ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω απογοητευτεί. Κάθομαι μόνος/η στο σκοτάδι και συλλογίζομαι τι πήγε στραβά.Όταν ξεκινούσα, έμοιαζαν όλα τόσο όμορφα, σχεδόν ρόδινα. Η στυφή γεύση στο στόμα από το άγχος της πρώτης μέρας στο αμφιθέατρο, τα βεβιασμένα χαμόγελα εκατέρωθεν, τα όνειρα για λαμπρή σταδιοδρομία. Όλα στάχτη στο ραγισμένο τασάκι μπροστά μου. Και στο χαλί, και ολούθε γύρω.. Στάχτη. Αν έβαζα ένα τίτλο στα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια, θα ήταν αυτός ακριβώς. Στάχτη. Τσιγάρο που καπνίστηκε βιαστικά και χωρίς σχέδιο και τώρα μένει μόνο ένα λοφάκι γκρίζα στάχτη.Τεσσεράμισι χρόνια μετά, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις, τι απέγιναν οι φίλοι που ορκίζονταν ότι πιστεύουν στο 'για πάντα', γιατί δεν στέριωσα με κανέναν/καμία και αν προσπάθησε ποτέ κανείς να με καταλάβει.Φοβάμαι να πω την αλήθεια. Δε θα τα καταφέρω σε αυτό που επέλεξα. Αντί το τέλος να μοιάζει όλο και πιο κοντά, σαν να απομακρύνεται. Τα απέραστα μαθήματα αυξάνονται σαν τα διαφημηστικά στο κατώφλι του σπιτιού που άλλοι νοικιάζουν για μένα. Δε θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου, τους φίλους που είχα κάποτε, αυτούς που κάποτε πίστεψαν και αφιέρωσαν χρόνο σε μένα. Είχα να αποδείξω πράγματα, αλλά μάλλον είναι αργά, έχασα την παρτίδα.Μαμά, Μπαμπά (που ποτέ δε σας είπα έτσι), συγνώμη.Εχω απογοητευτεί. Κάθομαι μόνος/η στο σκοτάδι και συλλογίζομαι τι πήγε στραβά..