Begotten του Elias Merhige, 1990, ΗΠΑ, 78’
Πιθανόν το όνομα του Elias Merhige να είναι γνωστό σε αρκετούς από το Shadow of the Vampire του 2000, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο John Malcovich και είχε ως υπόθεση ένα σενάριο εναλλακτικής (ή και όχι) ιστορίας, που ήθελε τον Max Schreck (παιγμένο από έναν Willem Dafoe σε κρεσέντο νοσηρότητας) να παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του Nosferatu κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της βωβής ταινίας και να αρχίζει σιγά-σιγά να εισχωρεί στον βαμπιρισμό
Θυμάμαι σαν χτες που, καλοκαίρι του 2008, μετά το τέλος των πανελληνίων απολάμβανα, δίχως ενοχές, άσκοπες αναζητήσεις στο youtube. Ένα από τα συγκροτήματα που τότε είχαν στοιχειώσει το ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου ήταν οι σοκαριστικά καταθλιπτικοί Silencer, με τον μοναδικό δίσκο τους , Death Pierce Me. Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή έψαξα να βρω κάποιο βίντεο τους, ώσπου κατέληξα σε ένα fan-made που είχε το γνωστότερο των κομματιών τους, συνδυασμένο με στιγμιότυπα από το Begotten.
Οι αρρωστημένες εικόνες που παρήλαυναν μου κέντρισαν άμεσα το ενδιαφέρον και σύντομα η φράση «έφυγε για κατέβασμα» ειπώθηκε. Και ακολούθησε η προβολή του στην οθόνη του υπολογιστή.
Για να καταλάβετε τι θα αντιμετωπίσετε αν πιθανόν το δείτε, μια μικρή περίληψη είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία: ο Merhige, χρησιμοποιώντας ασπρόμαυρο φίλμ 16 χιλιοστών, αποτύπωσε ένα υπέροχο μηδενιστικό ανοσιούργημα. Ένας άντρας(Θεός) αυτοτραυματίζεται με ένα ξυράφι βγάζοντας τα ίδια του τα εντόσθια. Μια γυναίκα(Μητέρα Γη) αυνανίζεται χρησιμοποιώντας το σπέρμα του, μένει έγκυος και περιπλανιέται σε γκρίζα τοπία(τι κι αν έτσι φαίνονται λόγω του ασπρόμαυρου φιλμ, και έγχρωμο να ήταν, πάω στοίχημα πως το ίδιο θα’ταν) όπου και γεννά έναν γιό. Αυτός πρώτος και σύντομα η μητέρα του θα πέσουν θύματα κάποιων απρόσωπων νομάδων, οι οποίοι θα τους κακοποιήσουν επανειλημμένα.
Η ταινία προφανώς και βρίθει συμβολισμού και πνευματικών αναζητήσεων, ενώ οι θρησκευτικές αλληγορίες και η μηδενιστική ατμόσφαιρα είναι ολοφάνερα. Ο ίδιος ο Merhige δήλωσε πως έμπνευσή του για αυτό το κολάζ αρνητισμού ήταν ένα σχεδόν θανάσιμο τρακάρισμα που είχε στα 19 του, οπότε η όποια ετυμηγορία τον θέλει επιτηδευμένο και υπερβολικό, καταρρίπτεται άμεσα. Μάλιστα, αν και μπορεί να φανεί σε κάποιους πρόχειρο ή "της στιγμής", ο Merhige είπε πως κάθε λεπτό της ταινίας χρειάστηκε τουλάχιστον 10 ώρες επανεπεξεργασίας για να δοθεί το επιθυμητό οπτικό αποτελεσμα.
Επιπλέον, δε λησμονώ ότι στερείται μουσικής (εκτός ίσως από ένα minimal ambient κομμάτι που επαναλαμβάνεται μια στο τόσο). Οι ήχοι που ακούγονται είναι αυτοί του θροΐσματος των φύλλων, της θραύσης της σάρκας, της αιμόπτυσης, βογκητά πόνου και ηδονής και το απανταχού παρόν περπάτημα που δε θα μπορούσε να λείπει (μην ξεχνάμε, ο συμβολισμός της συνεχόμενης πορείας προς το θάνατο είναι κίνητρο της ταινίας και όχι δημιούργημα της φαντασίας των ταινιοκριτικών που μίλησαν γι’αυτή). Αυτό το φυσικό soundtrack επιδρά στους ακροατές πολύ πιο εύκολα απ’ ότι 150 εκκλησιαστικά όργανα που παίζουν μουσικές για επικλήσεις πνευμάτων.
Όπως γίνεται αντιληπτό, το pop corn δεν είναι συνοδευτικό αυτής της ταινίας, ούτε ένα ρομαντικό ραντεβού ο κατάλληλος χρόνος και τόπος προβολής της. Απαιτεί προσήλωση, απομόνωση και προπάντων γερά κότσια για να εκτιμηθεί (η ΠΡΟΦΑΝΩΣ και να απορριφθεί) με το σωστό τρόπο, να μπορέσει κανείς μαζί με το Θεό να νιώσει το ξυράφι να του διαπερνά το στομάχι και από κει και πέρα να κρίνει αν θα συνεχίσει να τη βλέπει η θα τη σταματήσει λόγω ανίας ή φρίκης. Σημείωση: καμία εταιρία διανομής δεν έχει προσφερθεί να την παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό, ωστόσο μπορείτε να την κατεβάσετε ή να την παραγγείλετε από το Amazon.
Ως ειδικό δωράκι το προαναφερθέν βίντεο των Silencer. Ναι, τα φωνητικά είναι υστερικά και μπορεί να φανούν γελοία σε πολλούς, αλλά διαβάζοντας τους στίχους και αφιερώνοντας χρόνο η αρρώστια του θα γίνει κατανοητή. Ίσως αν ήθελα κανονικό soundtrack στο begotten, αυτός ο δίσκος να ‘ταν ό,τι πιο ταιριαστό.
