________________
1.
Αγαπητή Α-μπα,
Κατ' αρχάς συγχαρητήρια για τη στήλη σου και τον τρόπο σκεψης σου, μ' έχεις βοηθήσει πολύ να βλέπω τα πράγματα απο άλλη οπτική! Λοιπόν, είμαι 28 χρονών κι έχω μια παιδική φίλη που αγαπώ πολύ. Κολλητή στο σχολείο, περάσαμε τις φάσεις μας, επαναπροσδιορίσαμε ποιές είμαστε και ήρθαμε, νομίζω, πιό ουσιαστικά κοντά. Εκείνη χώρισε πρόσφατα απο μια σχέση 6+ χρόνων και έκτοτε έχει λίγο αλλάξει. Λογικό μεν, αλλά εδώ αρχίζει το πρόβλημα: όταν ήταν χάλια μ' έπαιρνε τηλέφωνο (τα τελευταία χρόνια είμαι στο εξωτερικό) και έλεγε ότι ήθελε την άποψη μου γιατί, λόγω επαγγέλματος "κάτι παραπάνω θα ξέρω" (είμαι ψυχολόγος). Ευχαρίστως να βοηθήσω όπως μπορώ και εννοείται ήμουν δίπλα της, αλλά θα προτιμούσα πάνω απ'όλα να 'μαι η φίλη της και οχι η expert opinion. Επίσης, μου λέει "κουτσομπολιά" για κοινούς γνωστούς που υποτίθεται δε συμπαθεί/εκτιμά και πολύ (π.χ. τη νύν ενός πρώην μου) και τους έχει, για παράδειγμα, στο fb μόνο για να γελάει, αλλά παρ' όλα αυτά κάνει like κι είναι πολύ φιλική μαζί τους. Στο παρελθόν την έχω πάθει από ανθρώπους που κουτσομπόλευαν τους πάντες σε μενα, αλλά φυσικά κι εμένα στους πάντες, όπως έμαθα αργότερα, και η συμπεριφορά αυτή μου χτυπά πλέον καμπανάκια και σιχάθηκα το κουτσομπολιό πιο πολύ. Τέλος, νιώθω ότι είμαστε πια απλώς παρέα, ότι δε θα 'μαι στις πρώτες της επιλογές για να διασκεδάσουμε και θα προτιμήσει άλλες παρέες/φίλες. Μήπως άλλαξε η σχέση μας; Μήπως προβάλλω τις ανασφάλειές μου πάνω της, υπερβάλλω ή/και ζηλεύω, και γι' αυτό σκέφτομαι έτσι; Νιώθω αχάριστη απέναντι της, αλλά δεν την αισθάνομαι κοντά μου πια. Ποιά είναι η γνώμη σου; -nevermind
Αφού σου φαίνεται αλλαγμένη, άλλαξε η σχέση σας. Το πιθανότερο είναι ότι έχεις αλλάξει κι εσύ, αλλά αυτό δεν μπορείς να το δεις τόσο καθαρά. Άλλαξες τόσο ώστε να βλέπεις διάφορα κουσούρια που δεν έβλεπες πριν, γιατί σίγουρα υπήρχαν και πριν. Έτσι είναι οι άνθρωποι, αλλάζουν, και αλλάζουν και οι σχέσεις τους, δεν είναι απαραίτητο να εξηγείται αυτό πάντα με ζήλια, υπερβολή και προβολή. Δεν κατάλαβα γιατί νιώθεις αχάριστη. Αχάριστος είναι αυτός που δεν αναγνωρίζει το καλό που του έκαναν. Γιατί χρησιμοποίησες αυτή τη λέξη;
________________
2.
εδω και 9 μηνες ειμαι μαζι με καποιον.ασχολειται με καποια πραγματα τα οποια δ μ αρεσουν προκειμενου να βγαζει λεφτα..δ μ αρεσει ουτε το οτι γινονται ουτε το οτι καποιοι ξερουν αλλα τον εχω ερωτευτει απιστευτα.εχω βρει οτι ακριβως εψαχνα παντα και ολο αυτο ειναι απολυτα αμοιβαιο.εχω παλεψει μεσα μ με τα πρεπει κ τα θελω μου κ ακομα τ κανω ενω προσπαθησαμε ν χωρισουμε.αυτος με καταλαβαινει μ εξηγει οτι τωρα αλλα κ στο αμεσο μελλον δ μπορει ν αλλαξει κατι για οικονομικους λογους κ με αφηνει να παρω εγω τ αποφαση τ οποια δεν μπορω..παντα πιστευα κ ακολουθουσα μονο την καρδια αλλα αυτη τη φορα δυσκολευομαι τοσο πολυ ν το κανω ενω ειμαι τοσο ερωτευμενη.δεν μπορω ουτε μαζι του αλλα ουτε χωρια του και λυση πρακτικη στο προβλημα δ φαινεται ν υπαρχει ουτε διαθεση για καθοριστικη αλλαγη απο μερους του.νιωθω τοσο αδικημενη π δεν μπορω να χαρω απολυτα αυτο το τοσο ομορφο μεταξυ μας..η ερωτηση μου ειναι τι να ακολουθει κανεις τελικα?την καρδια τη λογικη τι?- αριαδνη
Άλλη μια αταίριαστη λέξη στην ιστορία: αδικημένη. Ποιος σε αδίκησε παιδί μου που δεν μπορείς να χαρείς απόλυτα το τόσο όμορφο που συμβαίνει μεταξύ σας; Η ζωή; Το πεπρωμένο; Ποια είναι η σοβαρή προσπάθεια που έκανες και δεν αναγνωρίστηκε;
Τέλος πάντων. Ξεκίνα το συντομότερο να γράφεις ολόκληρες τις λέξεις, να κάνεις παραγράφους και να βάζεις τελεία όταν τελειώνει μια πρόταση. Ο τρόπος με τον οποίον γράφεις αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό σου. Αν δεν το αναγκάσεις να ιεραρχήσει τις σκέψεις του, δεν θα βγάλεις συμπεράσματα. Και αν δεν θέλεις να το κάνεις για σένα, κάνε το για τους άλλους. Είναι αγένεια να πετάς ένα βουνό λέξεις και να θεωρείς αυτονόητο ότι η άλλη πλευρά θα ξοδέψει χρόνο για να ξεχωρίσει τις προτάσεις και τα νοήματα.
Στο θέμα μας τώρα. Αν αυτό που κάνει είναι παράνομο, ο έρωτας σου είναι τελευταίος στη λίστα με τα σημαντικά προβλήματα που έχεις. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να έχεις μπλεχτεί, αλλά κάτσε και σκέψου λίγο σοβαρά τι κάνεις στη ζωή σου, γιατί ο νόμος δεν δικαιολογεί συνενόχους λόγω 'του όμορφου πράγματος που έχετε μεταξύ σας'.
________________
3.
Α,μπα συγχαρητήρια για τη στήλη σου! Σε διαβάζω καθημερινά και μαθαίνω ένα σωρό πράγματα! Σε ευχαριστώ! Το θέμα μου είναι το εξής: Παντρεμένοι και οι 2, εγώ 32 χωρίς παιδιά, αυτός 47 με 2 παιδιά. Γνωριστήκαμε πριν 2 χρόνια στη δουλειά (όλο το 8ωρο είμαστε μαζί) και σιγά σιγά αρχίσαμε και κάνουμε παρέα (βγαίνουμε για φαγητό ή ποτό όχι μόνοι μας αλλά και με άλλους συναδέλφους διότι είναι επαρχία και προσέχουμε), ταιριάζουμε, υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον, τρυφερότητα και υποστήριξη, τρομερή σωματική/ερωτική έλξη και ανάγκη για να λέμε μεταξύ μας ό,τι μας απασχολεί. Σεξουαλικά βρισκόμαστε περίπου ένα χρόνο. Φαίνεται να γουστάρουμε και οι δύο τρελά παρά τις όποιες δυσκολίες λόγω του ότι είμαστε και οι 2 παντρεμένοι (ενοχές, φόβος μην μάθουν οι σύζυγοι και πρακτικά θέματα). Σίγουρα υπάρχουν συναισθηματικά πισωγυρίσματα κυρίως από την πλευρά του αφού έχει και παιδιά. Το ερώτημα μου είναι πολύ συγκεκριμένο. Πώς είναι δυνατόν ενώ υπάρχει αμοιβαία εντονότατη σεξουαλική έλξη συνεχόμενα για 1,5 χρόνο τώρα (δεν μπορούμε κι οι δύο να συγκρατηθούμε με τίποτα άμα είμαστε μόνοι μας...όπου και να είμαστε!), το σεξ είναι από μέτριο (συνήθως) έως προβληματικό ( κάποιες φορές τελειώνει σε 2-5 λεπτά) σχεδόν πάντα! Και παρόλ' αυτά η σεξουαλική έλξη δεν λέει να μειωθεί! Άμα μου το έλεγε άλλος αυτό θα έλεγα αποκλείεται δεν το πιστεύω. Πώς γίνεται δηλαδή να συνεχίζουμε να ποθούμε και οι δύο τόσο πολυ για ένα χρόνο τώρα ενώ στο σεξ τις περισσότερες φορές απογοητευόμαστε; Ότι γίνεται γίνεται θα μου πεις αφού έτσι είναι τα γεγονότα για εμάς, αλλά τι στο καλό μας συμβαίνει εμάς τους δύο;; Επίσης κανένας από τους δύο δεν φαίνεται να θέλει να το λήξει. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια απάντηση! Σημ: Ξέρω πως οι αγαπημένοι σχολιαστές θα πέσουν να με φάνε και να με σταυρώσουν αλλά δεν με πειράζει. Εύχομαι σε όλους από καρδιάς να είναι πάντα ευτυχισμένοι και υγιείς!- παντρεμένοι κι οι δύο
Αν κάποιος σου έλεγε ότι κάνει τρομερό σεξ με κάποιον που δεν συμπαθεί καν, θα σου έκανε εντύπωση; Όχι, δεν θα σου έκανε. Τώρα προβληματίζεσαι επειδή αυτή η ιστορία συμβαίνει σε σένα από την ανάποδη. Η έλξη είναι ένα πολύπλοκο πράγμα που συμβαίνει κυρίως στα κεφάλια μας, περισσότερο απ' ό,τι στα σώματα μας. Πρώτον, αυτό που κάνετε είναι απόλυτα απαγορευμένο, άρα πολύ ελκυστικό. Δεύτερον, υπάρχει και κάποια πνευματική συμβατότητα, που είναι η απόλυτη συγκολλητική ουσία. Τρίτον, ο άνθρωπος αυτός συμβολίζει ό,τι δεν έχεις στη ζωή σου (δεν ξέρω τι σου λείπει, αλλά μάλλον κάτι σου λείπει για να ψάχνεις εκτόνωση εκτός) και έτσι στα μάτια σου είναι φτιαγμένος από χρυσάφι και καλυμμένος με Νουτέλα.
Αν ήσουν παντρεμένη μαζί του, να δεις πόσο θα σε πείραζε το μέτριο σεξ.
Συγνώμη που δεν συμμετέχω στο γκλίτερ και τις πεταλούδες που ζεις, αλλά όταν ζούμε μια ερωτική ιστορία νομίζουμε ότι βρισκόμαστε μέσα στο '9 ½ εβδομάδες', αλλά για τους άλλους είμαστε στο 'Μια γυναικάρα από το Κιλκίς'.
________________
4.
Τελικά τι σημαίνει να είναι κανείς δυνατός? Και είναι καλό αυτό? Είναι ένα σχόλιο που έχω εισπράξει πολλές φορές στη ζωή μου, είτε από φίλους που έμαθαν με έκπληξη διάφορες δύσκολες πτυχές της ζωής μου είτε από ανθρώπου που με πλήγωσαν και μου είπαν είσαι δυνατή θα το ξεπεράσεις! Κάποτε μάλιστα κάποιος μου είχε πει, λόγω κάποιας συνεργασίας που είχαμε, πως φαίνομαι συγκροτημένη και δυναμική. Εγώ όμως μέσα μου δεν είμαι σίγουρη πως νιώθω έτσι. Νιώθω ευάλωτη, τρωτή, έχω πάντα αμφιβολίες και φυσικά φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω να φέρνω εις πέρας αυτά που αναλαμβάνω ή τα σχέδια που βάζω σε εφαρμογή. Νιώθει ποτέ κανείς σίγουρος?- wonder(ing) girl
Μόνο αν έχει άγνοια κινδύνου, είναι ανώριμος, ή πάρα πολύ καλομαθημένος. Αυτό είναι συνηθισμένο παράπονο όσων φαίνονται δυνατοί στους άλλους: ότι η δύναμη τους φαίνεται αυτονόητη και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι έχουν αμφιβολίες. Λοιπόν, αν θέλεις να καταλάβουν οι άλλοι ότι φοβάσαι, θα έπρεπε να το πεις. Αφού δεν το λες, έτσι θέλεις να δείχνεις, αυτή την εικόνα θέλεις να δείχνεις προς τα έξω για να διατηρείς τον αυτοσεβασμό σου. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Ή μάλλον μπορείς, αν βρεις έναν σύντροφο με τον οποίο θα νιώσεις τόση ασφάλεια, που θα μπορέσεις να εκφράσεις τους φόβους σου χωρίς να φοβάσαι ταυτόχρονα ότι θα σε απορρίψει. Πρέπει να το θέλεις όμως.
________________
5.
Είμαστε μια...υπέροχη οικογένεια με τους γονείς να αγαπάνε τα παιδιά τους, αλλά όχι αναμεταξύ τους. Οι οικονομικοί λόγοι είναι ένας από τους βασικούς λόγους που κρατάνε τους γονείς ακόμα μαζί. Εμείς, τα παιδιά έχουμε βρει το δρόμο μας λίγο ή πολύ, αλλά μας έχουν ακόμα έγνοια, όπως προστάζει το στερεότυπο της ελληνικής "αγίας" οικογένειας! Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που δεν έχουν πάρει διαζύγιο κι ας είμαστε άνω των 30 και οι τρεις! Σήμερα έμαθα ότι η μητέρα έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Τη πήγε ο αδερφός μου, που μένει πάνω από τους γονείς μας χθες το βράδυ. Ο πατέρας ωστόσο έμεινε στο σπίτι, αντί να προστρέξει! Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και στο παρελθόν. Νιώθω ότι λόγω ηλικίας, ανάλογα περιστατικά θα επαναληφθούν. Ο ένας τη κρατάει επειδή έχει χρήματα και η δεύτερη μένει γιατί δεν έχει χρήματα. Είναι και οι δύο μεγάλης ηλικίας (περίπου 70). Ποια η θέση μου σαν γιος; Να τον βρίσω που την αμελεί; Να δείξω συγκατάβαση; Δεν είναι κακός, απλά από δικές του καταβολές δε ξέρει να δείχνει την αγάπη του παρά μόνο μέσα από τα χρήματα και το φαγητό (κατοχικό σύνδρομο)! -το μικρό σπίτι στο λιβάδι
Η θέση σου σαν γιος είναι ανάμεσα σε σένα και τον πατέρα σου και ανάμεσα σε σένα και τη μητέρα σου. Είναι δύο σχέσεις στη ζωή σου που μπορεί να συμβαδίζουν, αν οι γονείς είναι μαζί και τα πάνε καλά, αλλά δεν είναι απαραίτητο.
Λες να έχει σημασία τι θα πεις στον πατέρα σου που είναι 70 χρονών; Η σχέση τους έχει διαμορφωθεί πολύ πριν γεννηθείς εσύ. Εκτός από αυτά που βλέπεις, υπάρχουν και ένα σωρό που δεν μπορείς να δεις. Οι σχέσεις, οι γάμοι, αυτοί που κρατούν τόσα χρόνια, είναι ένα μικρό ιδιωτικό σύμπαν στο οποίο κανείς δεν έχει πρόσβαση, ούτε τα παιδιά. Ως γιος προσπάθησε να είσαι κοντά στη μητέρα σου – αυτό μπορείς να κάνεις, και να την ανακουφίσεις πάρα πολύ. (Αν τα τρία παιδιά πιστεύετε ότι η μαμά σας θα ζούσε καλύτερα χωρίς τον πατέρα σας και ότι την κρατάει με τα χρήματα του, γιατί δεν αναλαμβάνετε από κοινού να την βάλετε σε ένα άλλο σπίτι και να τη συντηρείτε εσείς; Τι θα έλεγε άραγε, αν το προτείνατε;)
Τα λάθη που έκαναν ως ζευγάρι είναι δικά τους. Το καλύτερο που μπορείς να καταφέρεις είναι να ακούσεις πράγματα που δεν ήθελες να ξέρεις.
________________
6.
Αγαπητή α, μπα,
Είμαι γυναίκα, 30 χρονών, και νιώθω την ανάγκη εδώ και αρκετό καιρό για διάφορους προσωπικούς λόγους να ξεκινήσω συνεδρίες με ψυχολόγο.
Παρ΄ όλα αυτά, κωλύομαι στο να το κάνω πράξη, έχω αμφιβολίες και κάνω συνέχεια δεύτερες σκέψεις.
Για παράδειγμα:
Πώς μπορώ να ξέρω ότι ένας άνθρωπος με τα δικά του προβλήματα, την δική του φιλοσοφία ζωής, τα δικά του βιώματα, τις δικές του αξίες, την δική του αντίληψη περί ηθικής κτλ θα μπορέσει να αφουγκραστεί αυτά που έχω να πω με αντικειμενικότητα και να με βοηθήσει πραγματικά; Πώς μπορώ να εμπιστευτώ τις πιο μύχιες σκέψεις μου και την επίλυση των ψυχολογικών μου προβλημάτων σε έναν άνθρωπο, που ναι μεν θεωρητικά διαθέτει τα απαραίτητα πτυχία, γνώσεις, μεθόδους, προσόντα και ου τω καθεξής για να ασκεί το επάγγελμά του υπό ένα αντικειμενικό πρίσμα, δεν παύει παρ' όλα αυτά να είναι άνθρωπος και άρα να εισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο στην ανάλυσή του και στις συμβουλές του; Κι αν αυτό το υποκειμενικό στοιχείο είναι εν τέλει αναπόφευκτο, πώς ξέρω ότι θα με οδηγήσει προς την σωστή κατεύθυνση; Πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν θα με κατακρίνει για τα λεγόμενα μου έστω και υποσυνείδητα; Πώς μπορώ να ξέρω ότι ένας άνθρωπος που δεν με γνωρίζει, θα νοιαστεί να με βοηθήσει επί της ουσίας; Πώς μπορώ να ξέρω ότι θα είναι ένας/μία σωστός/ή επαγγελματίας που θα με σεβαστεί; Πώς μπορώ να εμπιστευτώ την ψυχή μου σε έναν άγνωστο που δεν γνωρίζω το ποιόν του; Ποιοί είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορώ να κάνω μια καλή ή μάλλον μια σωστή επιλογή ψυχολόγου; Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι ιδανικά θα προτιμούσα να μην πάω σε 'δοκιμασμένο' ψυχολόγο γνωστό γνωστού μιας και φοβάμαι μην διαρρεύσουν πράγματα. Και να πάλι: παρ' ότι η εχεμύθεια θεωρείται επαγγελματικό καθήκον, πώς μπορώ να ξέρω ότι όντως θα τηρηθεί;
Προφανώς και ακούγομαι σαν να χρειάζομαι ψυχολόγο για να λύσω την ανασφάλειά μου να πάω σε ψυχολόγο! Είναι θλιβερό πράγματι, το αναγνωρίζω.
Θα ήθελα απλά την γνώμη σου. Κι ας είναι μια πρόταση μόνο. [Αν και για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα κάτι περισσότερο!].
Σε ευχαριστώ πολύ προκαταβολικά!- Ανώνυμη
Οι αμφιβολίες σου είναι απόλυτα κατανοητές. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι υπάρχουν. (Εκτός από έναν. Δεν 'θα σε νοιαστεί' ένας άγνωστος με τον τρόπο που φαντάζεσαι. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του ψυχολόγου. Δεν θα είναι φίλος σου. Θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει ως επαγγελματίας. Αυτό είναι καλό, βασικά αυτό είναι το ατού του ψυχολόγου).
Όλους αυτούς τους φόβους, ακριβώς τους ίδιους, τους έχουν και οι ψυχολόγοι που νοιάζονται για τη δουλειά τους. Η διαδικασία αυτή είναι μεταξύ δυο ανθρώπων, και οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Όσο πιο συνειδητοποιημένος είναι ο ψυχολόγος, τόσο πιο πολύ θα γνωρίζει αυτά τα προβλήματα, και τόσο πιο καλά θα μπορεί να αντεπεξέρχεται. Η εκπαίδευση του, η εμπειρία του, περιλαμβάνουν αυτές τις δυσκολίες, και έχει διδαχτεί πώς να τις χειρίζεται. Αυτή τη γνώση πληρώνει κανείς, αλλιώς θα αρκούσαν οι φίλοι μας, που δεν έχουν διδαχτεί ή προπονηθεί στο να αναγνωρίζουν τα δικά τους κίνητρα όταν δίνουν μια συμβουλή ή όταν κάνουν ένα σχόλιο.
Οπότε η απάντηση είναι: πρέπει να βρεις τον καλύτερο ψυχολόγο για σένα. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί δουλειά, και δεν τελειώνει στο πρώτο ραντεβού. Αν σε απασχολεί το θέμα της διαρροής πληροφοριών, μην πας σε γνωστό γνωστού. Είναι δική σου επιλογή αυτή, προσωπική, και απόλυτα σεβαστή. Δεν χρειάζεται να αποδειχτεί αν είναι βάσιμη ή όχι. Είπαμε, πρέπει να βρεις τον κατάλληλο ψυχολόγο για σένα. Ένας τρόπος είναι μέσω σύστασης, αλλά αφού δεν θέλεις αυτό, πρέπει να το κάνεις αναζητώντας σύμφωνα με το βιογραφικό του, όπως θα έκανες αν έψαχνες έναν γιατρό. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις, οπότε μάλλον πρέπει να ξεκινήσεις από το ποια προσέγγιση είναι ποιο κοντά στην ψυχολογία σου. Το ίντερνετ είναι θαυμάσιο εργαλείο. Διάβασε ας πούμε αυτό.
________________
7.
Καλά ρε συ Λένα....δημοσίευσες αυτό:
1. ...τι είναι αυτό που το λένε έρωτα; Είναι νέος, ωραίος ή μάλλον πολύ ωραίος (ψηλός, αθλητικός, μελαχρινός, εξωτικός), καλός, ευγενικός, μονογαμικός - πιστός, έξυπνος, δυναμικός και είναι το αγόρι μου. Το θέμα μου είναι ότι ενώ τον αγαπάω και δεν θα τον άλλαζα με τίποτα, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Και δεν έχουμε κλείσει ούτε χρόνο ακόμα μαζί. Και υπάρχει και ο Χ. που με πολιορκεί και με μόνο μια κουβέντα του...ας πούμε ότι με αναστατώνει.. Δεν τίθεται δίλημμα, επιλέγω το καλοσυνάτο αγόρι μου από τον -γκουχ κινητό οργασμό - τον οποίο και αποφεύγω. Αλλά....πώς θα μπορούσα να νιώσω έτσι και για το αγόρι μου;;; Ή μήπως δεν χρειάζεται και τόσο; Ευχαριστώ!- Khadija
...και άφησες απ' έξω την ερώτησή μου για το μηχανισμό που μας κάνει να ερωτευόμαστε και πως θα γίνει να ερωτευτώ το Θεόφιλο???
Ε λοιπόν για να μάθεις, τον ερωτεύτηκα τελικά και είμαι πανευτυχής μαζί του, ξεκινήσαμε μάλιστα και προσπάθεια για μωράκι!
Αλλά από σένα για αποζημίωση θα περίμενα τουλάχιστον μια 7.1 με αυτήν εδώ την ερώτηση, στο λέω.- Μη μας προδίδεις έτσι ρε Λένα
Επειδή δεν θέλω να νιώθεις προδομένη, θα σου πω γιατί μπορεί να μην απάντησα την ερώτηση σου (δεν την θυμάμαι, από αυτά τα λίγα που γράφεις).
Είναι πολύ λίγες οι ερωτήσεις στις οποίες δεν απαντάω. Πέρα από αυτές που ίσως μπορείτε να φανταστείτε, σβήνω και τις ερωτήσεις που
Α) περιλαμβάνουν ένα ερώτημα μεγάλο όσο η ζωή. Ας πούμε 'ποιος είναι ο μηχανισμός που μας κάνει να ερωτευόμαστε' είναι μια ερώτηση της οποίας η απάντηση θα μπορούσε να γίνει βιβλίο. Από ποια άποψη; Κοινωνιολογική, ψυχολογική, μηχανική (χημική, σωματική); Γίνεται να περιοριστεί κανείς σε ένα πεδίο, ή γίνεται να απαντήσει και στα τρία χωρίς να χρειάζεται να κάνει πριν ένα διδακτορικό; Καταλαβαίνω ότι ζητάς την άποψή μου και κουβέντα για να γίνεται, αλλά η άποψή μου για ένα θέμα που ερευνάται εδώ και δεκαετίες (αιώνες) από διάφορους επιστήμονες, δεν σου χρειάζεται. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό που χρειάζεται είναι ένα καλό google.
B) απαντούν μόνες τους. Για να απαντήσω, πρέπει να υπάρχει μια ερώτηση, ή να διακρίνω εγώ μια ερώτηση, ή να δω κάτι που θέλω να σχολιάσω γιατί ίσως αυτός που έγραψε την ερώτηση, δεν το έχει αντιληφθεί. Μερικοί δεν στέλνουν ερώτηση, αλλά μια δήλωση που στο τέλος έχει ένα ερωτηματικό. Αυτό δεν την κάνει ερώτηση. Μπορεί να συμφωνώ ή να διαφωνώ με την τοποθέτηση, πάντως δεν υπάρχει λόγος να συμπληρώσω κάτι, αφού υπάρχουν άλλοι που πραγματικά ρωτούν κάτι. Το σχήμα 'δηλώνω το τάδε, σχολίασε το' δεν εφαρμόζεται στη μορφή που έχει το 'Α μπα'. Δεν μπορούμε να κάνουμε κουβέντα, γιατί δεν μπορώ να κάνω επεξηγηματικές ερωτήσεις. Ρωτάτε, απαντάω, και συνήθως εκεί τελειώνει η συναλλαγή.
Γ) Επανερχόμενη στο θέμα του Θεόφιλου: όταν κάνει κάποιος μια γενική ερώτηση (ποιος είναι ο μηχανισμός που ερωτευόμαστε) δεν θέλει να διαβάσει διατριβή για τον μηχανισμό της έλξης, γιατί αν ήθελε, θα το έκανε. Ο Θεόφιλος τον καίει. Οπότε παιδιά, γράψτε γι' αυτό που σας καίει, οι λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο θέμα θα βοηθήσουν αυτόν που διαβάζει.
σχόλια