ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τι να πω πια?είμαι 35+ και απελπιστικά μόνη μου...νιώθω μια θλίψη στο προσωπό μου...να με καταλαμβάνει...βλέπω ότι ακόμα και αυτοί που ήθελα τελικά δεν τους θέλω ούτε αυτούς...θέλω να βρω παρέα...όχι γκόμενο ΠΑΡΕΑ πως το λένε?θέλω να με παίρνουν τηλ και να μου προτείνουν να βγούμε έξω, να με καλούν σε πάρτυ, σε συναυλίες...ποτέ δεν γινόταν αυτό στη ζωή μου...ποτέ.απο ανθρώπους? χα! είναι μέχρι να σου δημιουργήσουν την ανάγκη να τους βλέπεις και μετά εξαφανίζονται...είναι φοβερό! σαν το μόνο που τελικά θέλουν είναι η επιβεβαίωση...τίποτα άλλο...οι γονείς μου μεγαλώνουν...θα φύγουν κάποια στιγμή...εγω τι θα απογίνω? νιώθω ότι δεν έχω χαρεί στη ζωή μου...και το χειρότερο είναι ότι νιώθω ότι πλέον δεν έχω την ενέργεια κάν για να χαρώ...ίσως είναι απλά ότι ήμουν άρρωστη ...νιώθω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης....τι σας νοιάζει τελικά?