Συμμετέχω στο Athens Pride τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια. Όχι ως ηδονοβλεψίας ενός weirdo «καρναβαλιού», όπως νομίζει ότι είναι το Pride ο Θάνος Τζήμερος (σύμφωνα με το πολυσυζητημένο «τραγικό» άρθρο του στο protagon), αλλά ως ουσιαστικός υποστηρικτής μιας εκδήλωσης/διαδήλωσης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων αυτής της χώρας, που, ναι, είναι βασισμένη σε μια «χρωματιστή» εξωστρέφεια με ανθρώπους ντυμένους αρχαίους Έλληνες και το «Get Lucky» των Daft Punk να παίζει στο repeat. Αλλά από πότε το να διεκδικεί κάποιος τα δικαιώματά του πρέπει να είναι συνυφασμένο με κατήφεια, μολότοφ και μεταπολιτευτικό ροκ; 
Το κείμενο του Τζήμερου είναι τόσο βουτηγμένο στην ομοφοβική άγνοια ενός τεράστιου κινήματος που δεν είναι αθηναϊκό φαινόμενο, τόσο βουτηγμένο στην άγνοια ενός ανθρώπου που προβάλλεται ως φιλελεύθερος πολιτικός και γράφει για το pride από τον καναπέ του, χωρίς να έχει ποτέ ουσιαστικά ασχοληθεί με αυτό ή παρευρεθεί ποτέ σε κάποια από τις εκδηλώσεις του. Μου θυμίζει πολλούς συναδέλφους μου, που για χρόνια έγραφαν στα lifestyle περιοδικά για τις φυλές της Αθήνας, για τη νύχτα, τα κλαμπ, τις νέες «hot περιοχές» χωρίς να έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε περίμετρο εκατό μέτρων έξω από το σπίτι τους (σας ξέρω ποιοι είσαστε). Η δημοσιογραφία του καναπέ, η πολιτική του καναπέ. Ναι, και εγώ υπέπεσα στο «παράπτωμα» να φωτογραφίσω την κυρία Λουκά που κάθε χρόνο έρχεται στο Pride με ένα εικόνισμα στο χέρι και φωνάζει κάτι ακατάληπτα για να την τραβήξουν μερικές φωτογραφίες και να τη δείξουν τα κανάλια (ξέρουμε, πια, ότι έρχεται μόνο γι' αυτόν το λόγο, αλλά τουλάχιστον έρχεται) ή κάποια ημίγυμνα αγόρια που τα είχε ανεβάσει σε ένα άρμα ένα energy drink για διαφήμιση (κάτι που επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κακό – δείτε κάποιες από τις διαφημίσεις που παίζουν αυτήν τη στιγμή στην τηλεόραση). Είναι δεδομένο ότι τα φωτογραφικά highlights από μια τέτοια εκδήλωση, όπως και από κάθε αντίστοιχη εκδήλωση ανά τον κόσμο, θα είναι αυτά, αλλά αυτό δεν απαξιώνει καθόλου την πηγαία ορμή των δέκα χιλιάδων ανθρώπων που περπάτησαν στους δρόμους της Αθήνας το προηγούμενο Σάββατο, στήνοντας ένα πάρτι από το οποίο μακάρι να έπαιρναν ιδέες και άλλοι διαδηλωτές. Δεν το λέω με εμπάθεια, αλλά η εικόνα των αριστερών μπλοκ στην ουρά του parade, τουλάχιστον αισθητικά, ήταν απογοητευτική και εμφανώς ψηφοθηρική. Μπροστά το Studio 54, πίσω η μπουάτ Απανεμιά.
Το έχω ξαναγράψει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι κυρίως πολιτικό αλλά αισθητικό (από εκεί ξεκινούν όλα). Μπορώ να δεχτώ τη ρητορική του Τζήμερου ότι η υπερηφάνεια για τη σεξουαλικότητα του καθενός δεν μπορεί να γίνεται βάση για τη διεκδίκηση των οποιωνδήποτε δικαιωμάτων του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το Pride είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πάρτι, που ξεκινάει από εκεί, αλλά καταλήγει στην υπεράσπιση ενός ανεκτικού κόσμου. Τα highlights του Pride δεν είναι ούτε τα ημίγυμνα αγόρια ούτε η κυρία Λουκά, αλλά η γιαγιά στο αναπηρικό καροτσάκι, οι περίπου τριάντα εκπρόσωποι των αθηναϊκών πρεσβειών που παρέλασαν ακομπλεξάριστα, ο Αφγανός που σε κατάσταση μέθης ούρλιαζε με ψηλά τα χέρια σε όλη τη διάρκεια της παρέλασης, οι εθελοντές που κρατούσαν την τεράστια σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, οι οικογένειες με τα παιδάκια στους ώμους, ακόμα και το χαμόγελο κάποιων αστυνομικών που διασκέδαζαν ειλικρινά με το θέαμα, χωρίς ειρωνική διάθεση. Το μόνο αρνητικό που διέκρινα στο φετινό Pride ήταν μια υποτονικότητα σε σχέση με τα προηγούμενα, σαν να ήταν όλοι λίγο κουρασμένοι, σαν να έχουν καταλάβει ότι στην εποχή της Golden Dawn όλα αυτά ίσως και να είναι λίγο ανούσια. Επίσης, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή, που στο παρελθόν, όταν βρισκόταν στο 0,3%, την «έπεφτε» επανειλημμένως στο Pride, άλλοτε με παράλληλες διαδηλώσεις και άλλοτε με γιαούρτια, τα τελευταία χρόνια, που εκτόξευσε τα ποσοστά της και μπήκε στη Βουλή, κάθεται στο σπίτι της (μια έξυπνη όσο και ανησυχητική τακτική – τελικά, είναι πιο έξυπνοι από όσο νομίζουμε και αυτό είναι χειρότερο). Επίσης, ένα ενδιαφέρον γεγονός ήταν η συνάντηση του parade με μια αντιρατσιστική πορεία με τη συμμετοχή Γάλλων αριστερών και φεμινιστριών μπροστά από τη Βουλή. Από τη μια Γαλλίδες εξηντάρες που φώναζαν légalité, από την άλλη τα πολύχρωμα πανό και ο σκύλος που είχε πάνω του μια πινακίδα που έγραφε «είμαι καραλεσβιάρα». «Διαδηλωτικό σουρεαλισμό» θα τον αποκαλούμε στο μέλλον. Στο after party που ακολούθησε στην πλατεία Κλαυθμώνος δεν πήγα. Έμαθα ότι η Νατάσσα Μποφίλιου αποθεώθηκε ως το νέο gay icon, στα χνάρια της Αρλέτας, της Αλέκας Κανελλίδου, της Άννας Βίσση και της Έλενας Παπαρίζου (που κέρδισε πολλά points με το εξώφυλλο της LifO).
Τη Δευτέρα το βράδυ στην Αίγλη του Ζαππείου, στην πρεμιέρα του Πριν τα Μεσάνυχτα του Ρίτσαρντ Λίκνλεϊτερ, μιας ωδής στο μαγκανοπήγαδο των ανθρώπινων σχέσεων και του έρωτα που αναβιώνει μέσα από τα αφόρητα κλισέ του, η ατμόσφαιρα είχε κάτι το καθαρτικό. Η Καλαμάτα, η Πύλος, η μεσσηνιακή Μάνη, το σπίτι όπου έμενε ο Πάτρικ Λι Φέρμορ (και που ιδιοφυώς χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης ως το σπίτι ενός συγγραφέα που φιλοξενεί τους πρωταγωνιστές στις καλοκαιρινές τους διακοπές), οι αριστουργηματικές ερμηνείες του Ίθαν Χοκ και της Ζυλί Ντελπί, οι διάλογοι που μοιάζουν να βγήκαν από τις καλές εποχές του Γούντι Άλεν, η εικόνα μια κουλ Ελλάδας μακριά από την τουριστική προσέγγιση του Κορέλι και του Mamma Mia, ήταν βάλσαμο για όλο αυτό το ταραχώδες Σαββατοκύριακο της ανούσιας πόλωσης και των «πολεμικών» status updates στα κοινωνικά δίκτυα. Σε μια σκηνή διαξιφισμού της ταινίας η Ντελπί λέει στον Χοκ ότι δεν ήθελε να έρθει διακοπές μαζί του στην Ελλάδα γιατί «στην Ελλάδα προμηνύεται επανάσταση και γιατί όλοι εδώ τρώνε λάδι και φέτα και προσπαθούν να διαχειριστούν τον θυμό τους».
Επίσης, οι Κόρε.Ύδρο., το Σάββατο στο six d.o.g.s, σε ένα secret gig του warm up πάρτι για το Up Festival που θα γίνει στα Κουφονήσια (25-27 Ιουλίου), «σάρωσαν» γι' ακόμα μια φορά, τραγουδώντας: Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε / Φοβάμαι το μυαλό μου δεν θ' αντέξει / Νιώθω πως πρέπει ν' αρχίσουν νέοι αγώνες, / για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες // Γιώργο, η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει, / σαν φίδι εφιάλτη τη χαρά μου αγκαλιάζει / Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι / Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας.
Την περασμένη Τρίτη, ανοιχτή τηλεόραση, και ξαφνικά «Δεν υπάρχει σήμα». Η οθόνη της τηλεόρασης μαύρη. Το τέλος της ΕΡΤ (όπως την ξέραμε), η βίαιη διακοπή του σήματος σαν ντόμινο από πομπό σε πομπό από πόλη σε πόλη, από το Διδυμότειχο μέχρι τη Γαύδο και από το Καστελόριζο μέχρι τις Πρέσπες, ήταν ένα μεγάλο σοκ για την Ελλάδα εκείνο το βράδυ της Τρίτης. Στους μεγαλύτερους ξύπνησε μνήμες από τη χούντα, παρόλο που η κυβέρνηση των στρατιωτικών δεν σταμάτησε ποτέ το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης (το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει τις εκπομπές με εμβατήρια και πατριωτικές παρελάσεις). Αποφάσισα άμεσα να πάω εκεί, στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, στο ίδιο κτίριο που είχα περάσει δύο χρόνια της ζωής μου ως εργαζόμενος πριν αρκετό καιρό. Η Μεσογείων κλειστή από το ύψος της πλατείας και πάνω. Αρκετές χιλιάδες κόσμος (κάποιοι μιλούσαν για δέκα χιλιάδες). Αν εξαιρέσεις τους οργανωμένους στα κόμματα της Αριστεράς με τα γρήγορα αντανακλαστικά και τις κόκκινες σημαίες, οι υπόλοιποι ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι: ένα σκουπιδιάρης από το Αιγάλεω που άφησε την οικογένειά του για να πιάσει σειρά στο μικρόφωνο (σε αυτή την ανοιχτής ακρόασης δημόσια διαβούλευση), ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που πρόσθεσε το Χ στο Υ της αυτονόητης εξίσωσης, ο Βασίλης Λέκκας, που με εμφατικό τρόπο έβαλε το μετα-μεταπολιτευτικό λιθαράκι σε μια post modern εξέγερση, η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου, που παρακολουθούσε από τα παρασκήνια, ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, που αναπολούσε την εκπομπή του με τον αείμνηστο Γιώργο Τζιώτζιο (εκείνη όπου «ψήφιζαν» τις ταινίες με τους αντίχειρες), ο Διονύσης Τσακνής, που διασκεύασε το εμβληματικό κομμάτι «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», οι συνδικαλιστές με τα μαύρα ανοιχτά πουκάμισα που ούρλιαζαν στο πρόσωπο του Γιάννη Μηλιού του ΣΥΡΙΖΑ «αναλάβετε, αναλάβετε», οι τεχνικοί που σαστισμένοι προσπαθούσαν να ρυθμίσουν τον ήχο και την εικόνα μιας πειρατικής εκπομπής του προγράμματος της δημόσιας τηλεόρασης.
Και αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί και ρεπόρτερ ακινητοποιημένοι για χρόνια, σαν να τους είχε βάλει κάποιος στο pause, ενεργοποιήθηκαν, ύψωσαν τη φωνή τους, βγήκαν από τη βολή τους, διεκδίκησαν το αυτονόητο: να μην κλείσει ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας χάριν μερικών διεφθαρμένων συναδέλφων τους και χάριν μιας υποτιθέμενης επικείμενης αξιοκρατίας. Είδα συνδικαλιστές να μιλάνε με ξύλινο λόγο, καθημερινούς ανθρώπους να μιλάνε με απλές οικογενειακές εκφράσεις, γραφικούς παππούδες να απαγγέλλουν diy ποίηματα για τη διάσωση του πάρκου της γειτονιάς τους, το απόσταγμα της ελληνικής κοινωνίας. Μπήκα και μέσα στο κτίριο της ΕΡΤ. Στα δωμάτια του κοντρόλ, του μοντάζ, της κονσόλας, παντού. Στους διαδρόμους του Ραδιομεγάρου οι εργαζόμενοι έτρωγαν τυρόπιτες, έπιναν ουίσκια. Κάποιος τύπωσε και μοίρασε φέιγ-βολάν με το σύνθημα «την επανάσταση δεν θα τη δείξει η τηλεόραση».
σχόλια