Tetsuo του Shinya Tsukamoto, 1989, Ιαπωνία, 67’
Δε θυμάμαι τι ακριβώς είχα δει και με έκανε να θέλω να δω αυτή την ταινία. Λογικά έναν από τους πλουμιστούς καταλόγους με το υλικό διανομής της New Star Productions. Είμαι σίγουρος πάντως ότι την είδα μέσω ενός φίλου το 2005, όταν δηλαδή άρχιζα να διευρύνω μουσικά και κινηματογραφικά τους ορίζοντες μου (άσχετα αν ποιοτικά δε νομίζω να ακολούθησαν την ανιούσα). Πέρα από τα πολλά CD του που έψαχνα μανιωδώς και μου δάνειζε ως μεγαλύτερος και φυσικά πιο πεπειραμένος, είχε και αξιόλογη συλλογή ταινιών και anime για μια εποχή που το internet στερούνταν της παντοδυναμίας του στον τομέα κατεβάσματος. Ώσπου μια χαρούμενη μέρα… «ΩΧ, ΤΟ TETSUO!!! ΡΕ ΠΕΡΙΚΛΗ, ΝΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΤΩ? ΕΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩ». Τι να κάνει ο άνθρωπος με το μούλικο, ενέδωσε.
Ο Shinya Tsukamoto με το ντεμπούτο του έδωσε τα ρέστα του όσον αφορά στο πώς μπορείς να κάνεις πολλά έχοντας λίγα. Με φιλμ 16 χιλιοστών και σχεδόν μηδενικό budget μας έδειξε τι πάει να πει cyberpunk (φουτουριστική-αναρχική, κάτι σαν τον Sid Vicious μεταφερμένο 2 αιώνες μετά) νοοτροπία, χωρίς να χαρίσει κάστανα. Δεν ήταν και η εποχή τους μάλλον, οπότε αντικατέστησε τη γλυκιά μυρωδιά τους με εγκεφαλικό τρόμο και απέχθεια για την ανθρωπότητα.
Υπόθεση βγαλμένη από κάποιο μελλοντικό εργαστήριο κάποιου ρομποτικού επιστήμονα που για πειραματόζωα έχει αθώα ανθρωπάκια. Ένας (ανώνυμος) άντρας με φετίχ να χώνει κομμάτια ατσαλιού στο δέρμα του γίνεται θύμα αυτοκινητιστικού από έναν τυπικό γιάπη που πηγαίνει βόλτα με το αμάξι του μια ωραία πρωία με την καλή του. Ο γιάπης σταδιακά μετά το ατύχημα αρχίζει να βλέπει διάφορα φρικιαστικά οράματα που περιλαμβάνουν άφθονο μέταλλο και υποχθόνιες μορφές, ενώ ταυτόχρονα μια αρρώστια αγνώστου είδους αρχίζει να τον καταβάλλει κάνοντας το σώμα του να αντιδρά περίεργα πετώντας μεταλλικά εξαρτήματα από τα βάθη της σάρκας του. Όπως καταλάβατε, ο μακαρίτης (δεν το λέω με σιγουριά) φετιχιστής δεν τον αφήνει να αγιάσει.
Αν η μητέρα μου, που θεωρεί τους Ιάπωνες άρρωστους, έβλεπε το Tetsuo, θα το χρησιμοποιούσε ως αδιάσειστο επιχείρημα σε κάθε πιθανή μελλοντική συζήτηση περί του ποιού της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Από την πλευρά μου, δε βρίσκω κάτι κακό σε μια ορθώς φιλτραρισμένη νοσηρότητα. Τα ασπρόμαυρα πλάνα του Tsukamoto, με τις εναλλαγές τους, ενίοτε γρήγορες (όχι αστεία, όταν λέω γρήγορες το εννοώ) και άλλοτε αργόσυρτες και πνιγηρώς ατμοσφαιρικές, καταφέρνει να αποθεωθεί από το καλτ κοινό πανηγυρικά. Οι μονίμως πανικόβλητες μορφές των πρωταγωνιστών (για σοβαρούς λόγους όπως πχ τη ζωή τους), σφηνώνονται στο υποσυνείδητο αυτού που τις βλέπει για να ξέρει στο μέλλον πώς να δείξει τα ανάλογα συναισθήματα γρήγορα και αποτελεσματικά.
Τα εφέ είναι αντίστοιχα της ταινίας: χαμηλού κόστους, μα πλήρως ταιριαστά και δεν σπιλώνουν ούτε κατά διάνοια την αξία της. Δεν χρειάστηκαν 1500 προγραμματιστές προκειμένου να μας δείξουν το κρύο, βιομηχανοποιημένο έρεβος διαμέσου μιας videogame αισθητικής. Το soundtrack, επιπλέον, δε θα μπορούσε να έχει κάτι άλλο από σκληρούς industrial ρυθμούς προς ενίσχυση της φάμπρικας του τέλους του ανθρώπου.
Η αναγνώρισή της στο καλτ περιθώριο οδήγησε τον Tsukamoto σε 2 sequels: το Tetsuo 2-Body Hammer το 1992 (πλέον σε έγχρωμο φάσμα) και το Tetsuo-The Bullet Man το 2010 (αγγλόφωνη). Τα 2 πρώτα μέρη ευτυχώς βρίσκονται στη διάθεσή σας μέσω της New Star Productions. Σπεύστε και βιώστε έναν τρόμο διαφορετικό από αυτόν του μπαμπούλα της ντουλάπας.
ΥΓ: 2005? Πάνε 5 χρόνια? Χμμμμ… Χρόνια πολλά παιδιά, να συνεχίσετε για άλλα 100 εξίσου ποιοτικά χρόνια.
