Ένα νέο ζευγάρι ετοιμάζεται να πάει σε μια γιορτή μασκαράδων. Ο άντρας, ο Πέδρο, έχει ντυθεί μοιραία γυναίκα, Λορίν Μπακόλ. Κινείται εντυπωσιακά άνετα και φυσικά με τα τακούνια και τη γυναικεία περιβολή. Πείθει τη γυναίκα του, τη Ρόζα, να ντυθεί Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ ως το αρσενικό alter ego του. Σύντομα οδηγούνται σε ένα παιχνίδι όπου η ίδια η ταυτότητα φύλου τους ανατρέπεται και αρχίζει η αποκάλυψη. Το έναυσμα είναι η σεξουαλική πράξη, κατά την οποία ο Πέδρο ζητάει απεγνωσμένα από τη Ρόζα να του κάνει έρωτα με ένα ομοίωμα πέους. Το ξημέρωμα θα βρει τη Ρόζα μόνη κι εγκαταλειμμένη και τον Πέδρο ελεύθερο, να ξεκινάει μια καινούργια, δεύτερη ζωή.
Αυτό είναι το στόρι του έργου «Το κάλεσμα της Λορίν» της Ισπανίδας συγγραφέως Παλόμα Πεδρέρο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο «Αργώ» του Μεταξουργείου. Τον Πέδρο αποδίδει ο Ιωάννης Αθανασόπουλος με μια ηρεμία αλλά και μια υστερία φασμπιντερικού τύπου. Τον ρόλο της Ρόζας κρατάει η Βιργινία Ταμπαροπούλου, το απόλυτο δραματικό πρόσωπο της ιστορίας, περισσότερο και από τον Πέδρο, που βρίσκει τη δύναμη και αφήνει ελεύθερο το ένστικτό του.
Η ιδιαιτερότητα της παράστασης δεν είναι το έργο καθαυτό – έως και παρωχημένο σήμερα που η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Δεν είναι επίσης το ότι πάει και το βλέπει πολύς straight κόσμος. Είναι που το σκηνοθετεί η Φένια Αποστόλου, η μοναδική τρανς γυναίκα που εργάζεται ως σκηνοθέτις στη χώρα μας αυτήν τη στιγμή, έχοντας θητεύσει στην Οκτάνα του Κωνσταντίνου Ρήγου αλλά και έχοντας προβάλει δικά της έργα σε χορό και θέατρο στο εξωτερικό.
Είναι η πρώτη φορά επίσης που ένα έργο της Φένιας Αποστόλου άπτεται μιας τρανς θεματικής και αισθητικής, άρα ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα αποτελούσε και μια προβολή του ίδιου του εαυτού της, της ίδιας ευαίσθητης και φωτεινής ψυχοσύνθεσής της. Για όλα αυτά η Αποστόλου δέχτηκε να μας μιλήσει, έτσι όπως δεν το 'χει ξανακάνει τα προηγούμενα χρόνια.
Αν δεν γινόμουν γυναίκα, δεν θα είχα αυτή την πρόοδο. Δεν είχα όπλα στην παλιά μου ζωή, τώρα έχω! Δεν ήταν ωραίο να πλαγιάζεις μ' ένα άλλο σώμα που απλώς κάλυπτε τις προϋποθέσεις φύλου. Έλειπε η ενέργεια που εγώ ήθελα.
— Μέσα στο «Κάλεσμα της Λορίν» υπάρχει ένας τραγικός μονόλογος του άνδρα που μιλάει για την παιδική του ηλικία και τα τακούνια που φόραγε.
Εγώ στην παιδική ηλικία φορούσα τα τακούνια και το νυχτικό της μαμάς μου και παίζαμε κυνηγητό με τον αδερφό μου μέσα στο σπίτι, έτρεχα δηλαδή για να με πιάσει. Ο ήρωας στον μονόλογο δηλώνει ότι είχε μια φυσική ροπή προς τον γυναικείο κόσμο, την ίδια που ένιωθα κι εγώ. Τα τακούνια ως αξεσουάρ είναι το ύψιστο κάλλος για τα γυναικεία πόδια, αλλά υπάρχουν και γυναίκες που δεν τους αρέσει να τα φοράνε. Τα χειριζόμουν άνετα τα τακούνια, όπως και ο Πέδρο μέσα στο έργο.
— Βέβαια, ακούμε και ότι όλο αυτό είναι ένα συνηθισμένο παιδικό παιχνίδι μεταξύ ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού.
Πρόκειται για ένα εύρημα της συγγραφέως: αν η Ρόζα έλεγε εκείνη την ώρα του Πέδρο «ώστε αυτό θες να μου πεις;», το coming out θα γινόταν νωρίτερα. Δεν το βλέπει όμως! Έχει εμμονή με τα στερεότυπα, να κρατήσει τον άντρα της και τη θέση της δίπλα του ως γυναίκα. Υπεκφεύγει μέχρι να της το πει και να τ' ακούσει. Κι όταν της το λέει, δεν το αντέχει και του επιτίθεται.
— Εσείς, παίζοντας σε μικρή ηλικία με τον αδερφό σας, το βλέπατε ως παιχνίδι ή ήταν στην ουσία η είσοδος σε μια νέα ζωή από την πρώιμη παιδική ηλικία;
Πρώτα απ' όλα, ένιωθα έλξη για όλο τον γυναικείο κόσμο. Έπαιζα λάστιχο (γέλια) και κούκλες Bibi-bo με τις φίλες μου. Είχα πάντα φίλες και αντιμετώπιζα τους άντρες καχύποπτα στην παιδική ηλικία, μ' έναν τρόπο μη φιλικό, του στυλ «να μην καρφωθώ!». Μόνο ανάμεσα σε γυναίκες αισθανόμουν ότι υπήρχα και ότι μπορούσα να συνεννοηθώ. Υπήρχε έτσι ασυνείδητα μια ερωτική έλξη για το ίδιο με μένα φύλο, που ήμουν αγόρι.
— Η σχέση σας με τις γυναίκες πώς είναι σήμερα;
Τέλεια! Έχω καλή σχέση και με τα δύο φύλα, καλλιτεχνικά με εμπνέουν εξίσου. Θέλω να έχω τον κόσμο μου σε ισορροπία, γι' αυτό και τα έργα μου είναι μοιρασμένα, εκτός αν σε ένα έργο χορού, λόγου χάριν, υπάρχει ένα σόλο άντρα ή γυναίκας.
— Σωστά, έχετε μεγάλη σχέση με την τέχνη του χορού.
Παράλληλα με τη θητεία μου ως χορευτή, χορογραφούσα κιόλας. Ήμουν για δύο χρόνια συνεργάτης του Κωνσταντίνου Ρήγου. Μπήκα στην Οκτάνα το 2002 με την «Τρελή ευτυχία», ένα έργο-ορόσημο για την ομάδα, κι όταν έγινε διευθυντής του Χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ με πήρε απάνω. Μέχρι το 2004 είχα χορέψει σε εννιά έργα του Ρήγου.
— Επομένως, η μετάβαση στο γυναικείο φύλο ήρθε στην πορεία της καριέρας σας.
Ακριβώς. Θέλω να πω ότι εγώ καθυστέρησα πολύ να το κάνω γιατί είχα έντονη καλλιτεχνική πορεία και ζηλευτή κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή με επέλεγαν στα καλύτερα με το φύλο που είχα τότε. Αυτοπροσδιοριζόμουν μόνο μέσα από την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Το προσωπικό μου ήταν πολύ πνιγμένο και καταπιεσμένο, όπως είναι και του Πέδρο. Μπορεί να μην το ομολογούσα, έλα όμως που οι δημιουργοί μού έδιναν όλο γυναικείους ρόλους – στα πέντε από τα εννιά έργα του Ρήγου είχα γυναικείους ρόλους. Εκεί έβρισκα τη χαρά, την ίδια στιγμή που η προσωπική μου ζωή ήταν μες στην κατάθλιψη. Θα την έλεγε κάποιος λίγο φλου αρτιστίκ, αλλά δεν ήταν έτσι. Είχε μεγάλη βαρύτητα, αφού δεν είχα βρει ακόμα τον αληθινό μου εαυτό.
— Σκέφτεστε τώρα μήπως η καθυστέρηση οφειλόταν και σε άλλους λόγους; Ρατσισμό για μια τρανς καλλιτέχνιδα από το ίδιο της το σινάφι, ας πούμε;
Ρατσισμό ένιωσα ως γκέι αγόρι, έχοντας έντονη θηλυπρέπεια. Κατάγομαι από την Κεφαλλονιά κι έμενα εκεί ως τη Δ' Δημοτικού. Ξέρετε πόσο σκληρά είναι τα πράγματα στην επαρχία, πόσο μάλλον με μένα, που δεν έπαιξα ποτέ στη ζωή μου αντρικό ρόλο. Ήμουν σαν κάτι το ουδέτερο, δεν τολμούσα να πάρω θέση ή ρόλο ξεκάθαρο. Έφαγα πολύ κράξιμο στην Κεφαλλονιά στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, αλλά ποτέ στον χώρο μου! Αισθάνθηκα την ελευθερία της τέχνης και ουδέποτε φοβήθηκα μη φάω μπούλινγκ ή «πόρτα» σαν γίνω τρανς δημιουργός.
— Απ' την άλλη, εκτός από το καλλιτεχνικό σινάφι, υπάρχει και το σινάφι των τρανς. Κρατάτε επαφές με ομόφυλά σας άτομα;
Έχω μερικές τρανς φίλες, αλλά έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί ο χώρος και ο χρόνος μου, έχω αφιερωθεί σε άλλα πρόσωπα. Η ζωή μου ήταν πιο πολύ μέσα στην τέχνη και σήμερα την καθημερινότητά μου απασχολούν οι συνεργάτες μου. Τρανς, βέβαια, γνώρισα στη ζωή μου, αλλά ήταν σαν μετεωρίτες, γι' αυτό ίσως άργησα και να προχωρήσω στη δική μου μετάβαση. Δεν είχα σημείο αναφοράς. Γκέι φίλους είχα πολλούς, ενώ με τρανς δεν συνέβαινε.
— Η Πάολα Ρεβενιώτη έχει πει πως στην Ελλάδα θέλουν τους τρανς να είναι το θέμα ενός ντοκιμαντέρ και όχι τους ίδιους δημιουργούς ντοκιμαντέρ. Ισχύει στη δική σας περίπτωση;
Όχι. Ξέρετε τι έγινε με μένα; Εγώ έτυχα σε μια περίοδο που υπήρχαν χρήματα, θεσμοί, γίνονταν παραγωγές μεγάλες, κάναμε υπερατλαντικά ταξίδια. Πολύ γκράντε ζωή on stage! Εγώ συνέχισα τον καλλιτεχνικό μου δρόμο και ως γυναίκα, δεν ήταν ότι είχα ξεκινήσει ως τρανς. Πέρασα δυο-τρία χρόνια, ένα διάστημα που το χρειαζόμουν για μένα. Πήρα την ορμονοθεραπεία μου, ξεκουράστηκα. Ήθελα να δω αν θα μου έλειπε η δουλειά, αν ήταν το κέλυφος της προσωπικής μου ζωής, αν με το που θα γινόμουν γυναίκα δεν θα την είχα ανάγκη πλέον. Τελικά την είχα ανάγκη, μεγάλη κιόλας!
— Πώς κύλησαν αυτά τα εκτός δημιουργίας δυο-τρία χρόνια;
Ήταν έντονα. Έζησα πάρα πολύ ωραία τα χρόνια μου ως κορίτσι με όλο αυτό που λέμε «girly κόσμος»: πολύ beauté, πολλά ταξίδια, πολλά ψώνια! Έζησα πιο πολύ ως πρόσωπο παρά ως καλλιτέχνης. Τα χρόνια εκείνα ήταν τα πιο ξεκομμένα από την τέχνη αλλά και τα πιο ουσιαστικά για τη Φένια!
— Τη λέτε την ηλικία σας;
Όχι ακριβώς... (γελάει πολύ)
— Εγώ, πάντως, πέραν όλων αυτών που λέμε, θεωρώ σημαντικότατο που μόνο καλά λόγια ακούγονται στον χώρο σας για εσάς.
Αυτό είναι συγκινητικό, γιατί αποτελεί την επιβεβαίωση ότι ο χώρος που επέλεξα με αποδέχεται και κατά έναν τρόπο με αναγνωρίζει. Και, ξέρετε, είναι πιο πολλά τα χρόνια μου μέσα στην τέχνη παρά αυτά της προσωπικής μου ζωής.
— Γι' αυτό ίσως ο άλλος δεν θα πει «πάω να δω την παράσταση μιας τρανς σκηνοθέτιδας» αλλά την «παράσταση της Φένιας Αποστόλου».
Επίσης πολύ σημαντικό, αν σκεφτείτε πως είχα προτάσεις να πουλήσω αυτό που είμαι και δεν το έκανα ποτέ. Δεν ήθελα ποτέ να καπελώσει το έργο μου ο χαρακτηρισμός της «τρανς δημιουργού», συν του ότι η εργογραφία μου δεν είχε καμία σχέση με τρανς θεματική.
— Από πού είχατε τις κακές προτάσεις;
Με είχε κυνηγήσει για τρεις χρονιές η Τατιάνα Στεφανίδου με τους συνεργάτες της για να βγω στην εκπομπή της. Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω γι' αυτό που είμαι και έχω βιώσει –το κάνω σε εσάς για πρώτη φορά τόσο open– και είναι και γνωστό, αλλά δεν θεωρούσα ότι στην εν λόγω εκπομπή θα προβαλλόταν η καλλιτεχνική μου υπόσταση. Λίγο αυτό το «Ο άντρας που έγινε γυναίκα», λίγο το «εγκλωβισμένο» που ναι μεν ισχύει αλλά χάνεται όταν γίνεται καραμέλα, λίγο τα δραματικά και βαρύγδουπα, εμένα δεν θα με κάλυπτε όλο αυτό. Δεν έχω πρόβλημα με τη συγκεκριμένη δημοσιογράφο, καθόλου, με το ύφος της εκπομπής της διαφωνώ.
— Είπατε κάτι σημαντικό πριν, ότι η εργογραφία σας δεν είχε να κάνει με τρανς θεματική.
Εμπνέομαι από πάρα πολλές θεματογραφίες, αλλά δεν ήθελα να ξεκινήσω με queer από πολιτική άποψη θεματική, αν θέλετε. Τώρα το «Κάλεσμα της Λορίν» βγήκε πολύ πηγαία, ως ανάγκη. Επρόκειτο να ανέβει ένα παλιότερο έργο μου, που είχε πάει και φεστιβαλικά πολύ καλά, αλλά προτίμησα να μην κάνω αντικαταστάσεις των ηθοποιών, οι οποίοι είχαν άλλες δουλειές, κι έτσι θέλησα να κάνω ένα καινούργιο έργο, ένα έργο που θα ήταν για τον Ιωάννη Αθανασόπουλο και τη Βιργινία Ταμπαροπούλου, δύο πρώην συνεργάτες μου, δικούς μου ανθρώπους και ηθοποιούς-πολυεργαλεία!
— Το «Κάλεσμα της Λορίν» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά η Παλόμα Πεδρέρο, η συγγραφέας, απ' ό,τι βλέπω, κυκλοφορεί στο Facebook.
Ναι, μας ακολουθεί από κοντά. Δεν έχει έρθει ακόμα λόγω κόστους, αφού καμία πρεσβεία δεν μπορεί να καλύψει ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά είναι σαν να βρίσκεται μαζί μας από την πρώτη παράσταση.
— Γιατί επιλέξατε ένα αφαιρετικό σκηνικό; Αίσθησή μου είναι πως ένα απλό σπίτι ίσως να λειτουργούσε καλύτερα.
Με ενδιαφέρει το εσωτερικό και όχι το εξωτερικό τοπίο των ανθρώπων, η άνοδος, η κάθοδος και οι εσωτερικές συγκρούσεις τους. Ο Πέδρο θα φτάσει στην κάθαρση, η Ρόζα όμως θα πέσει στα έγκατα της γης μετά την αποκάλυψή του. Ήθελα ένα σκηνικό που να παραπέμπει σε θεμέλια σαθρά, αφού το σπίτι των ηρώων δεν στηρίζεται σε ένα ρεαλιστικά ορθό στήσιμο.
— Πείτε μου ποια έργα μελετήσατε προτού φτιάξετε το δικό σας.
Αποσκοπούσα σε μια νουάρ ατμόσφαιρα. Ο Μπόγκαρντ και η Μπακόλ είναι τα στερεότυπα του άντρα ματσό και της μοιραίας γυναίκας αντίστοιχα. Το '84 που γράφτηκε το έργο ήταν πολύ πιο κοντά στα αρχετυπικά πρότυπα των φύλων. Οι πηγές μου ήταν το νουάρ και το μέσα μου, όσο διάβαζα το έργο έβλεπα και το στήσιμό του. Εμένα αναζήτησα ουσιαστικά μέσα στο έργο με τόσα χρόνια καταπίεσης.
— Και δεν φοβηθήκατε μήπως η ταύτιση σας αφαιρέσει την πιο παρθένα ματιά ενός αποστασιοποιημένου δημιουργού;
Όχι, γιατί η Φένια δεν έγινε τώρα, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Έπρεπε απλώς να πάω πίσω και να θυμηθώ πώς ήταν να είσαι Πέδρο και να μην κάνεις αυτό που επιθυμεί η ψυχούλα σου.
— Συμφωνείτε πως το έργο αφορά περισσότερο την κανονικότητα;
Πιστεύω πως το έργο αφορά πιο πολύ τους straight παρά τους gay και το βλέπουμε αυτό. Τις προάλλες μου είπε ένας πως αν τον Πέδρο τον αποδεχόταν η Ρόζα, ακόμα και γυναίκα να γινόταν, θα μπορούσαν να ζουν μαζί. Ο Πέδρο ήθελε ως γυναίκα να βγάλει τον άντρα στο πρόσωπο της Ρόζας, του ανθρώπου που αγαπάει και πιστεύει. Είναι τόσο φοβικός που θέλει να μεταμορφώσει τη γυναίκα σε άντρα για να ζήσουν τη ζωή τους.
— Είναι, βέβαια, παρωχημένο έργο για τα σημερινά δεδομένα. Ένας άντρας που ζητάει από τη γυναίκα του να του κάνει σεξ με βοήθημα δεν σοκάρει ιδιαιτέρως.
Είναι άλλο όμως να μένεις στην κλειδαρότρυπα μιας κρεβατοκάμαρας και άλλο να το βλέπεις σε μια σκηνή. Άλλο να αφορά ένα ζευγάρι και άλλο τον κόσμο όλο, γιατί δεν είναι κανονικό, είναι κάτι ανώμαλο για την κοινωνία. Και το κοινό σοκάρεται ακόμα, δεν έχουμε εξελιχθεί πολύ, απλώς το βλέπει λίγο χιουμοριστικά. Σκεφτείτε ότι η συγγραφέας ήθελε έναν δονητή ως βοήθημα, εμείς όμως φτιάξαμε ομοίωμα πραγματικού πέους από έναν στρίπερ.
— Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό;
Όταν είσαι περφόρμερ είναι περιοριστικό το να κάνεις έναν γυναικείο ρόλο. Υπήρξα τυχερή που ο Δημήτρης Φινίτσης μού έγραψε ένα έργο, την «Ωραία Ελένη», στο οποίο δεν ήμουν τρανς. Ήμουν η belle Hélène σε μια μυθοπαρωδία στο σήμερα. Τρανς ρόλους έχω παίξει στον κινηματογράφο, άρα όλα τα έχω χαρεί. Εκεί μάλιστα δόθηκε το κίνητρο για να αλλάξω. Βρισκόμουν σε ένα τέλμα, μια κατάθλιψη και δεν έπαιρνα χαρά από πουθενά. Υποδυόμουν μια τρανς, την Πάμελα, με βάφανε, με φτιάχνανε κι εκεί έβλεπα πόσο χαρούμενη γινόμουν. Έφευγε το τακούνι και γύριζα σε μια μίζερη πραγματικότητα.
Θέλετε να σας πω μια οριακή στιγμή που μου συνέβη; Κάναμε γύρισμα στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου. Φοράω μια κόκκινη περούκα, είμαι βαμμένη, μια κούκλα! Και σταματάνε πέντε τσολάκια με τα μηχανάκια τους, που ως αγόρι ποτέ δεν θα τα είχα...
— Γιατί αυτό;
Δεν αισθανόμουν φυσιολογικά, δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση ως αγόρι. Έζησα μια έντονη ζωή σεξουαλικά, που δεν με κάλυπτε, εφόσον την έβλεπα ως βίτσιο. Περνούσα ωραία, αλλά μέσα μου αισθανόμουν το τίποτα. Έκανα έκπτωση, πήγαινα με άντρες χωρίς να νιώθω έλξη γι' αυτούς. Σταματάνε, λοιπόν, τα μηχανάκια γύρω μου και ακούω να λένε: «Η κοκκινομάλλα τι ώρα τελειώνει;». Αυτό ήταν, η ατάκα αυτή! Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω: «Την κοκκινομάλλα θέλετε; Θα την έχετε»! Και σε έξι μήνες έγινα.
— Οι γονείς σας χαίρονται με την εξέλιξή σας, είναι κοντά σας;
Ο μπαμπάς μου δεν ζει. Στη μάνα μου δεν το 'χα πει, το έπνιγα. Αν το 'χα πει νωρίτερα, δεν θα είχα χάσει τόσα χρόνια. Ενώ της φάνηκε τρελό στην αρχή, σήμερα χαίρεται που με βλέπει να είμαι καλά, ισορροπημένη και να προοδεύω. Και να σας πω κάτι; Αν δεν γινόμουν γυναίκα, δεν θα είχα αυτή την πρόοδο. Δεν είχα όπλα στην παλιά μου ζωή, τώρα έχω! Δεν ήταν ωραίο να πλαγιάζεις μ' ένα άλλο σώμα που απλώς κάλυπτε τις προϋποθέσεις φύλου. Έλειπε η ενέργεια που εγώ ήθελα.
— Αποζητάτε μια σχέση;
Είχα μια σχέση, χώρισα και πληγώθηκα. Δεν την έχω ανάγκη. Σ' αυτήν τη φάση με καλύπτει η δουλειά μου, έχω αρκετούς εραστές, είμαι μια χαρά.
— Δεν θα μπούμε σε ιατρικά θέματα, αλλά θέλω να μου πείτε πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να πετάξετε από πάνω σας τα αρσενικά χαρακτηριστικά σας.
Ψυχολογικά ο εαυτός μου ήταν αυτό που είμαι τώρα. Θα απαντήσω με μια εικόνα: με θυμάμαι να παίρνω όλα τα αντρικά ρούχα και να τα βάζω σε μια σακούλα σκουπιδιών. Τα πέταγα όλα μέσα, χωρίς να κοιτάζω καν.
— Σας ενδιαφέρει ο αγώνας σε πολιτικό επίπεδο απ' τη δική σας πλευρά;
Ο δικός μου αγώνας είναι μέσω της τέχνης. Δεν είμαι η τύπισσα που θα βγει στο δρόμο με το πλακάτ, η δική μου επανάσταση γίνεται πάνω στη σκηνή. Το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου ήταν μια επιβεβαίωση για εμάς. Κλοτσάει πάρα πολύ να έχεις τραβήξει κουπί, να έχεις κάνει ορμονοθεραπείες για να έχεις μια γυναικεία εικόνα, κανείς να μην μπορεί να καταλάβει τι κρύβει το βρακί σου, και η ταυτότητά σου να είναι ενός άλλου προσώπου. Μπαίνεις σε μια αδιακρισία. Αφού είσαι γυναίκα, γιατί να έχει εξουσία πάνω σου ένα έγγραφο; Αν κυκλοφορούσαμε ολόγυμνοι και δεν είχαμε μάθει στα ρούχα, να είστε σίγουρος πως δεν θα 'χε τόση σημασία η ταυτότητα φύλου κοινωνικά. Μπράβο που έγινε το νομοσχέδιο, στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών που το έτρεξε, σε όλες τις ακτιβιστικές οργανώσεις και σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που το αποδέχτηκαν. Να μια πρόοδος!
— Στην οποία όμως πρόοδο εναντιώνεται, όπως πάντα, η Εκκλησία.
Πιστεύω, δεν είμαι θρησκόληπτη και δεν «πάω» τα τυπολατρικά. Από μικρό παιδί πίστευα στον Θεό, στον Χριστό, αυτό είχα μάθει. Πίστευα όλο αγνότητα και αγάπη, χωρίς παρωπίδες. Πιστεύω περισσότερο στο να βοηθάς κάποιον, άμα μπορείς να το κάνεις, παρά στο το να πηγαίνεις στην Εκκλησία κάθε Κυριακή.
— Υπήρξαν στιγμές που εναποθέσατε ελπίδες στην προσευχή;
Υπήρξαν περίοδοι που έβλεπα κάποια scary όνειρα. Νόμιζα πως θα συμβεί κάτι πάρα πολύ κακό σε μένα ή στους δικούς μου, ένας θάνατος, τέτοια... Πίστευα πως απειλoύνταν η ζωή μου κι εκεί ήταν που πήγα και κοινώνησα. Είχα κι έναν πνευματικό που μιλούσα μαζί του.
— Στον οποίο λέγατε τα πάντα;
Όχι, δεν του μιλούσα για την καταπίεση που ένιωθα, αλλά δεν το καταλάβαινα και ακριβώς. Δεν ξέρω ακόμα αν με είχε καταλάβει. Είναι διαφορετικό να σου εξομολογείται ένα gay αγόρι και διαφορετικό ένα αγόρι που κρύβει μια γυναίκα μέσα του. Μπορεί και να μην είχε καταλάβει τίποτα.
— Άρα δεν ήταν καλός παπάς ή μάλλον δεν ήταν σωστός ψυχολόγος.
Γι' αυτό έχω να πω κάτι άλλο: στις πρόβες ως χορευτής είχα έντονες εξάρσεις, ήμουν αγρίμι. Ένας σκηνοθέτης συνεργάτης είχε πει σε γνωστούς μου: «Θα ήθελε να έχει γεννηθεί γυναίκα κι αυτό δημιουργεί εντάσεις». Θέλω να πω ότι παρόλο που κάτι μπορεί να συζητιέται, δεν θα σ' το πει εύκολα ο άλλος. Πιστεύω πως αν εκείνος ο συνεργάτης με έβαζε κάτω και μου το 'λεγε κατάμουτρα θα με βοηθούσε να το παραδεχτώ και να το καταμαρτυρήσω.
— Είστε νέα. Τι θα θέλατε να σας φέρει η ζωή;
Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ μέχρι όσο θα μπορώ. Θέλω επίσης να είμαι όμορφη, να παραμείνω όσο το δυνατόν πιο όμορφη.
— Γιατί τέτοιο σκάλωμα με την εξωτερική ομορφιά;
Πιστεύετε ότι είμαι η μοναδική γυναίκα που το θέλει αυτό;
— Υπάρχουν και γυναίκες που δεν είναι κοκεταρίες από επιλογή.
Εγώ το θέλω όσο με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Είναι βασικό μου όπλο και θέλω να το διατηρήσω.
— Σήμερα, πάντως, φοράτε τζιν μίνι φούστα και μποτάκια, «η φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί» που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Έχω πολλά looks, εξαρτάται από το πού βρίσκομαι και τι κάνω. Χαίρομαι που ενώ όλα τα χρόνια έμενα στις σελίδες των περιοδικών μόδας, τώρα τα κάνω πράξη.
— Είναι ακριβή η καθημερινότητα μιας κοκέτας τρανς, κοστίζει;
Ότι μπαίνω σε μια καταναλωτική μανία, μπαίνω! Αυτό όμως προϋποθέτει έξυπνες αγορές, ωραία stock μέρη. Ξέρω όλες τις αγορές και ποιες μέρες μπορείς να χτυπήσεις καλά πράγματα. Μου αρέσει να έχω πολλά και διαφορετικά ρούχα για να παίζω με τα στυλ, δεν με ενδιαφέρουν οι οίκοι μόδας.
— Φαντάζεστε έναν τίτλο του στυλ «Η μοναδική Ελληνίδα τρανς σκηνοθέτις μιλάει κ.λπ.» γι' αυτήν τη συνέντευξη;
Φυσικά, αφού αυτό υφίσταται. Και το λέω με καμάρι, γιατί τώρα είμαι και άνθρωπος και δημιουργός! Πριν δεν υπήρχε ο άνθρωπος, παρά μόνο μια καλλιτεχνική οντότητα. Σας μίλησα πολλή ώρα ξέροντας πως ό,τι είπα θα αποδοθεί με τον σωστό τρόπο. Εδώ δεν κατέθεσα κανένα δράμα, αλλά την αισιοδοξία και την αλήθεια μου και σας ευχαριστώ.
Ιnfo:
Το «Κάλεσμα της Λορίν» της Παλόμα Πεδρέρο σε σκηνοθεσία Φένιας Αποστόλου θα παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Small Argo Full of Art (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο) μέχρι και τις 10 Δεκεμβρίου.
