Η δεύτερη φορά είναι συνήθως πιο δύσκολη. Η ομάδα blitz της Αγγελικής Παπούλια, του Γιώργου Βαλαή και του Χρήστου Πασσαλή πέτυχε με την πρώτη της παράσταση Motherland να δώσει σαφές στίγμα για το θέατρο που την ενδιαφέρει: ένα θέατρο «αυτοβιογραφικό», που αντλεί από τις εμπειρίες και την καθημερινότητά τους, προσωπικό αλλά με τρόπο που να μην αποτρέπει το σχόλιο ή και την καταγγελία, και ανοιχτό στις «ανταλλαγές» που μπορεί να συμβούν μεταξύ ηθοποιών και δεκτικών στη διαδραστικότητα του devised theatre θεατών.
Πριν από λίγες ημέρες η νέα παράστασή τους, με τίτλο Joy Division, που παρουσιάζεται και πάλι στο BIOS, καταδεικνύει τους κινδύνους ως προς την επάρκεια δομής και περιεχομένου που ενέχει αυτό το είδος θεατρικής έκφρασης. Προφανώς τα μέλη της ομάδας τους γνωρίζουν, εφόσον δηλώνουν ότι «κινούνται ηθελημένα στα όρια της θεατρικής πράξης». Αυτό σημαίνει ότι συνειδητά αρνούνται την ασφάλεια που παρέχουν τα «κανονικά» θεατρικά έργα, επικαλούμενοι την «άλλη» αλήθεια ενός πράγματος που δημιουργείται από την αρχή, με θέμα που απασχολεί τα μέλη ομάδας, και το οποίο μορφοποιείται μέσω συλλογικών διαδικασιών κατά τη διάρκεια των προβών.
Εδώ, οι καλοί ηθοποιοί της ομάδας blitz μαζί με την ηθοποιό Κλαυδία Ζαραφωνίτου, που συμμετέχει στην παράσταση, και τον Νίκο Φλέσσα και τη Μαριαλένα Μαμαρέλη στη δραματουργική επεξεργασία, ασχολείται μ' ένα θέμα ερεθιστικό, αν και όχι πρωτότυπο: τη βία στις ερωτικές σχέσεις. Η ιδιωτική ζωή (στριμωγμένη στο τέλος της μέρας και φορτωμένη μ' όλες τις εντάσεις και τις απογοητεύσεις τής ακραία ανταγωνιστικής επαγγελματικής ζωής) αναγκαστικά επηρεάζεται από την άνευ προηγούμενου, ως προς την έκταση και την έντασή της, συνθήκη βίας που επικρατεί στις σημερινές μεγα-πόλεις: τη βία της έλλειψης ζωτικού χώρου, τη βία της μεσοτοιχίας των πολυκατοικιών, τη βία της τηλεόρασης (δηλαδή του κακού γούστου και της α-νοησίας), τη βία του ρυπαρού αέρα και των αόρατων, καρκινογόνων μικροσωματιδίων, τη βία των γενετικά τροποποιημένων τροφών, τη βία της ηχορύπανσης κ.ο.κ. Σ' ένα μικρό μονόλογό της -η καλύτερη στιγμή της νέας παράστασης των blitz- η Αγγελική Παπούλια αγγίζει αυτή τη γενικευμένη και ανεξέλεγκτη βία που έχει διαρρήξει διά παντός κάθε έννοια αρμονίας στη σχέση μας με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Η βία στις ερωτικές σχέσεις βέβαια είναι παλιά ιστορία, αφού η, εγγενής στον έρωτα, ανάγκη κυριαρχίας/υποταγής μπορεί να εκδηλωθεί όχι μόνο με βρισιές και χειροδικία αλλά και με μια μεγάλη ποικιλία πιο «εκλεπτυσμένων» μορφών ψυχολογικού καταναγκασμού.
Στην παράσταση Joy Division η βία (λεκτική κυρίως) που βιώνουν εντός της σχέσης τους δύο ζευγάρια ανατέμνει την κοινωνική βία μέσα από το εύρημα του reality show. Στο κέντρο της σκηνής υπάρχει ένα τραπέζι, στις δύο άκρες του οποίου κάθονται ο άντρας κι η γυναίκα, και απέναντι, στις θέσεις των θεατών, πίσω από μια κονσόλα ήχου και φώτων το δεύτερο ζευγάρι, που λειτουργεί σαν δίδυμο παρουσιαστών. Το ζευγάρι στο τραπέζι διαβάζει αποδείξεις, επιστολές που στάζουν έρωτα, βιαστικά σημειώματα, γράμματα χωρισμού, εκδίκησης, σημειώματα αυτοκτονίας, και κατά στιγμές οι «παρουσιαστές» διακόπτουν και κατευθύνουν. Οι πρώην ερωτευμένοι (Θεός φυλάξοι) επιθυμώντας να δικαιωθούν δεν διστάζουν να εκθέσουν τον άλλο και τον ίδιο τους τον εαυτό σ' ένα πλαίσιο αποκρουστικής «διαφάνειας» (αυτή είναι η νεότερη και βιαιότερη μορφή σύγχρονης βίας, αφού καθιστά τους θεατές συνένοχους σε θέματα που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν ούτε να ελέγξουν ούτε να εμποδίσουν).
Τα δύο ζευγάρια αλλάζουν διαδοχικά θέσεις (από το τραπέζι στην κονσόλα κι αντίστροφα), κι αυτή η μορφή της αυστηρής διαδοχής στην εξέλιξη της σκηνικής πράξης κουράζει. Κάποια «επεισόδια» έχουν μουσική κατακλείδα τύπου καραόκε: η μουσική παίζει και ανά δύο οι ηθοποιοί τραγουδούν. Οι στίχοι προβάλλονται με μεγάλα γράμματα στον πίσω τοίχο της σκηνής, κι αυτό είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της σκηνογραφίας της Εύας Μανιδάκη - κατά τ' άλλα η σκηνή γεμίζει από αναλώσιμα αντικείμενα στη γνωστή, post modern λογική που απαιτεί η σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης να βρομίζει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Οι πιο ευχάριστες στιγμές της παράστασης είναι αυτές που οι καλοί ηθοποιοί της ομάδας τραγουδούν και χορεύουν αγαπητά τραγούδια της ποπ σκηνής της δεκαετίας του '80. Το θέμα των ερωτικών σχέσεων είναι τόσο κοινό στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στις άλλες μορφές τέχνης, που χρειάζεται κάποιου είδους μεσολάβηση για να ξεφύγει από την κοινοτοπία, που εδώ εξέλιπε. Χωρίς να θέλω να συγκρίνω δύο παραστάσεις χωρίς κοινά σημεία, στην κοινοτοπία του θέματος βουλιάζει και ο μονόλογος Η επιστολή για το γάμο της, ένας μονόλογος του Μπότο Στράους (από το βιβλίο του Κανένας Άλλος), που ερμηνεύει θαυμάσια, με αλήθεια κι ευαισθησία, η Κατερίνα Λυπηρίδου στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
