ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.10.2018 | 23:47

Αξίζει να παλεύουμε

Ζω στο εξωτερικό τα τελευταία 5 χρόνια. Έφυγα γιατί πολύ απλά δεν έβρισκα δουλειά στην Ελλάδα. Τα μάζεψα κι αναζήτησα λοιπον την τύχη μου έξω. Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα από άποψη δουλειάς, ωστόσο υπάρχει πολύ μοναξιά. Έφυγα απ'την Ελλάδα μόνη μου, χωρίς να έχω κάποιο στήριγμα εδώ. Μόνο κάτι παρέες σκόρπιες απέκτησα με τους οποίους βγαινω αραιά και που. Και με τα 12 ώρα που χτυπάω στη δουλειά, πού καιρός και όρεξη για έξοδο. Μιας και κοντευω τα 31, καταλαβαίνω ότι οι επιλογές και οι πιθανότητες μου να γνωρίσω κάποιον και να κάνω οικογένεια μειώνονται. Μπορεί να μην είμαι γριά, όμως δουλεύω πολύ, έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και λίγες παρέες. Αρχίζω να πειθω τον εαυτό μου ότι ίσως έτσι περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Σίγουρα δεν είναι το ιδανικό, αλλά τι να κανω; Σκέφτομαι ότι ίσως η επιλογη της υιοθεσίας να μου δώσει κάποια στιγμή ένα νόημα, να λέω ότι παλεύω για κάποιον εδώ, πέρα από τη δική μου επιβίωση. Να είστε όλοι καλά, σας στέλνω τα φιλιά μου και να προσεχετε τους εαυτούς σας.
13
 
 
 
 
σχόλια
Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να ξεκινήσεις παρέα με Έλληνες. Οι βόρειοι (οι Ολλανδοί τουλάχιστον) δεν κανονίζουν αυθόρμητες εξόδους, ούτε αλλάζουν εύκολα το πρόγραμμα τους, όσο φίλοι κι αν είστε. Είναι βαριά η ξενιτιά, αλλά μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Είσαι νεότατη. Και σύντροφο θα βρεις και παιδάκι θα κάνεις. Και φυσικά, μπορείς να βρεις και καλύτερη δουλειά.
Νομίζω πρέπει να αφήσεις τα όνειρα για υιοθεσίες λίγο στην άκρη. Εδώ δεν έχεις χρόνο για σένα, πόσο μάλλον και για άλλο άτομο. Πρέπει να παλέψεις λίγο για σενα, ζεις για να δουλεύεις κι αυτό δεν είναι καλό. Προσπάθησε να δουλεύεις για να ζεις, αλλιώς θα περάσει η ζωή σου και θα έχεις πετύχει το απόλυτο τίποτα.
Επειδή και εγώ 5 χρόνια τώρα ζω στο εξωτερικό, έχω μία απορία. Καλά όλα τα υπόλοιπα, λίγο πολύ είναι θέμα λίγο τύχης, λίγο θέλησης, λίγο τακτικής... Εγώ με λίγη τύχη και φίλους έκανα, και παρέες, και ξενύχτησα πολύ, και όλα. Και πάρα πολλά παιδιά εδώ.Που βρίσκεσαι όμως και επιτρέπονται από τον νόμο τα 12ΩΡΑ;;;; Στη Γερμανία πάντως που βρίσκομαι εγώ, ούτε για πλάκα. Σε τί είδους εργοδότη βρίσκεσαι;Και εμείς σκεφτόμαστε να γυρίσουμε στην πανέμορφη πατρίδα μας (εγώ εδώ γνώρισα και τον άντρα μου και έκανα οικογένεια) αλλά ομολογώ ότι αυτό που με κρατάει είναι το ανθρώπινο ωράριο εργασίας που σου επιτρέπει μία ομορφη καθημερινότητα. Πως θα φτάξεις τη ζωή σου αν μόνο κοιμάσαι και δουλεύεις; Ε;;;
Ισως επεσες σε καλο εργοδοτη. Ισως να ειναι ετσι τα πραγματα στη Γερμανία.Απο προσωπικη εμπειρια και παλι: Αρκετές φορες που το συζητησα, ήταν σαν να μπήκε απο το ενα αυτι του εργοδοτη μου και να βγηκε απο το άλλο. Για ποιον νομο μιλας; :)Το χειροτερο, ειχα αναζητησει δουλεια και σε αλλη χωρα (Βέλγιο). Ζητησα να παω δοκιμαστικα για να δω πως ειναι τα πραγματα. Θα αντικαθιστουσα καποιον που θα εβγαινε στα 65 σε συνταξη.Συζητουσαμε αρκετα ωσπου σε καποιο σημειο εφτασε η κουβεντα στο φαγητο. Με ρωτουσε ποτε τρωω μεσα στην ημερα. Μετα αρχισε να μου λεει οτι το βραδινο ειναι ιερο γευμα, γιατι ηταν για εκεινον η μοναδικη ευκαιρια να δει και να μιλησει με τη γυναικα του. Γιατι στη συνεχεια, συνεχιζε τη δουλεια απο το σπιτι οπως μονο ο φοβερος εργοδοτης του του επιτρεπει! Αυτα στα 65.Η γραμματέας του διευθυντη, εστελνε mail για να μου κλεισει διαμονη 12.30 το βραδυ, στο ξενοδοχειο με κοινοποιηση σ'εμενα.Μου προτειναν μαλιστα τη θεση. Ακομα πιο απελπιστικά, μια Κυριακη βραδυ 23.15 πηρα ενα mail απο το HR (γραφειο προσωπικου) για καποια χαρτια που μου χρειαζονταν. Και για μια επιπλεον - τυπικη - συνεντευξη με τη διοικηση του οργανισμου γιατι η θεση που μου προτειναν ηταν εφ ορου ζωης (η οπως αλλιως το λενε).Καπου εκει διαπιστωσα οτι δε θα μπορουσα να ζησω καπως ετσι για το υπολοιπο της "ζωης" μου. Ισως ο αλλος να ηταν τυχερος και τουλαχιστον να προλαβε να κανει οικογενεια. Για εμενα απλα δε θα ηταν στα πλανα.Ισως να εισαι πιο τυχερη. Πολυ πιθανο Γερμανια να ειναι αλλιως.
Όντως εγώ συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή δουλεύω σε εκπληκτικό εργοδότη.Όμως έχω δουλέψει και αλλού και ξέρω πάρα πολύ κόσμο στη Γερμανία και όλοι περνάνε μία χαρά και δουλεύουν πολύ νορμάλ ωράρια. Δυστυχώς για αυτό το λόγο η πλειοψηφία ανατριχιάζει στην ιδέα να γυρίσει πίσω στην πατρίδα μας. Κρίμα.Αλλά ναι! Έχεις δίκιο! Αν οι συνθήκες εργασίας δεν είναι καλές, για ποιο λόγο να τρως τη ξενιτιά; Γιατί για μένα που περνάω καλά, είναι το δεύτερο σπίτι μου που αν γυρίσω πίσω πάντα θα μένει ένα μέρος της καρδιάς μου εκεί. Για κάποιον που υποφέρει ή έστω δεν περνάει καλά είναι απλά σκληρή ξενιτιά! Ε όχι! Δεν αξίζει!
Επισης, δε θα ξεχασω Παρασκευες 6 παρα 20 το απογευμα τα mails για δουλεια που επρεπε να γινει μεσα στο ΣΚ για να συζητηθει Δευτερα πρωι!Ευχαριστη νοτα στα Σαββατοκυριακα...
Κι εμένα μου έκανε εντύπωση. Εμείς είμαστε Ολλανδία, ο σύζυγός μου έχει μεγάλη θέση και ζήτημα να μένει μια ώρα παραπάνω κι όχι πάντα. Στις 5 η ώρα δε, οι Ολλανδοί γίνονται καπνός. Ψυχή δε μένει στο κτίριο.
Κάνε αυτό που θα σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένη. Με εξαίρεση λίγους, για τους υπόλοιπους ο χρόνος (στην περίπτωση σου και το κοινωνικό περιβάλλον) είναι αντιστρόφως ανάλογος του χρήματος και της κάλυψης των επιθυμιών και κάποιων αναγκών. Ζυγίζεις και διαλέγεις, εγώ θα σου πρότεινα να κάνεις πολυδιάστατες επιλογές και ας μην είναι οι πιο κερδοφόρες με τα τωρινά δεδομένα.
Κάπως έτσι και εγω. Ανάλογο διαστημα εξω. Χειροτερα ωραρια. Μηδεν ζωη. Αποφάσισα να γυρισω.Ολα καλα, αλλα στη ζωη υπαρχουν και αλλες προτεραιοτητες.Και θα ηθελα καποτε να κανω και εγω οικογενεια. Αλλα αυτο δε συμβιβαζοταν με αυτο που ζουσα.Συνειδητοποιησα οτι η ζωη μου περιοριζοταν στη διαδρομη δουλεια - σπιτι και το αντιστροφο.Και οτι περα απο οση ασφαλεια μπορει να μου εξασφαλιζε ο μισθος μου, η ταξη, το συστημα υγειας, υπηρχαν χαζα πραγματα που μου στερουσαν ποιοτητα ζωης. Πχ. το να πρεπει να παιρνω σειρα καθε ΣΚ (οι μονες μερες που μου εμεναν και μπορουσα) για μπουγαδα στο πλυντηριο της πολυκατοικιας. Εκανα οτι μπορουσα για να ενσωματωθω και να προσαρμοστω. Με τετοια ωραρια, λιγα τα περιθωρια και μεγαλη η κουραση.Η μονη ξεκουραση το βραδυ, να χαζευω λιγο στο κινητο (μεταξυ αλλων και εδω).Και η μοναξια απιστευτη. Προσπαθησα να κανω οσο μπορω παρεες εξω για να εχω κοινα ενδιαφεροντα, να ενσωματωθω οσο μπορω. Να βελτιωσω τη ζωη μου. Να μιλω ακομα πιο τελεια τη γλωσσα. Δε γινοταν. Ο κοσμος κλειστος. Ο χρονος ελαχιστος.Ειχα την τυχη να κρατησω καλη επαφη με οσους εμειναν πισω, στην Ελλαδα.Διαβαζα προχθες μια εξομολογηση. Αντιστοιχα μελαγχολικη. Απο καποιον στο εξωτερικο. Σαββατο βραδυ. Βροχη. Αισθημα μοναξιας. Την εζησα πολλες φορες αυτη την εικονα. Μου ειναι γνωριμη.Ο γυρισμος εχει απιστευτες ομορφιες. Πράγματα απλα, οπως ενας περιπατος στον ηλιο. Να δεις τους φιλους, να εισαι κοντα στους δικους σου.Μεσα στη χαζομαρα του συστηματος και την κριση, συναντησα ατομα πολυ προθυμα να με εξυπηρετησουν στην καθημερινοτητα.Απιστευτη και η ανασφάλεια. Πολυ πιθανο να μην τα καταφερω επαγγελματικα. Δεν ειμαι σιγουρος τι θα κανω, και αν θα κατσω η θα ξαναφυγω.Μου φαινεται δυσκολο να κανω τους ιδιους συμβιβασμους. Μοναξια. Κουραση και μονο. Καμια προοπτικη να προχωρησω στην προσωπικη μου ζωη.Ιδανικα θα εμενα μαλλον εξωτερικο, με πιο ανθρωπινους ρυθμους ζωης. Η εξωτερικο, με καλες δοσεις Ελλαδας (πχ. μερικη απασχοληση και καποια δραστηριοτητα υποτυπωδη στην Ελλαδα).Οπως και να χει, χαιρομαι ομως που το ακούω.Απο ελληνες στο εξωτερικο (και ειχα γνωρισει πολλους) ειχα την ιδεα της αλεπους με την κομμενη ουρα. Οτι ολα ειναι ιδανικα και δεν υπαρχει καλυτερο.Ισως να ηταν οι τυχεροι.Εμενα παντως δε με αντιπροσωπευε, και αισθανομουν καθε φορα να με κοροιδευουν (ή να κοροιδευουν τον εαυτο τους) καθε φορα που ξεκινουσε αναλογη συζητηση.Αυτα. Εστω και ασυναρτητα. Βαριεμαι να το ξαναδιαβαζω. Ελπιζω να βγαζει εστω και καποιο νοημα.
Πείθεις τον εαυτό σου από 31 χρονών ότι θα μείνεις μόνη κι άτεκνη; Είσαι πολύ νέα για τα δεδομένα της εποχής μας. Κάποιος θα βρεθεί και για σένα. Ψάξε για παρέα και σε κανέναν ελληνικό σύλλογο.
Scroll to top icon