ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω τρελαθει εντελως. Νιωθω τοσο στρες και στεναχωρια που με πνιγει. Αποφασισε να φυγει στο εξωτερικο για να σπουδασει! Χαρηκα απο την πρωτη στιγμη που του δωθηκε μια τοσο σημαντικη ευκαιρια, παντα ονειρευοταν ενα μεταπτυχιακο στο εξωτερικο! Ομως εγω θα μεινω πισω.. δε μπορω να παω μαζι.. και αν δε γυρισει; τι θα κανω αν δε γυρισει; Μου ζηταει να τον στηριξω τωρα που περναει τοσο δυσκολα, αφου προκειται να αλλαξει η ζωη του. Το προβλημα ειναι οτι δε μπορω να στηριξω τον εαυτο μου πια και ετσι δε μπορω να στηριξω ουτε εκεινον. Να 'ξερε ποσο το θελω! Θελω να ειμαι διπλα του να μπορεσω να του πω "θα πανε ολα καλα, θα αντεξουμε". Δεν ξερω ομως αν εκεινος θα αντεξει... και εγω βεβαια μπορει να κλαταρω απο την πιεση...πνιγομαι, μου ζηταει βοηθεια και δεν εχω αντοχη να τη δωσω! Πεθαινω απο τη στεναχωρια στη σκεψη οτι νιωθει μονος και χωρις στηριγμα.. αλλα εμενα ποιος θα με στηριξει;