«Είναι το φύλο μου ρευστό!», λέει όλο νόημα κάποιο ακτιβιστικό σύνθημα και πόσο αληθεύει δεν ξέρω, εκείνο όμως που αποδείχτηκε ότι σίγουρα... στάζει από παντού (και όχι από ηδονή) κατά την κοινοβουλευτική συζήτηση για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είναι αφενός το πολιτισμικό μας εκτόπισμα, αφετέρου το εγχώριο πολιτικό σύστημα και η κουλτούρα του.
Ένα νομοθέτημα που αποσκοπεί να εξανθρωπίσει τις ζωές μερικών χιλιάδων «αόρατων» συμπολιτών μας έφτασε να ξεσηκώσει περισσότερες και εντονότερες αντιδράσεις κι από το σύμφωνο συμβίωσης αναστατώνοντας αντιπολίτευση, μερίδα της συμπολίτευσης, την ιεραρχία της Εκκλησίας, το ίδιο το πομπώδες «εθνικό» μας DNA. Όλοι όσοι βρεθήκαμε το «καυτό» αυτό διήμερο στα θεωρεία της βουλής είχαμε πλήθος αφορμές να κλάψουμε (βλέποντας π.χ. βουλευτές του «αριστερού» ΚΚΕ να συναγωνίζονται σε βλακεία, σκοταδισμό και ψευδοεπιστημονικό ρατσισμό τους σκληροπυρηνικούς ιεράρχες και τους ναζί της ΧΑ), να γελάσουμε (ακούγοντας π.χ. τον Λεβέντη να παραδίδει από καθέδρας μαθήματα θεολογίας και βιολογίας ή βουλευτές να ερίζουν με αφορμή το νομοσχέδιο αυτό για την... Οκτωβριανή Επανάσταση), να εξοργιστούμε (όντας υποχρεωμένοι να λουζόμαστε τις άναρθρες κραυγές και τους ανθρωποφαγικούς εμετούς σύσσωμης της χρυσαυγίτικης κοινοβουλευτικής ομάδας), να αγανακτήσουμε ακόμα από την κρετίνικη απόπειρα ειδικά των Αβγών (αλλά και αρκετών Νεοδημοκρατών, Λεβεντ-όπαιδων και ορισμένων Ανελιτών, απόντος του προέδρου τους) να παρουσιαστούν αίφνης οι φανατικότεροι θεματοφύλακες της Ορθοδοξίας και «εμπροσθοφυλακή» του Αγίου Όρους (κάτι που δεν θα κάνανε αν δεν «βρίσκανε» και που συνιστά, ίσως, την είδηση του διημέρου μαζί με την «πληρωμένη» απάντηση-ετυμηγορία του υπουργού Δικαιοσύνης για τη δολοφονία Φύσσα) καθώς κι από την ξεκαρδιστική αναφορά σε... εξωγήινους διαφθορείς εκεί ψηλά στον Υμηττό από τον wannabe επόμενο πρωθυπουργό της χώρας. Να «λιώσουμε» με την καρτερική υπομονή των άμεσα ενδιαφερόμενων παριστάμενων κοριτσιών και αγοριών που βίωσαν συμπυκνωμένα τον κοινωνικό εξοστρακισμό, τις προσβολές και τις προκαταλήψεις αιώνων, να αγανακτήσουμε ταυτόχρονα με την περίτεχνη τάχα φιλελεύθερη-ανθρωπιστική-δικαιωματική ρητορική τού τίποτα που συνόδευε τις τοποθετήσεις των πιο «ευαίσθητων» από αυτούς που ΔΕΝ θα ψήφιζαν το νομοσχέδιο (κυρίως Νεοδημοκρατών) αλλά κι από τον ρηξικέλευθο λόγο πολλών υπέρμαχών του. Ανάμεσά τους του ίδιου του πρωθυπουργού, κάτι με μεγάλη συμβολική σημασία, άσχετα πόσο μας ενθουσιάζουν οι έτερες επιδόσεις του. Και όχι, δεν θα πέσω με τη σειρά μου στην αρτηριοσκληρωτική λούμπα της ιεράρχησης δικαιωμάτων και ελευθεριών υπό το χιλιαστικό όραμα της προσμονής της μεγάλης κοινωνικής επανάστασης, συμφωνώ απόλυτα πως νηστικό... φύλο δεν χορεύει, όμως αυτό που καταρχήν τώρα ζητά – και που οφείλουμε να σεβαστούμε, όπως οποιοδήποτε ατομικό δικαίωμα - είναι να του επιτρέψουμε να λικνιστεί επιτέλους ελεύθερα στην πίστα της ζωής. Όλα αυτά μέσα σε δρακόντεια μέχρι γελοιότητας μέτρα ασφαλείας (ούτε συνάντηση των G20 να παρακολουθούσαμε), αποκλεισμένοι ακόμα κι από το κυλικείο και ζωσμένοι από δεκάδες «φουσκωτούς» που μας υποδείκνυαν μέχρι τέλους να παραμένουμε αγάλματα ακούνητα κι αμίλητα, ποιανού άραγε φαεινή έμπνευση ήταν όλο αυτό;
Το σκοταδιστικό τόξο στη χώρα αυτή είναι πολυκέφαλο και πολυμέτωπο – μπορεί να ξεκινάει από τέρμα δεξιά και να καταλήγει τέρμα αριστερά.
Ας είναι, όμως. Σημασία έχει ότι το επίμαχο νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε τελικά επί της αρχής με 171 «ναι» σε σύνολο 285 παρόντων βουλευτών, με το επίμαχο άρθρο 3 που αφορά τους ανήλικους-ες να περνά επίσης με 148 «ναι». Ότι τέτοια «τζιζ» θέματα δεν είναι πια ταμπού ούτε στη βουλή, ούτε στον δημόσιο λόγο κι ότι ούτε ευκαιριακά ή παρελκυστικά μπορούν πια να αντιμετωπίζονται – «πράγματα ανήκουστα τριάντα χρόνια πριν», όπως εξανέστη κάποιος Χρυσαυγίτης βουλευτής δίχως να αναλογιστεί ότι ακόμα περισσότερο ανήκουστο ήταν τότε ότι θα βρίσκονταν κάποτε στη βουλή ναζί υποκοσμιακά αποβράσματα σαν την πάρτη του. Σημασία έχει, επίσης, η επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι το σκοταδιστικό τόξο στη χώρα αυτή είναι πολυκέφαλο και πολυμέτωπο – μπορεί να ξεκινάει από τέρμα δεξιά και να καταλήγει τέρμα αριστερά, να έχει εθνοκάπηλη «ευλογία Κυρίου» αλλά και πρόταγμα τάχα προοδευτικό -, σημασία έχει όμως ότι ταυτόχρονα διευρύνεται το μέτωπο της δικαιωματικής αλληλεγγύης.
Δεν λύθηκαν βέβαια όλα μεμιάς, ούτε θα μπορούσαν: Το ότι για την ταυτότητα φύλου αποφαίνεται εντέλει ο εκάστοτε δικαστής, ότι ο νόμος δεν περιλαμβάνει τρανς πρόσφυγες και μετανάστες, το ότι υποχρεώνει σε διαζύγιο έγγαμα άτομα πριν την αλλαγή φύλου, απαιτεί ψυχιατρική γνωμάτευση για ανήλικους-ες (υπόψη ότι ένας ενήλικος-η μπορεί να είναι δόκιμος μοναχός-ή από τα 12), δεν περιλαμβάνει τα non binary άτομα κ.λπ., έγινε εντούτοις μια σημαντική αρχή: ένα ζωτικό εφόδιο στους προσωπικούς και κοινωνικούς Γολγοθάδες που ανέβηκαν κι ανεβαίνουν άνθρωποι που βρέθηκαν στη «λάθος» πλευρά του δοσμένου φυλετικού διπόλου, φόρος τιμής για όσους-ες δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στην κορφή: «Είναι άγονο ξένο και εχθρικό το τοξικό έδαφος που πάνε να γεννηθούν και να αναπτυχθούν λουλούδια ομορφιάς και ελευθερίας. Κι εμείς αντί να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια υπολογίζουμε με προσευχές στην δύναμη του λουλουδιού να αντισταθεί. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για τον κήπο. Για την Έμιλυ», όπως κατέληγε η συγκλονιστική επιστολή της μητέρας της άτυχης τρανς ακτιβίστριας Έμιλυς Βουκελάτου που αυτοκτόνησε πέρσι στα 23 της «δολοφονημένη», ουσιαστικά, από μια ολόκληρη κοινωνία.
σχόλια