6.11.2018 | 16:50
Από το σημειωματάριό μου (#κάτισαχλαμαρίτσεςμου)
1) '' Κάθομαι εδώ και γράφω όπως οι οριστικά τρελοί στα χέρια του Δημοσίου''έλεγε η Κατερίνα πριν τριάντα τόσα χρόνια.Την κατανοεί κάθε μου κύτταρο.Την νιώθω ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου.Το να υπομένεις είναι παραίτηση;Όχι.Όχι δεν είναι.Μόνο που πρέπει να περιμένεις λίγο (ή πολύ) για να το κατανοήσεις.Να μεγαλώσεις.'Οχι να ωριμάσεις.Να σαπίσεις κι αυτό αφελώς να το βαφτίσεις ωριμότητα.Παραίτηση είναι να παλεύεις ξέροντας ότι θα χάσεις.Κανένας αγώνας δεν μετράει. Κανένα ταξίδι δεν θυμάσαι και δεν αξίζει αν δεν έφτασες στον προορισμό.2) Εμένα οι φίλοι μου είναι...Δεν υπήρξαν ποτέ.Με σάρκα με οστά όχι.Εμένα οι φίλοι μου ήταν πάντα τα ποιήματα της Κατερίνας,τα τεντωμένα σύρματα που φώλιαζαν πάντα μέσα στο δέρμα μουτα τεντωμένα σύρματα οι φλέβες μου,εμένα οι φίλοι μου, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥπάντα χαρακιές στην ψυχή μουεμένα οι φίλοι μου αμέτρητες απώλειεςεμένα οι φίλοι μου σελίδες και ήχοι και μουσικέςεμένα μελάνι σε χαρτί οι φίλοι μου.Οι φίλοι μου ο φόβος και οι τρόποι καταστροφής του.15/8/2016, Απόγευμα, Σαρωνίδα, παραλία
