«Δεν είχα την πολυτέλεια ν' αναπτύξω ένα προσωπικό μανιφέστο για το πώς θα ήταν η ζωή μου. Αντιμετωπίζω την κάθε μέρα. Μ' αρέσει να γράφω κι αυτό κατά καιρούς με έφερνε στο προσκήνιο. Δεν είχα ποτέ κάποιο πρόγραμμα, ούτε πίστεψα ποτέ ότι θα άλλαζα τα δεδομένα. Μοναδική μου φιλοδοξία ήταν να κάνω κάτι για να με θυμούνται. Ήθελα με το δικό μου τρόπο να είμαι χρήσιμος στους άλλους. Πιστεύω ότι κάθε τραγούδι έχει παράθυρα και πόρτες και αν θέλεις μπορείς να περάσεις μέσα του. Το ίδιο τραγούδι όμως πρέπει να μετακινείται από καρδιά σε καρδιά. Αν δεν το καταφέρνει αυτό, του αξίζει να ξεχαστεί.
Κάποια στιγμή της ζωής μας όλοι έχουμε βιώσει μια εμπειρία όπου τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα θέλαμε. Παρ' όλα αυτά, πρέπει να κάνεις επιλογές, να συνεχίσεις να ζεις. Καταλαβαίνεις όμως ότι η ζωή σου εκτυλίσσεται με τρόπους και σε δρόμους που δεν καθορίζεις εσύ. Όταν το συνειδητοποιείς αυτό μπορείς να αναπαυθείς.
Σηκωνόμουν πολύ νωρίς το πρωί για να εξασκούμαι στο τραγούδι. Έπρεπε να ξυπνάω πριν από τα πουλιά, πριν αρχίσει να γαβγίζει ο σκύλος της κόρης μου. Έκανα πρόβες είτε πολύ νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ. Όλα έγιναν στο κομπιούτερ. Στη συνέχεια όλη αυτή η «συμβατική σοφία» έπρεπε να μεταφερθεί σε αναλογική ταινία. Με την αναλογική εγγραφή σε ταινία χάσαμε τη θέρμη του κομπιούτερ. Όλοι όμως έχουν την αντίθετη άποψη.
Σε όλη μου τη ζωή με δυνάστευε μια αδυσώπητη κατάθλιψη. Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω από πού προερχόταν, ποτέ δεν κατάφερα να την αποτινάξω. Δοκίμασα να απαλλαγώ από αυτήν μ' ένα καλό κρασί, μια γυναίκα, ένα τραγούδι, μια θρησκεία, ένα φάρμακο, αλλά δεν τα κατάφερα.
Μια παροιμία λέει «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο». Αυτή η τρυφερή "επαφή" δεν αφήνει περιθώρια για μίσος. Ή τουλάχιστον εκπροσωπεί ένα μοντέλο ομαλότητας και αρμονίας. Κανείς όμως δεν είναι κύριος της εσωτερικής ζωής του. Όλοι βιώνουμε το άγχος, τον πόνο της αγάπης, την απόρριψη. Κανείς δεν ξεφεύγει. «Αγάπησες αρκετά, άσε με τώρα να αγαπήσω εγώ». Όλοι μιλάμε για το Θεό, τη συνείδηση, τους αγαπημένους. Το τραγούδι σε παροτρύνει να τα ξεχάσεις όλα αυτά. Να αφήσεις τον εαυτό σου να αγαπηθεί. Η προσπάθειά σου ν' αγαπήσεις δεν σ' αφήνει να αγαπηθείς. Είναι κάτι ανάλογο με την προσπάθειά σου να μάθεις ένα παιδί να κολυμπά. Είναι δύσκολο να το κάνεις να καταλάβει ότι θα επιπλεύσει. Αν χαλαρώσει και κρατήσει την ανάσα του, θα επιπλεύσει. Αλλά τα παιδιά δύσκολα μαθαίνουν να κολυμπούν γιατί πιστεύουν ότι θα βυθιστούν σαν πέτρες.
Σε όλη μου τη ζωή με δυνάστευε μια αδυσώπητη κατάθλιψη. Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω από πού προερχόταν, ποτέ δεν κατάφερα να την αποτινάξω. Δοκίμασα να απαλλαγώ από αυτήν μ' ένα καλό κρασί, μια γυναίκα, ένα τραγούδι, μια θρησκεία, ένα φάρμακο, αλλά δεν τα κατάφερα. Όταν άρχισα ν' ασχολούμαι σοβαρά με διάφορες θρησκείες, στόχος μου δεν ήταν να βρω "φώτιση" ή "γαλήνη της ψυχής". Στόχος μου ήταν να διαλύσω το σύννεφο που με σκέπαζε. Όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερα να βρω τον κατάλληλο μηχανισμό. Διάβασα κάπου ότι μεγαλώνοντας αρχίζουν να εξασθενούν τα κύτταρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με το άγχος. Ίσως αυτό συνέβη. Όπως και να 'χει, με τα χρόνια το σύννεφο άρχισε να διαλύεται. Μέχρι που χάθηκε.
Στο κομμάτι "Love Itself" υπάρχουν οι στίχοι: "Θα προσπαθήσω να πω κάτι ακόμη,η αγάπη προχωρούσε, ώσπου έφτασε σε μια πόρτα ανοιχτή και τότε χάθηκε η ίδια η αγάπη". Δε μιλάω για την αγάπη που είναι το αντίθετο του μίσους. Δεν μιλάω για τον έρωτα. Μιλάω για την αγάπη που αγκαλιάζει, για την πνευματική αγάπη. Σε μια τέτοια εμπειρία χάνεται και η ίδια η ανάγκη να αγαπάς. Χαλαρώνεις πραγματικά όταν χάνονται όλες οι φιλοδοξίες σου, όλες οι βλέψεις σου. Μόνο τότε χαλαρώνεις στην απόλυτη ανθρώπινη υφή σου. Είμαι ευγνώμων που απολαμβάνω μια στιγμή ευτυχίας, αλλά δεν πιστεύω ότι κάποιος είναι κύριος των γεγονότων. Κανείς δεν είναι κύριος της καρδιάς. Η καρδιά τα "μαγειρεύει" όλα από μόνη της. Προς το παρόν σήμερα όλα είναι ευχάριστα και είμαι ευγνώμων για τη γαλήνη που νιώθω.
