ΜιαΝεοϋορκέζα συγγραφέα, την Ριν Γκροφ, μαςσυστήνει η παράσταση Πορτοκάλι, λεμόνι,αυγό, καναρίνι (ΠΛΑΚ για συντομία) στοΘέατρο Προσκήνιο. Αν κάτι χαρακτηρίζειτη δραματουργία της, είναι η ελευθερίαμε την οποία στήνει τις ιστορίες της,ανακατεύοντας λ.χ. το προσωπικό δράμαμε τη σύγχρονη αμερικανική Ιστορία καιτις διεθνείς σχέσεις (JimmyCarter was ademocrat, 2001), τη μαγεία με τονανταγωνισμό των φύλων και των ερωτικώνσχέσεων (ΠΛΑΚ, 2003), τα μαθηματικά και τηθεωρία των πρώτων αριθμών με ζητήματααγάπης, σεξ, οικογενειακών σχέσεων καιεπαγγελματικού ανταγωνισμού (TheFive HystericalGirls Theorem,2000), την ιστορία της εφεύρεσης τηςτηλεόρασης με την ιστορία ενός κοριτσιούστην Ιντιάνα του 1920 (ΤheRuby Sunrise,2004), σύμβολα της ποπ κουλτούρας όπως οΣούπερμαν σε μια ιστορία φαντασίας πουεξελίσσεται τον 23ο αιώνα (SevenSupermans, 2002). Ο κόσμος τουθεατρικού παρασκηνίου, εκεί που η αλήθειακι η ψευδαίσθηση μπερδεύονται γλυκά,είναι άλλος ένας χώρος που την εμπνέει(Τhe Moliere Impromtu, 2005, διασκευή τριών έργωντου Μολιέρου, και ΠΛΑΚ). Ανήκει στη χορείασύγχρονων συγγραφέων που άνοιξαν τιςδύο τελευταίες δεκαετίες τη θεατρικήγραφή σε νέα θεματικά πεδία, αξιοποιώνταςτων πλούτο γνώσεων και πληροφοριών πουπλέον κατέχει ή εύκολα αποκτά ο μέσοςΔυτικός άνθρωπος, την ποικιλομορφίατης σύγχρονης κουλτούρας, την πολυφωνίακαι την ελεύθερη μετακίνηση στο σκηνικότόπο και χρόνο της μεταμοντερνιστικήςαισθητικής.
ΣτοΠορτοκάλι, Λεμόνι, Αυγό, Καναρίνιπρωταγωνιστεί ο Γκρέιτ, ένας ταχυδακτυλουργόςσε υπαρξιακή κρίση, και τρεις γυναίκες.Η πρώτη είναι το φάντασμα της βοηθούτου ταχυδακτυλουργού παππού του, πουτραυματίστηκε θανάσιμα στη διάρκειαενός επικίνδυνου νούμερου, της «Αιωρούμενηςκοιμωμένης» (η βοηθός μετά από ύπνωσηαιωρείται πάνω από μία κοφτερή λεπίδα).Σαν να θέλει να αποτρέψει επανάληψη τηςίδιας μοιραίας έκβασης, «προειδοποιεί»την Τρίκι, τη νυν αγαπημένη του Γκρέιτ.Η τελευταία, πάλι, έχει παράλληλη σχέσημε την πρώην βοηθό του, την Ίντια, πουέχει εξελιχθεί σε ταχυδακτυλουργό καιθέλει να μάθει πάση θυσία το κόλπο της«Αιωρούμενης κοιμωμένης». Ο Γκρέιτμαθαίνει τη σκευωρία και στραβώνει,αλλά στο τέλος αποδεικνύεται ότι η αγάπηέχει τη δύναμη να νικήσει όλα τα κακάπου τη μάχονται.
Οτίτλος αναφέρεται σ' ένα εντυπωσιακόταχυδακτυλουργικό τρικ (από ένα πορτοκάλι«βγαίνει» ένα λεμόνι, από το λεμόνιένα αυγό κι από το αυγό ένα καναρίνι)που λειτουργεί σαν μεταφορά της ίδιαςτης ερωτικής σχέσης, της μυστηριώδουςδύναμης που ενώνει δύο ανθρώπους αλλάκαι της ψευδαίσθησης που είναι πίστησ' αυτή τη δύναμη δημιουργίας καιθανάτου.
Σεσχετικές αμερικανικές ιστοσελίδεςδίνεται η πληροφορία ότι η παράστασημπορεί να διαρκέσει από 90 έως 120 λεπτά.Στο Προσκήνιο, η παράσταση που σκηνοθέτησεο Σωτήρης Καραμεσίνης ξεπερνά το ανώτατοόριο - κι αυτό αποβαίνει κρίσιμο για τηντελική εντύπωση. Γιατί παρά το αβανταδόρικοθέμα του και την ευφάνταστη διαχείρισήτου από τον σκηνοθέτη, το έργο της Γκροφέχει αρκετές περιττές ή ανούσιες σκηνές.Φερ' ειπείν, η πρόζα των σκηνών τουφαντάσματος (Βίκυ Μαραγκάκη) βρίθειστις κοινοτοπίες - αντ' αυτών θα μπορούσεαπλώς η Τρίκι να διαβάζει το ημερολόγιοτης νεκρής γυναίκας.
Μεδεδομένο το έλλειμμα δραματουργικήςοικονομίας και στιβαρών διαλόγων, ησκηνοθεσία έπρεπε να συμπυκνώσει καιόχι να επιμηκύνει τη σκηνική δράση.Γιατί να μην αφήσεις τους θεατές με τηνέκπληξη μιας παράστασης που εντάσσειστο θεατρικό κώδικα τα γοητευτικά τρικτης ταχυδακτυλουργίας, τα οποία εδώυπηρετούνται από το λειτουργικό σκηνικότου σκηνοθέτη και την εντυπωσιακήπαρουσία μίας ηθοποιού εξαιρετικάγυμνασμένης, που μοιάζει σαν να βγήκεαπό σόου μάγων (Μαίρη-Οδύσσεια Μπουγά);
ΟΚρατερός Κατσούλης απέδωσε πειστικάτο ρόλο του μάγου, αλλά η καλύτερηερμηνεία της παράστασης οφείλεται στηνεαρή Ντορίνα Θεοχαρίδου, που ανέλαβετον ρόλο της Τρίκι. Οι μελετημένοι,συμπληρωματικοί της σκηνογραφίαςφωτισμοί είναι του Σάκη Μπιρμπίλη.
