Η εμφάνισή της στο «Πρωινό» της Φαίης Σκορδά (ΑΝΤ1) έκανε μεγάλη αίσθηση και αναπαράχθηκε σε πολλά ΜΜΕ, το δε βίντεο από την εκπομπή έγινε viral. Δεν ήταν, εντούτοις, η πρώτη φορά που «βγαίνει προς τα έξω». Συμμετείχε παλιότερα στην καμπάνια «It Gets Better», έχει επίσης βγει ανοιχτά ως τρανς γυναίκα στο πλαίσιο ομιλιών που έδωσε για το TEDx. Δεν κρύβεται μάλιστα –δίχως και να το «φωνάζει»‒ ούτε στον επαγγελματικό της χώρο: «Για πολλά χρόνια κρυβόμουν ακόμα και από τον εαυτό μου… Αφότου όμως έγινε η φυλομετάβαση δεν έχω κανέναν λόγο πια, αντίθετα έχω πολλούς να συμβάλω όσο μπορώ στην ορατότητα και τα δικαιώματα ανθρώπων σαν κι εμένα».
Καθηγήτρια αγγλικών, εκπαιδεύτρια καθηγητών η ίδια, εξετάστρια και συγγραφέας, η Katherine Reilly (Κάθρην Ράιλυ), όπως είναι το νέο της όνομα, θα μπορούσε να είναι ηρωίδα queer μυθιστορήματος. Γεννημένη στο Σικάγο από Έλληνες γονείς, έζησε εκεί μέχρι τα είκοσι έξι της χρόνια ως άντρας, προτού η δουλειά της τη φέρει στην Αθήνα. Εδώ έκανε και τη φυλομετάβαση, αναφέρεται μάλιστα εκτενώς σε αυτή την «περιπέτεια». Εδώ απέκτησε και τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες που επιθυμούσε να έχει ως γυναίκα: «Το δικό μου ζήτημα δεν ήταν η διαφορετική σεξουαλικότητα αλλά η διαφορετική ταυτότητα φύλου». Αυτό που κυρίως την ενδιαφέρει, λέει, είναι να δείξει πόσα πράγματα μπορεί να πετύχει ένα τρανς άτομο όταν του δίνονται οι δυνατότητες αφενός και όταν το εκτιμούν και το αντιμετωπίζουν ισότιμα, χωρίς να χρειάζεται να δώσει κανενός είδους διαπιστευτήρια, αφετέρου: «Το ότι μου φέρεται κάποιος κόσμος καλά χάρη στην επαγγελματική μου ιδιότητα, το ότι χωρίς αυτή την “ασπίδα προστασίας” είμαι εκτεθειμένη σε προσβολές, ταπεινώσεις, παρενοχλήσεις, ενδεχομένως και σε βία, εξακολουθεί να μου είναι αδιανόητο».
Αυτή η νοοτροπία είναι καιρός να αλλάξει, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν σεβασμό, ό,τι δουλειά κι αν κάνουν. Εγώ, ας πούμε, δεν νιώθω στο παραμικρό ανώτερη από έναν οικοδόμο ή μια καθαρίστρια, ούτε και θα έπρεπε. Πολλές φορές κιόλας οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν καλύτερα από κάποιους υποτίθεται μορφωμένους και καλοβαλμένους που αποφεύγουν και να μου δώσουν το χέρι ακόμα όταν συστηνόμαστε.
Μου δείχνει όλο περηφάνια τα πτυχία και τα βιβλία της –«ξέρεις πόσοι δεν με πιστεύουν;»‒ αλλά και φωτογραφίες με μαθητές της που τους λατρεύει και τους έχει σαν δεύτερη οικογένεια. Άριστες σχέσεις διατηρεί, λέει, και με την κανονική της οικογένεια, που σεβάστηκε την επιλογή της, θέλει μάλιστα πολύ και η ίδια να γίνει μητέρα μέσω παρένθετης. Γοητευτική, επικοινωνιακή, με μια πηγαία καλοσύνη και μια εφηβική αύρα ‒«δεν έζησα, βλέπεις, την εφηβεία μου ως κορίτσι, οπότε μου βγαίνει τώρα!»‒, έχει πολλά σχέδια για το μέλλον, που ατενίζει με μεγάλη αισιοδοξία, καθώς νιώθει επιτέλους ο εαυτός της. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά όχι μόνο για τα πιστεύω και τα θέλω της αλλά και για τις ανασφάλειες, τα τραύματα, τις μοναξιές της ακόμα. «Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να αλλάξουν στερεότυπα και προκαταλήψεις, για να υπάρξει μια κοινωνία πραγματικά συμπεριληπτική, που δεν θα αφήνει απέξω κανένα άτομο ή κοινωνική ομάδα. Αξίζει όμως να το προσπαθήσουμε».
— Μήπως να ξεκινήσουμε από τις συγγραφικές σου επιδόσεις; Είκοσι οκτώ βιβλία δεν τα λες και λίγα.
Ναι, μου αρέσει να γράφω και πολλοί, ξέρεις, ενδιαφέρθηκαν για το τρανς κομμάτι, λίγοι όμως για τη δουλειά μου. Τα δεκαεννιά από αυτά είναι εκπαιδευτικού περιεχομένου και αφορούν την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας. Δεν έχουν το όνομά μου γιατί έτσι συνηθίζεται στις εκδόσεις αυτού του είδους, έχω κυκλοφορήσει όμως και έξι πιο προσωπικά, που τα υπογράφω κανονικά, από τις ελληνοαγγλικές εκδόσεις Ακακία, και ετοιμάζω δε άλλα τρία τα οποία θα είναι παιδικά παραμυθάκια στα αγγλικά. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν το “The road to feminity”, ένα είδος οδηγού για τρανς γυναίκες, δεν το προβάλλω όμως πολύ διότι θεωρώ ότι η σκέψη και η γραφή μου έχουν βελτιωθεί αρκετά από τότε. Ακολούθησε μια εικονογραφημένη τριλογία για παιδιά με πρωταγωνιστές τους Ben and Friday. Τα ονόματα δεν είναι τυχαία. Ben είναι το μικρό όνομα του αδικοχαμένου μου φίλου, του οποίου, όπως έχω πει, πήρα το επώνυμο. Ben Reilly λεγόταν, όσο για το Friday… Άσε, είναι πολύ προσωπικό αυτό το θέμα και ευαίσθητο.
— Ό,τι θέλεις, αλίμονο.
Λοιπόν, εντάξει, θα το πω γιατί σχετίζεται και με την τρανς γονεϊκότητα. Προσπαθώ, ξέρεις, χρόνια τώρα να γίνω μητέρα γιατί λατρεύω τα παιδιά, οπότε προτού κάνω τη φυλομετάβαση αποθήκευσα το σπέρμα μου σε ένα νοσοκομείο, σκοπεύοντας κάποια στιγμή να τεκνοποιήσω μέσω παρένθετης μητέρας. Παρότι, λοιπόν, το σπέρμα αυτό είναι δικό μου και πληρώνω 126 ευρώ φύλακτρα τον χρόνο, από το νοσοκομείο μού λέγανε ότι δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω προτού παντρευτώ, «έστω τυπικά». «Τι τυπικά», τους απάντησα, «αν κάνω γάμο, θα παντρευτώ κανονικά τον σύντροφό μου». Έκανα έπειτα φυλομετάβαση, άλλαξα το όνομα και τα χαρτιά μου, είμαι πια στρέιτ γυναίκα με τη βούλα, που λένε ‒ δεν γίνεται να παντρευτώ μια άλλη γυναίκα, άσε που δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου! Χρειάστηκαν μήνες για να βγάλω άκρη, το δε παλιό μου όνομα στο δείγμα τελικά δεν το αλλάξανε, άνοιξαν απλώς νέο φάκελο. Τι σχέση έχει τώρα αυτό με το Friday; Με το ότι έγινε ήδη μια προσπάθεια, αλλά δυστυχώς η παρένθετη απέβαλε στον έβδομο μήνα. Θα ήταν κοριτσάκι και θα το βάφτιζα Παρασκευή, επειδή τιμώ ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη αγία και πάντα ανάβω ένα κερί στη μνήμη του παιδιού εκείνου.
— Μάλιστα… Δεν περίμενα πάντως ότι είσαι θρήσκα.
Ναι, πιστεύω στον Θεό και τους αγίους, χωρίς να είμαι θρησκόληπτη. Μεγάλωσα κιόλας σε τέτοιο περιβάλλον, όλη η οικογένεια, ειδικά η γιαγιά μου, η Κατερίνα, που αγαπούσα πολύ, ήταν βαθιά θρησκευόμενη. Δεν θέλω καθόλου να κάνω κήρυγμα, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο με βοηθάει ψυχολογικά η πίστη αυτή. Έχω και πνευματικό που με εξομολογεί και με κοινωνάει. Τώρα πόση σχέση έχει η πραγματική πίστη με την οργανωμένη Εκκλησία είναι ένα άλλο θέμα, λιγάκι τσουχτερό είναι αλήθεια.
— Ξέρει ο πνευματικός σου ότι είσαι τρανς;
Ναι, βέβαια, δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό, τον ενδιαφέρουν η ψυχή μου και οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μου, αυτά μου λέει πως έχουν σημασία. Αλλά ας γυρίσουμε στα βιβλία καλύτερα!
— Ναι, βέβαια, δεν ολοκληρώσαμε άλλωστε.
Μετά, λοιπόν, την παιδική τριλογία, έγραψα το μυθιστόρημα «I can’t love you», που εν μέρει βασίζεται στη ζωή μου, στα βιώματά μου σε σχέση με τους άντρες, στην επιθυμία μου να γίνω μητέρα, θίγει επίσης πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει στη σημερινή κοινωνία μια τρανς κοπέλα που δεν έχει αλλάξει τα έγγραφά της ‒ μεγάλη ταλαιπωρία. Πρόκειται για μια διαδικασία κοπιαστική, χρονοβόρα, με ένα κόστος όχι ευκαταφρόνητο.
— Πότε παρέλαβες την καινούργια σου ταυτότητα και πόσο σου στοίχισε όλο αυτό;
Τον Δεκέμβριο του ’20. Αλλά έπρεπε να αλλάξω και το διαβατήριο, το δίπλωμα οδήγησης, το ΑΦΜ και τη δήλωση στην εφορία, την ασφάλιση, την τραπεζική κάρτα, τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ, να πάω στη στρατολογία, να επισκεφθώ καμιά εικοσαριά υπηρεσίες συνολικά. Για να ξεκινήσεις τη διαδικασία αυτή πρέπει καταρχάς να απευθυνθείς μέσω δικηγόρου στο Πρωτοδικείο και να εγκριθεί το αίτημά σου, κάτι περισσότερο τυπικό, αλλά και πάλι εκτίθεσαι, γιατί δεν φτάνει να σε δουν, πρέπει να προσκομίσεις και «αποδείξεις». Υπόψη, πάντως, ότι η απόφαση του Πρωτοδικείου θεωρείται προσωπικό δεδομένο και κακώς σου τη ζητούν σε κάποιες υπηρεσίες και οργανισμούς που δεν γνωρίζουν τη νομοθεσία για την ταυτότητα φύλου. Αφού, λοιπόν, τελειώσεις με τα δικαστικά, πρέπει να πας στο ληξιαρχείο, να διαγραφείς από το Μητρώο Αρρένων και ύστερα αρχίζει ο γραφειοκρατικός μαραθώνιος που σου είπα πριν. Ξόδεψα συνολικά κάπου 5.000 ευρώ, συν τα 1.200 δολάρια που χρειάστηκα για να παραλάβω από την Αμερική το νέο μου bachelor στη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας, με το καινούργιο μου όνομα πια. Το ποσό βέβαια ποικίλλει, εξαρτάται και από την αμοιβή του δικηγόρου, την πόλη όπου μένεις –αν ζεις στην επαρχία, σού έρχεται ακριβότερα‒, γενικά πάντως είναι υψηλό. Πόσα νέα τρανς παιδιά μπορούν να διαθέσουν τόσα χρήματα; Τουλάχιστον ξεμπέρδεψα και τώρα «show must go on», όπως είναι ο τίτλος του τελευταίου μου βιβλίου, ενός εικονογραφημένου παραμυθιού για παιδάκια με καρκίνο. Θέλω να γράψω κι άλλα βιβλία καθώς και σενάρια – έχω γράψει ήδη κάποια για ταινίες μικρού μήκους, μία απ’ αυτές ήταν για τη ΜΚΟ Human Cast που προωθεί τη συμπεριληπτικότητα στην τέχνη. Θέλω πολύ επίσης να ασχοληθώ με το μόντελινγκ, ένα μόντελινγκ που να απευθύνεται σε όλους τους τύπους ανθρώπων.
— Διδάσκεις σε καθημερινή βάση, εκπαιδεύεις καθηγητές για ιδιωτικά και δημόσια πανεπιστήμια, συμμετέχεις σε συνέδρια, είσαι επιτηρήτρια σε εξετάσεις, ομιλήτρια του TEDx, γράφεις, κάνεις σχέδια. Δεν ξεκουράζεσαι ποτέ;
Ε, όσο μπορώ! Κοίτα κι εγώ απορώ καμιά φορά με τις αντοχές μου. Αφενός, όμως, έχω το άγχος και την ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου και στην κοινωνία ότι μια τρανς γυναίκα δεν υστερεί σε τίποτε και της αξίζει κάθε αναγνώριση και σεβασμός ‒γι’ αυτό προβάλλω τόσο το βιογραφικό μου‒, αφετέρου όλη αυτή υπερδραστηριότητα είναι για μένα ένας τρόπος διαφυγής.
— Διαφυγή από τι;
Από διάφορα. Δεν είναι εύκολη, ξέρεις, η καθημερινότητά μου, ευτυχώς που υπάρχει και η συγγραφή και κάπως εκτονώνομαι. Για παράδειγμα, όσοι γνωρίζουν ότι είμαι εκπαιδευτικός, με σέβονται και με εκτιμούν. Θα μου χαμογελάσουν, θα με χαιρετήσουν, μου φέρονται γενικά άψογα. Παράπονο δεν έχω σε αυτό, ποτέ δεν συνάντησα προβλήματα ούτε με τους μαθητές μου ούτε με τους γονείς τους, που γνωρίζουν για μένα. Που τυχαίνει να το μάθουν ή να τους το πω δηλαδή, γιατί δεν το κρύβω μεν, αλλά δεν το φωνάζω κιόλας. Καμιά φορά, βέβαια, σκέφτομαι, ειδικά για τους γονείς και τους συναδέλφους, αν είναι όντως τόσο άνετοι ή απλώς «έχουν τρόπους». Κι αν απλώς περιμένουν να κάνω κάποια μαλακία για να βρουν αφορμή. Ίσως να είναι η δική μου ανασφάλεια, καταλαβαίνεις όμως. Μόνο μια φορά μου είχε ζητήσει ένας εργοδότης να μην αποκαλύψω την ταυτότητά μου και είχα αισθανθεί πολύ άσχημα, διότι επιπλέον η στάση αυτή δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, είναι σαν να θες να κρύψεις κάτι κακό.
— Δεν αντέδρασες;
Όχι, γιατί ήταν καλός άνθρωπος και τον εκτιμούσα. Οι κακές επιρροές του ήταν το ζήτημα. Μου συμπαραστάθηκαν, εντούτοις, οι μαθητές μου.
— Ούτε τώρα που βγήκες στην τηλεόραση ως τρανς είχες θέματα;
Στη δουλειά μου όχι, καθόλου. Για εκείνους όμως που με βλέπουν έξω στον δρόμο ή στον φούρνο, στο σούπερ-μάρκετ κ.λπ. χωρίς να ξέρουν την επαγγελματική μου ιδιότητα, είμαι απλώς ένα ακόμα «τραβέλι», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
— Όπως;
Ε, τα γνωστά. Ειρωνείες, πειράγματα, βρισίδια καμιά φορά, καταλαβαίνεις. Ε, το ότι μου φέρεται κάποιος κόσμος καλά χάρη στην επαγγελματική μου ιδιότητα, το ότι χωρίς αυτή την «ασπίδα προστασίας» είμαι εκτεθειμένη σε προσβολές, ταπεινώσεις, παρενοχλήσεις, ενδεχομένως και σε βία, εξακολουθεί να μου είναι αδιανόητο. Μια μέρα φέτος τον Ιούλιο, για παράδειγμα, προτού πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω, είπα να πάρω παγωτίνια να κεράσω τα παιδιά. Μπήκα σε ένα ζαχαροπλαστείο, έκανα την παραγγελία μου και τότε είδα δύο κυρίους που ήταν πίσω μου να γελούν μαζί μου. Αδιαφόρησα, έκανα να φύγω και άκουσα τον έναν να λέει δυνατά στον άλλον: «Είναι τραβέλι, δεν σ’ το ’πα;». Δεν αντέδρασα, αλλά μέχρι να φτάσω στη δουλειά είχα λυθεί στα δάκρυα, μέχρι και στο το κουτί με τα παγωτίνια πέσανε. Ένιωθα τόσο ωραία που θα έκανα μια έκπληξη στους μαθητές μου που τόσο αγαπώ και μου διέλυσαν την ψυχολογία. Είναι τραγικό να αντιμετωπίζεται έτσι ένας άνθρωπος απλώς επειδή έχει μια διαφορετική ταυτότητα φύλου. Και το «γαμώτο» είναι ότι αν εκείνοι οι τύποι γνώριζαν ότι είμαι δασκάλα, πιθανότατα θα ήταν πολύ πιο ευγενικοί και σεβαστικοί. Όμως όχι. Αυτή η νοοτροπία είναι καιρός να αλλάξει, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν σεβασμό, ό,τι δουλειά κι αν κάνουν. Εγώ, ας πούμε, δεν νιώθω στο παραμικρό ανώτερη από έναν οικοδόμο ή μια καθαρίστρια, ούτε και θα έπρεπε. Πολλές φορές κιόλας οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν καλύτερα από κάποιους υποτίθεται μορφωμένους και καλοβαλμένους που αποφεύγουν και να μου δώσουν το χέρι ακόμα όταν συστηνόμαστε.
— Δεν έχεις άδικο. Είπες πριν ότι η δουλειά σου δεν επηρεάστηκε από το τηλεοπτικό σου coming out. Συνέβη το ίδιο και γενικότερα;
Όχι βέβαια, στην υπόλοιπη ζωή μου άλλαξαν πολλά! Να, εδώ, π.χ. στο καφέ όπου μιλάμε τώρα ‒είναι φίλοι μου καλοί και ο ιδιοκτήτης και οι υπάλληλοι, συχνά μάλιστα έρχομαι εδώ να δουλέψω με το λάπτοπ μου– από τους τόσους πελάτες που μπαινόβγαιναν, δεν μου μιλούσε σχεδόν κανείς. Τώρα που με είδαν στο «γυαλί» και μάθανε ότι είμαι εκπαιδευτικός, ξαφνικά όλοι με χαιρετούν και είναι μες στη γλύκα. Το ίδιο και σε άλλα καταστήματα εδώ στη γειτονιά, με την οποία τα πήγαινα γενικά καλά και πριν, τώρα όμως ανέβηκε πολύ το «στάτους» μου! Επαναλαμβάνω, όμως, ότι η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική αν είχα μια επαγγελματική ιδιότητα πιο «παρακατιανή» κι αυτό το βρίσκω εντελώς λάθος.
— Μου έλεγες στο τηλέφωνο ότι άνοιξες προφίλ στο TikTok, όπου έκανες επίσης coming out.
Α, ναι, οι νεαροί μαθητές μου, ξέρεις, μου βάλανε την ιδέα να κάνω προφίλ εκεί, οπότε είπα να το εκμεταλλευτώ και να προωθήσω την τρανς ορατότητα. Ανέβασα λοιπόν ένα βιντεάκι 10’’ και έγινε χαμός, 4.000 ακόλουθοι, 165.000 views και πάνω από 40.000 likes μέσα σε λίγες μέρες! Άσε τα σχόλια… Το έκανα δε αυτό δυο μέρες προτού βγω στην τηλεόραση.
— Τα σχόλια πώς ήταν;
Πολύ θετικά! Από τα 1.100 τόσα σχόλια, ελάχιστα ήταν ειρωνικά ή υβριστικά κι αυτό μου έκανε καλή εντύπωση, αλλάζει ο κόσμος. Αλλά και στην τηλεοπτική μου συνέντευξη, που ανέβηκε στο YouTube και έχει δεκάδες χιλιάδες θεάσεις, λίγοι σχολιαστές ήταν κακεντρεχείς. Κοίτα, δεν τα λέω όλα αυτά τα εγκωμιαστικά ή από ψώνιο ούτε θέλω να γίνω διάσημη, να προσφέρω θέλω με το παράδειγμά μου.
— Κατάγεσαι από την Τρίπολη. Πας καθόλου εκεί;
Ναι, αγαπώ την πόλη αυτή και είμαι περήφανη που κρατάω από την Αρκαδία. Την επισκέπτομαι τακτικά γιατί εκεί είναι το πατρικό μου και μία από τις δύο βαφτιστήρες μου. Οι άλλοι συγγενείς μου εκεί, κάποιοι από τους οποίους έχουν κιόλας ένα όνομα στην τοπική κοινωνία, δεν θέλουν καν να με βλέπουν πια, γενικά όμως διατηρώ πολύ καλή σχέση όπως και με τους γείτονες, που οι περισσότεροι είναι μεροκαματιάρηδες – αυτό που λέγαμε πριν, ότι σωστό άνθρωπο δεν σε κάνουν οι σπουδές, τα λεφτά και τα αξιώματα. Χρειάστηκα τις προάλλες ορθοπεδικό –εδώ, σε νοσοκομείο της Αθήνας κιόλας– γιατί είχα πάθει ρήξη εμπρόσθιου χιαστού και όταν με κατάλαβε, σοκαρίστηκε, απέφευγε ακόμα και να με αγγίξει! Και δεν ήταν η μόνη φορά που αντιμετώπισα πρόβλημα με γιατρό, παρότι, βέβαια, έχω συναντήσει και εξαιρετικούς επιστήμονες.
— Πώς και δεν σκέφτηκες να κάνεις τη φυλομετάβαση όσο ακόμα ζούσες στην Αμερική, που θα ήταν ίσως ευκολότερο; Βασικά, γιατί αποφάσισες να επιστρέψεις Ελλάδα;
Μπορεί κάποιες διαδικασίες να είναι ευκολότερες εκεί, όμως το κόστος είναι μεγαλύτερο κι έπειτα άργησα λίγο να το πάρω απόφαση. Γύρισα γιατί ο κύκλος γνωριμιών μου όσον αφορά τα επαγγελματικά είχε να κάνει περισσότερο με την Ελλάδα. Για παράδειγμα, ήδη από το 2003 ήμουν εξετάστρια στο πτυχίο αγγλικών του Michigan και σκέφτηκα, ok, έχω ένα διαμέρισμα στην Αθήνα από τον πατέρα μου, εδώ είναι κυρίως η δουλειά μου, οι μαθητές μου, εδώ λοιπόν θα συνεχίσω, προς το παρόν τουλάχιστον, τη ζωή μου.
— Τη διαφορετικότητά σου, πάντως, εκεί την ανακάλυψες, έτσι δεν είναι;
Ναι, και δεν σχετιζόταν καθόλου με την ομοφυλοφιλία. Δεν ένιωσα ποτέ έλξη για τα αγόρια ως αγόρι, αυτό, αντίθετα, με απωθούσε. Δεν είχε να κάνει με τον άλλο, αν ήταν γοητευτικός, σέξι κ.λπ., ούτε με ομοφοβία αλλά με το πώς ένιωθα. Για κάποιον καιρό είχα μπερδευτεί όντως, γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι το δικό μου θέμα ήταν η διαφορετική ταυτότητα φύλου, όχι η διαφορετική σεξουαλικότητα. Από παιδάκι είχα αυτή την τάση, δοκίμαζα ας πούμε κρυφά το μακιγιάζ της μαμάς, ήθελα μακριά μαλλιά και έκλαιγα όταν με κουρεύανε, στο σχολείο όπου είχαμε ένα μπαούλο με θεατρικά ρούχα όλο τα κοριτσίστικα φορούσα κι ας με μάλωνε η δασκάλα, τέτοια. Το πρώτο μου ερωτικό σκίρτημα για άντρα, ασυνείδητο βέβαια ακόμα, το ένιωσα στο δημοτικό, όταν ο δάσκαλος, που τον έβρισκα πολύ γοητευτικό, μου είπε μια μέρα «μπράβο, έλυσες σωστά την άσκηση», χτυπώντας με ελαφρά στην πλάτη. Φούντωσα και μόνο που με άγγιξε!
Στα δώδεκά μου είχα κατασταλάξει ήδη ότι είμαι γυναίκα και ετεροφυλόφιλη, χρειάστηκε όμως να περάσω τα τριάντα για να τολμήσω τη φυλομετάβαση. Στενοχωριέμαι για όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, αλλά είχα, βλέπεις, στην αρχή πολλούς φόβους και ενοχές, οπότε αναγκάστηκα να καταπιώ την επιθυμία μου αυτή, τουλάχιστον μέχρι να γίνω ανεξάρτητη. Δεν χάρηκα τα νιάτα μου όπως ήθελα, είχα όμως το αβαντάζ ότι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία ως άνδρας. Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα κατάφερνα όλα αυτά ως τρανς, ακόμα και στο εξωτερικό.
— Στους δικούς σου πότε μίλησες;
Εδώ το πράγμα έγινε λίγο ανάποδα στην αρχή. Είχα αποφασίσει να τους το πω λίγο καιρό πριν κάνω τη φυλομετάβαση, είχα προετοιμαστεί καλά κιόλας, τους τα πρόλαβαν όμως κάτι κακοί συγγενείς που το ανακάλυψαν μέσω ενός προφίλ που διατηρούσα στο Facebook με το παλιό μου επώνυμο. Με πείραξε αυτό και είναι ντροπή τους. Παρά ταύτα, οι γονείς μου με αποδέχτηκαν γιατί με αγαπούσαν πολύ. Με τον πατέρα ήταν πιο εύκολο, «παιδί μου εγώ θα στηρίξω στην επιλογή σου, απλώς ανησυχώ πώς θα σου φέρεται ο κόσμος», μου είπε, «είσαι ψυχολογικά έτοιμος γι’ αυτό;». Δεν ήμουν και του το είπα, έδειξε όμως κατανόηση. Η μαμά σοκαρίστηκε περισσότερο, της πήρε κάποιους μήνες, αλλά τελικά το πήρε απόφαση! Η σχέση μου και με τους δύο είναι εξαιρετική, βλεπόμαστε κιόλας συχνά, αφού μένουν κι αυτοί πια στην Αθήνα. Μόνο ο μικρότερος αδελφός μου δεν το έχει συνηθίσει ακόμα, εύχομαι να το κάνει κάποια στιγμή.
— Η ερωτική σου ζωή πριν από τη φυλομετάβαση; Ρωτώ γιατί είπες πριν ότι δεν είχες ομοφυλόφιλες επιθυμίες.
Όχι και ως εκ τούτου ήταν ανύπαρκτη. Ήθελα πρώτα να κάνω τη φυλομετάβαση και μετά να ανοιχτώ ερωτικά, όπως και συνέβη. Δεν είμαι όμως, ξέρεις, άνθρωπος πολυγαμικός. Δεν το ’χω με τα one night stands. Μολονότι με φλερτάρουν πολλοί άντρες καθημερινά, είμαι του έρωτα, της σχέσης. Θέλω ρομαντικά δείπνα και τριαντάφυλλα, να με αγκαλιάζει και να με φιλάει! Συμβαίνει όμως και το άλλο, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν εξαρχής ότι είμαι τρανς και όταν τους το λέω, τρέχουν μακριά. Στα προφίλ μου στα σόσιαλ μίντια λαμβάνω, είναι αλήθεια, πολλά ερωτικά μηνύματα, όμως οι περισσότεροι εκεί μου απευθύνονται σαν σε εκδιδόμενη, «πόσο πάει η ώρα, καύλα» και τέτοια. Σε κάποιον απάντησα ότι κι εγώ με την ώρα δουλεύω ως καθηγήτρια και σταμάτησε να ενοχλεί!
— Δεν σκέφτηκες ποτέ να υποκύψεις στον πειρασμό; Τον χρηματικό εννοώ.
Σε καμία περίπτωση. Δεν μου πάει, ούτε καν για την εμπειρία. Έπειτα, χωρίς να απαξιώνω καθόλου τη σεξεργασία, που για πολλές τρανς είναι ζήτημα επιβίωσης –πιθανόν να ήμουν κι εγώ στη θέση τους, αν τα πράγματα είχαν έρθει λιγότερο ευνοϊκά‒, η ταύτιση αυτή είναι ένα στερεότυπο που πρέπει κάποτε να σπάσει.
— Πόσο συμπεριληπτική είναι η διδασκαλία μια ξένης γλώσσας όσο αφορά την έμφυλη ισότητα, τη ΛΟΑΤΚΙ ορατότητα και εν γένει θέματα διαφορετικότητας και διακρίσεων;
Με χαροποιεί πολύ η ερώτηση αυτή γιατί πρόσφατα με κάλεσαν σε ένα podcast του Βρετανικού Συμβουλίου και κάναμε μια σειρά δέκα επεισοδίων όπου μιλούσαμε ακριβώς γι’ αυτά τα θέματα. Επίσης, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια που διοργάνωσε σχετικά το εν λόγω ίδρυμα. Γίνονται όντως προσπάθειες να ενταχθούν τέτοιες έννοιες στα βιβλία της αγγλικής γλωσσομάθειας, έχουμε όμως ακόμα δρόμο μπροστά μας. Για να καταλάβεις, γνωστός εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργάζομαι κυκλοφόρησε ένα παιδικό βιβλίο με ένα μαύρο αγοράκι στο εξώφυλλο. Παρότι πολύ καλό, δεν πούλησε καθόλου εξαιτίας αυτής της εικόνας. Θέλει δουλειά ακόμα για να αλλάξουν στερεότυπα και προκαταλήψεις, να γίνει η εκπαίδευση πραγματικά συμπεριληπτική, ώστε να μην αφήνει κανένα άτομο και καμία κοινωνική ομάδα απέξω. Με απασχολεί και μένα το θέμα συγγραφικά. Κεντρικό χαρακτήρα σε ένα βιβλίο πληροφορικής για παιδιά έβαλα ένα ανάπηρο παιδάκι, που όμως μπορεί να κάνει τα πάντα με τον τρόπο του, ακριβώς γιατί του δίνονται οι δυνατότητες.
— Αν σε ρωτούσαν πόσο ευχαριστημένη είσαι από τη ζωή σου, τι θα απαντούσες;
Θα έλεγα ότι είμαι αρκετά. Έχω, όμως, ένα μεγάλο παράπονο, ότι, παρότι με ξέρει πια τόσος κόσμος, νιώθω μόνη κι ας έχω κάποιους ανθρώπους που με αγαπάνε. Δεν μιλάω για διαδικτυακές γνωριμίες, τέτοιες έχω πολλές, αλλά για διά ζώσης επαφές. Σπίτι συνήθως μόνη, στις εξόδους που κάνω καμιά φορά το ίδιο, ακόμα και στα γενέθλιά μου σπάνια θα έρθουν επισκέψεις. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ακόμα και γνωστοί με αποφεύγουν επειδή κομπλάρουν. Μπορεί να φταίει και η πολλή δουλειά, χρειάζομαι ίσως περισσότερη κοινωνικοποίηση. Ευτυχώς, έχω πάντα τους μαθητές μου, τις λατρείες μου, που είναι και η καλύτερη παρέα!
Η φωτογράφηση πραγματοποιήθηκε στο B-Kouti ART BAR CAFE - Ν.Τρύπια 33 & Βρυούλων 20 | Ν. Φιλαδέλφεια - 210 2527337
