SLC Punk! του James Merendino, 1998, ΗΠΑ, 97’
Ιστορικά μιλώντας, το punk ήταν ένα κίνημα που γεννήθηκε και ευδοκίμησε τη διετία 1976-77 στο Λονδίνο με τους Sex Pistols (αν και υπάρχει μεγάλος διχασμός ανάμεσα στους οπαδούς σχετικά με αυτό, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι οι υπερατλαντικοί Ramones προηγήθηκαν). Από τη διάλυσή τους και έπειτα, όμως, η σκηνή δεν πέθανε μαζί τους. Η Μουσική είδε πολλά συγκροτήματα να γεννιόνται από τις στάχτες τους, όπως οι Clash και οι Damned στην Αγγλία, ενώ άλλοι δε δίστασαν να κάνουν τον punk ήχο πιο σκληρό (λέγε μας Dead Kennedys και Exploited) ή και να τονίσουν ένα σκότος που δεν υπήρχε μέχρι πρότινος (Joy Division, Bauhaus, Siouxsie and the Banshees) και να πειραματιστούν πάνω σε αυτό.
Όσον αφορά, τώρα, στους οπαδούς του, όπως και σε κάθε μουσική σκηνή που προωθεί μια ιδεολογία, άλλοι την υιοθέτησαν εφ’ όρου ζωής (σπάνια περίπτωση), ενώ άλλοι την παράτησαν μετά από μερικά χρόνια (οι αποκαλούμενοι «ποζέρια»). Το SLC Punk! εξετάζει μέσα από χιουμοριστικό πρίσμα αυτό το θέμα.
Ο Stevo και ο Heroin Bob (ψευδώνυμο που οφείλεται στην αποχή του από τα ναρκωτικά) είναι οι δύο πιονέροι της Punk μέσα στη συντηρητική κοινωνία της μορμονοκρατούμενης Utah. Παίζουν ξύλο με τους rednecks (τους στενόμυαλους πολίτες), ταξιδεύουν μέχρι το Wyoming για να πάρουν αξιόλογες μπύρες, διοργανώνουν πάρτυ με την παρέα τους και, γενικότερα, προκαλούν το χάος. Ο τρόπος ζωής αυτός ενέχει, από την άλλη, αντιφάσεις. Αντιφάσεις όπως «αφού ο πόλεμος είναι μια δράση που στοχεύει στην εγκαθίδρυση ενός συστήματος, τότε γιατί πολεμάμε αφού είμαστε πρέσβεις του χάους?» και « Μόνο τα ποζέρια ερωτεύονται αλλά δεν παύω να αισθάνομαι κάτι για αυτή την κοπέλα».
Ταυτόχρονα γνωρίζουμε και άλλα μέλη αυτού του θιάσου. Τον μεγαλύτερο ηλικιακά, ευρωπαίο Mark που λίγο έχει να κάνει με την punk, αλλά τους προμηθεύει με ναρκωτικά, τον ρομαντικό Eddie που τον ενδιαφέρουν περισσότερο οι γυναίκες παρά το χάος, τη μούσα του Bob, Trish, που έχει μαγαζί με ναργιλέδες και φιλοσοφεί σχετικά με τα πάντα και τον τρίθεο Mike, που, παρόλο που μοιάζει με φυτό, ξυλοκοπεί 5 διμοιρίες αστυνομικών για την πλάκα του. Που να ενηλικιωθεί κιόλας!
Μέχρι εδώ γίνεται, πιστεύω, κατανοητό ότι αυτή η ταινία δε θέλει ακριβώς να εξυμνήσει ή να εξετάσει ένα μουσικό κίνημα, αλλά τις επιλογές του καθενός μέσα στο ρου της ζωής του. Μια νεανική τάση που με τα χρόνια όσο και να τη ζεις στο πετσί σου κάνεις υποχωρήσεις για πόρτες που σου ανοίγουν. Όσο σκληροπυρηνικός και να είσαι, δεν πρόκειται να βρεις μέσα σε μια κοινωνία σαν της Utah αρκετούς σαν και εσένα, οπότε αρχίζεις σιγά-σιγά να υποχωρείς και να προσηλυτίζεις, μέχρι το επίπεδο του θεμιτού, άλλα άτομα σε αυτό το lifestyle. Η ενηλικίωση λοιπόν και οι διχάλες που συναντάμε στο δρόμο της είναι το κυρίως θέμα και η punk σκηνή ο αγωγός
Και μια και το όνομα της Utah έχει αναφερθεί 2 φορές (3) μέχρι τώρα, ας μιλήσουμε για το πώς προβάλλεται στην ταινία. Όσο και να περιγράφεται σαν το χειρότερο μέρος του κόσμου από τους (αντι-)ήρωές μας, τα πλάνα της Salt Lake, με τη συχνή χρήση traveling-in (κινούμενα πλάνα) δίνουν μια πιο ποιητική-ονειρική διάσταση στη βαρετή εικόνα που έχουν για αυτή. Δώστε έμφαση στη sequence που ο Stevo, ο Bob και η Trish φτάνουν στη λίμνη με το φορτηγάκι του Stevo και συζητάνε περί προσωπικών ζητημάτων του Stevo.
Μια ταινία που χαζοκωμωδία δεν είναι, σίγουρα, ούτε όμως βαριά κουλτούρα, αλλά από την άλλη ούτε δήθεν εναλλακτική πρόταση πάνω σε μη σοβαρά ζητήματα. Ίσα-ίσα, πολλοί ίσως θυμηθείτε ό, τι προσπαθούσατε να υποστηρίξετε με μια αθώα αφέλεια στα νιάτα σας και να γελάσετε συνωμοτικά στα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Το soundtrack που περιέχει από Ramones και Suicide Machines μέχρι τη σκοτεινή ψυχεδέλεια των Moondogg συνοδεύει άριστα τα οπτικά τεκταινόμενα.
Ελληνική διανομή για άλλη μια φορά γιοκ. Τι να κάνουμε, όλα τα καλά δε μπορούμε να τα έχουμε στο πιάτο.
σχόλια