Σε κάθε προ-Πενήντα αποχρώσεων συζήτηση σχετικά με τον φετιχισμό, η πελματολαγνεία τείνει να είναι σημείο αναφοράς. Η συλλογική μας εμμονή με τις ποδολατρικές εμμονές των άλλων ανθρώπων είναι ίσως μία κατανοητή ψυχολογική προβολή που προσδίδει στη πελματολαγνεία μία σχεδόν μη σεξουαλική φύση. "Αποπροσανατολίστηκα εντελώς δουλεύοντας σ' αυτό το φιλμ" λέει ο Νεοϋορκέζος φωτογράφος Richard Kern για το καλοκαίρι που πέρασε φτιάχνoντας πλάνα για το FFP ή αλλιώς Foot Fetish Party το οποίο επενδύθηκε μουσικά από το νέο πρότζεκτ με τίτλο Sälen του συνεργάτη του Kern, τον Simon Milner. "Ό,τι κι αν τραβούσα σχετιζόταν με τα πόδια των κοριτσιών."
Γνωστός για την τολμηρή φωτογραφία του, που κυρίως εστιάζει σε νέα -συχνά γυμνά- κορίτσια (και η οποία έχει συγκεφαλαιωθεί σε μία σειρά των εκδόσεων Taschen), ο γεννημένος στην Καλιφόρνια καλλιτέχνης άφησε το πρώτο στίγμα του δημιουργώντας πειραματικά και ερωτικά φιλμ, με και για τους όμοιούς του David Wojnarowicz και Sonic Youth, και καθιερώθηκε μ' αυτό τον τρόπο σαν κομμάτι της κεντρικής καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης, ειδικότερα στο πειραματικό κινηματογραφικό κίνημα του Cinema of Transgression.
Η παιχνιδιάρικη μικρού μήκους ταινία του ανακαλεί παλαιότερες εμπειρίες του από την εποχή που δούλευε σε εκδόσεις για ενήλικους όπως το Penthouse, το Juggs, και το Leg Show, ένα αμερικάνικο περιοδικό που έδειχνε εικόνες γυναικών με καλσόν, κάλτσες και ψηλά τακούνια και όπου γι' πρώτη φορά ο Kern ήρθε σε επαφή με τον όρο ποδολατρεία. Για την ταινία ο προβοκάτορας κινηματογράφησε τα πόδια όλων, από την κομμώτρια του μέχρι τα κορίτσια που έκαναν κάστινγκ για μόντελινγκ μέσω ίντερνετ. (Πολλά απ' όσα γίνονται σήμερα έρχονται από το Instagram, απ' όπου αναδύεται μια νέα επιδειξιμανία).
"Δεν θα το πήγαινα τόσο μακρυά ώστε να το χαρακτηρίσω σεξουαλικό. Απλώς θα πω ότι είναι διασκεδαστικό να το κοιτάς" λέει ο Kern για το φιλμ του. "Έχω κάνει ένα σωρό άλλα φιλμ -ένα ήταν για κώλους, ένα άλλο ήταν για στήθη. Το θέμα με τα πόδια ήταν απλώς κάτι που πάντα τραβούσα". Αν και έχει πολύ συχνά δεχτεί κριτική για την αντικειμενικοποίηση του γυναικείου σώματος με υπέρ-σεξουαλικές γυμνές εικόνες, ο ίδιος αμφισβητεί το πώς γίνονται αντιληπτές οι προθέσεις της δουλειάς του: «Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω: όταν βλέπω μία ταινία με κώλους δεν σκέφτομαι" Ω! θα ήθελα να γαμήσω αυτό τον κώλο" Απλώς κάνω ό,τι κάνω».
σχόλια