__________________
1.
Θα πάμε στο σπίτι των γονιών της κοπέλας του αδερφού μου πρώτη φορά. Ξέρω ότι θα μας κρατήσουν για φαγητό. Τι είναι σωστό να τους προσφέρω; Γλυκό, λουλούδι, κρασί ή κάτι για το σπίτι; Κάτι ακριβό ή κάτι συμβολικό; Τους ανθρώπους δεν τους ξέρω καθόλου, ξέρω μόνο ότι είναι συνταξιούχοι. Η σχέση του αδερφού μου με την κοπέλα σοβαρεύει γι αυτό και η γνωριμία και το τραπέζι. Από τη μια σκέφτομαι ότι δεν είναι εποχές για έξοδα και ακριβά δώρα ένα λουλούδι ή ένα γλυκό είναι εντάξει, από την άλλη πρώτη φορά στο σπίτι τους θα ήταν ωραίο να τους προσφέρω κάτι ξεχωριστό. Τι κάνω;
-Μαρέγκα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρώτη φορά πας, δεν ξέρεις τα γούστα τους, ούτε δικαιολογούν οι σχέσεις σας κάτι ακριβό ή συμβολικό (τι να συμβολίζει δηλαδή; Μια γνωριμία οικογενειακή κάνετε, μην βιάζεσαι). Αν προχωρήσουν οι σχέσεις σας, έχεις καιρό μπροστά σου για κάτι ξεχωριστό. Βάλε ένα ποσό στο μυαλό σου και δες τι παίρνεις με αυτό. Δεν χρειάζεται να είναι ή ένα γλυκό ή ένα κρασί, ή ένα λουλούδι. Μπορεί να είναι δύο από αυτά, ή και τα τρία. Εξαρτάται από το τι θα βρεις και τι θα σου αρέσει εκείνη την ημέρα. Επίσης φαντάζομαι ότι θα είναι και οι γονείς σου μαζί. Συντονιστείτε για να μην πάρετε τρία κρασιά ή τέσσερις γλάστρες γλαδιόλες.
__________________
2.
Δεν ξερω τι να κανω ουτε αν πρπεει να κανω κατι!!!! Φιλος μου φλερταρει με φιλη μου. Η κοπελα εχει κονδυλωματα και μου ειπε να μην πω κατι γιατι δεν εχει σκοπο να το πει. Επισης ξερω πως και οι δυο συνηθως η τελοσπαντων συχνα δε χρησιμοποιουν προφυλακτικο οταν κανουν σεξ . ακομα δεν εχουν κανει μεταξυ τους. Τι να κανωω;;;;; απο τη μια ντροπη της που δε θα το πει και ντροπη της που με κανει συνενοχο. Απο την αλλη πως να πω εγω κατι τετοιο για κεινη σε εναν τριτο; τεινω να το πω αν δεν την πεισω να το πει. Πες μου τι νομιζεις.
-Σωσε με
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για όνομα του Θεού, κοίτα τη δουλειά σου. Πώς ξέρεις ότι ο φίλος σου δεν έχει κονδυλώματα ή κάτι χειρότερο; Δική σου υπόθεση είναι ποιος βάζει προφυλακτικό και πότε; Άκου εκεί «με κάνει συνένοχο». Λόγο θα αποκτήσεις αν σου προτείνουν τρίο.
__________________
3.
Γιατί πρέπει να δικαιολογούμαι συνέχεια γιατί δε θέλω να βάψω τα μαλλιά μου; Ναι, έχω λόγω ηλικίας πάρα πολλές πλέον άσπρες τρίχες. Ναι, είναι άσχημο (απ'ότι μου λένε) θέαμα. Ναι, θα μπορούσα να φαίνομαι πολύ νεότερη αν τα έβαφα με κάποια βαφή. Όμως δε θέλω να τα βάψω (μη με ρωτήσεις κι εσύ τους λόγους! Είναι δικοί μου κι αυτό αρκεί!). Κι ούτε βλέπω να ρωτάνε ΠΟΤΕ κανέναν άντρα γιατί δεν τα βάφει, πότε θα τα βάψει, αν ξέρει ότι θα του αφαιρέσει πολλά χρόνια από την εμφάνισή του, αν του αρέσουν έτσι ανάμεικτα, αν θα κάνει σεξ μαζί του η σύντροφός του λόγω μαλλιών, κ.ο.κ.
-Άβαφη άσπρομελαχρινή
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Στα σοβαρά ρωτάς το «γιατί»; Δε νομίζω, γιατί μετά ρωτάς γιατί δεν ρωτάνε ποτέ τους άντρες. Άρα ξέρεις την απάντηση. Θέλεις να συζητήσουμε την δικαιολογημένη σου αγανάκτηση; Για αυτού του είδους τις δουλειές είναι πιο κατάλληλο το facebook, και όχι το 'α μπα'.
Τις ερωτήσεις και τα σχόλια δεν θα τα σταματήσεις ό,τι και να κάνεις, οπότε σκέψου αν θέλεις να βάλεις το λιθαράκι σου ή όχι. Αν όχι, κάνε αυτό που κάνεις. Αν σε ενδιαφέρει η πιθανότητα να επηρεάσεις κάποιον ή κάποια με την στάση σου, θα πρέπει να σταματήσεις να κρατάς κρυφούς τους λόγους σου.
__________________
4.
Αγαπητή Α, Μπα συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Πήρα κι εγω το θάρρος να σου στείλω για κάτι που με απασχολεί. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε με καποια άτομα βρίσκομαι σε γκρίζα ζώνη συναισθηματικά, δηλαδή δεν είμαι σίγουρη αν τους αγαπώ ή αν τους... δε θέλω να πω μισώ, ίσως μπορώ να πω αποστρέφομαι ή εχω αρνητικά συναισθήματα προς αυτούς. Αυτά λοιπόν εναλλάσσονται μεσα μου για κανα δυο άτομα στη ζωή μου. Και το πιο τρανταχτό παράδειγμα ειναι η μεγάλη μου αδερφή, η πρωτότοκη της οικογένειας. Έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, ηταν έφηβη όταν γεννήθηκα. Όταν η μητέρα μου ανακοίνωσε στην πολυμελή οικογένεια μας ότι περίμενε ακόμη ενα μωρό της φώναζε να κάνει έκτρωση αλλιώς θα το έριχνε στα σκουπίδια. Η μητέρα μου έφτασε μέχρι το ιατρείο αλλα την έπιασαν τα κλάμματα κι έφυγε κι έτσι σήμερα υπάρχω εγω. Ποτέ δεν κατάλαβα πως ένα έφηβο κορίτσι θα μπορούσε να ειναι τόσο σκληρό. Αργότερα ξετρελάθηκαν με τη νέα προσθήκη στην οικογένεια, μέχρι περίπου όταν ήμουν 4-5 χρόνων τότε που σταματάμε να είμαστε στρουμπουλα μωρά και μπαίνουμε στην άχαρη παιδική ηλικια. Η μητέρα μου δούλευε πολλές ώρες, το ίδιο κι ο πατέρας μου που ξόδευε επιπλέον πολύ χρόνο στα καφενεία και τα τσιπουράδικα. Σαν πιο ισχυρές παρουσίες στο σπίτι θυμάμαι τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Είχε μια εμμονή, να κρύβει τα πράγματα μας ή να τα πετάει. Ακόμη σχεδόν σε καθημερινή βάση θα φώναζε ή θα ούρλιαζε για κάτι. Οι γονείς μου ηταν πάντα ανεκτικοί μαζί της. Όταν βγήκε για δουλειά γύρω στα 20 τους στήριζε οικονομικά όταν ξέμεναν γιατί η αλήθεια ειναι ότι δεν ηταν υπεύθυνοι με το οικονομικό θέμα. Ηταν τυχερή και παρόλο που δε σπούδασε έβρισκε καλές δουλειές. Εντωμεταξύ όσο μεγάλωνα
τόσο πιο απόμακρη γινόταν. Έκανε αστεία με τις φίλες της που ήμουν αδύνατη, πως έδειχνα σαν νηστικό παιδί, ότι ήμουν γεμάτη ψείρες, ότι έδειχνα σαν γυφτάκι και χασκογελουσαν. Με έπαιρνε μαζί της για ξεκάρφωμα στους γονείς γιατί είχε παρέες με αγόρια ή κάποιο αγόρι και δε μου έδινε σημασία πχ στη θάλασσα όπου πολλές φορές κόντεψα να πνίγω και μάλιστα είχε πει μια φορά "ναι σε είδα που πνιγοσουν αλλα κι εγω δεν ήξερα κολύμπι να σε σώσω". Με έσωσε ένας τουρίστας... Με τα πολλα μπήκα στην εφηβεία, αυτή έμεινε έγκυος απο τη σχέση της και έγινε με το ζόρι παντρειά, δηλαδή εκει που ηταν ερωτευμένη και καταπάνω στο τύπο, την έπιασε ένας αρνητισμος για το όλο θέμα του γάμου. Κόντευε τα 30 κι εμένε ακόμη μαζί μας αν και οι εποχές και η δουλειά της θα της επέτρεπαν να μείνει μονη. Έκανε το παιδάκι της και αποφάσισε να παντρευτεί μεν αλλα να μείνει σε μας με τη δικαιολογία ότι δεν ηταν έτοιμη να πάει στην άλλη άκρη της Ελλάδας που μετεγκατασταθηκε ο άντρας της λόγω εργαςιας. Έτσι η ανίψια μου ηταν σαν μικρή μου αδερφή και τη φρόντιζα για καιρό. Η ίδια ούτε που μου μιλούσε, της ζητούσα ενα ευρώ και μου το πέταγε σαν να μου έκανε μεγάλη χάρη. Ενω έδειχνε άπειρη ευγνωμοςυνη στον αδερφό μας που εκτελούσε χρέη πατέρα. Καποια στιγμή που το παιδί έγινε 2 χρόνων έφυγε στον άντρα της. Πάντα είχε όμως μια εμμονή με το πατρικό, σαν να μην ήθελε να ξεκολλήσει απο εκει μεσα. Ερχόταν διακοπές και καθόταν ενα μήνα και ανακάτευε τα πάντα. Μου πέταξε αναμνηστικά, σχολικά και ρούχα, μου έπαιρνε κρυφά ρούχα που της έκαναν. Σε μια περίσταση πλήρωσε ενα υπόλοιπο που είχαν οι γονείς μου σε φροντιστήριο μου χωρίς να της το ζητήσουν και το χτυπάει ακόμη, 15 σχεδόν χρόνα μετά. Άρχισε να συζητάει πιο πολύ μαζί μου όταν πήγα για σπουδές και είχε συνηθίσει πια τη ζωή της μακριά, συνέχιζε να αρπάζει πράγματα μου όμως. Πριν απο σημαντικές στιγμές μου αν ηταν τριγύρω στο πατρικό μας έκανε φαςαριες πχ μια μέρα πριν την ορκομωσία μου με χτύπησε και με έφτυσε για ασήμαντο λόγο. Κόντευε τα 40 όταν εγω έπαθα κατάθλιψη και της εξηγούσα γιατί και πως είχα φτάσει σε πολύ χαμηλό σημείο και παραδέχτηκε ότι έφταιγε κι αυτή και ότι δε μου έδωσε αγάπη. Ενα μήνα μετά την παραδοχή της ήμουν έτοιμη να φύγω μακριά για να βρω δουλεια και με χτύπησε και με έφτυσε πάλι. Και μετά κλαίγοταν ότι το μετανιωςε. Ζω μακριά πλέον και αρχίσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο πιο πολύ, την επισκέφθηκα μια φορά επίσης. Έχει αυτό το μετανιωμένο ύφος και παραδέχεται καποια πράγματα αλλα όταν γίνει κάτι καλό με εμένα πετάει κακίες, δε νιώθω ότι χαίρεται με τη χαρά μου. Εχει κάνει συμμαχία με την άλλη μου αδερφή μου που ειναι ολόκληρη άλλη ιστορία, με αυτή δεν εχω αμφιθυμιες, ανέχτηκα ακόμη πιο πολλα, της είχα αδυναμία γιατί ηταν πιο κοντά στην ηλικία μου και τη συγχωρούςα ο,τι μου έκανε, ώσπου ξεπέρασε κάθε όριο και σταμάτησα κάθε επικοινωνία και επαφή. Η μεγάλη μου αδερφή λοιπόν επιμένει να μου λέει την εκδοχή της άλλης αδελφής, με λίγα λόγια παίρνει το μέρος της αν και μου πήρε καιρό να το καταλάβω. Νιώθω μια μεγάλη αδικία. Ζητούσα μόνο την αγάπη της απο παιδί. Της φρόντισα το παιδάκι με μεγάλη αγάπη. Μπορεί να σπούδασα αλλα δεν είχα τις ευκαιρίες που είχε αυτή, ούτε τις δουλειές, μεγάλωσα με μεγάλους και κουρασμένους γονείς ενω αυτή με τους γονείς μας νέους και γέρους που την είχαν απο φόβο. Ζητηςα την ειλικρινή της αποδοχή, να με υποστηρίξει για τον καυγά που έγινε με την άλλη αδερφή μας αλλα μάταια. Νιώθω σαν να μη με λυπάται λίγο. Λέει σε λυπάμαι, ειναι δύσκολα τα πράγματα και μετά πετάει κάτι και τα ακυρώνει όλα. Όπως είπε μια φορά οτι με λυποταν που ήμουν άνεργη κι ότι εύχεται η κόρη της να μη γίνει μια αποτυχημένη όπως εγω. Μετά προσπαθεί να τα μπαλώσει... Κάπου νομίζω θέλει το κακό μου σε ενα υποσυνείδητο επίπεδο.. Εχω αυτή την αίσθηση. Έτσι λοιπόν το ερώτημα μου ειναι γιατί ακόμη ψάχνω την αγαπη της; Την αποδοχή της; Γιατί τη μια την αγαπώ όταν μου μιλάει καλα και νιώθω ότι με καταλαβαίνει και την άλλη με μια κουβέντα της με κάνει τόσο εύκολα να στεναχωρηθώ, να κοιμάμαι και να ξυπνάω σκεπτόμενη όλα τα άσχημα που έχω ζήσει στη ζωή μου που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση μαζί της; Ξέρω τεράστιο το κείμενο και ζήτω συγγνώμη. Σε ευχαριστώ Λένα...
-τελευταίο παπάκι στη σειρά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητό παπάκι, δεν γίνεται να λύσουμε όλες τις οικογενειακές σου σχέσεις από το 'α μπα'. Αναφέρεις γεγονότα από τη γέννηση σου μέχρι σήμερα. Επίσης αναφέρεις ότι έπαθες κατάθλιψη. Εννοείς ότι διαγνώστηκες; Και τι έκανες γι'αυτό;
Είτε έπαθες κατάθλιψη, είτε όχι, για να λύσεις όλο αυτό το κουβάρι που περιγράφεις εδώ, χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό. Είναι πέρα από τις δυνατότητες της στήλης να βρεθεί η απάντηση σε αυτά που ρωτάς. Θα χρειαστεί να αφιερώσεις χρόνο και να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια. Αν σε ενδιαφέρει να το κάνεις, ποτέ δεν είναι αργά. Ψάξε ένα ψυχολόγο που σου ταιριάζει και ξεκίνα θεραπεία.
__________________
5.
Αγαπημένη μας Λένα,
θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την ύπαρξη αυτής της στήλης, με βοηθάς πολύ στις διαπροσωπικές μου σχέσεις και μου δίνεις τροφή για σκέψη καθημερινά.
Θα ήθελα να ζητήσω τη συμβουλή σου για ένα θέμα που με απασχολεί, τώρα που πλησιάζει κι η εξεταστική.
Στη σχολή μου, κάνω παρέα με 4-5 άτομα, μία κοριτσοπαρέα, η οποία συστηματικά ασχολείται με θέματα ζωδίων, νυχιών, καφέδων, "τι θα φάμε σήμερα" και "αχ το μωράκι, από χτες, κάτσε να σου πω". Από το πρώτο έτος δεν σταματήσαμε να κάνουμε παρέα, από τη μεριά μου γιατί δεν βρήκα κάτι πιο ταιριαστό, παράλληλα χρειαζομουν και μια παρέα, να μην είμαι μόνη μου στο διάλειμμα που λέει ο λόγος.
Από το πρώτο έτος, όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε προόδους και εξεταστική, αφού διάβαζα λίγες βδομάδες-μερες νωρίτερα τους έδινα τις σημειώσεις μου και από την παράδοση του μαθήματος και του διαβάσματός μου, ανιδιοτελώς και με περίσσεια χαρά.
Ε τώρα, όμως, αρχίζω να εκνευρίζομαι. Σε περίοδο εξεταστικής, είναι συνέχεια έξω, για καφέ-καφε-καφε, για βόλτα, για ψώνια και πλέον απαιτούν τις έτοιμες σημειώσεις, για τις οποίες ξοδεύω πολύ χρόνο και ενέργεια.
Σαφώς και δεν θα ελέγχω πως περνάνε την ώρα τους, αλλά το θεωρώ άδικο και πια στεναχωριέμαι όταν τις δίνω, νιώθω άσχημα με εμένα, νιώθω κορόιδο.
Έπρεπε να το είχα χειριστεί καλύτερα στην αρχή σίγουρα, αλλά ήταν μεγάλη η ανάγκη μου να νιώσω κάπου αποδεκτή, επιθυμητή ίσως, και τα υπόλοιπα δεν με απασχολούσαν.
Και εδώ θα ήθελα τη συμβουλή σου• πως να αρνηθώ, αλλά χωρίς να παρεξηγηθούν και γίνω η κακιά στα τελευταία της σχολής.
Έγραψα μάλλον μεγάλο κείμενο για κάτι φαινομενικά ασήμαντο, αλλά ειλικρινά δεν μου είναι αδιάφορο πλέον.
-Τσεκ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το θέμα δεν είναι πώς θα γίνει να μην παρεξηγηθούν αυτές και γίνεις «η κακιά» για μια παρέα 4-5 ατόμων που σε εκμεταλλεύεται.
Το θέμα είναι πώς θα σταματήσει να σε ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθούν 4-5 άτομα που ξέρεις ότι σε εκμεταλλεύονται, και επιπλέον, ούτε εκτιμάς ούτε θέλεις για παρέα.
Δεν βρήκες κάτι ταιριαστό, λες, αλλά δεν την γλιτώνεις έτσι. Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο αυτό που περιγράφεις. Η μεγάλη σου ανάγκη για να νιώσεις κάπου αποδεκτή, επιθυμητή, πάση θυσία, είναι ακόμα εκεί στα επίπεδα που ήταν όταν μπήκες σε αυτή την παρέα; Μάλλον όχι, γιατί τώρα αρχίζεις και εκνευρίζεσαι. Αυτό είναι πολύ καλή εξέλιξη, αλλά δεν σταματάς τώρα που κατάλαβες ότι δεν είναι ισότιμη η θέση σου σε αυτή την παρέα. Αυτή είναι η αρχή.
Μου φαίνεται ότι ακριβώς τώρα που είσαστε στα τελειώματα είναι η καταλληλότερη περίοδος για ρήξη. Αν δεν τις θέλεις για φίλες σου, σύντομα δεν θα χρειάζεται να τις βλέπεις ποτέ και πουθενά. Όμως αυτή η ανάγκη που σε έκανε να μείνεις σε μια παρέα που δεν σου αρέσει, είναι κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις άσχετα με το τι θα κάνεις τώρα με τις σημειώσεις. Πώς σκοπεύεις να σηκώσεις το ανάστημά σου και να διεκδικείς παρέες που σου ταιριάζουν;
__________________
6.
Αγαπητή Αμπά!Ξέρω ότι είναι τετριμμένα τα θέματα σχέσεων αλλά θέλω τη γνώμη σου.Όταν ο άλλος σε χωρίζει μετά από 3,5 χρόνια σχέσης χωρίς σοβαρά προβλήματα γιατί θέλει να μείνει μόνος αλλά δεν έρχεται 1 μήνα μετά να πάρει τα πράγματα του κ όταν βρίσκεσαι μαζί του δείχνει να σε θέλει αλλά είναι σαν μια ανώτερη δύναμη να επιβάλει τον χωρισμό, τι κάνεις; Υπομονή; Ο φίλος είναι 23 κ εγώ 28. Λέει ότι η σχέση μας είναι όπως φανταζόταν πάντα τη σχέση ζωής που θα θελε να έχει αλλά είναι πολύ νωρίς γι'αυτό. Δεν πιέζω τις καταστάσεις αλλά με έχει πιάσει απελπισία!
Όλοι μου λένε να αδιαφορήσω τελείως κ ίσως γυρίσει. Τι να κάνω πια;Σε ευχαριστώ!
-Christie
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να πιέσεις καταστάσεις, γιατί τώρα έχεις γίνει κάδος των δικών του συναισθημάτων. Να μαζέψεις εσύ τα πράγματα του και να πας την κούτα αυτοπροσώπως ή καλύτερα, να του την στείλεις με ταχυδρομείο. Παράλληλα πρέπει να σταματήσεις να τον συναντάς, και οπωσδήποτε πρέπει να σταματήσεις να τον στηρίζεις ψυχολογικά με την παρουσία σου, σα να μην έχετε χωρίσει, σταμάτα να του επιτρέπεις να σε κοιτάει με μάτια κουταβιού. Για να καταλάβει τι σημαίνει ο χωρισμός σας, πρέπει να χωρίσετε πρώτα. Σταμάτα να συμμετέχεις σε αυτό το ντεμί σεζόν. Όσο περισσότερο το κρατάς, τόσο πιο ομαλά θα αποστασιοποιηθεί από σένα.
Το άλλο που πρέπει να κάνεις είναι να πάρεις πολύ σοβαρά αυτό που σου λέει. Δεν έχει σημασία αν είναι βλακεία ή όχι. Αν αυτό πιστεύει, έτσι είναι.
_________________
7.
Σας χαιρετώ απο καρδιάς...
Πως συνεχίζεις να βοηθάς έναν πρώην οταν εχει φτάσει πολυ κοντά στον θάνατο και τον ξεπέρασε; Εξηγούμαι: είμασταν μαζι για 3 χρονια,δεν τα βρίσκαμε,χωρίσαμε. Αυτός αρρώστησε και φυσικά ημουν διπλα του σε ολα, το ειχα αποφασίσει και θα ήμουν διπλα του έστω κι αν ο συγκεκριμένος ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που σε εξευτελίζουν,ως σύντροφοι, κι έπειτα ζητούν συγγνώμη κλαίγοντας-Ετσι, άλλωστε, νομίζω πως σιγά σιγά επήλθε και η αποτυχία της σχέσης...Όπως κ να χει , ηταν μεγάλη η δυσκολία για να του γυρίσω την πλάτη. Ολα πήγαν καλα ευτυχώς και, πια, παρόλη την προτροπή μου να συμβουλευτεί ψυχολόγο, για τον φόβο που νιώθει , αρνείται πεισματικά και με πολλά νεύρα.Η δε συμπεριφορά του, έστω και που πλέον εχουμε μείνει φίλοι,ειναι το ίδιο επιθετική με σημάδια μεταμελειας μετά απο μια ή δυο μερες...Εδω θα ήθελα να προσθέσω οτι η κακή συγκυρία της ασθένειας του, την οποία ξεπέρασε, ηταν ο λογος που μείναμε φίλοι.Ειδάλλως πολυ δύσκολα θα κρατούσα επικοινωνία.Εχω περάσει πολυ άσχημα μαζι του, οχι οταν αρρώστησε , αυτο ήταν αλλου ειδους δυσκολία.. Εν πολλοις, πως πείθεις αυτόν τον άνθρωπο να ζητήσει βοήθεια οταν αρνείται κατηγορηματικά...;Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου.
-Dina
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ντίνα, πας για βραβείο Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ;
Αποφάσισες να τον στηρίξεις ενώ είχατε χωρίσει, ωραία, αν αυτό ένιωθες, (δεν είναι καθόλου «φυσικό» πάντως. Θα ήταν εξίσου φυσικό αν δεν ήθελες να συμμετέχεις) αλλά καλά έκανες, αυτό τελείωσε όμως. Τώρα που ξεπεράστηκε ο κίνδυνος και είσαστε «φίλοι», γιατί συνεχίζεις την επικοινωνία αφού ούτε καλά περνάς, και επιθετική συμπεριφορά δέχεσαι, και αυτός δεν έχει καμία όρεξη να αλλάξει;
Ούτε αυτόν, ούτε κανέναν άνθρωπο δεν μπορείς να πείσεις να ζητήσει βοήθεια, πόσο μάλλον όταν αρνείται κατηγορηματικά και με πολλά νεύρα, και αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Δική σου δουλειά είναι να εξετάσεις τα δικά σου κριτήρια για την παραμονή σε αυτή τη σχέση. Η κακή συγκυρία δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για πάντα. Μήπως νιώθεις σημαντική όταν προσπαθείς να τον βοηθήσεις; Μήπως έχεις ανάγκη να νιώθεις απαραίτητη για να αισθάνεσαι ότι δικαιούσαι μια σχέση, μία φιλία; Σκέψου πολύ καλά. Δεν γίνεται να κάνεις κάτι για άλλον χωρίς παράλληλα να κάνεις κάτι για σένα.
σχόλια