Kairo του Kiyoshi Kurosawa, 2001, Ιαπωνία, 118’
Πραγματικά, οι Ασιάτες είναι οι μαστροποί της τεχνολογίας. Ειδικά οι Ιάπωνες. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε η άνοδός τους στον εν λόγω τομέα και αυτοί πότισαν τις σοδειές τους με τόσο πάθος, που είχε ως λογικό επακόλουθο την πρωτοκαθεδρία τους σε τέτοια ζητήματα. Δεν χρειάζεται απόδειξη, κοιτάχτε γύρω στο δωμάτιό σας και μετρήστε πόσους σαμουράι έχετε(μεταφορικά μιλώντας, αν είχατε έναν σαμουράι στο δωμάτιό σας πιθανόν να μην είχατε και κεφάλι).
Όταν ο Einstein μίλαγε για την άπειρη ανθρώπινη ηλιθιότητα, είχε στη σκέψη του την αποτρόπαια χρήση της ατομικής ενέργειας. Αλλά, προφανώς, ο,τιδήποτε μας δοθεί το κακοποιούμε, το παραλλάσουμε για να κορέσει τη λαιμαργία μας σε τρομακτικό βαθμό. Οι σκεπτόμενοι της σύγχρονης κοινωνίας θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογές της παραπάνω φράσης σε σχεδόν όλους τους τομείς. Ο Kiyoshi Kurosawa ανήκει σε αυτή την κατηγορία αν πάρουμε υπόψη μας τα έργα του.
Εδώ μας παραδίδει ανησυχίες αποκαλυπτικής φύσεως, δαιμονοποιώντας, εντός λογικών ορίων, τον ελβετικό σουγιά των ημερών μας: τo Internet. Μια ομάδα φοιτητών πληροφορικής αρχίζει να έχει παράλογες απώλειες, οι οποίες αιτιολογούνται από τις μυστηριώδεις αυτοκτονίες μερικών εκ των μελών της. Όταν αρχίζουν και ερευνούν την υπόθεση αυτή, ανακαλύπτουν ένα site που επιτρέπει στους επισκέπτες του να συνομιλήσουν με φαντάσματα. Ένας φοιτητής οικονομικών ισχυρίζεται, μάλιστα, πως το internet ενεργοποιείται από μόνο του και τον κατευθύνει αυθαίρετα σε αυτή τη διαδικτυακή τοποθεσία. Η αναζήτηση της Αλήθειας θα έχει το λιγότερο αποθαρρυντικά αποτελέσματα.
Πολλοί (η μάλλον όλοι) έχουμε ζήσει ήδη τους εφιάλτες που μας πρόσφεραν μέσα στη δεκαετία των 00’s ταινίες όπως το Ring και το Grudge. Και αυτό εδώ υπάγεται στα J-Horror films, χωρίς λόγο αγανάκτησης ή ντροπής, βασισμένης στην υπερπληθώρα τέτοιων ταινιών. Η υπερφυσική απειλή, αυτή που δεν μπορεί να κατανοήσει ο θεατής, είναι που του προσφέρει και τα μεγαλύτερα ρίγη. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει την πρόθεση ενός φαντάσματος που σε κοιτάει, υπομονετικά και αλλόκοσμα, κατευθυνόμενο κατά πάνω σου με αργές κινήσεις, όπως είναι, άλλωστε η ιαπωνική παράδοση του θεάτρου No. Έστω και αν το φάντασμα είναι απόλυτα ανθρωπόμορφο και όχι με ένα σεντόνι κάνοντας μπουυυυυυύ όπως εμείς όταν ήμασταν μικροί, αντί να το κάνει λίγο πιο ομαλό, το ντύνει στη ρόμπα της φρίκης.
Και τώρα η ώρα του Αισώπειου μηνύματος. Όπως είχα πει σε προηγούμενο post μου με αντίστοιχο περιεχόμενο, έτσι και εδώ, ο σκηνοθέτης μας δίνει την προοπτική του για την αποξένωση που, σαν σε σχήμα ειρωνείας, μας προσφέρει το Παγκόσμιο Χωριό. Ενώ όμως στο προηγούμενο post, η αλληγορία αυτή προσφέρεται μέσα από ρεαλιστικές δολοφονίες, εδώ μας δίνεται με πλήρως ποιητικό τρόπο. Μια Ιαπωνία που πόρτες κλείνονται με κόκκινη μονωτική ταινία για να δηλώσουν ότι το μέρος είναι στοιχειωμένο. Που άνθρωποι αυτοκτονούν και μετατρέπονται σε μαύρα ίχνη στους τοίχους (από τότε τρέμω στην ιδέα ενός ίχνους υγρασίας πάνω σε τοίχο). Που οι ζωντανοί δέχονται απροσδιόριστα τηλεφωνήματα στα οποία επαναλαμβάνεται ένα «Tasukete» (βοήθεια). Ο κόσμος δηλαδή που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον κοινωνικό αλλοτριωτή του προς όφελός του, ανεπιτυχώς.
Οι δραματικές κορυφώσεις είναι ένα από τα μεγάλα ατού του σκηνοθέτη. Η ανάγκη δακρύων που υπάρχει σε μερικές λέξεις, πού σε κάνουν να καταλάβεις πόσο μόνοι πλέον είμαστε εν γνώσει μας, είναι αυτονόητη. Και προφανώς, όταν στον κυκεώνα του φόβου υπάρχει μια σταλιά δράματος, η επίδραση είναι σαφώς δυνατότερη.
Το προτείνω σε όσους έχουν κάνει το facebook αυτοσκοπό τους. Όχι ότι δεν είναι δικαίωμά τους, απλά ίσως μιλήσει παραπάνω στην ψυχή τους και τους κάνει να σηκωθούν από το γραφείο. Προσωπικά, με έκανε να θέλω να διακόψω τη σύνδεση μου και καπάκια να πετάξω τον υπολογιστή από το μπαλκόνι. Το μόνο που υπάρχει σε ελληνική έκδοση είναι το remake του από τον Jim Sonzero με σενάριο του Wes Craven, με τίτλο Pulse, που όμως δεν καταφέρνει να αγγίξει τη μαγεία του αυθεντικού. Έχει βρεθεί όμως η αμερικάνικη έκδοσή του στο DVD Shop.
