ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να ξεκινήσεις παρέα με Έλληνες. Οι βόρειοι (οι Ολλανδοί τουλάχιστον) δεν κανονίζουν αυθόρμητες εξόδους, ούτε αλλάζουν εύκολα το πρόγραμμα τους, όσο φίλοι κι αν είστε. Είναι βαριά η ξενιτιά, αλλά μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Είσαι νεότατη. Και σύντροφο θα βρεις και παιδάκι θα κάνεις. Και φυσικά, μπορείς να βρεις και καλύτερη δουλειά.

Γύρνα πίσω η αλλαξε δουλειά, βρες μια οκτάωρη. Ελα σε επαφή με Έλληνες, θα βρεθεί ένας άνθρωπος, δεν σε πήρανε τα χρόνια.

Νομίζω πρέπει να αφήσεις τα όνειρα για υιοθεσίες λίγο στην άκρη. Εδώ δεν έχεις χρόνο για σένα, πόσο μάλλον και για άλλο άτομο. Πρέπει να παλέψεις λίγο για σενα, ζεις για να δουλεύεις κι αυτό δεν είναι καλό. Προσπάθησε να δουλεύεις για να ζεις, αλλιώς θα περάσει η ζωή σου και θα έχεις πετύχει το απόλυτο τίποτα.

Επειδή και εγώ 5 χρόνια τώρα ζω στο εξωτερικό, έχω μία απορία. Καλά όλα τα υπόλοιπα, λίγο πολύ είναι θέμα λίγο τύχης, λίγο θέλησης, λίγο τακτικής... Εγώ με λίγη τύχη και φίλους έκανα, και παρέες, και ξενύχτησα πολύ, και όλα. Και πάρα πολλά παιδιά εδώ.Που βρίσκεσαι όμως και επιτρέπονται από τον νόμο τα 12ΩΡΑ;;;; Στη Γερμανία πάντως που βρίσκομαι εγώ, ούτε για πλάκα. Σε τί είδους εργοδότη βρίσκεσαι;Και εμείς σκεφτόμαστε να γυρίσουμε στην πανέμορφη πατρίδα μας (εγώ εδώ γνώρισα και τον άντρα μου και έκανα οικογένεια) αλλά ομολογώ ότι αυτό που με κρατάει είναι το ανθρώπινο ωράριο εργασίας που σου επιτρέπει μία ομορφη καθημερινότητα. Πως θα φτάξεις τη ζωή σου αν μόνο κοιμάσαι και δουλεύεις; Ε;;;

Κάνε αυτό που θα σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένη. Με εξαίρεση λίγους, για τους υπόλοιπους ο χρόνος (στην περίπτωση σου και το κοινωνικό περιβάλλον) είναι αντιστρόφως ανάλογος του χρήματος και της κάλυψης των επιθυμιών και κάποιων αναγκών. Ζυγίζεις και διαλέγεις, εγώ θα σου πρότεινα να κάνεις πολυδιάστατες επιλογές και ας μην είναι οι πιο κερδοφόρες με τα τωρινά δεδομένα.

Online dating

Κάπως έτσι και εγω. Ανάλογο διαστημα εξω. Χειροτερα ωραρια. Μηδεν ζωη. Αποφάσισα να γυρισω.Ολα καλα, αλλα στη ζωη υπαρχουν και αλλες προτεραιοτητες.Και θα ηθελα καποτε να κανω και εγω οικογενεια. Αλλα αυτο δε συμβιβαζοταν με αυτο που ζουσα.Συνειδητοποιησα οτι η ζωη μου περιοριζοταν στη διαδρομη δουλεια - σπιτι και το αντιστροφο.Και οτι περα απο οση ασφαλεια μπορει να μου εξασφαλιζε ο μισθος μου, η ταξη, το συστημα υγειας, υπηρχαν χαζα πραγματα που μου στερουσαν ποιοτητα ζωης. Πχ. το να πρεπει να παιρνω σειρα καθε ΣΚ (οι μονες μερες που μου εμεναν και μπορουσα) για μπουγαδα στο πλυντηριο της πολυκατοικιας. Εκανα οτι μπορουσα για να ενσωματωθω και να προσαρμοστω. Με τετοια ωραρια, λιγα τα περιθωρια και μεγαλη η κουραση.Η μονη ξεκουραση το βραδυ, να χαζευω λιγο στο κινητο (μεταξυ αλλων και εδω).Και η μοναξια απιστευτη. Προσπαθησα να κανω οσο μπορω παρεες εξω για να εχω κοινα ενδιαφεροντα, να ενσωματωθω οσο μπορω. Να βελτιωσω τη ζωη μου. Να μιλω ακομα πιο τελεια τη γλωσσα. Δε γινοταν. Ο κοσμος κλειστος. Ο χρονος ελαχιστος.Ειχα την τυχη να κρατησω καλη επαφη με οσους εμειναν πισω, στην Ελλαδα.Διαβαζα προχθες μια εξομολογηση. Αντιστοιχα μελαγχολικη. Απο καποιον στο εξωτερικο. Σαββατο βραδυ. Βροχη. Αισθημα μοναξιας. Την εζησα πολλες φορες αυτη την εικονα. Μου ειναι γνωριμη.Ο γυρισμος εχει απιστευτες ομορφιες. Πράγματα απλα, οπως ενας περιπατος στον ηλιο. Να δεις τους φιλους, να εισαι κοντα στους δικους σου.Μεσα στη χαζομαρα του συστηματος και την κριση, συναντησα ατομα πολυ προθυμα να με εξυπηρετησουν στην καθημερινοτητα.Απιστευτη και η ανασφάλεια. Πολυ πιθανο να μην τα καταφερω επαγγελματικα. Δεν ειμαι σιγουρος τι θα κανω, και αν θα κατσω η θα ξαναφυγω.Μου φαινεται δυσκολο να κανω τους ιδιους συμβιβασμους. Μοναξια. Κουραση και μονο. Καμια προοπτικη να προχωρησω στην προσωπικη μου ζωη.Ιδανικα θα εμενα μαλλον εξωτερικο, με πιο ανθρωπινους ρυθμους ζωης. Η εξωτερικο, με καλες δοσεις Ελλαδας (πχ. μερικη απασχοληση και καποια δραστηριοτητα υποτυπωδη στην Ελλαδα).Οπως και να χει, χαιρομαι ομως που το ακούω.Απο ελληνες στο εξωτερικο (και ειχα γνωρισει πολλους) ειχα την ιδεα της αλεπους με την κομμενη ουρα. Οτι ολα ειναι ιδανικα και δεν υπαρχει καλυτερο.Ισως να ηταν οι τυχεροι.Εμενα παντως δε με αντιπροσωπευε, και αισθανομουν καθε φορα να με κοροιδευουν (ή να κοροιδευουν τον εαυτο τους) καθε φορα που ξεκινουσε αναλογη συζητηση.Αυτα. Εστω και ασυναρτητα. Βαριεμαι να το ξαναδιαβαζω. Ελπιζω να βγαζει εστω και καποιο νοημα.

Πείθεις τον εαυτό σου από 31 χρονών ότι θα μείνεις μόνη κι άτεκνη; Είσαι πολύ νέα για τα δεδομένα της εποχής μας. Κάποιος θα βρεθεί και για σένα. Ψάξε για παρέα και σε κανέναν ελληνικό σύλλογο.