Την είδα να παλεύει να παρκάρει το αμάξι στο στενό απέναντι από το μαγαζί του φίλου μου. Όταν τελικά τα κατάφερε και με πλησίασε,μου κόπηκαν τα πόδια.Ένα χαμόγελο, δυο υπέροχα γαλάζια σαν τον ουρανό, μαλλιά καστανόξανθα μέχρι την μέση ίσως και παρακάτω. Της εξήγησα απλά πως εκεί που το πάρκαρε θα φάει ένα πρόστιμο και πως είμαι πρόθυμος να της πιάσω μια άλλη θέση που είχε αδειάσει. Μου χαμογέλασε γλυκά. Και όταν τελικά το έβαλε εκεί που έπρεπε της είπα αν της βρίσκεται ένα ευρώ για να παρκάρει μιας και η θέση είναι ελεγχόμενη. Δεν είχε,δεν θα αργούσε απλά θα πήγαινε για ένα χαρτί. Οκ είπα άστο επάνω μου. Οκ μου απάντησε...Δεν ζήτησα τηλέφωνο ούτε όνομα, την πλήρωσα εγώ την κάρτα της. Όταν έστριψα την Ακαδημίας μπας και την πετύχω είχε εξαφανιστεί. Αχ αυτός ο χρόνος.....Γιατί να μην ήταν λίγο περισσότερος να της μιλούσα, αχ αυτός ο χρόνος που σε λίγες μπαίνω στο παρά τρία για τα πενήντα, αχ αυτός ο χρόνος κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Να προσέχεις γαλαζομάτουσσα κοπελιά με το αυτοκίνητο σου που έχει και ένα μικρό καρχαρία μεταλλικό στο πλάι.