Ανυπάρχει ζωντανό θέατρο, ο Έντα Γουόλςστο Chatroom,που παρουσιάζεται στο θέατρο Χώρα, μαςδείχνει τι σημαίνει. Έξι έφηβοι μπροστάστις οθόνες του υπολογιστή τους. Μιλούνγράφοντας σε άγνωστους «φίλους» γι'αυτά που τους αρέσουν ή απεχθάνονταιμε τρόπο απόλυτο, παρά τη γενικότερησύγχυση που χαρακτηρίζει τη ζωή τους -ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό. Η γενιά τωνπαιδιών που μεγάλωσε διαβάζοντας τιςπεριπέτειες του Χάρι Πότερ στην εφηβείατης μισεί το ρόλο που έπαιξε η «J.K.-fucking-Rowling»,γιατί προσπάθησε να χειραγωγήσει τηφαντασία τους περιορίζοντάς την σ'έναν κόσμο εξωπραγματικό, ανύπαρκτο. Οπιο σκληροπυρηνικός στις απόψεις τουήρωας αντιδρά κάθετα και για την ιστορίατου Ρόαλντ Νταλ «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιοτης σοκολάτας» με το ίδιο επιχείρημα:είναι ψεύτικη, δεν έχει σχέση με τη ζωή.Το ίδιο κι όλο αυτό το lifestyleπου πλασάρουν popείδωλα τύπου Μπρίτνι Σπίαρς. Οι γονείςκαι η οικογένεια ή πουθενά ή αντικείμεναφονικού μίσους - και καθόλου δεν παρηγορείη ψυχαναλυτική απόφανση ότι ο έφηβοςπρέπει να σκοτώσει τους γονείς του γιανα περάσει επιτυχώς στον κόσμο τωνενηλίκων. Η έρημος στην οποία μεγαλώνουντα σημερινά παιδιά εξηγείται, δενδικαιολογείται, και τα άλλοθι των γονιών,υπαρκτά και κατανοητά για τους ίδιους,δεν είναι αρκετά πειστικά.
Ένααπό τα δεκαπεντάχρονα αγόρια τηςιστορίας, ο Τζιμ, που μεγάλωσε χωρίςαγάπη και ζεστασιά από τους γονείς καιτ' αδέλφια του, μπαίνει σ' ένα chatroomψυχολογικής υποστήριξης - αν μπορεί ναθεωρηθεί υποστήριξη το ότι υπάρχεικάποιος, άγνωστος και ανώνυμος, κάπουστη Γη, που ακούει υπομονετικά το πρόβλημάσου, όταν γονείς και φίλοι έχουνεξαφανιστεί.
Σ'ένα άλλο chatroom,ο Τζιμεπικοινωνεί υποτίθεται με συνομηλίκουςτου. Μικρές συμμαχίες διαμορφώνονταιμεταξύ αγνώστων και σχέσεις εξουσίαςκαι χειραγώγησης εκδηλώνονται. Μεταξύσοβαρού και πλάκας, μία ομαδούλαομοφρονούντων προτρέπει το αγόρι νααυτοκτονήσει. Έτσι θα δώσει τέλος στηνπροσωπική του απελπισία και η περίπτωσήτου μπορεί να κινητοποιήσει συζητήσειςκαι αντιδράσεις που θα ωφελήσουν τουςσυνομηλίκους τους.
Μιαπρόσφατη είδηση συνδέει τη σκηνή τουθεάτρου Χώρα με τον «πραγματικό κόσμο»:δύοφοιτητές, 19 και 20 ετών στη Γλυφάδα καιστο Κολωνάκι, είχαν αναγγείλει στοΊντερνετ ότι θέλουν να αυτοκτονήσουν.Ο ένας στις 21 Δεκεμβρίου 2008 ανήρτησεσχετικό κείμενο στο chatroomτου zoo.gr,ο άλλος την 1η Ιανουαρίου 2009, σε chatroomστο pathfinder.gr.Τελικά, το Τμήμα Δίωξης ΗλεκτρονικούΕγκλήματος εντόπισε τα πρόσωπα καιαπέτρεψε τη μοιραία κατάληξη. Αλλά οιαυτοκτονίες εφήβων και νεαρών με τηβοήθεια «φίλων» από το Ίντερνετ -οιΙάπωνες έχουν δείξει εδώ και χρόνια τοδρόμο και τον τρόπο- γίνονται ολοένακαι πιο δημοφιλείς.
Ναγιατί ο καθρέφτης που στήνει μπροστάμας οΈντα Γουόλς στο Chatroomδεν είναι παραμορφωτικός. Οι συμπεριφορές,οι σκέψεις, η απελπισία, η άρνηση, ημοναξιά των νεαρών ηρώων του είναιαληθινή. Η ψυχολογία δεν βοήθησε και,αν ισχύει ότι μειώθηκε το χάσμα τωνγενεών (αφού η απόσταση που χωρίζει τουςσημερινούς γονείς από τα παιδιά τουςείναι σαφώς μικρότερη απ' ό,τι σεπαλαιότερες εποχές), νέα χάσματαδημιουργήθηκαν. Ο συγγραφέας δενπροτείνει λύσεις, απλώς εκθέτει τοπρόβλημα, πώς δηλαδή μια κυρίαρχη μορφήτης σύγχρονης εφηβικής κουλτούραςεκφράζει την οικτρή αποτυχία ενόςολόκληρου συστήματος και καθενός απόμας μεμονωμένα να φτιάξουμε έναν κόσμοόπου η αισιοδοξία και η ελπίδα να μηνείναι λέξεις κενές νοήματος για ταπαιδιά μας.
Έξινέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί καθοδηγήθηκανεύστοχα από τη Σοφία Βγενοπούλου στηνπαράσταση του Χώρα. Ο σκηνικός χώροςπήρε από τον Γιάννη Σκουρλέτη τη μορφήενός τεράστιου πληκτρολογίου, πάνω στοοποίο είχαν τοποθετηθεί οι καρέκλεςγραφείου των προσώπων του έργου. Έτσιαμέσως επιβάλλεται η συνθήκη ότιβρισκόμαστε στον άυλο κόσμο κάποιουchatroomκαι δεν χρειάστηκε οι ηθοποιοί να είναισκηνικά καθηλωμένοι πίσω από μια οθόνηυπολογιστή. Κάποιες στιγμές τα όμορφανεανικά πρόσωπά τους, σε γκρο πλαν,καταλάμβαναν τους τοίχους του θεάτρου(βίντεο του Έκτορα Λυγίζου) και η απορίαστα λόγια και στα μάτια τους δεν μπορούσεπαρά να προκαλεί κραδασμούς σ' όσουςθεατές είναι αρκετά ειλικρινείς ναπαραδεχθούν τη διάχυση της ευθύνης γιαόλα αυτά που καταγγέλλει το έργο , απλώςαποτυπώνοντάς τα. Η μουσική σύνθεση τουΔημήτρη Καμαρωτού έδωσε για μία ακόμηφορά το σωστό ήχο που ταιριάζει σε μιαασυνήθιστα αληθινή σκηνική αφήγηση.
Οιρόλοι, προφανώςκοντά στις προσωπικές αναφορές τωνηθοποιών, ερμηνεύτηκαν με αμεσότητακαι ανεπιτήδευτη εμπλοκή από τον ΘύμιοΚούκιο, τον Γιώργο Σπάνια, τη ΣοφίαΓεωργοβασίλη, τη Άρτεμη Φλέσσα, τονΠαναγιώτη Εξαρχέα και τη Μαρία Γεωργιάδου.
