Video Nasties: A Sick Story #7
The Driller Killer του Abel Ferrara, 1979, ΗΠΑ, 96’
Ζεις, ή μάλλον προσπαθείς να επιβιώσεις στη μεγαλούπολη. Η δουλειά σου δε σου δίνει τα απαιτούμενα λεφτά και οι σπιτονοικοκυραίοι σε κυνηγάνε από παντού. Όλοι προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν για να γίνει το δικό τους. Η καφετιέρα χαλάει και ο καφές γίνεται ένα άνοστο νερομπούλι. Το φαί σου καίγεται. Κάποιος σου τρώει τη θέση πάρκινγκ, αναγκάζοντάς σε να ψάχνεις για δύο ώρες για μια θέση. Και κάπου εκεί σε παίρνει τηλέφωνο η μάνα σου για να σου πει ότι πέταξε την πολυαγαπημένη σου συλλογή με σπάνια κόμικς. Χριστός δεν είσαι για να τα υπομένεις αυτά. Οπότε, που καταλήγεις? ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΙΣΤΟΛΙ ΝΑ ΓΑΖΩΣΩ ΚΟΣΜΟ.
Παραδεχτείτε το, όλοι έχουμε φτάσει σε αυτό το όριο που πραγματικά θέλουμε από τα νεύρα μας να δούμε τον κόσμο να καίγεται. Συνεχίζοντας από το προηγούμενο άρθρο τη βουτιά στην παράνοια, ο Abel Ferrara σε αυτή την ταινία δεν θέλησε να μας δείξει έναν από γεννησιμιού κατεστραμμένο εγκέφαλο, αλλά να μας δώσει την κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω, να μας κάνει να καταλάβουμε τις φρίκες που τρώει ο κόσμος και τι αποτελέσματα μπορούν αυτές να έχουν.
Ο πρωταγωνιστής του Driller Killer είναι ο Reno, ένας νεαρός ζωγράφος, που μοιράζεται το διαμέρισμά του με την κοπέλα του και την κοπέλα της (σας βλέπω να χαμογελάτε ήδη μερικοί κάφροι). Ο έμπορος τέχνης με τον οποίο συνεργάζεται τον πιέζει να τελειώσει σύντομα το έργο του και αρνείται να του δώσει προκαταβολή μέχρι να το δει. Ο σπιτονοικοκύρης τους απειλεί με έξωση καθώς έχουν καθυστερήσει πολύ το νοίκι. Και κάπου εκεί έρχεται να προστεθεί και μια punk μπάντα που μετακομίζει στον κάτω όροφο και δε σταματάει να παίζει μουσική, εμποδίζοντας το Reno να συγκεντρωθεί στη δουλειά του, ενώ ταυτόχρονα δεν τον αφήνει να ηρεμήσει, δημιουργώντας του όλο και περισσότερα νεύρα. Εκεί κάπου αρχίζει να βυθίζεται σε μακάβρια οράματα, βλέποντας αίμα να πετάγεται πάνω του σε μεγάλες ποσότητες ενώ φωνές τον καλούν ονομαστικά. Και, αναμενόμενα, έρχεται η στιγμή που καταρρέει και, με τη βοήθεια ενός φορητού τρυπανιού, ξεκινά μια σφαγή χωρίς προηγούμενο.
Αυτή ήταν μια από τις πρώτες ταινίες που χαρακτηρίστηκαν Video Nasties. Και αυτό επειδή το αλύπητα αιματηρό εξώφυλλό της μόστραρε σε πολλά βρετανικά περιοδικά κινηματογράφου της εποχής, αποσπώντας τα αρνητικότερα των σχολίων από τη συντηρητική μερίδα του πληθυσμού της Αγγλίας. Ωστόσο η μερίδα αυτή δεν σκέφτηκε καν να κοιτάξει στο έντονα βιωματικό περιεχόμενο της ταινίας, αδικώντας την κατάφωρα. Ο Ferrara, σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας στο «ντεμπούτο» του (είχαν προηγηθεί κάποιες μικρού μήκους ταινίες και μια πιο… πικάντικη) παρέδωσε έναν εφιάλτη στον οποίο τα τέρατα δεν βγαίνουν από το σκοτάδι ενός φυσικού χώρου, αλλά του ανθρώπινου και πνευματικού, δείχνοντάς μας, χωρίς διδακτισμό, που μπορεί να καταλήξει μια εμμονή και η υπερβολικά σοβαρή στάση απέναντι στη ζωή και τις αναποδιές της.
Στα πιο «κόκκινα» πλάνα, δεν υπάρχει τσιγκουνιά. Και αυτό δε γίνεται μόνο για την οπτική τέρψη των πιο διεστραμμένων μονάδων του κοινού, αλλά ως παραλληλισμός στην υπερβολή που διατρέχει την κοινωνία, ωθώντας τα άτομα σε μια υπερβολική αντικοινωνικότητα, για την οποία δε θα υπάρξει καμία λύτρωση. Και γι’ αυτό το λόγο δεν χρησιμοποιεί έναν εκ των προτέρων διανοητικά πάσχοντα άνθρωπο ή κάποιο δαιμόνιο, αλλά έναν απλό άνθρωπο της μάζας που απλά καταπιέζεται και εξαναγκάζεται να διοχετεύσει την οργή του με τον πλέον αποκρουστικό και μη λυτρωτικό τρόπο, πνίγοντάς τον ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο των σκέψεών του. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό splatter φιλμ, αλλά με μια αιμάτινη παραβολή πάνω στη πίεση του αστικού αγώνα δρόμου.
Όπως και να ‘χει, δεν είναι μια ταινία που αρέσει σε πολύ κόσμο, όχι λόγω της έντονης βίας που εμπεριέχεται σε αυτή, αλλά επειδή μερικοί το θεωρούν ως δήθεν και ψευτοκαλλιτεχνικό. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα ορίσει δικτατορικά το τι ακριβώς είναι, θα σας προτείνω απλά να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, όσοι τουλάχιστον δεν αποτρέπεστε από ένα εξώφυλλο που περιλαμβάνει τις φράσεις «Το αίμα κυλά σε ποτάμια και το τρυπάνι εξακολουθεί να σκίζει σάρκα και οστά».
σχόλια