Η γωνιά του Σαλβατόρε

H διακριτική μυρωδιά του σκόρδου γαργαλάει προκλητικά τα ρουθούνια με το που μπαίνω στο ιταλικό εστιατόριο Sale Bianco. Περισσότερο για τρατορία μου κάνει ο γουστόζικος χώρος με την τζαμαρία ολόγυρα, τις κόκκινες κουρτίνες και τις αναπαυτικές καρέκλες που παίζουν σε λευκό και κόκκινο. Στον τοίχο μια σειρά από κατακόκκινες ντομάτες και πιπερίτσες, σκόρδα κι ελιές χαρίζει μια ευχάριστη οικειότητα. Βράδυ καθημερινής και το μόλις οκτώ μηνών μαγαζί σφύζει από ζωή.

«Για να δούμε, θα δώσετε συγχαρητήρια;», λέει με πρόσχαρη φωνή ο σερβιτόρος από το διπλανό τραπέζι, τη στιγμή που σερβίρει μια λεπτή, σχεδόν αραχνοΰφαντη πίτσα με ντομάτα και ρίγανη και μια πληθωρική πιατέλα με σπαγγέτι. «Εγώ είμαι σίγουρος για τον Σαλβατόρε. Είναι ο άγγελος της κουζίνας» συνεχίζει, ενώ κινείται στη σάλα με χάρη, προλαβαίνοντας τις επιθυμίες όλων. One man show. Αρκετοί από τους πελάτες έχουν οικειότητα με τον... Αντρέα, που έρχεται και στο δικό μου τραπέζι με δύο λαμαρίνες πάνω στις οποίες φιγουράρουν φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά που φτιάχνει ο Σικελός σεφ και ιδιοκτήτης Salvatore Andolina. «Ο σεφ κάνει τα περισσότερα μόνος του», επιμένει να τον διαφημίζει ο σερβιτόρος, αφήνοντας πάνω στο τραπέζι ζεστά, αφράτα, χειροποίητα ψωμάκια.

Χαζεύω τον κατάλογο που διατρέχουν τα χρώματα της ιταλικής σημαίας και διαβάζω ένα σημείωμα του σεφ που εξηγεί μέσα από ένα παραμύθι πώς αποφάσισε να ονομάσει το μαγαζί του Άσπρο Αλάτι, Sale Bianco. Άφθονα τα ορεκτικά, σε βάζουν σε πειρασμό να δοκιμάσεις. Οι μπρουσκέτες που έρχονται είναι τραγανές και η ντοματούλα σε κύβους με βασιλικό και μοτσαρέλα τις κάνουν θελκτικές. Ωραιότατα είναι τα μανιτάρια πλευρώτους που μαρινάρονται πριν ψηθούν ιδανικά στη σχάρα και ραντίζονται με βαλσάμικο με μια υποψία σκόρδου και συνοδεύονται με εύγευστο πέστο μαϊντανού. Άκρως χορταστική η μερίδα. «Σικελός χωρίς σκόρδο στην κουζίνα δεν γίνεται», είναι η απάντηση του Αντρέα σε σχετική ερώτηση πελάτη.

Τα ζυμαρικά φαίνεται ότι είναι το δυνατό σημείο της κουζίνας, που αγγίζει τις γευστικές χορδές των πελατών. Έτσι επιλέγω φρέσκα λινγκουίνι με γαρίδες. Ένα βουνό από ζυμαρικά προσγειώνεται μπροστά μου με θαλασσινή μυρωδιά. Είναι καλοφτιαγμένα και ιδανικά al dente. Ακολουθούν οι μαύρες, σαν έβενος, φρέσκες ταλιατέλες, στεφανωμένες με λευκά δαχτυλίδια καλαμαριού, ένα νόστιμο και εκφραστικό πιάτο. Τα μπαβέτε με τις ευμεγέθεις γαρίδες, τη φρέσκια ντομάτα και την τρούφα να μοσχοβολά σε στέλνουν κατευθείαν στη γειτονική χώρα. «Θεϊκό πιάτο», υποστηρίζει ο Αντρέας. Μου αρέσει που τα υλικά είναι ξεκάθαρα και οι γεύσεις εκφράζουν την καλή ποιότητα σε κάθε μπουκιά. Για το τέλος ένα αφράτο τιραμισού μέσα σε ποτήρι μαρτίνι με έντονη την αίσθηση του λικέρ βάζει τη γλυκιά σφραγίδα στο δείπνο. Ο Σαλβατόρε, ο χαμογελαστός σεφ, διαδίδει με τον καλύτερο τρόπο την κουζίνα της πατρίδας του αλλά και την πρόσχαρη πλευρά της προσωπικότητάς του στο Sale Bianco, πιάνοντας απόλυτα τον σφυγμό των εραστών των ζυμαρικών.