Η Αθήνα του “πολιτισμού” και το κλείσιμο του "Αμφιθεάτρου"

Σκέψεις του Νίκου Βατόπουλου στην Καθημερινή με αφορμή το κλείσιμο του "Αμφιθεάτρου και την πληθώρα "πολιτισμού" την πρωτεύουσα:

"Η είδηση ότι το Αμφι-θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου περνάει στην ιστορία έχει δύο όψεις. Η μία είναι απλά μαθηματικά. Το θέατρο, έπειτα από 36 χρόνια, κλείνει γιατί δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδά του. Η άλλη όψη είναι γεμάτη συμβολισμούς και δείχνει τις αντιφάσεις της πολιτιστικής ζωής στην Αθήνα.

Η πόλη ζει μία περίοδο αλλαγής. Στον χώρο του πολιτισμού, αλλά και του θεάματος και της ψυχαγωγίας, επικρατεί σύγχυση. Υπάρχει υπερπροσφορά. Αν δει κανείς πόσες θεατρικές παραστάσεις έκαναν πρεμιέρα φέτος στην πρωτεύουσα και πόσες ακόμη ετοιμάζονται (ασχέτως αν κατεβαίνουν σε 1-2 μήνες παίζοντας μόνο τρεις ημέρες την εβδομάδα) θα προβληματιστεί. Παρομοίως, οι μουσικές σκηνές εναλλάσσουν το πρόγραμμα με πλήθος καλλιτεχνών όλων των διαβαθμίσεων, ενώ εντυπωσιακή είναι η αύξηση του αριθμού συναυλιών κλασικής μουσικής.

Ηρθε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στη ζωή της Αθήνας, στο Εθνικό παρουσιάζεται ο «Συρανό», ένας άθλος του Νίκου Καραθάνου και των συνεργατών του, δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν ολόγυρα.

Δύσκολα, όμως, θα έλεγε κανείς ότι η Αθήνα είναι μία πόλη όπου ο πολιτισμός είναι δημιουργικό κομμάτι της. Η άδοξη έξοδος του «Αμφι-θεάτρου» από την αθηναϊκή ζωή δημιουργεί αναπόφευκτα τη σύγκριση με ένα παρελθόν, που είχε μεν πολλές ελλείψεις, αλλά είχε «μονάδες». Τα γραφεία δημοσίων σχέσεων ήταν ανύπαρκτα, οι σελίδες πολιτισμού στον Τύπο ήταν συρρικνωμένες, η δύναμη ήταν το στόμα με στόμα. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος μας θυμίζει επίσης ότι το θέατρο, πέρα από καλές προθέσεις, έχει ανάγκη τη γνώση και τη βαθύτατη παιδεία. Αναλογιζόμαστε τι χάσαμε και τι κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο της πολιτιστικής δημιουργίας, με τις στρατιές των ανέργων ηθοποιών και τα «ονόματα» που συντηρεί μία κατασκευασμένη «επικαιρότητα». Μαζί με την κοινωνική και οικονομική κρίση, νιώθουμε την ανάγκη να καθαρίσουμε τη ματιά μας και να σταθούμε στις δημιουργικές εκείνες μονάδες που έχουν βάρος και των οποίων ο λόγος έχει νόημα ύπαρξης και δεν προσθέτει σε μία βαβούρα που κάνει το κοινό να αμβλύνει το κριτήριό του. Οσο αναπόφευκτος κι αν είναι ο κύκλος της ζωής, το τέλος του «Αμφι-θεάτρου» μάς θυμίζει ότι είναι πολλά αυτά που πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή."