται (και αν είχαν και τίποτα μέσα) πήραν την απόφαση να την κάνουν. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Το θέμα είναι οτι στο συγκεκριμένο άρθρο δεν θίγει οικονομικά θέματα, θίγει άλλα θέματα που πιάνουν τους περισσότερους, ανεξαρτήτως οικονομικής ευκολίας :)
fstunco
fstunco
ναι ολοι εσεις που γκρινιαζετεζω στην ελλαδα , ξυπνησα να παω στη δουλεια μες τον ιδρωτα. Εξω εχει 30 βαθμουσ και ειναι απλα πρωι.κανω μπανιο , ξανα ιδρωνω. οι ανεργοι φιλοι μου πανε για μπανιο.Πως να συγκεντρωθω εγω στη δουλεια μου με αυτο το κωλοκαιρο.Αν ειχε συνεφία και δροσια δεν θα ταν καλυτερα???και ειμαι σιγουρος οτι βγαζετε αρκετα για να ερθετε 2 βδομαδες το καλοκαιρι να χαρείτε ηλιο κ συγγενείς
JojoMojo
η διαδικασία της βαλίτσας (μεταφορικά και κυριολεκτικά) είναι πολύ δύσκολη, σου εύχομαι να την κάνεις όλο και πιο ανώδυνα όσο περνάει ο καιρός. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζείς μισή ζωή εδώ και μισή εκεί (χωρίς να το ζεις πραγματικά το εκεί, στην πατρίδα) . Σου εύχομαι να νιώσεις σαν το σπίτι σου όπου κι αν είσαι.
Unidentified_User
Unidentified_User
"Σήμερα φεύγουν οι μορφωμένοι νέοι μας στο εξωτερικό και μετά από 30 χρόνια θα λέμε “θυμάστε το 2013 που έφυγαν όλοι;”. Άντε να τους ξαναφέρεις πίσω τότε… Σε διάφορες φάσεις της νεότερης ελληνικής ιστορίας οι καλύτεροι έφευγαν στο εξωτερικό και έμεναν πίσω οι δοσίλογοι, αυτοί που δεν άξιζαν. Γι αυτό και έχουμε τώρα αυτές τις συνέπειες. Πάντα βρίσκουμε μία αφορμή, να εξοστρακίζουμε τους καλύτερους στο εξωτερικό, κατηγορώντας τους ως κομμουνιστές, φασίστες, ή ότι δεν είναι χριστιανοί. Πάντα βρίσκουμε μία μαγική λέξη, να τους τη φορτώσουμε και να τους “ξεφορτωθούμε”." Από τον καθηγητή Δημήτρη Νανόπουλο, διευθυντή του ερευνητικού τμήματος World Laboratory στη Λωζάνη, του τμήματος Αστροσωματιδιακής Φυσικής του Κέντρου Προχωρημένων Ερευνών (HARC) και διακεκριμένου (distinguished) καθηγητή στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Texas A&M, College Station που υποστηρίζεται από την NASA. Επί σειρά ετών ανήκε στο ανώτερο ερευνητικό προσωπικό του Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης (CERN). Πηγή: www.lifo.gr
Electrophonon
Ως 30άρης Περιστεριώτης στην Αγγλία, νομίζω πως με κάλυψες πλήρως(τουλάχιστον από την 3η γραμμή και κάτω).Από τα 22 μέχρι τα 30 μου ταξιδεύοντας, σπουδάζοντας και δουλεύοντας σε διάφορες γωνιές της Ευρώπης πίστευα πως ήμουν ένας πολίτης του κόσμου. Μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, κατάλαβα πως μάλλον τελικά είμαι ένας μοντέρνος οικονομικός μετανάστης.Όπου κι αν ζεις Έλληνα, γέμισε τη μέρα σου με κάτι ωραίο και μην γκρινιάζεις. Θα ξαναρθούν μικρές χαρές.Χρόνια πολλά Α.Α.