Επιτέλους. Η Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου απέκτησε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο - όπως, εξάλλου, συμβαίνει σε όλα τα κρατικά ευρωπαϊκά θέατρα. Ελπίζουμε, φυσικά, ότι το σύστημα θα καταφέρει να «επιβιώσει» και δεν θα πτοηθεί από τις συνήθεις ελληνοπρεπείς γραφειοκρατικές δυσκαμψίες (όπως τα προβλήματα που ήδη προέκυψαν και αφορούν τις συμβάσεις του τεχνικού προσωπικού ή άλλα συναφή). Γιατί και επί Νίκου Κούρκουλου κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί, αλλά παρέμεινε σε στάδιο πειραματικό - κυρίως μέσα από τις προσπάθειες της Πειραματικής Σκηνής του Στάθη Λιβαθινού (2002-2006) αλλά και της Νέας Σκηνής (2005-2006), που τότε στεγαζόταν στο «Χώρα» με υπεύθυνο τον Δημήτρη Λιγνάδη.Την τρέχουσα περίοδο τρεις παραστάσεις παίρνουν μέρος σε τούτη την ενδιαφέρουσα σκυταλοδρομία: ο Θείος Βάνιας του Τσέχωφ, η Κυρία από τη θάλασσα του Ίψεν και ο Δον Ζουάν του Μολιέρου.
Αυτή η τελευταία, ωστόσο, θέτει ένα κρίσιμο θέμα: το κριτήριο επιλογής καλλιτεχνών από τη διεύθυνση του Εθνικού. Αναρωτιέται, δηλαδή, κανείς με ποια λογική ο κατά τα άλλα ταλαντούχος ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης ανέλαβε να υλοποιήσει το παρθενικό του όραμα στην Κεντρική Σκηνή του πρώτου θεάτρου της χώρας. Δεν λέω, η ανάγνωση του έργου - στο οποίο ο ίδιος ερμηνεύει τον Σγαναρέλο - έχει ενδιαφέρον. Η υλοποίησή της είναι που χωλαίνει.Αρκούν, λοιπόν, οι καλές προθέσεις για να δοθεί ανενδοίαστα σε έναν αδόκιμο σκηνοθέτη μια τέτοια ευνοϊκή συνθήκη; Τότε γιατί εγκαινιάστηκε τη σεζόν που διανύουμε το «Group Hostel» (φιλοξενείται στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας), στο οποίο νέοι δημιουργοί (και ελπίζουμε όχι μόνο ηλικιακά) βρίσκουν -και ευτυχώς- χώρο έκφρασης;
Στο αινιγματικό κείμενο του Μολιέρου ο Δον Ζουάν δεν είναι απλώς ένας ακαταμάχητος γητευτής γυναικών. Συγγενής του Ξελογιαστή της Σεβίλλης του Τίρσο ντε Μολίνα, κυνικός και ρομαντικός ταυτόχρονα, υβριστής κάθε ηθικού φραγμού, κατεστημένου θεσμού και «ιστορικού συμβιβασμού», στηλιτεύοντας την υποκρισία της εποχής του, φλερτάροντας με την κόλαση και προκαλώντας τον θάνατο, διεκδικεί την υπαρξιακή του ελευθερία.
Ο Δον Ζουάν του Χειλάκη δεν διαθέτει τίποτα από τη σαγήνη του νέου (όπως συνήθως παρουσιάζεται) καρδιοκατακτητή. Στηρίζεται κυρίως στην προσωπικότητα του Γιάννη Μπέζου, που αφενός διασχίζει την ηλικία της ωριμότητας και αφετέρου προσγειώνει τον μυθικό ερωτύλο στην πραγματικότητα ενός κοινού, μέχρι κοινότοπου, γοητευτικού εραστή.
Επιχειρώντας να σχολιάσει με κάποιον τρόπο τα ήθη του καιρού μας η παράσταση αφήνει πίσω της γόνιμους προβληματισμούς. Αντίθετα, η σκηνοθεσία, φορτωμένη με λογής λογής τερτίπια, ενοχλητικούς σκηνικούς ακκισμούς και αδιάφορες ερμηνείες, ενδίδει στην οφθαλμαπάτη της «πρωτοτυπίας» που νοθεύει τη μαγεία και κατατροπώνει την ουσία.
