ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θέλεις εμένα, θέλεις αυτό που είμαι μαζί σου. Σου αρέσει ο καθρεφτισμός σου, σε μένα. Ο αντικατροπτισμός αυτών που νιώθω για σένα. Σου λείπω όταν φεύγω, επειδή σου λείπειη προσοχή μου. Αλλά δε σου λείπω εγώ, αλλά αυτά που σου δίνω. Αυτό που μπορείς να είσαι μαζί μου. Αυτά που μπορείς να πεις. Εμένα δε με ξέρεις ακόμα, δε με έχεις μάθει. Δεν ξέρεις τι θέλω, τα όνειρά μου, τους φόβους μου, τις ανασφάλειές μου, δεν ξέρεις τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν ξέρεις πόσο μου αρέσει να χαζεύω στον ουρανό, πόσο θα ήθελα να κάτσουμε μαζί να δούμε μια ανατολή, μια δύση... δεν ξέρεις την ιστορία μου. Δε ρωτάς ουσιαστικά. Έχεις μια ιδέα, μια συνολική εικόνα, μια επιφάνεια γύρω από μένα. Δεν ξέρεις το βάθος, μπορεί να το έχεις φανταστεί, από πράγματα που κάνω, αλλά δεν κάνεις αρκετή προσπάθεια να το δεις. Δε μ' αφήνεις να σου δείξω, να σου πω αυτά που θέλω. Με μπλοκάρεις συναισθηματικά. Έχεις κι εσύ συναισθηματική εμπλοκή, έτσι έχεις συνηθίσει νομίζω. Προσπάθησα να σε ανοίξω λίγο-λίγο κι όποτε νιώθω πως έχω κάνει ένα βήμα μπροστά, με ματαιώνεις, μου αποδεικνύεις με μια κίνηση, με μια λέξη ότι κάνω λάθος. Κλείνεσαι πάλι, αποσύρεσαι, μέχρι να επανέλθεις, μέχρι να σου λείψω, μέχρι να σε δεχτώ. Για πόσο; Πάλι απ' την αρχή κι απ' την αρχή κι απ' την αρχή. Μα πόσες αρχές να έχει; Το τέλος πού είναι; Πότε τελειώνει η αγάπη;Ε.