Η φωτογραφική έκθεση Not Another Second (Ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα) αφηγείται τις ιστορίες 12 ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων ατόμων, εστιάζοντας στα χρόνια που έχασαν «στην ντουλάπα», εξαιτίας του κοινωνικού ρατσισμού.
Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε πριν από λίγες μέρες σε έναν οίκο ευγηρίας στο κέντρο του Μπρούκλιν, περιλαμβάνει τα πορτρέτα και τις συνεντεύξεις που έκανε ο Γερμανός φωτογράφος Karsten Thormaehlen σε 12 ηλικιωμένα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως ΛΟΑΤ+ (το Κ λείπει σκόπιμα από το ακρώνυμο, καθώς η λέξη κουίρ (queer) είχε σαφώς αρνητική και κακοποιητική χροιά στο παρελθόν, ωστόσο έχει πλέον επαναπροσδιοριστεί στο πλαίσιο της κοινότητας). Μέσα από τις συγκινητικές εξομολογήσεις των συνεντευξιαζόμενων, τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: Πώς μετράμε το συναισθηματικό και κοινωνικό κόστος των διακρίσεων;
Μέσα από τη στάση ζωής τους, οι ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένοι έχουν ανοίξει τον δρόμο για ένα καλύτερο και πιο ανεκτικό μέλλον για τις επόμενες γενιές. Το πρότζεκτ αναγνωρίζει τις θυσίες και τη συνεισφορά αυτών των ατόμων, γιορτάζοντας ταυτόχρονα την ομορφιά και το κουράγιο τους και εμψυχώνοντάς τους να μοιραστούν τα λόγια σοφίας τους προς τους νεότερους.
Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν το ανάστημά τους και αρνήθηκαν να χαρακτηριστούν απόκληροι της κοινωνίας, εγκληματίες, αμαρτωλοί ή ψυχικά ασθενείς, σε εποχές που ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή η ταυτότητα φύλου τους ισοδυναμούσε με πλήρη κοινωνικό αποκλεισμό. Η κληρονομιά τους περιλαμβάνει δύσκολες νομικές μάχες για να έχουν δικαίωμα στον γάμο, την τεκνοθεσία, την εργασία, την κοινωνική πρόνοια, την ιατρική περίθαλψη, τη στέγη, σε μια ζωή χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό.
«Εμείς το ξεκινήσαμε. Εσείς, οι νέοι, να το τελειώσετε».
— Magora Kennedy, 82 ετών, ΛΟΑΤ+ ακτιβίστρια
Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στη σκιά και δεν μπορούσαν να κάνουν αυτονόητα πράγματα: να περπατούν με το κεφάλι ψηλά, να μην τους θεωρούν τρελούς, να υπηρετήσουν στον στρατό, να παντρευτούν, να εργαστούν.
Δίπλα σε κάθε πορτρέτο αναφέρεται ο αριθμός των ετών που καθένας από αυτούς έχασαν προτού βρουν το κουράγιο να κάνουν come out.
Ένα ομόφυλο ζευγάρι, ο 83χρονος Ray Cunningham και ο 79χρονος Richard Prescott, θυμούνται πώς μεγάλωσαν στα '50s και τα '60s. Σε κάποιο σημείο, ο Cunningham εξηγεί, κοιτώντας στην κάμερα, πώς όταν ήταν 19 χρονών και υπηρετούσε στο ναυτικό, ήταν υπεύθυνος να απορρίπτει τους γκέι υποψήφιους. Έκανε τελικά come out στη μητέρα του σε ηλικία 21 ετών, αλλά στον πατέρα του δεν μίλησε ποτέ. Ο Prescott θυμάται πως όταν ήταν στο λύκειο τον κορόιδευαν επειδή πάντα κοίταγε κάτω καθώς περπατούσε. Εξηγεί σήμερα ότι ήταν αυτός ήταν ένας μηχανισμός άμυνας. «Δεν θες να αντικρίζεις άλλους ανθρώπους που νιώθεις ότι θα σε απορρίψουν». Ο ίδιος έκανε come out στα 60.
Για άλλους ένας ετεροφυλόφιλος γάμος τους πρόσφερε μια τραυματική κάλυψη. Η 69χρονη Paulette Thomas-Martin αποφάσισε να παντρευτεί έναν άντρα «γιατί αυτή ήταν η νόρμα». Έμεινε σε αυτό τον γάμο για 20 χρόνια και έκανε δυο παιδιά. «Δεν έχεις φωνή και ζεις ένα ψέμα. Από αυτό το ψέμα προκύπτει θυμός και μίσος, που ξεσπάει στους κοντινούς σου ανθρώπους. Εγώ το έβγαζα στα παιδιά μου». Εκείνη την περίοδο η ίδια ήταν ομοφοβική, δεν ήθελε να συναναστρέφεται με γκέι άτομα και τα κορόιδευε, προφανώς, όπως αναφέρει σήμερα, σαν μέσο προστασίας, ένα είδος άρνησης. Έκανε come out στα 40, όταν τα παιδιά της είχαν πια μεγαλώσει.
Η 82χρονη Magora Kennedy εξαναγκάστηκε από τη μητέρα της να παντρευτεί όταν ήταν 14 χρονών, για να «θεραπευτεί» η ομοφυλοφιλία της. Ο σύζυγός της ήταν 21 χρόνια μεγαλύτερος και κακοποιητικός απέναντί της.
«Όσοι είναι σήμερα στα 70, 80, 90 τους, έχουν ζήσει μια ζωή όπου ο νόμος, ο στρατός, η κυβέρνηση, γιατροί και ψυχολόγοι τους έλεγαν ότι είναι άρρωστοι και εγκληματίες» δηλώνει ο Michael Adams, εκπρόσωπος της ΜΚΟ SAGE για τους ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένους. «Σε πολλές περιπτώσεις αυτό τους οδηγούσε στην "ντουλάπα", ως μηχανισμό αυτοπροστασίας».
Παρά τις κερδισμένες μάχες, σήμερα οι ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν ακόμα μεγάλες προκλήσεις, όπως φαίνεται στις παρακάτω στατιστικές (που αναφέρονται στην Αμερική):
• 21% των ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων έχουν βοηθήσει φίλους τους, ως φροντιστές, σε σύγκριση με το μόλις 6% των ετεροφυλόφιλων συνομηλίκων τους.
• 48% όλων των ΛΟΑΤ+ ζευγαριών έχουν αντιμετωπίσει επιθετική συμπεριφορά στην αναζήτηση στέγης.
• 34% των ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων φοβούνται μήπως πρέπει να κρύψουν την ταυτότητά τους όταν ψάχνουν σπίτι.
• 20% των ΛΟΑΤ+ αποφεύγουν την ιατρική περίθαλψη από φόβο για ρατσιστική διάκριση.
• 50% των transgender έχουν μάθει οι ίδιοι στους φροντιστές τους τη φροντίδα που χρειάζονται.
• 41% των ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων δηλώνουν αναπηρία, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 35% των ετεροφυλόφιλων συνομηλίκων τους.
• 60% των ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων δηλώνουν ότι νιώθουν την έλλειψη συντροφικότητας, ενώ πάνω από 50% δηλώνουν απομονωμένοι.
• 50% του ΛΟΑΤ+ πληθυσμού ζει σε πολιτείες (των ΗΠΑ) χωρίς νόμους που να τους προστατεύουν από τις διακρίσεις στη στέγαση.
• 41% των transgender έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν.
• 33% όλων των transgender δεν έχουν γιατρό πρωτοβάθμιας περίθαλψης και δηλώνουν κακή γενική υγεία.
• 21% όλων των transgender δηλώνουν ότι γιατρός ή άλλος υγειονομικός έχει χρησιμοποιήσει σκληρή ή κακοποιητική γλώσσα στη θεραπεία τους.
• 66% των ΛΟΑΤ+ ηλικιωμένων έχουν υπάρξει θύμα τουλάχιστον τρεις φορές στη ζωή τους.
Δείτε τα βίντεο και τα πορτρέτα της έκθεσης «Not another second» εδώ.
σχόλια