Kάπως έτσι ήταν το γεύμα των Χριστουγέννων στο σπίτι μας φέτος.

Εξαπατήστε με λοιπόν.

Ένας πατέρας βιντεοσκοπούσε κάθε χρόνο τα παιδιά του να κατεβαίνουν τη σκάλα την ημέρα των Χριστουγέννων. Το βίντεο που προκύπτει μετά από τόσα χρόνια είναι συγκινητικό-  εαν εξαιρέσεις την μουσική υπόκρουση που θυμίζει καταθλιπτικο πιάνο μπαρ. Η σκάλα  μου θύμισε τη δική μας Παραμονή Χριστουγέννων- πάντα τότε ανταλάσσαμε τα δώρα. Από τις 6 το απόγευμα και μετά ο πατέρας μου μας ενημέρωνε για τις κινήσεις του Αη Βασίλη - είχε ξεκινήσει και βρισκόταν καθ'οδόν, ειχε καθυστερήσει, η χιονοπτωση τον είχε κρατήσει μακριά μας. Μετά όταν πια ο Αγιος Βασίλης μας ενημέρωνε (πως το έκανε αυτό άραγε;) οτι πλησίαζε η μητέρα μου έβγαζε ενα ποτήρι γάλα κι ενα πιάτο μελομακάρονα για τον Αη Βασίλη και τα άφηνε στο τζάκι - εμάς μας έκλειναν στο δωμάτιο του αδερφού μου ακριβως πάνω από τη σκάλα. Θυμάμαι πολύ έντονα τι καναμε όση ωρα περιμέναμε τον Αγιο Βασίλη. Εγώ ξάπλωνα και κοιτούσα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου. Εκείνος έπαιζε με ένα πλαστικο γουρουνάκι ή με πείραζε (έχω φαει πολύ ξύλο- ο αδερφός μου ειναι σχεδόν έξι χρόνια μεγαλύτερος μου) για να περάσει η ώρα. Και μετά ερχόταν η ώρα μιας περίεργης ηχητικής παράστασης. Ο πατέρας μου έκανε οτι ειναι ο Αγιος Βασίλης και η μητέρα μου οτι τον υποδεχόταν. Δεν θα ήταν τόσο παράξενο εκτός κι αν γνωρίζει κανείς τον πατέρα μου-που εχει ξερό αγγλικό χιούμορ και δεν συνηθίζει τέτοιου είδους σοου.

Πρώτα ακουγόντουσαν βαριά βήματα στη σκάλα - μετά ενα "χο, χο χο" με στεντόρεια φωνή και μετά κάποιος ακαταληπτος μονόλογος όπως "Ηρθα να δω οτι ειστε καλά παιδιά, ελπίζω να προσέχετε για να δείτε τι σας έφερα" με κάποιες διακοπές απο το τιτιβισμα της μητέρας μου "Σε ευχαριστούμε Άγιε Βασίλη είσαι τόσο καλός. Γειά σου τώρα, γεια σου! Εϊ Αϊ Βασίλη πάρε ένα μελομακάρονο για το δρόμο". Ακολουθούσε τρελό χοροπηδητό  πάντα συνοδεία φωνών. Οταν έπαυαν οι κραυγές , οι γονείς μου μας φώναζαν- κουτρουβαλούσαμε όλο ενθουσιασμό τη σκάλα- κι εβαζαν δυνατά ενα cd με παράφωνα κάλαντα. Δεν άναβαν τα φωτα - αλλάζαμε πάντα δωρα υπο το φως των κεριών κάτω από το έλατο.

Το εντυπωσιακό βέβαια μέσα σε όλα αυτά είναι ότι όλο αυτό συνεχίζεται μετά από τόσα χρόνια- ο αδερφός μου είναι πλέον 35 χρονών. Δηλαδή τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον ξέρουμε οτι ο Αη βασίλης δεν υπάρχει αλλα θέλουμε και οι δυο τo ίδιo τελετουργικό : τα φωτα κλειστά εμείς κλειδωμένοι στο δωμάτιο και ο πατέρας μου να αγκομαχάει κάνοντας  οτι είναι ο Αγιος Βασίλης. Διαλέγoυμε να εξαπατηθούμε. Γιατί αλλιως δεν είναι Χριστούγεννα.