Παρίσι, βόρεια προάστια. Τέσσερις διεφθαρμένοι αστυνομικοί σκοπεύουν να εκδικηθούν τον θάνατο του συναδέλφου και φίλου τους από μία αδίστακτη συμμορία και αποφασίζουν να επιτεθούν στο αρχηγείο τους, σε έναν εγκαταλελειμμένο ουρανοξύστη. Καθώς οι πυροβολισμοί μεταξύ των αστυνομικών και των μελών της συμμορίας τρομοκρατούν τους ελάχιστους εξαθλιωμένους κατοίκους, συμβαίνει το αδιανόητο: ορδές διψασμένων αιμοβόρων πλασμάτων εμφανίζονται από παντού και καταδιώκουν ανελέητα όποιον βρεθεί μπροστά τους. Οι δρόμοι γεμίζουν με πτώματα και ολόκληρη η πόλη είναι στις φλόγες. Παρά την αμοιβαία έχθρα τους, κακοποιοί και αστυνόμοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να επιβιώσουν. Αλλά θα πρέπει να κατέβουν δεκατρία πατώματα όπου αδηφάγα και αιμοβόρα πλάσματα καραδοκούν. Ο σκηνοθέτης Ξαβιέ Γκανς που έχει γυρίσει το Frontieres αναλαμβάνει την παραγωγή στις Ορδές της εκδίκησης και καταφέρνει με τους δυο δημιουργούς της ταινίας να εγκαταστήσει από την αρχή ένα επιθετικό και αδιέξοδο σύμπαν, με κέντρο μια πολυκατοικία των προαστίων περιτριγυρισμένη από ζόμπι με κανιβαλιστικές και οξύτατες ανθρωποφαγικές διαθέσεις. Αναρχικό σαν ενοχλητικός θόρυβος και τοξικό σαν βιομηχανικό απόβλητο, το έργο δεν ζητά ομήρους αλλά μόνο θύματα. Ως ζόμπι θρίλερ είναι αποτελεσματικό, αιματηρό και γοργό. Μένει μόνο εκεί, σαν να μην το ενδιαφέρει καμία περαιτέρω σημειολογία, εκτός από τις αναφορές στη Νιγηρία μέσα από τη σχέση των δυο κακοποιών αδελφών - μαντέψτε τι θα απογίνουν...