________________
1.

Αγαπητη α, μπα;
Εμφανως διαβαζω την στηλη σου πολύ καιρο, για αυτό και τελικως αποφασισα και εγω να γραψω, ζητωντας μια διευκρινηση πανω από όλα, γιατι νοιωθω ότι εχω μπερδευτει.
Αγαπω το «αγορι» μου; «Συντροφο» μου; (δεν ξερω ποια είναι η καταλληλοτερη λεξη πραγματικα) οσο κανεναν στο κοσμο. Από την πρωτη στιγμη φανηκε το ποσο ταιριαζαμε, και τα 2 χρονια ηρεμης σχεσης το επιβεβαιωσαν. Λογω ενός προβληματος υγειας που ειχε παντα, και γνωριζα παντα,και στηριζα οσο κανεις, τον βλεπω τον τελευταιο καιρο να εχει αλλαξει δραματικα. Δεν εχει διαθεση για τιποτα και φοβαται τα παντα. Και μεσα σε όλα, ακομη και εμενα.
Η διευκρινηση που θελω είναι η εξης. Ειδα μια χαζοχαρουμενη εικονα στο Fb που ελεγε κατι του στυλ αν φοβασαι φευγεις μακρια, αν αγαπας πραγματικα βρισκεις τροπο. Εγω νοιωθω ότι τροπο δεν μπορω να βρω, δεν με αφηνει, δεν θελει. Είναι αρνητικος στα παντα, κ η οικογενεια του στηριζει την αρνηση του. Δεν θελω όμως να φθαρω επιμενοντας σε κατι που δεν το πιστευει ουτε ο ιδιος. Για αυτό και του ειπα μεινε μονος, ξεκαθαρισε τα, και αν με βρεις στο τοπιο εχει καλως. Εάν όχι πρεπει κ εγω να συνεχισω την πορεια μου.
Ηταν εγωιστικο; Was I weak? Είναι αυτό δειγμα ότι δεν αγαπας καποιον;- Chimaira(z)

Μπορείς να αγαπάς κάποιον και όταν κάνει πράγματα με τα οποία δε συμφωνείς, αλλά η αγάπη δεν είναι το μοναδικό συστατικό που χρειάζεται για να είσαι σε συναισθηματική σχέση, δεν είναι καν αρκετό. Οι αποφάσεις που παίρνει ο ένας επηρεάζουν τη ζωή του άλλου πολύ άμεσα, και αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι μιας σχέσης: πώς θα παραμείνεις σε αυτή χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου. Για να είναι βιώσιμη μια σχέση πρέπει οι αποφάσεις να γίνονται από κοινού, κι αν αυτό δε γίνεται, αυτός που διαφωνεί πρέπει να τουλάχιστον να αντέχει – ή ακόμη και να ανέχεται. Όταν δε μπορεί να το κάνει, τότε χωρίζει. Η αγάπη βοηθάει στην κατανόηση της αδυναμίας του άλλου, βοηθάει στις διαπραγματεύσεις, αλλά δυστυχώς, όσο κι αν το θέλουμε, δε λύνει προβλήματα.

________________
2.

Παίρνω αφορμή από την απάντηση στο σημερινό 7 και ρωτάω κάτι που έχω σκεφτεί πολλές φορές και δεν μπορώ να απαντήσω: Είναι (περίπου αν όχι τελείως) βέβαιο ότι η Δύση ευθύνεται για τις περισσότερες συμφορές του αναπτυσσόμενου κόσμου. Τους ρημάξαμε (μας βάζω κι εμάς στους δυτικούς) με την αποικιοκρατία, εκμεταλλευτήκαμε τον όποιο εθνικό πλούτο τους, τους πουλήσαμε σκλάβους, φτιάξαμε κράτη όπως γουστάραμε με φυλές που δεν μπορούσαν να συμβιώσουν και πλέον είναι το φτηνό εργατικό δυναμικό μας. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν είμαι η Apple και τα Zara, δεν ελέγχω το πόσο θα πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι για τη δουλειά τους ούτε τις συνθήκες εργασίας τους και κανείς δεν δίνει δεκάρα για το τι πιστεύω για την πολιτική και την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους, τι μπορώ να κάνω για να μην συμμετέχω σε αυτήν την αδικία; (Να πάψω να αγοράζω προϊόντα από πολυεθνικές...τη βλέπω την απάντηση να μου σκάει στη μούρη). Κάθε φορά που έρχεται αυτή η συζήτηση, όταν σε μια παρέα σαχλαμαρίζουν με τα i-phone, που φτιαχνονται από ανθρώπους που δεν την παλεύουν και πηδάνε από τα παράθυρα, θυμάμαι εκείνη την περίφημη ερώτηση του Χορν στην καλή του στο Μια ζωή την έχουμε, αν θα πατούσέ το κουμπί που σκοτώνει εκατό χιλιάδες μανδαρίνους στα βάθη της Κίνας για να γίνει πλούσια. Εμείς αυτό το κουμπί το πατάμε κάθε μέρα για τηλέφωνα, ρούχα, τηλεοράσεις και άλλα πολλά, αναγκαία και μη. Σοβαρά αγαπητή Α,Μπα, ξέρω ότι και μόνο η διερώτηση είναι πολυτέλεια, αλλά ποια είναι η γνώμη σου;

Είναι από αυτά που δεν έχω λύσει ακόμη μέσα μου, όμως αν έχεις όρεξη να το ψάξεις παραπάνω, να συνεχίσεις την αναζήτηση και σου προτείνω να διαβάσεις ό,τι βρεις στο θέμα "white guilt" (είναι όρος) και ένα καλό βιβλίο σχετικά είναι το «Η τυραννία της μεταμέλειας» του Πασκάλ Μπρυκνέρ με υπότιτλο «Δοκίμιο για τον δυτικό μαζοχισμό», που μιλάει για την ενοχή ως πηγή αυταρέσκειας, για τις ευθύνες αλλά και για τις επιτυχίες της Δύσης, και ασκεί κριτική σε ομάδες που συνήθως βρίσκονται στο απυρόβλητο. Όταν μιλάει για την Γαλλία δε, είναι σα να μιλάει για την Ελλάδα:

«Όλοι οι οπαδοί της στασιμότητας στη Γαλλία, που αγωνίζονται αποκλειστικά και μόνο για τη διατήρηση των κεκτημένων, οφείλουν να υιοθετήσουν τον λόγο του κινήματος σε σημείο που ο αριστερισμός έγινε η γεροντική ασθένεια του σοσιαλισμού. Αυτή η καινούργια παρελθοντολατρία, η τυλιγμένη στην γλώσσα των αβράκωτων, είναι αρκετά αποπροσανατολιστική σε πρώτη προσέγγιση, αφού ανακατεύει επαναστατικά συνθήματα με συντεχνιακές διεκδικήσεις. Κυρίως εκδηλώνει τον ίδιο τρόμο απέναντι στην πορεία του χρόνου και στις μεταμορφώσεις του κόσμου». (...)

«Έτσι βλέπουμε γέρους απόμαχους του Μάη του '68, καταπονημένους αυλοκόλακες, που έχουν κάνει όλων των ειδών τους συμβιβασμούς, όλων των ειδών τις χαμέρπειες, να αναλαμβάνουν πάλι υπηρεσία και να ξαναβυθίζονται στον αντικαπιταλισμό της νιότης τους: ριζοσπαστισμός της ανδρανάπαυσης. Παντού, σε όλες τις μεσαίες τάξεις, ευδοκιμεί ο "μπολσεβικισμός του γλυκού νερού". Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, ηθοποιός που να μην θέλει να είναι ανατρεπτικός, ιδιαίτερα όταν επιδοτείται από το κράτος. (...) Ένα ολόκληρο τμήμα της διανόησης διακρίνεται για την άρνηση της προόδου, το μίσος για τη νεωτερικότητα, τις πεσιμιστικές προβλέψεις. Η ιερεμιάδα έχει γίνει κοινός παρονομαστής των ελίτ.» (...)

________________
3.

Αγαπητή Α, μπα; Έμαθα κάτι και δεν ξέρω τι να κάνω. Πίστευα πάντα ότι όλοι οι μεγάλοι λογοτέχνες πίνουν πάρα πολύ, είναι όλη την ώρα μεθυσμένοι και πέφτουν κάτω, παίρνουν τηλέφωνα αγνώστους το βράδυ, κ.λπ. Εγώ από μικρή ήθελα να γίνω λογοτέχνης, αλλά δεν έχω τρομερό ταλέντο (έχω γράψει μία τριλογία μόνον, μέχρι στιγμής, και μια συλλογή με άπαντα τα ποιήματά μου, σε αυτοέκδοση με πίνακες). Έτσι, λοιπόν, άρχισα κι εγώ να πίνω, για να έρθω πιο κοντά στο όνειρο. Στην αρχή δεν το άντεχα πολύ, τώρα το συνήθισα και μπορώ να πιω μόνη μου 3 μπουκάλια κρασί (κόκκινο). Όμως, πριν δύο εβδομάδες συνάντησα μια φίλη στο δρόμο (παλιά γνωστή από το βόλλευ) η οποία μου είπε ότι ένας συγγραφέας, σύμφωνα με τη γνώμη της σημαντικός (εγώ δεν τον ξέρω), Φρανσκάφκας, Ιρλανδός νομίζω χίπης, αυτός, λέει, δεν πίνει. Και άμα δεν πίνει, πώς γράφει; Και έχω πέσει να πεθάνω... Τζάμπα πίνω τόσα χρόνια; Και έχω ξοδέψει και πολλά λεφτά, να παίρνω πάντα το πιο καλό κρασί, το πιο καλό ουίσκι, νιώθω πολύ περίεργα και θυμωμένη με τους φίλους μου που δεν μου το είπαν έγκαιρα. Και μάλιστα έξι από τους φίλους μου είναι κι αυτοί συγγραφείς. Και σκέφτομαι μήπως ενώ το ήξεραν δεν μου το είπαν για λόγους ανταγωνισμού...
Το καλοκαίρι έχω δηλώσει συμμετοχή σε ένα σπίτι λογοτεχνών. Δεν ξέρω εάν πρέπει να πάω. Τι να κάνω;

ΥΓ. Βρίσκομαι σε μια φάση ολοκλήρωσης ενός μυθιστορήματος με θέμα τον εαυτό μου, από όταν ήμουν μικρή μέχρι και σήμερα που είμαι αρκετά ώριμη (22 χρόνων). Φοβάμαι ότι δε θα βγει καλό. Τι πιστεύεις; Επίσης, σε ποιον εκδοτικό οίκο θα μου πρότεινες να το στείλω; Θα σε ενδιέφερε να το μεταφράσεις εσύ στα αγγλικά; (δεν είναι ότι δεν ξέρω αγγλικά –ξέρω και λίγα γερμανικά). Ακόμη, γράφω και στίχους για τραγούδια, αλλά δεν τους μελοποιώ εγώ. Εάν μου έρθει μελωδία, εντάξει, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.

Σε ευχαριστώ πολύ, Λ. Σ.

Έχουν εξελιχθεί πολύ τα τρολ πλέον, γράφουν ολόκληρα κείμενα.

________________
4.

Πιστεύεις ότι ο λόγος που σου στέλνουμε ερωτήσεις είναι γιατί πραγματικά θέλουμε μια απάντηση ή γιατί χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κάτι δικό μας γραμμένο σε δημόσιο χώρο έστω και με ψευδώνυμο; Δεν κερδίζουμε λίγη δημοσιότητα έτσι και εμείς; Επίσης πιστεύεις ότι όλοι αυτοί που σου γράφουμε, αν δεν υπήρχε αυτή η ανωνυμία θα γράφαν τα ίδια πράγματα; Δεν εξιτάρει λίγο αυτή η εξωμολογητική ανώνυμη μικρή δημοσιότητα που μας προσφέρει η σελίδα σου;- Ελένη

Δε νομίζω ότι είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε όλους όσους στέλνουν ερωτήσεις ως μια ενιαία ομάδα. Κάποιοι θα το κάνουν για την ελάχιστη δημοσιότητα, κάποιοι ίσως όντως θέλουν μια απάντηση από κάποιον άγνωστο και η ανωνυμία βοηθάει όταν θέλεις να περιγράψεις ένα πρόβλημα, κάποιοι το κάνουν για πλάκα.

________________
5.

Γεια χαρά Λένα! Δεν μου εμφανιζεται η φόρμα για τις ερωτησεις (μπορεί και να την έχετε βγάλει γενικώς) οπότε στέλνω εδώ. Είμαι φοιτήτρια αρχιτεκτονικής και θέλω να σε ρωτήσω αν έχεις να
προτείνεις κάποιο σχετικά οικονομικό συνδρομητικό περιοδικό αρχιτεκτονικής. Αξίζει να το ψάξω ή το ίντερνετ είναι αρκετό για πληροφόρηση; Επίσης, ψάχνω να διαβάσω βιογραφίες ή ακόμα καλύτερα αυτοβιογραφίες αρχιτεκτόνων, έχεις καμία πρόταση παρακαλώ;
Ευχαριστώ πολύ, have a happy day :)

Madlen-SMagda

Δες εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ, αλλά για τέτοια θέματα μίλησε με τους συμφοιτητές σου. Από αυτούς θα μάθεις τα καλύτερα.

________________
6.

Αγαπητή α μπα,
Έχοντας ζήσει 6 χρόνια φοιτητική ζωή μακριά απ' το σπίτι η αναγκαστική πλέον συμβίωση με μαμά, πατριό (ο αδερφός δε μετράει) μου φαίνεται ανυπόφορη. Έχουν μια φανταστική ιδιότητα να σου
χαλάνε τη διάθεση είτε επειδή καπνίζουν και όλο το σπίτι βρωμάει, είτε επειδή η κάθε κίνηση σου συνοδεύεται και από μια παρατήρηση (πλύνε το πιάτο σου, αχ κάνε αυτό γιατί πονάει η μέση μου) είτε επειδή ακόμα και ο χώρος σου καταπατάται χωρίς λόγο και αιτία απλά για να τσεκάρουν αν είσαι καλά.. και ερωτώ θα πρεπε να νιώθω ευγνωμοσύνη και να λέω στον εαυτό μου '' άλλα παιδάκια .. '' ή είναι λογικό όποτε είμαι σπίτι να είμαι κακόκεφη και να 'χω τάσεις
φυγής; Και τέλος πάντων πώς αντιμετωπίζουμε το τελευταίο μέχρι να βρεθεί λύση - χρήμα για δικιά μου τρύπα;!- jolie molie"

Λογικό είναι, και ξέρω ότι αυτό που θα πω θα περάσει απαρατήρητο, αλλά μέχρι να έρθει η ώρα για τη δικιά σου τρύπα, εκμεταλλεύσου αυτό τον χρόνο για να γνωρίσεις καλύτερα τη μαμά σου και τον πατριό σου, γιατί θα έρθει η ώρα που θα σου λείψουν όλα, ακόμη και η γκρίνια τους. Για την ιδιωτικότητα στο δωμάτιό σου όμως, είσαι εσύ υπεύθυνη: βάλε τα όρια σου με σοβαρότητα και απόλυτο τρόπο. Σε βλέπουν για παιδί, γι' αυτό το κάνουν, είναι δική σου ευθύνη να δείξεις ότι δεν είσαι παιδί.

________________
7.

αγαπητή,
μιλάω πολύ..όταν αγχώνομαι, όταν είμαι χαρούμενη, όταν είμαι σε μια παρέα που κανείς άλλος δεν μιλάει πολύ... πολλές φορές γίνεται κουραστικό αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω !! καμία συμβουλή ? -μπλαμπλα—

Ευτυχώς, το έχεις καταλάβει. Ίσως να έχεις καταλάβει και πόσο κουραστικό είναι αυτό για τους άλλους. Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι' αυτό, και πρέπει να τους εξερευνήσεις, για να μπορέσεις να το σταματήσεις. Επειδή λες ότι το κάνεις και όταν αγχώνεσαι κι επειδή φαίνεται ότι δεν αντέχεις τη σιωπή, θα υποθέσω ότι δεν είσαι νάρκισσος που μιλάει πολύ για να τραβήξει την προσοχή πάνω του, αλλά ότι δεν έχεις ακόμη καταλάβει πώς να επικοινωνείς με τους άλλους και πώς να δείχνεις ενδιαφέρον, αλλά κυρίως το πώς να φαίνεσαι η ίδια ενδιαφέρουσα. Δεν έχεις πειστεί ότι το να ακούς τον άλλον σιωπηλά, να μην τον διακόπτεις και να του αφήνεις χρόνο να εκφραστεί μέχρι ο ίδιος να βάλει τελεία, όχι μόνο θα σε δώσει μεγαλύτερη αξία, αλλά και μεγαλύτερο κύρος. Είναι η ανωριμότητα που εκφράζεται με πολυλογία, και αν προσπαθήσεις με επιμονή και θέλεις να αλλάξεις, ίσως τα καταφέρεις.

Προτείνω την εξής άσκηση:

Όταν μιλάς, παρακολούθησε τις κινήσεις των άλλων. Αν κοιτάνε το ρολόι τους, κοιτάνε τους άλλους, προσπαθούν να τραβήξουν τους διπλανούς στη συζήτηση, κοιτάνε το πάτωμα, ένα πράγμα ψάχνουν: την έξοδο για να γλιτώσουν από σένα.

Μια είναι η απόδειξη ότι ο άλλος σε παρακολουθεί και δε βαριέται του θανάτου: σε κοιτάει στα μάτια χωρίς διακοπές.

Την επόμενη φορά που θα δεις τα μάτια του συνομιλητή σου να ψάχνουν διέξοδο, σταμάτα αμέσως να μιλάς και κάνε μια ερώτηση. Ανάγκασε τον εαυτό σου να μην διακόψει τον άλλον. Συνέχισε να κάνεις ερωτήσεις (μιας πρότασης!) και μην αρχίσεις ξανά μονόλογο, μέχρι τα μάτια του άλλου να σε κοιτάνε πάλι χωρίς διακοπή.
Μέτρα πόσες φορές το κάνεις αυτό κάθε μέρα. Όσο λιγοστεύει το νούμερο, τόσο καλύτερα τα πας.