ΛΑΪΟΝΕΛ ΣΡΑΪΒΕΡ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ

Διάβασα το βιβλίο χωρίς να έχω ιδέα. Ήξερα μέσες-άκρες την υπόθεση, πράγμα που όμως δεν λέει και πολλά. Το βιβλίο πραγματεύεται την (μονομερή και χωρίς ανταπόκριση - σημαντικό αυτό) αλληλογραφία της Eύας προς τον άντρα της και πατέρα των δύο παιδιών της, Φράνκλιν.

Από την αρχή η ιστορία είναι απλή. Στα 15 του ο Kέβιν, ο μεγάλος τους γιος, σχεδιάζει με φοβερή ακρίβεια και πραγματοποιεί με ανατριχιαστική ψυχραιμία τη δολοφονία επτά συμμαθητών του, μίας καθηγήτριας και ενός σχολικού υπαλλήλου μέσα στο σχολείο του. Η Εύα προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδώσει ευθύνες, να τις μοιράσει, να καταλάβει γιατί, πού έφταιξε, αν βέβαια έφταιξε, τι θα μπορούσε να έχει κάνει εκείνη, ο άντρας της, ποιος είναι πραγματικά ο Kέβιν, αν η ίδια ήταν καλή μάνα, και, βασικά, κυριότερα και τελικά, αν έκανε καλά που έκανε παιδί. Που έκανε τον Kέβιν, δηλαδή.

Πριν από το μακελειό, ο Kέβιν επιδίδεται σε ένα σωρό άλλες άρρωστες, κακές, κοινωνιοπαθείς πράξεις. Δηλαδή έτσι γράφει η Εύα. Γεννήθηκε, λέει, για να τη μισεί. Γεννήθηκε για να την εκδικηθεί. Να την εκδικηθεί που είχε μία ζωντανή, στενή και ερωτική σχέση με τον άντρα της, που ήταν μία αυτοδημιούργητη επιτυχημένη επαγγελματίας, που η ζωή της ήταν τέλεια. «Τι μας έπιασε; Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι! Γιατί, λοιπόν, διακινδυνεύσαμε όλα όσα είχαμε και πήραμε αυτό το εξωφρενικό ρίσκο να κάνουμε ένα παιδί;». Από μωρό στην κούνια το έβλεπε στο βλέμμα του πως είχε, λέει, κάτι αρρωστημένα κακό. Πριν καλά-καλά περπατήσει, ο Kέβιν τής κατέστρεψε συνειδητά την ταπετσαρία του καινούργιου της γραφείου «για να τη δει να υποφέρει». Γίνεται αυτό; Κι αν ναι; Μπα, όχι. Κι αν, όμως;

Δεν χρειάζεται να είσαι μάνα ή πατέρας (ούτε εγώ είμαι γονιός, καμία σημασία δεν έχει) για να αναρωτηθείς αν η Eύα είναι αξιόπιστος αφηγητής. Για να αναρωτηθείς αν είναι δυνατόν ένα μικρό, όμορφο, ζωηρό αγοράκι να είναι η προσωποποίηση του Κακού. «Ένα αγόρι είναι ένα επικίνδυνο ζώο», λέει απεγνωσμένα αλλά και τόσο προκλητικά - ζώο, λέει, όχι πλάσμα, γίνεται αυτό; Παιδί σου είναι. Κι όμως.

Η Λάιονελ Σράιβερ, η οποία βραβεύτηκε με το Orange Prize for Fiction για το 2005 για τον Kέβιν τα καταφέρνει θαυμάσια. Τραβάει την ιστορία στα ανατριχιαστικά άκρα και το βιβλίο της κορυφώνεται βαθμιαία: όσο πιο απεχθείς και σατανικές οι πράξεις του παιδιού (είναι τρελός, έλεγα. Δεν είναι καλά. Είναι άγρια άρρωστος, Θεέ μου κάνε να μη βρεθώ ποτέ στη θέση της Eύας. Αν είναι το παιδί μου να είναι έτσι, ας μην κάνω παιδί ποτέ), τόσο πιο διφορούμενα τα γραπτά της μάνας. «Κάνε κάτι, έλεγα πάλι. Μίλα του. Πώς περιμένεις να τον καταλάβεις, αφού δεν του μίλησες ποτέ; Τι μάνα είσαι εσύ, μια κραυγή βοήθειας είναι όλα». Μέχρι το απερίγραπτο τέλος. Απερίγραπτο. Ανατρεπτικό και σκληρό. Και άγριο. Πολύ άγριο. Πάρα πολύ.

Ο Κάφκα είχε πει πως ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που θα σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας. Η Eύα λέει πως η μητρότητα είναι μια ξένη χώρα. Τόσες υπάρχουν που μας περιμένουν, είναι ανάγκη να πάμε σε αυτή; Μπα, όχι. Κι αν, όμως;

http://donteverreadme.wordpress.com/