Νέοι και παλιοί στα βόρεια

Ενώ σκεφτόμουν τα δυο εστιατόρια που επισκέφτηκα για το συγκεκριμένο κείμενο, αυτό το παμπάλαιο αγγλοσαξονικό ρητό, που είχε να κάνει με το τι έπρεπε να φέρει η νύφη επάνω της προκειμένου ο γάμος της να ευτυχήσει, πέρασε τραγουδιστά από το μυαλό μου. Το απέδωσα εκ των υστέρων σε διάφορα σουρεαλιστικά που μου συνέβησαν, σε συνδυασμό με το γεγονός πως το μεν Renovo Pappas λειτουργεί πάνω από 30 χρόνια στην Κηφισιά, ενώ στο Casalinga ο Ντόνατο Κολασάντο σερβίρει τα βασισμένα στις παραδοσιακές συνταγές της Luccera πιάτα του μόλις ένα δίμηνο.

Στο ρητό το παλιό συμβολίζει τη συνέχεια, ενώ το νέο την αισιοδοξία και την ελπίδα για το μέλλον. Στη δική μας πραγματικότητα και τα δυο αντιστοιχούν σε φιλότιμες προσπάθειες επαναπροσανατολισμού: του μεν Pappas στις κατευθύνσεις και τα στοιχεία εκείνα που το έκαναν για δεκαετίες στέκι πολλών κατοίκων της περιοχής, του δε Casalinga στην εκλέπτυνση και τελειοποίηση των λεπτομερειών εκείνων που θα συμπληρώσουν την πολύ γοητευτική εικόνα που δημιουργούν ο κομψότατος χώρος και το εξαιρετικό του σέρβις. Εξηγούμαι, ξεκινώντας από τα βόρεια.

Οι ιδιοκτήτες του Renovo Pappas μεταμόρφωσαν την ψηλοτάβανη σάλα τους σε ένα φωτεινό, συγκρατημένα μοντέρνο, όμορφο εστιατόριο, με τα design φωτιστικά να έρχονται σε γοητευτική αντίθεση με την πέτρα και τα σκούρα τραπεζοκαθίσματα.

Παράλληλα κράτησαν ένα μεγάλο κομμάτι του κλασικού μενού, μιας και σημαντική μερίδα της πελατείας αποζητά την παρηγορητική γεύση του σνίτσελ Χόφμαν, του μπιφτεκιού «σπέσιαλ», της χωριάτικης και του κοτόπουλου σουβλάκι. Στο «ανανεωτικό» όμως κομμάτι του μενού χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Καλό το κριθαράκι με μανιτάρια, κόκκινο κρασί και σάλτσα κόκκινης πιπεριάς, και συμπαθητικό το γουρουνόπουλο με κρούστα και σoς από πετιμέζι με πουρέ γλυκοπατάτας, όμως τα υπόλοιπα από τα νέα πιάτα υστερούσαν σε σχέση με τα κλασικά του μενού. Μεγάλο plus οι σαν από χρονομηχανή βγαλμένοι σερβιτόροι, με στυλ, ευγένεια και αποτελεσματικότητα άλλων δεκαετιών.

Ο newcomer, το κομψό παιδί της γλυκύτατης Λουίζας Πλούπα και του, ερωτευμένου με την Ελλάδα (και με την αδερφή της Λουίζας), Ντόνατο, είναι σε καλό δρόμο. Και δεν εννοώ την πιάτσα της Καποδιστρίου μόνο, η οποία εξελίσσεται σε Little Italy, όπως πάει. «Εστιατορικά» μιλάω. Στο Casalinga θα ξαναπήγαινα σίγουρα για να περάσω μια ακόμη όμορφη βραδιά - συνολικά. Με την κατάλληλη παρέα, ένας τόσο θετικός χώρος, με γλυκούς φωτισμούς, στυλάτες λεπτομέρειες, όπως το έπιπλο-κάβα με το «χρυσό» κάδρο και ένα αποτελεσματικό και παράλληλα αρκετά sui generis συμπαθέστατο σέρβις, είναι εξαιρετική επιλογή. Αν ο σεφ συμφιλιωθεί με το γεγονός πως δεν βρίσκεται στο αντίστοιχο λονδρέζικο εστιατόριό του και δώσει μερικά «κλικ» γευστικής έντασης και χαρακτήρα σε κάποια από τα πιάτα του, τότε θα μιλάμε και για ένα συνολικά εξαιρετικό ιταλικό εστιατόριο.