Video Nasties: A Sick Story#4
The House at The Edge of The Park του Ruggero Deodato, 1980, Ιταλία, 91’
Έχω αρχίσει και πείθομαι, σιγά-σιγά, ότι όπου βλέπω όνομα ταινίας που περιλαμβάνει τη λέξη «Σπίτι», πιθανότατα θα έχει σκηνές απείρου κάλλους. Αν μάλιστα χρονολογείται πριν τη δεκαετία του 90, τότε είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Και αυτή η ταινία αποτελεί τεκμήριο των όσων είπα. Το γιατί θα το δούμε παρακάτω.
Αυτή η ταινία όχι μόνο μοιράζεται παρόμοιο όνομα με τον κινηματογραφικό κολοφώνα του Last House on The Left, αλλά και κοινό πρωταγωνιστή, τον David Hess στον κύριο ρόλο. Όσον αφορά, τώρα στους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας, κρατήστε το όνομα του σκηνοθέτη της, καθώς επίσης και του μουσικού Riz Ortolani, γιατί θα μας χρειαστούν στο κρεσέντο της δεκάδας αυτής. Δείτε το παρόν άρθρο, δηλαδή, ως ένα hors d’ oeuvre για το κλείσιμο του αφιερώματος.
Στα εντός και μη περιφερειακά της ταινίας τώρα. Η ταινία ξεκινάει με μια νυχτερινή άποψη των αυτοκινητοδρόμων της Αμερικής, συνοδευόμενη από ένα τραγούδι που ερμηνεύεται από μια αθώα κοριτσίστικη φωνή. Η κάμερα εστιάζει σε μια κοπέλα που οδηγεί ανέμελη με το αμάξι μέχρι που κάποιος άλλος οδηγός επιταχύνει, της κόβει το δρόμο και πλησιάζει στο παράθυρό της… ΡΕ ΑΥΤΟΣ ΤΗΝ ΒΙΑΖΕΙ! ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ! ΠΙΟ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ ΔΕ ΓΙΝΟΤΑΝ??? Τελειώνουν οι τίτλοι αρχής και βλέπουμε τον ίδιο χαρακτήρα να βρίσκεται στον χώρο εργασίας του (ένα συνεργείο αυτοκινήτων) με τον αλαφροΐσκιωτο φίλο του, Richie, και να ετοιμάζεται για μια βραδιά έξαλλου «boogeying», όπως το αποκαλεί. Η προετοιμασία του διακόπτεται από ένα ζευγάρι σαφώς εύπορης οικονομικής καταστάσεως που έρχεται και ζητάει μια γρήγορη επισκευή του αμαξιού του γιατί πρέπει να πάνε σε ένα πάρτυ. Με συνοπτικές διαδικασίες το αμάξι επισκευάζεται και ως πληρωμή ο πρωταγωνιστής ζητά την έγκρισή τους να τους συνοδεύσει με το φίλο του στο πάρτυ. Τελικά καταλήγουν εκεί και…. ΓΙΑ ΚΑΤΣΕ, ΜΙΑ ΚΑΡΑΦΛΗ ΑΦΡΟΑΜΕΡΙΚΑΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ, ΝΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!! Στο θέμα μου, η πλούσια παρέα αρχίζει να ειρωνεύεται το λαϊκό δίδυμο, πόσο μάλλον τον αθώο Richie, μέχρι που ο πρωταγωνιστής εκνευρίζεται, βγάζει το λεπίδι του και αρχίζει να τους υποβάλλει σε κάθε είδους κακοποίηση...
Για να μιλήσω βαρυσήμαντα, η ταινία μου θύμισε το Funny Games του Hanneke, όπως θα ήταν αν πραγματοποιούνταν με πολύ μικρότερο προϋπολογισμό, πίσω στο χρόνο και αντί για βορειοευρωπαϊκή αντίληψη είχε ως βασικό συστατικό την ιταλική ματιά στα θρίλερ του 80. Βλέπουμε μια παρέα να δέχεται κατ’ οίκον παρενόχληση από ένα ανοίκειο δίδυμο και να μην μπορεί να αντιδράσει γιατί υπερτερεί σε σωματική ρώμη και οπλισμό. Οι σκηνές σεξουαλικής κακοποίησης που απαρτίζουν την ταινία δεν έχουν κανέναν απολύτως αισθησιασμό και προκαλούν απέχθεια για τα επί της οθόνης δρώμενα, κάνοντας εν μέρει κατανοητό το λόγο που η εν λόγω ταινία μετρήθηκε ως ένα ακόμα Video Nasty.
Και μια και μίλησα για απέχθεια, ένα από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας είναι η αδυναμία του να πάρεις το μέρος κάποιου. Από τη μια φρίττεις με τις απάνθρωπες πράξεις του πρωταγωνιστή, αφετέρου αισθάνεσαι μια μικρή δικαίωση, εκδικητικά συναισθήματα για τα γουρούνια που νομίζουν ότι τα λεφτά τους, αγοράζουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν ως γελωτοποιούς και να εκμεταλλεύονται τους, θεωρητικά, κατώτερους τους. Το τέλος, βέβαια, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, η ανατροπή είναι απρόσμενη και η επιλογή στρατοπέδου γίνεται πλέον συνειδητά (παρά τις κάποιες σκηνές που εγείρουν μερικές ακόμα αμφιβολίες για το ξεκάθαρο της επιλογής).
Επιπλέον, μου είναι αδύνατο να μην κάνω έστω και για μια μικρή νύξη στη μουσική του Ortolani που ντύνει τις πιο νοσηρές στιγμές της ταινίας. Με τη χρήση των αιθέριων μελωδιών τις στιγμές που οι πράξεις βιασμού του πρωταγωνιστή λαμβάνουν χώρα, η ατμόσφαιρα παίρνει νέα τροπή και η φρικαλεότητα των πράξεων αποκτά μια νέα διάσταση, που, γυμνή από μουσική δεν θα είχε την ευκαιρία να υπάρξει.
Εδώ, λοιπόν, τα πράγματα βασίζονται στην κρίση σας. Αν ανέχεστε τη θέα των περιστατικών που περιγράφηκαν παραπάνω, η ταινία αυτή θα σας ικανοποιήσει, δεόντως βίαιη σε πραγματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αν, από την άλλη, λίγο σας ενδιαφέρει το δράμα μιας παρέας που δέχεται τέτοιες κακοποιήσεις και η ιδέα μιας ταινίας που διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα σπίτι, τηρήστε τις αποστάσεις σας. Θα απογοητευθείτε και ενδεχομένως να σοκαριστείτε χωρίς λόγο.
σχόλια