Video Nasties: A Sick Story #3
Unhinged του Don Gronquist, 1982, ΗΠΑ, 79’
Συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα έργα που παρουσίασα, εδώ σαν να έχουμε μια άνοδο . Για να γίνει κατανοητό, μέσα στα Video Nasties δε συγκαταλέγονταν μόνο σκουπίδια, ανάμεσά τους βρίσκουμε και διαμάντια σαν το Evil Dead, ενώ παραλίγο να θεωρηθεί ως τέτοιο και το Κουρδιστό Πορτοκάλι (όχι που δεν θα τ’ ανέφερα). Βέβαια το συγκεκριμένο δεν λάμπει στα ίδια μήκη με τα προλεχθέντα, αλλά έχει μια γοητεία που το θέτει πολύ πιο ψηλά από τον μέσο όρο των ταινιών που κλείστηκαν στα μέσα του 80 στους κλιβάνους της Βρετανίας, ως άλλο autodafe.
Λίγα λόγια για το παρασκήνιο της ταινίας προτού προχωρήσουμε στο περιεχόμενό της δεν βλάπτουν. Ο Gronquist σκηνοθέτησε δύο ταινίες όλες και όλες στη ζωή του, με αυτή να είναι η πρώτη του, γυρισμένη στο δενδρώδες Oregon. Χρησιμοποίησε ντόπιους κατοίκους ως ηθοποιούς και με σαφείς επιρροές από τον Hitchcock (ιδιαίτερα από το Psycho) έχτισε το δικό του κλειστοφοβικό ανοσιούργημα.
Τρεις κοπέλες ξεκινάνε με το αμάξι για ένα μουσικό φεστιβάλ. Η χαρά του ταξιδιού θα ανατραπεί σταδιακά: ακούνε στο ραδιόφωνο μια εκπομπή για κοπέλες της περιοχής που αγνοείται η τύχη τους και στη συνέχεια έχουν ένα αρκετά σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ξυπνάνε σε μια έπαυλη στη μέση του πουθενά, όπου και περιθάλπονται από την οικογένεια ανώτερης τάξης που κατοικεί σε αυτή, αποτελούμενη από μια μεσήλικη γυναίκα που συντηρεί την ανάπηρη μητέρα της και ανέχεται τα μισαντρικά της σχόλια και τον συνεχή υβρισμό προς το πρόσωπό της. Οι δύο από τις τρεις κοπέλες περιμένουν να αναρρώσει η τρίτη για να συνεχίσουν την πορεία τους. Αλλά ενώ περιμένουν, η μια από αυτές ξαφνικά εξαφανίζεται (λάθος, δολοφονείται), ανδρικά βογγητά ακούγονται τα βράδια και το μυστήριο αρχίζει να δείχνει προς την απομονωμένη οικογένεια.
Εδώ η αιματοχυσία δεν μας απασχολεί, καταλαμβάνει μόνο τα τελευταία καρέ της ταινίας. Μέχρι τότε η αγωνία και ο τρόμος προέρχονται από το σκοτεινό σπίτι και τον απροσδιόριστο κίνδυνο που παραμονεύει για τα όχι-και-τόσο αθώα δεσποινάρια. Το χαμηλής ποιότητας φιλμ που χρησιμοποιήθηκε τονίζει ακόμα περισσότερο το σκοτάδι, όχι όμως με άσχημα αποτελέσματα. Τουναντίον, δημιουργεί την αίσθηση του παλιωμένου και κλασικότροπου, που, όσο και να μην χαρακτηρίζουν την ταινία αυτούσια, της δίνουν μια τέτοια στόφα. Το όλο αποτέλεσμα είναι αρκετά ανορθόδοξο αλλά δεν παύει να συνεπαίρνει τον θεατή.
Μου είναι αδύνατο να μην τονίσω τον φρικαλέο αέρα που εκπνέει η οικογένεια που κατοικεί αυτή τη σκοτεινή έπαυλη. Δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο την αρρώστια της οικογένειας του Leatherface, αλλά ούτε και το κωμικό σκοτάδι της οικογένειας Addams. Οι ψύχραιμοι και ιώβειας υπομονής τρόποι της κόρης, χαρακτηριστικοί μιας γυναίκας με εκπαίδευση ανώτερης τάξης και τα συνεχή ξεσπάσματα της αντιπαθητικής μητέρας δημιουργούν μια κατάσταση άβολη που περνάει στο θεατή και τον κάνει να πιστεύει πως τη ζει απευθείας και όχι διαμέσου της οθόνης. Όταν η πρωταγωνίστρια ανησυχεί για την πολύωρη απουσία της φίλης της, η κόρη το αντιμετωπίζει προσφέροντάς της απλά ένα ακόμα ποτήρι τσάι. Η αλλόκοσμη συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την κόρη δημιουργεί έναν έρποντα φόβο, προερχόμενο από άλλη εποχή. Βέβαια όταν στο φινάλε ανατραπούν τα πάντα (εδώ έρχεται το στοιχείο του Hitchcock που τόνισα παραπάνω), οι σκελετοί πέσουν με το άνοιγμα της ντουλάπας και το λουτρό αίματος θα γίνει ταυτόχρονα με την αποκάλυψη των μεγαλύτερων μυστικών της οικογένειας, η ταινία δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
Θυμάμαι στο ντοκιμαντέρ “Video Nasties: Moral Panic, Censorship & Videotape” έναν από τους συνεντευξιαζόμενους να λέει πως την είχε πάει ως παιδί σε ένα πάρτυ φίλων του για να τη δουν, και το μόνο που εξασφάλισε ήταν να τον κατηγορήσουν που χάλασε το πάρτυ. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Αν την έβλεπα και εγώ στα προεφηβικά μου χρόνια, ακόμα θα έβρεχα το κρεβάτι μου (εντάξει, το κάνω ακόμα, ΚΑΙ? Κάποια στιγμή πρέπει να βρω μια καλή δικαιολογία γι’ αυτό). Πάντως, παρά τα λίγα αιματηρά σκηνικά της βλέπεται ευχάριστα, χρησιμοποιεί το υγρό της ζωής μόνο όπου κρίνεται απαραίτητο. Και γι’ αυτή τη μεσότητά της αξίζει να τη δείτε.
σχόλια