Shot_In_The_Ass*

Δεν φοβάσαι να βάζεις μέσα στο σώμα
σου κάτι τόσο πιο δυνατό από σένα;

Μαρία Μήτσορα

Γαμώτο, πόσο έχυνες εκείνη την εποχή,
πιστεύω πως δεν χύνεις πια έτσι, σήμερα.

Χαχάνισε, έκανε σαν νεαρός γερομαλάκας,
σαν ξεμωραμένος μαλάκας.

Είχε, όμως, αρκετή επίγνωση ώστε δεν σου άφηνε περιθώριο να τον κρίνεις. Λιγάκι ίσως.

Φευγαλέα.

Αυτό που ήταν χαρούμενο, δεν ήταν μόνο η μουσική, η house nation, η ντίσκο πρωτύτερα ή το γαμήσι.

Ήταν η φιλία, η φιλοσοφία, τα ρούχα,
τα τριχωτά σώματα, η τροφή, τα χρώματα.

Γαμώτο, όλα ήταν χαρούμενα.

Kαι επιπλέον, το λέγαμε
φανερά,
αυτό ήταν πολιτική.

Είχαμε παρατήσει τα κόμματα,
τον Τρότσκι, τις συζητήσεις
και τους "εργάτες".

Ήταν σέξι, το πιάνεις;

Γαμούσαμε, κι αυτό ήταν πολιτική.
Φιλούσες έναν άντρα, έκανες την
Οκτωβριανή σου Επανάσταση.

Ήταν προσωπικό, ιδιωτικό – καθώς ήμασταν πούστηδες, το ιδιωτικό γινόταν δημόσιο.

Ακόμα, δεν ήταν ανάγκη να σκυλοβαριόμαστε κάνοντας διαδηλώσεις, να συζητάμε για στρατηγικές όπως στα συνδικάτα.

Χωνόμασταν κάπου, αγαπιόμασταν, μάλιστα,
ήταν πιο πολιτικό από μια συνέλευση.

Φυσικά, αυτό θα κατέληγε
σε οικονομικό φιλελευθερισμό.

Oλα ιδιωτικοποιήθηκαν, εξατομικεύτηκαν.

Αλλά εκείνη την εποχή...

Γαμώτο, ακούγομαι σαν παλαίμαχος.

Χαμογέλασε.

Tristan Garcia:
Η καλύτερη πλευρά των ανθρώπων
(Eκδόσεις Πόλις)