ΙΣΜΑΗΛ ΚΑΝΤΑΡΕ: ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

«Το περιστατικό έμοιαζε από τα πιο συνηθισμένα: ένα ταξί είχε ανατραπεί στο 17^ο χιλιόμετρο προς το αεροδρόμιο. Οι δυο επιβάτες είχαν βρει ακαριαίο θάνατο και ο οδηγός είχε μεταφερθεί σε κώμα στο νοσοκομείο». Έτσι απλά ξεκινάει το Ατύχημα, το καινούργιο βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ, που, όμως, ακολουθεί μια ασυνήθιστη τροπή, αφού υπόκειται στους όρους μιας αστυνομικής ιστορίας, αλλά ουσιαστικά διερευνά το αίνιγμα του έρωτα. Την υπόθεση των νεκρών επιβατών, του Μπεσφόρτ Υ. και της Ροβένας Αγ., ενός ζευγαριού αλβανικής υπηκοότητας, αναλαμβάνουν η αλβανική και η σερβική αστυνομία. Τα αποδεικτικά στοιχεία κάνουν την έρευνα να μοιάζει με «αεροπλάνο που, αφού είχε πετάξει σε καθαρό ουρανό, έμπαινε ξανά σε μια περιοχή όλο βροχές και ομίχλη». Στο τραπέζι πέφτουν εικασίες που μιλούν ακόμα και για πολιτική δολοφονία, καθώς ο Μπεσφόρτ Υ. φέρεται να έχει ενεργό συμμετοχή στο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό των Βαλκανίων το '90. Ο ερευνητής που τελικά διεξάγει την έρευνα προσπαθεί να διαλευκάνει το μυστήριο του ζευγαριού που λίγο πριν σκοτωθεί «προσπαθούσε να φιληθεί», ανασυνθέτοντας τη φύση της σχέσης του από τα τεκμήρια των τελευταίων σαράντα εβδομάδων.

Κι εκεί είναι που ο αστυνομικός γρίφος μπαίνει στα βαθιά νερά ενός σκοτεινότερου, που είναι ο έρωτας. Με φόντο τον πόλεμο του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονταν τότε, ο Κανταρέ μας εισάγει στον λαβύρινθο ενός ερωτικού εμφυλίου, μιας σχέσης πάθους που επιβιώνει μόνο με τον «φόβο της απώλειας» και υποκύπτει στις προσταγές των κατώτερων ενστίκτων μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει την αυθεντικότητα των συναισθημάτων της. Η σχέση του ζευγαριού ανάγεται σε διάφορα επίπεδα, διαθλάται και εξαϋλώνεται, κάνοντας τα όρια μεταξύ αληθινού και φανταστικού δυσδιάκριτα. Ο φόβος του ενός για τον άλλο δίνει τροφή σε μια σχέση όπου ρόλοι και δυναμική αλλάζουν συχνά, η αμφιβολία ενισχύει την ένταση και υπαγορεύει τα βήματα των εραστών πάνω σε κινούμενη άμμο. Αναλαμπή και συσκότιση διαδέχονται η μία την άλλη σε μια ιστορία που δεν υπόκειται σε κανόνες λογικής και επεξήγησης, επιβεβαιώνοντας πως «το πιο ωραίο συναίσθημα του κόσμου, ο έρωτας, είναι ακριβώς εκείνο που λιγότερο από οτιδήποτε άλλο αντέχει την αλήθεια».