__________________
1.
Αγαπητή Α Μπα,
Πριν από 2 χρόνια έχασα εντελώς ξαφνικά την αδελφή μου (τροχαίο). Ήμασταν πάρα πολύ δεμένες. Το διάστημα που ακολούθησε ήταν πολύ δύσκολο, αφενός γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να στηρίξω τους γονείς μου (φαντάσου ότι χρειάστηκε να τους το πω εγώ) και αφετέρου γιατί έπρεπε να βρω έναν τρόπο να διαχειριστώ κάτι που ξεπερνούσε τη λογική μου και τη συναισθηματική μου αντοχή.
Πλέον η ζωή μου έχει προχωρήσει, έκανα μια οικογένεια που λατρεύω και κατάφερα να ξεπεράσω και την κατάθλιψη των πρώτων μηνών. Αυτό όμως που δεν έχω καταφέρει ακόμα να διώξω είναι αυτό το "γκρι παραπέτασμα" που έχει μπει από τότε μπροστά μου και βλέπω μέσα από αυτό τα πράγματα. Είναι σαν μια μόνιμη μελαγχολία και μια φοβία ότι ξαφνικά μπορεί να γίνει κάτι κακό. Με στενοχωρεί που ενώ κατάφερα να ξεπεράσω πολλά που συνδέονταν με το γεγονός, αυτό δεν έχει φύγει (ακόμα;) και φοβάμαι μήπως το κουβαλάω για πάντα.
Το ξέρω ότι δεν είσαι ψυχολόγος, αλλά πιστεύεις ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορείς να ξεπεράσεις ποτέ; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σου.
-Χρύσα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που υπάρχει είναι μια βεβαιότητα ότι όλα τα προβλήματα έχουν λύση, ότι ο στόχος της ζωής είναι η κατάκτηση μόνιμης ευτυχίας, ότι πάντα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα θετικά, ότι όλα έχουν μια καλή πλευρά, ότι ό,τι γίνεται, κακό ή ανάποδο, σίγουρα θα οδηγήσει κάπου καλύτερα, και ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Υπάρχει μια υστερική σχεδόν προσπάθεια να σβήσει οτιδήποτε δυσάρεστο, να ξεπεραστεί, να θαφτεί και να αναγεννηθούμε σα να μη συνέβη τίποτα, μάλλον περισσότερο στις δυτικές κοινωνίες που φέρονται σα να είναι ο θάνατος κάτι που συμβαίνει μόνο στους άτυχους.
Αν το νόημα του «ξεπερνάω» είναι να ξαναγίνεις όπως ήσουν πριν ζήσεις αυτό, όχι, δεν θα σου φύγει ποτέ αυτό το παραπέτασμα που περιγράφεις, αλλά ούτε θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος σου, ούτε χρειάζεται να το φοβάσαι. Δεν μπορείς να το αλλάξεις, ούτε πρέπει να το αλλάξεις. Εξελισσόμαστε επειδή μαθαίνουμε να ζούμε μαζί με τα προβλήματα μας, παρά τα προβλήματα μας, και όχι μόνο όταν δεν έχουμε προβλήματα. Αυτό που έζησες είναι μια πληγή που μπορεί να κλείνει, αλλά αφήνει σημάδι. Όπως δεν σε παραξενεύει ένα σημάδι από έναν τραυματισμό, έτσι δεν πρέπει να σε παραξενεύει το γεγονός ότι βλέπεις τη ζωή τώρα διαφορετικά.
Πρόβλημα είναι μόνο αν σε εμποδίζει να προχωρήσεις στη ζωή σου, αν η μελαγχολία που περιγράφεις σε εμποδίζει να έχεις ευτυχισμένες στιγμές, αν σε εμποδίζει στην απόλαυση δραστηριοτήτων, αν σε εμποδίζει να δημιουργήσεις στενές σχέσεις με τους άλλους. Ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά επειδή αναφέρεις τη λέξη, γιατί δεν πας σε έναν για να το συζητήσεις για να μιλήσεις για τις σκέψεις σου; Το πένθος είναι πολύ προσωπική υπόθεση και είναι πολύ δύσκολο θέμα συζήτησης με ανθρώπους που σε ξέρουν και σε αγαπάνε, επειδή αυτοί νιώθουν τόσο έντονα την στενοχώρια σου που είναι πολύ πιθανό να αντιδράσουν προσπαθώντας να μειώσουν τη σημασία των συναισθημάτων σου και να σου πουν «πρέπει να το ξεπεράσεις».
__________________
2.
Αγαπητή Λένα,
Ελπίζω το μήνυμά μου να σε βρίσκει καλά! Ο προβληματισμός μου πάει κάπως έτσι:
Στα 19 γνώρισα το πρώτο μου αγόρι και στα 22 το πρώτο μου κορίτσι όταν συνειδητοποίησα ότι μου αρέσουν και οι γυναίκες. Και τότε, ενώ έψαχνα την ταυτότητά μου και πιθανά σημάδια για το αν θα μπορούσα να καταλάβω ότι είμαι bi νωρίτερα, συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε η Μ., μία κοπέλα από το σχολείο με την οποία είχαμε πάντα πολύ καλές σχέσεις και με είχε βοηθήσει αρκετά τα 4-5 χρόνια που ήμασταν συμμαθήτριες και φίλες. Μάλιστα, κάπως έτσι εξηγούνταν διάφορες περίεργες συμπεριφορές μου μαζί της που δεν είχα με άλλες φίλες μου (με έπιανε άγχος όταν της μιλούσα, ζήλευα το αγόρι της κλπ). Για να μην μακρηγορώ, όλα αυτά τα χρόνια (10 περίπου) δεν την είχα δει. Πέρυσι όμως, ήμουν διακοπές στην πόλη μου και μία κοινή φίλη κανόνισε κάτι σαν reunion, στο οποίο ήταν και η Μ. . Και χάρηκα πάρα πολύ όταν ανακάλυψα ότι η συμπάθεια που ένιωθα για αυτήν μετά από τοσο καιρό ήταν αμοιβαία και χάρηκα ακόμα πιο πολύ γιατί είναι ένα άτομο ανοιχτόμυαλο και αρκετά ευαισθητοποιημένο ως προς τα προβλήματα της lgbtq κοινότητας.
Στην ερώτηση μου τώρα: φέτος που θα την ξαναδώ πάλι στις διακοπές, θέλω να της πώ για το πώς ένιωθα γι αυτήν αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλω να το κάνω. Δεν περιμένω κάποια ανταπόκριση, κι αν και ήταν ακόμα πιο όμορφη από ότι τη θυμόμουν, δεν θέλω να γίνει τίποτα μεταξύ μας και ξέρω μάλιστα ότι είναι πολλά χρόνια σε σχέση . Κι εγώ άλλωστε είμαι με ένα αγόρι που αγαπάω πολύ αλλά ακόμα δεν του έχω πει τίποτα για την σεξουαλικότητά μου (σκοπεύω να το κάνω). Το ότι είμαι bi, δεν το έχω πεί παρά σε πολύ κοντινά άτομα (3 στο σύνολο ) αλλά θεωρώ ότι είναι ένας σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου (λόγω περιστάσεων, περισσότερο). Θεωρείς, αγαπητή Λένα, ότι υπάρχει λόγος να το μάθει? Και αν της το πω, θα με βοηθήσει σε κάτι;
- Φίλη απ'τα παλιά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θέλεις να της το πεις γιατί αυτό που ένιωθες γι'αυτή, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, και είναι για σένα συμβολικό επειδή με αυτή την κοπέλα κατάλαβες ότι είσαι bi. Είναι ένα μυστικό που σε βαραίνει και θέλεις να της το πεις για να μην το κρατάς μέσα σου, κι έτσι να νιώσεις πιο ανάλαφρη. Για σένα θέλεις να το κάνεις. Μέσα σε όλα αυτά όμως, όπως και να το κάνουμε, ελπίζεις να σου πει ότι το αίσθημα ήταν ή είναι αμοιβαίο. Όλοι ελπίζουμε σε happy ending.
Πρόσεχε, γιατί αυτό που νιώθεις είναι δικό σου συναίσθημα και όχι δικό της. Δεν έχει ευθύνη για το γεγονός ότι είναι η πρώτη που ερωτεύτηκες, ούτε είναι υποχρεωμένη να το τιμήσει ή να συγκινηθεί – δεν είναι ιερό γι' αυτή επειδή είναι ιερό για σένα. Μπορεί να είναι ευαισθητοποιημένη για την lgbtq κοινότητα, αλλά κανείς δεν είναι ρατσιστής μέχρι να του χτυπήσουν οι μετανάστες την πόρτα, και κανείς δεν είναι ομοφοβικός μέχρι να μάθει ότι ο φίλος του είναι γκέι. Όταν μπαίνει στη δική μας ζωή κάτι φαίνεται πώς αισθανόμαστε γι'αυτό. Μην της το πεις περιμένοντας ανακούφιση, μπορεί να ζήσεις μια αντίδραση που θα σε κάνει να εύχεσαι να μην είχες μιλήσει. Πες το αν είσαι προετοιμασμένη για όλα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι κανείς δεν χρειάζεται να μάθει τι αισθανόμασταν γι'αυτόν δέκα χρόνια πριν, εκτός αν αυτό επηρεάζει με κάποιον πολύ καθοριστικό τρόπο το τώρα.
__________________
3.
Dear Α,μπα και λοιποί αναγνώστες,
Είμαι 27 χρονών και τα τελευταία 2 χρόνια ζω στο εξωτερικό. Μόλις τελείωσα με το μεταπτυχιακό μου και αρχίζω να φτιάχνω την ζωή μου εδώ. Έχω μια σχέση 5 χρόνια και σκέφτεται κ ο φίλος μου να έρθει εδώ μέσα στον επόμενο χρόνο. Η σχέση μας είναι πολύ όμορφη, αγαπιόμαστε πάρα πολύ, περνάμε πολύ καλά και στον σεξουαλικό τομέα και κάθε φορά που επισκέπτεται ο ένας τον άλλον νιώθω ότι σταματάει η καρδία μου για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ανταμώσουμε. Στο ψητό τώρα. Πέρσυ τέτοια εποχή γνώρισα κάποιον εδώ από κοινούς φίλους από Ελλάδα. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε (πάντα με παρέα), κάθε φορά υπήρχε ένα έντονο φλερτ στον αέρα αλλά έμενε μέχρι εκεί. Μέχρι που κάναμε σεξ. Τι το θελα ρε α,μπα που ανέβηκε στην πρώτη θέση του βάθρου των σεξουαλικών μου εμπειριων? Σε αυτό το σημείο να πω ότι μέχρι τότε δεν είχα ξανά απατήσει το αγόρι και η φάση ξεκίνησε καθαρά για τον λόγο ότι είχα πάρα πολύ έντονα την ανάγκη να κάνω σεξ. Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται μέχρι τώρα. Βρισκόμαστε 1 φορά το μήνα/2μηνο και κάνουμε σεξ σαν να μην υπάρχει αύριο (στο ενδιάμεσο διάστημα δεν μιλάμε καθόλου). Έχουμε τρομερή σεξουαλική χημεία και περνάμε απίστευτα κάθε φορά. Και φτάνω στο ερώτημα. Όποτε γίνεται αυτό, μου γ***ει το μυαλό και τον σκέφτομαι πάρα πολύ έντονα (σεξουαλικά μόνο) για καμιά βδομάδα μέχρι να ξεχαστεί. Είναι νορμάλ να ποθείς τόσο πολύ κάποιον σεξουαλικά που να μην μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου ή κοροιδεύω τον εαυτό μου και αρνούμαι να παραδεχτώ ότι έχω αρχίσει και τον γουστάρω παραπάνω από όσο πρέπει? Το έχω σκεφτεί αρκετά, δεν θέλω κάτι παραπάνω από αυτόν αλλά μου φάνηκε too much το γεγονός ότι μετά την τελευταία μας συνεύρεση δεν μπορούσα να βγάλω αυτόν και αυτά που κάναμε από το μυαλό μου για 3 μέρες. Το κράξιμο για το γεγονός ότι έχω σχέση και έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία είναι αναμενόμενο και αποδεκτό.
Thank you in advance!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εφόσον υπάρχει συναίνεση, όλα όσα συμβαίνουν στο ανθρώπινο βασίλειο νορμάλ είναι. Δε νομίζω ότι είναι υποχρεωτικό ότι τον θέλεις για κάτι παραπάνω. Ο καιρός θα δείξει.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα, είμαι 36 και είναι 25. Είμαστε φίλοι (σε επίπεδο παρέας, όχι κολλητοί), ξέρω ότι με συμπαθεί, με εκτιμά, του αρέσω σε ένα θεωρητικό, αφαιρετικό επίπεδο αλλά δεν έχει εκδηλωθεί κάτι ερωτικό μεταξύ μας - είναι πολύ φιλικός αλλά κλειστός πανάθεμά τον και δεν μπορώ να καταλάβω αν θα υπήρχε ανταπόκριση σε ενδεχόμενη κίνηση, άσε που νιώθω ενδεδυμένη με έναν αέρα σεβασμού λόγω διαφοράς ηλικίας. Δεν πέφτω στα πατώματα αλλά πραγματικά μου αρέσει, και εναλλάσσονται μικρές περίοδοι που τον θέλω σφόδρα με μεγάλες περιόδους που αντηχεί στο κεφάλι μου ένα "πού πας μωρή καρακαηδόνα". Να κάνω κίνηση ή θα με πάρουν με τις ντομάτες; Αν δεν ανταποκριθεί θα πέσω να πεθάνω από τη ντροπή μου, στο λέω ευθέως. Μην να κοιτάξω κανέναν στην ηλικία μου και να αφήσω τα πιπίνια ήσυχα στην πιπινοχώρα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν κατάλαβα καλά, είναι αυτονόητα πιο ντροπιαστικό να φας χυλόπιτα από κάποιον που είναι μικρότερος σου, παρά από κάποιον που είναι μεγαλύτερος ή συνομήλικος σου. Γιατί; Δεν θα του κάνεις πρόταση γάμου, για φλερτ μιλάμε. Είσαστε και οι δύο σε ηλικίες που δεν είναι απαγορευτική η εξερεύνηση. Ούτε η πρώτη του θα είσαι, ούτε ο τελευταίος σου θα είναι. Μην πείθεις όμως τον εαυτό σου ότι δεν ανταποκρίνεται επειδή είναι «κλειστός». Όταν κάποιος θέλει, το δείχνει, κλειστός ή όχι κλειστός, άγαρμπα ή έντεχνα, βρίσκει τον τρόπο να το επικοινωνήσει. Αν θέλει και δεν μπορεί με τίποτα να επικοινωνήσει τότε καλύτερα να μην τον θέλεις εσύ. Είναι πιθανό να σε βλέπει με έναν αέρα σεβασμού, και όσο και αν δεν το καταλαβαίνεις, μπορεί να το δημιουργείς εσύ με τη συμπεριφορά σου επειδή αποκαλείς τον εαυτό σου 'καρακαηδόνα' και αυτόν 'πιπίνι'. Δεν είσαι μεσήλικας, δεν είναι έφηβος.
__________________
5.
Αγαπητή Λένα και σχολιαστές, κράξτε με ή βοηθήστε με. Εχω δύο ή τρία first world problems και όλα ξεκινούν από τα ατελείωτα παιχνίδια των δύο παιδιών μου.
Αν και είμαστε της νοοτροπίας «παιχνίδια μόνο σε γιορτές», ρε Α,μπα, είναι άπειρα. Μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια και ονομαστικές εορτές (που πλέον όποιος παίρνει στο ένα παιδί παίρνει και στο άλλο) και μόνο εμείς, παππούδες –γιαγιάδες, νονοί, αδέρφια να βάλω, χωρίς φίλους, μαζεύονται 6 γιορτές Χ 7 ζευγάρια Χ 2 παιδιά = 84 δώρα. Και τα μισά να είναι παιχνίδια, όχι ρούχα, είναι 42. Που αντιλαμβάνεσαι έχω εξαιρέσει θειάδες, φίλους ,παιχνίδια σε ανύποπτες στιγμές κλπ. Έχω πνιγεί. Και φυσικά, κάθε ηλικία έχει άλλα παιχνίδια και να πώς μαζεύονται.
Έχω συγχυστεί γιατί λύσεις υπάρχουν, αλλά αυτές καταλήγουν στο δεύτερο 1st world problem μου. Έχω ήδη κρατήσει τηλέφωνο για να κάνω δωρεά στο δήμο μου, αλλά γαμώτο τα μισά δεν έχουν ρόδες, τα άλλα δεν έχουν πόρτες, τα άλλα δεν έχουν κορίνες, μπάλες και κοινώς είναι όλα ημιτελή. Άρα δεν είναι προσφορά αγάπης, είναι ξεφόρτωμα, και αυτό το σιχαίνομαι. Επόμενη λύση, ανακύκλωση. Πάω να μαζέψω το ένα, βρίσκω το κομμάτι που λείπει από ένα άλλο, που παίζει ακόμα, ας το κρατήσω. Και καταλήγω να πηγαινοφέρνω τα χαμένα κομμάτια πέρα δώθε, χαμένη και γω στο χάος, και φυσικά στο τέλος νικάνε αυτά, γιατί δεν είμαι η επιτομή της νοικοκυράς και στα μέσα αυτού βαριέμαι ή πρέπει να κάνω κάτι άλλο πιο επείγον. Συν το συναισθηματικό, δεν ξέρω ποιο να διώξω ποιο να κρατήσω, αυτήν την στιγμη έχω τρικυμία εν κρανιω γιατί ξεκίνησα με ένα πράγμα, να βγάλω το πάπλωμα που είναι κάτω από όλα αυτά, στοιβαγμένα όπως όπως, κρυμμένα στο δωμάτιο που χρησιμοποιούμε για γραφείο (και πάλι καλά που υπάρχει αυτός ο χώρος).
Πάλι τα παράτησα στη μέση και κάθομαι και σου γράφω. Το ξέρω πόσο ηλίθιο ακούγεται, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ σωστά. Η τελευταία λύση είναι να αφιερώσω δύο μέρες που εγώ και ο άντρας μου θα κάνουμε αυτό. Ε, δεν το κάνουμε. Δεν είναι προτεραιότητα, αυτό λέμε κάθε φορά. Τι να πρωτοκάνουμε σε ένα σαββατοκύριακο όταν μεσοβδόμαδα δουλεύουμε, ο άντρας μου γυρνά 9 το βράδυ, εγώ νωρίτερα αλλά να μαγειρέψω, να συμμαζέψω, να δω τα παιδιά μου και να χαλαρώσω, ναι, δεν ντρεπομαι. Και Σαββατοκύριακα στριμώχνουμε σούπερ μάρκετ, βόλτες με τα παιδιά, κοινωνικές υποχρεώσεις και όλα αυτά αν στο μεταξύ δεν είναι άρρωστα. Αλήθεια δεν το έχω καθόλου με όλο αυτό. Τι σ#@τα να κάνω;
- όχι άλλα πλαστικά στο σπίτι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μη δίνεις στα παιδιά σου όλα τα δώρα που σας χαρίζουν. Προφανώς δεν χρειάζονται 84 δώρα για κάθε σεζόν. Δώσε όσα κρίνεις απαραίτητο, τα άλλα κράτα κλειστά στο κουτί τους κρυμμένα, και δύο φορές το χρόνο κάνε δωρεές εκεί που τα χρειάζονται. Όταν μεγαλώσουν αρκετά τα παιδιά μπορείτε να κάνετε αυτή την διαλογή παρέα και να πηγαίνετε να κάνετε τη δωρεά μαζί, για να καταλαβαίνουν τι είναι η προσφορά και ότι αυτό που έχουν δεν είναι αυτονόητο για όλα τα παιδιά.
__________________
6.
Hello there.
Έξι χρόνια αρμονικης συμβίωσης, αλλα ακόμη σκέφτομαι τον χειριστικό, νευρικό, φωνακλα και τελειως διαφορετικών πεποιθησεων πρωην μου με τον οποίο ομως ήμουν τρομερά ερωτευμένη . Στα χωρισματα μαζι του, το μόνο που ευχομουν είναι ηρεμία και αγάπη, τα ζω ολα αυτα 6 χρόνια αλλα μαλλον ειμαι ενα μαζοχιστικο ρεμαλι που δεν ικανοποιήται με τίποτα. Μου λείπουν οι εντάσεις, το έντονο σεξ μετα απο καυγάδες, οι ερωτικες εξομολογησεις μετα απο μικρά διαλείμματα. Σκέφτομαι την επιστροφή στον πρωην με την καρδιά και μετα το μυαλό με φέρνει στην πραγματικότητα. Διαλέγεις μια ήρεμη ζωή χωρίς εκπλήξεις και δράματα ή μια έντονη και ψυχοφθορα καθημερινότητα με αμφίβολο τελος;
- Should I stay or should I go?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το τέλος δεν είναι αμφίβολο. Χωρίσατε. Αυτό γιατί το ξεχνάς σα να μην έγινε; Μπορούσες να κάνεις κάτι για να το αποτρέψεις; Χωρίσατε κατά λάθος; Αν επιστρέψεις θα γίνουν όλα όπως πριν; Για δοκίμασε να επιστρέψεις στον πρώην, γιατί το περιγράφεις σα να είναι μόνο θέμα δικής σου απόφασης, και πες μας τι έγινε. Για άφησε αυτό που έχεις τώρα, και πες μας πώς ένιωσες. Δε νοσταλγείς κάτι που είχες, φαντασιώνεσαι συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα εκ του ασφαλούς. Τώρα που δεν κινδυνεύεις, είναι πιο εύκολο να θυμάσαι τις ερωτικές εξομολογήσεις και να παραβλέπεις τα νεύρα και τις φωνές.
Η ήρεμη ζωή χωρίς εκπλήξεις και δράματα δεν ισούται με βαρετή ζωή. Έχεις εξισώσει την διασκέδαση με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και το πάθος με την τρέλα, αλλά η τρέλα δεν είναι πάθος, η τρέλα είναι τρέλα. Δεν ξέρω γιατί βρίσκεσαι σε αυτό το εξελικτικό στάδιο, εσύ μόνο μπορείς να το ψάξεις αυτό.
_________________
7.
Αγαπητη μου Α μπα,
Εχω ενα προβλημα, μεγαλο για μενα. Ειμαι σε μια σχεση εδω και 6,5 χρονια. Ειμαι 40 ετων, γυναικα, διαζευγμενη, με ενα παιδι που σπουδαζει. Δουλευω σε μια εταιρια, το ιδιο και ο συντροφος μου και ειμαστε καλα οικονομικα. Με τον συντροφο μου, συζουμε τα τελευταια 3 χρονια. Ειχα ξεκαθαρισει οταν αρχισαμε να ειμαστε μαζι οτι δεν θελω αλλα παιδια και οτι δε θελω να ξαναπαντρευτω. Το ειχα κανει αυτο που λενε crystal clear. Ο συντροφος μου συμφωνησε, μου ειπε μαλιστα οτι χαιρετε πολυ που νιωθω ετσι και οτι ειναι σπανιο για μια γυναικα να εχει τετοιες αποψεις. Ωραια ως εδω, αρχισαμε τη σχεση μας. Απο τον δευτερο χρονο, αρχισε να μου πεταει σποντες για γαμο και παιδια. Σαν αστειο στην αρχη και καλα ("Τελικα ποτε θα με παρεις με παπα και με κουμπαρο εσυ, χαχα" ή "Με εκθετεις σε ολους τους φιλους μας, ας παντρευτουμε να τελειωνουμε χαχα") και συνεχισε ετσι. Εγω δεν εδινα σημασια γιατι πρωτον γινοταν μια φορα στο τοσο και δευτερον, οντως πιστευα οτι ηταν αστεια και δε το εννοουσε. Τον τελευταιο χρονο, εχει αρχισει να με πιεζει υπερβολικα για γαμο και παιδι επισης. "Το παιδι μεγαλωσε πια, σπουδαζει, τι θα κανουμε μονοι μας ολα τα επομενα χρονια;" και "Παμε εκει στο δημαρχειο να ξεμπερδευουμε, σ'αρεσει ετσι οπως ειμαστε τωρα; Ολοι οι φιλοι μας παντρεμενοι ειναι". Σε αυτο το στυλ κυμαινονται ολα. Καθησα λοιπον ενα απογευμα μετα τη δουλεια και του ξανα-ξεκαθαρισα οτι στο μελλον μου (μας) δεν υπαρχει γαμος και παιδι. Τον ρωτησα αν θυματε οταν τα ειχαμε πρωτοσυζητησει και αν αλλαξε γνωμη. Μου ειπε δε ξερει, οτι μ'αγαπαει πολυ αλλα θελει να σκεφτει. Να πω παρεπιπτοντως οτι ειναι επισης διαζευγμενος χωρις παιδι.
Μετα απο αυτο, εφυγε απο το σπιτι και μενει με εναν φιλο του εδω και ενα 2μηνο. Μιλαμε καθημερινα αλλα πλεον το βλεπω πως δεν θα μπορεσουμε να ξαναειμαστε οπως πριν. Κατι εχει αλλαξει και δεν....απλα δεν. Και σκεφτομαι, τι να κανω; Να του πω να χωρισουμε οριστικα και να μη το κουραζουμε; Εγω γνωμη δε θα αλλαξω, ξερω πολυ καλα τι θελω στα 40 μου πλεον, ειναι οριστικο. Να τον φωναξω και να ξανασυζητησουμε; Τον αγαπαω αυτον τον ανθρωπο και νομιζα οτι εχουμε μελλον σαν ζευγαρι, σαν συντροφοι. Οποια συμβουλη και ισως καποια πλευρα της καταστασης που δεν την εχω σκεφτει, καλοδεχουμενη. Ευχαριστω πολυ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τι να ξανασυζητήσετε; Η απόφαση πια είναι δική του, δεν είναι δική σου, δεν είναι καν από κοινού. Η συζήτηση έχει νόημα μόνο αν υπάρχει περιθώριο συμβιβασμού. Εσύ γνώμη δεν αλλάζεις, άρα η σχέση μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν αυτός δεχτεί τους όρους σου. Λέει ότι σε αγαπάει, αλλά όπως έχουμε πει εκατό φορές ως τώρα, η αγάπη δεν αρκεί, χρειάζεται και κοινό όραμα. Έξι χρόνια πριν νόμιζε ότι δεν θα θέλει γάμο και παιδί, τώρα άλλαξε γνώμη. Έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη, όπως εσύ έχεις δικαίωμα να μην αλλάξεις γνώμη.
Βέβαια, δεν μου πολυάρεσε το «ας κάνουμε παιδί για να μην είμαστε μόνοι μας», δεν μου φαίνεται τρομερός λόγος για να φέρεις άνθρωπο στον κόσμο, αλλά πολλοί κάνουν παιδιά για ακριβώς αυτόν τον λόγο. Δεν μου πολυάρεσε και το «λίγες γυναίκες σκέφτονται έτσι», λες και ήξερε πολλές γυναίκες που ήταν χωρισμένες με παιδί πριν γνωρίσει εσένα και ξέρει τι να περιμένει πια. Μου φαίνεται ότι ξεκίνησε τη σχέση επειδή θεώρησε πολύ κουλ την συμφωνία, χωρίς να είναι ο ίδιος αρκετά κουλ να την υποστηρίξει, γιατί κάτι άλλο που δεν μου πολυάρεσε είναι «όλοι οι φίλοι μας είναι παντρεμένοι», που είναι άλλος ένας κακός λόγος για να παντρευτείς. Δεν χρειάζεται να εκβιάσεις τη συνέχεια, θα γίνει από μόνη της.
σχόλια