ΚΙΝΗΣΗ

Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα [Films vol.43]

Facebook Twitter
0

Video Nasties: A Sick Story #3

Unhinged του Don Gronquist, 1982, ΗΠΑ, 79’

 

Συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα έργα που παρουσίασα, εδώ σαν να έχουμε μια άνοδο . Για να γίνει κατανοητό, μέσα στα Video Nasties δε συγκαταλέγονταν μόνο σκουπίδια, ανάμεσά τους βρίσκουμε και διαμάντια σαν το Evil Dead, ενώ παραλίγο να θεωρηθεί ως τέτοιο και το Κουρδιστό Πορτοκάλι (όχι που δεν θα τ’ ανέφερα). Βέβαια το συγκεκριμένο δεν λάμπει στα ίδια μήκη με τα προλεχθέντα, αλλά έχει μια γοητεία που το θέτει πολύ πιο ψηλά από τον μέσο όρο των ταινιών που κλείστηκαν στα μέσα του 80 στους κλιβάνους της Βρετανίας, ως άλλο autodafe.

Λίγα λόγια για το παρασκήνιο της ταινίας προτού προχωρήσουμε στο περιεχόμενό της δεν βλάπτουν. Ο Gronquist σκηνοθέτησε δύο ταινίες όλες και όλες στη ζωή του, με αυτή να είναι η πρώτη του, γυρισμένη στο δενδρώδες Oregon. Χρησιμοποίησε ντόπιους κατοίκους ως ηθοποιούς και με σαφείς επιρροές από τον Hitchcock (ιδιαίτερα από το Psycho) έχτισε το δικό του κλειστοφοβικό ανοσιούργημα.

Τρεις κοπέλες ξεκινάνε με το αμάξι για ένα μουσικό φεστιβάλ. Η χαρά του ταξιδιού θα ανατραπεί σταδιακά: ακούνε στο ραδιόφωνο μια εκπομπή  για κοπέλες της περιοχής που αγνοείται η τύχη τους και στη συνέχεια έχουν ένα αρκετά σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ξυπνάνε σε μια έπαυλη στη μέση του πουθενά, όπου και περιθάλπονται από την οικογένεια ανώτερης τάξης που κατοικεί σε αυτή, αποτελούμενη από μια μεσήλικη γυναίκα που συντηρεί την ανάπηρη μητέρα της και ανέχεται τα μισαντρικά της σχόλια και τον συνεχή υβρισμό προς το πρόσωπό της. Οι δύο από τις τρεις κοπέλες περιμένουν να αναρρώσει η τρίτη για να συνεχίσουν την πορεία τους. Αλλά ενώ περιμένουν, η μια από αυτές ξαφνικά εξαφανίζεται (λάθος, δολοφονείται), ανδρικά βογγητά ακούγονται τα βράδια και το μυστήριο αρχίζει να δείχνει προς την απομονωμένη οικογένεια.

Εδώ η αιματοχυσία δεν μας απασχολεί, καταλαμβάνει μόνο τα τελευταία καρέ της ταινίας. Μέχρι τότε η αγωνία και ο τρόμος προέρχονται από το σκοτεινό σπίτι και τον απροσδιόριστο κίνδυνο που παραμονεύει για τα όχι-και-τόσο αθώα δεσποινάρια.  Το χαμηλής ποιότητας φιλμ που χρησιμοποιήθηκε τονίζει ακόμα περισσότερο το σκοτάδι, όχι όμως με άσχημα αποτελέσματα. Τουναντίον, δημιουργεί την αίσθηση του παλιωμένου και κλασικότροπου, που, όσο και να μην χαρακτηρίζουν την ταινία αυτούσια, της δίνουν μια τέτοια στόφα. Το όλο αποτέλεσμα είναι αρκετά ανορθόδοξο αλλά δεν παύει να συνεπαίρνει τον θεατή.

Μου είναι αδύνατο να μην τονίσω τον φρικαλέο αέρα που εκπνέει η οικογένεια που κατοικεί αυτή τη σκοτεινή έπαυλη. Δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο την αρρώστια της οικογένειας του Leatherface, αλλά ούτε και το κωμικό σκοτάδι της οικογένειας Addams. Οι ψύχραιμοι και ιώβειας υπομονής τρόποι της κόρης, χαρακτηριστικοί μιας γυναίκας με εκπαίδευση ανώτερης τάξης και τα συνεχή ξεσπάσματα της αντιπαθητικής μητέρας δημιουργούν μια κατάσταση άβολη που περνάει στο θεατή και τον κάνει να πιστεύει πως τη ζει απευθείας και όχι διαμέσου της οθόνης. Όταν η πρωταγωνίστρια ανησυχεί για την πολύωρη απουσία της φίλης της, η κόρη το αντιμετωπίζει προσφέροντάς της απλά ένα ακόμα ποτήρι τσάι. Η αλλόκοσμη συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την κόρη δημιουργεί έναν έρποντα φόβο, προερχόμενο από άλλη εποχή. Βέβαια όταν στο φινάλε ανατραπούν τα πάντα (εδώ έρχεται το στοιχείο του Hitchcock που τόνισα παραπάνω), οι σκελετοί πέσουν με το άνοιγμα της ντουλάπας και το λουτρό αίματος θα γίνει ταυτόχρονα με την αποκάλυψη των μεγαλύτερων μυστικών της οικογένειας, η ταινία δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.

Θυμάμαι στο ντοκιμαντέρ “Video Nasties: Moral Panic, Censorship & Videotape” έναν από τους συνεντευξιαζόμενους να λέει πως την είχε πάει ως παιδί σε ένα πάρτυ φίλων του για να τη δουν, και το μόνο που εξασφάλισε ήταν να τον κατηγορήσουν που χάλασε το πάρτυ. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Αν την έβλεπα και εγώ στα προεφηβικά μου χρόνια, ακόμα θα έβρεχα το κρεβάτι μου (εντάξει, το κάνω ακόμα, ΚΑΙ? Κάποια στιγμή πρέπει να βρω μια καλή δικαιολογία γι’ αυτό). Πάντως, παρά τα λίγα αιματηρά σκηνικά της βλέπεται ευχάριστα, χρησιμοποιεί το υγρό της ζωής μόνο όπου κρίνεται απαραίτητο. Και γι’ αυτή τη μεσότητά της αξίζει να τη δείτε.

0

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ