Ήταν όλοι εκεί κι ήταν περήφανοι. «Διαφορετικά» κορίτσια κι αγόρια κάθε ηλικίας αλλά και «σύμμαχοι», κοντά 10.000 άνθρωποι πορεύτηκαν φέτος ενάντια στη βία, το ρατσισμό και τις διακρίσεις διεκδικώντας αποδοχή, ελευθερία, ισότητα, ισονομία. Ήταν το μαζικότερο και θεσμικά πιο «αναβαθμισμένο» Pride, από όπου ούτε κάποιες τρανς τελικά έλειψαν παρά το δίκαιο, κατά βάση, αλλά παρατραβηγμένο εντέλει «μποϊκοτάζ». Ο ενθουσιασμός μεγάλος, η αισιοδοξία διάχυτη – με το σύμφωνο συμβίωσης να μπαίνει ήδη στην τελική ευθεία, καθώς ανακοίνωσε ο ίδιος ο γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διαφάνειας Κωστής Παπαϊωάννου σαν ανέβηκε στη σκηνή -, ακόμα και τα άρματα ήταν περισσότερα από ποτέ. Τρελό κέφι, απίθανες εμφανίσεις, τρικούβερτα γλέντια τόσο στην Κλαυθμώνος όσο και στη διάρκεια της παρέλασης, έντονο όμως και το πολιτικό στοιχείο που είχε υποβαθμιστεί στα τελευταία Pride και ήταν από τα μεγάλα «ζητούμενα» του φετινού, κυρίως εξαιτίας της δυναμικής παρουσίας πολλών κινηματικών οργανώσεων της Αριστεράς αλλά κι επειδή κάποιοι φαίνεται να "πήραν" το μήνυμα.
«Guest star» ήταν αναμφίβολα η πρόεδρος της βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ήρθε ασυνόδευτη κι αεράτη, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, μίλησε με πολύ κόσμο (συγκίνησε μάλιστα η τρυφερή, ανθρώπινη στιχομυθία της με ένα ΑΜΕΑ αποφεύγοντας κάμερες), χόρεψε κιόλας, με τους συγκεντρωμένους στην πλατεία να συναγωνίζονται ποιος-α θα πρωτοβγάλει selfie μαζί της. Στον λόγο που έβγαλε αποθεωνόμενη, καταδίκασε ρητά τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την ομοφοβία/τρανσφοβία σε όλες τις μορφές τους, κάλεσε τον κόσμο «να κρατήσουν ψηλά όλοι μαζί ενωμένοι την πολύχρωμη σημαία των δικαιωμάτων» και προσκάλεσε σύσσωμο το επόμενο Pride στη βουλή! Έκανε όλες τις αναφορές της σε πρώτο πληθυντικό ταυτιζόμενη έτσι απόλυτα με το πνεύμα και τους διεκδικήσεις του Φεστιβάλ Περηφάνιας, ακολούθησε, εννοείται, και την πορεία, ενώ υποσχέθηκε να φέρει το θέμα της HIV πρόληψης και των δικαιωμάτων των οροθετικών στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων.
Λόγο έβγαλε κι ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά «στα τείχη που ορθώνουμε γύρω αλλά και μέσα μας», ενώ το «παρών» έδωσαν και φέτος η Ρένα Δούρου – που είχε φωτίσει με τα χρώματα του ουράνιου τόξου το κτίριο της Περιφέρειας Αττικής - αλλά κι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μίλησαν επίσης εκπρόσωποι των 13 ξένων πρεσβειών που στηρίζουν το Athens Pride.
Έντεκα χρόνια μετά, το Athens Pride βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ηλικιακά είναι, ας πούμε, στην προεφηβεία. Είναι κοινή η πεποίθηση ότι χριεάζεται να μπολιαστεί με νέα πρόσωπα, ιδέες κι αντιλήψεις – δίχως να παραγνωρίζεται η μέχρι τώρα προσφορά κανενός...
Στα αξιοσημείωτα, η πρώτη επίσημη "gay friendly" εμφάνιση συνδικαλιστών αστυνομικών, έστω άνευ στολής, το άρμα της Ένωσης Αθέων, οι κινηματικές ρόλερ σκέιτερς, τα περίπτερα lgbt συλλογικοτήτων από Αλβανία και Κύπρο, οι πολλές πολιτικές ομάδες και ΜΗΚΥΟ που συμμετείχαν και φέτος αλλά και το ψήφισμα συμπαράστασης της ΑΔΕΔΥ. «Απρόοπτα» δεν υπήρξαν παρεκτός ένας «ομηρικός» καβγάς μεταξύ υπαίθριων πωλητών στη μεριά της Σταδίου, ενώ ακόμα κι η μόνιμη «μασκότ» κ. Λουκά ήταν μάλλον... εκτός φόρμας. Ευχάριστη νότα προσέδωσαν και φέτος κάποια παιδάκια που κυκλοφορούσαν ντυμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ενώ δείγμα του πώς αλλάζουν οι καιροί ήταν ο γνωστός που αναζητούσε εναγωνίως στο κινητό τη... χαμένη κάπου στην πλατεία μαμά του! Αφροδίτη Μάνου, Μέλισσες, Dival, Μαριέττα Φαφούτη, Πωλίνα, Demy ξεχώρισαν σε ένα μουσικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο. Την ενός λεπτού σιγή «για όσους δεν μπόρεσαν» ανήγγειλε ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ. Η πορεία, που ακολούθησε τη γνωστή διαδρομή Κλαυθμώνος-Σταδίου-Σύνταγμα-Ομόνοια, άρχισε τελικά κατά τις 8μμ ενώ το πάρτι συνεχίστηκε μέχρι τις 3.00πμ. Ο κόσμος του Pride, που είναι και η δύναμή του, το στήριξε και φέτος μαζικά, ενώ όσοι είχαν ακουστά τα όσα διαδραματίστηκαν τον προηγούμενο καιρό στον ακτιβιστικό «μικρόκοσμο» (που με τη σειρά του μερικές φορές τείνει να ομφαλοσκοπεί) εξέφραζαν αμηχανία και προβληματισμό.
Ωστόσο «κόντρες» συμβαίνουν κατά καιρούς στα Pride όλου του κόσμου. Επόμενο είναι – η lgbt κοινότητα δεν είναι κάτι μονοκόμματο κι ενιαίο. Ανάλογα με την κοσμοθεωρία και τον τρόπο ζωής, άλλοι το βλέπουν περισσότερο σαν γιορτή ορατότητας (που ναι, έχει σε πολλές περιπτώσεις υπερβολικά εμπορικοποιηθεί), άλλοι προτάσσουν τον διεκδικητικό, δικαιωματικό του χαρακτήρα, άλλοι το προτιμούν συμβατικό και «κυριλέ», άλλοι ένα απέραντο ξεσάλωμα, άλλοι πάλι το θέλουν αγωνιστικό, αλήτικο, ρηξικέλευθο. Θα μπορούσε η κάθε κατηγορία να στήσει ένα Pride όπως εκείνη το επιθυμεί, εναλλακτικά Φεστιβάλ Περηφάνιας γίνονται κι αλλού, όμως σε χώρες σαν την Ελλάδα όπου μένουν ακόμα τόσα να κατακτηθούν, όπου η συμμετοχή κι η μαζικότητα παραμένουν ακόμα ζητούμενα, αυτό φαντάζει νομίζω πολυτέλεια.
Έντεκα χρόνια μετά, το Athens Pride βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ηλικιακά είναι, ας πούμε, στην προεφηβεία. Σίγουρα χρειάζεται να μπολιαστεί με νέα πρόσωπα, ιδέες κι αντιλήψεις – δίχως να παραγνωρίζεται η μέχρι τώρα προσφορά κανενός -, να αλλάξει ενδεχομένως σκεπτικό, χαρακτήρα και προτεραιότητες. Το στοίχημα, ωστόσο, είναι να το διαβεί με την lgbt κοινότητα ενωμένη, έστω στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή. Και του χρόνου.
σχόλια