ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι μας αυτό δεν ψάχνουμε; ένα νόημα. Εγώ από μικρό παιδί παλαβωμένο ήμουνα. Ήθελα ουσιαστικές επαφές. Βέβαια τότε με την αφέλεια μου ανεχόμουν περισσότερο, συγχωρούσα ευκολότερα γιατί νόμιζα ότι αυτό ήταν το νόημα. Το λένε ανιδιοτέλεια από όσο ξέρω. Αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο αυτοσεβασμός. Και τρώγοντας τα μούτρα μου, έμαθα και να φεύγω όποτε χρειαζόταν. Λίγο καλά να μου φερθείς και θα δώσω τα πάντα. Δηλαδή θα έδινα τα πάντα. Τώρα βάζω όρια. Πελώρια. Κάναμε και ομοιοκαταληξία. Κάποια στιγμή βρήκα το νόημα σε ανθρώπους που με δέχτηκαν όπως είμαι. Αλλά τίποτα δεν κρατάει και για πάντα. Θες οι συνθήκες; Θες οι αποστάσεις; Οι αλλαγές που δεν μπορείς να τις προβλέψεις; Βρίσκομαι σε μια αίθουσα αναμονής και παρακολουθώ αφίξεις και αναχωρήσεις. Και κάπως έτσι σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 27. Δεν ξέρω πού έχει πάει το γαμημένο νόημα. Ίσως το βρίσκω σιγά σιγά στον εαυτό μου. Λίγα πράγματα μου αρκούν. Τα βιβλία μου, οι ταινίες, το τρέξιμο, ένας καφές και μια μπύρα πού και πού. Δε θέλω τις τεράστιες παρέες. Ο πολύς κόσμος με φθείρει. Σχέση δεν έχω κάνει ποτέ μου. Δεν έχω ερωτευτεί (εσείς πώς το κάνετε κάθε 6 μήνες;). Φοβάμαι. Πολλά πράγματα. Κυρίως το να ανοιχτώ και να ελπίζω σε κάτι μόνο και μόνο για να το χάσω. Αν πονέσω από έρωτα νιώθω ότι θα καταστραφώ (αλλά θα αξίζει θα μου πείτε). Ξέρω είναι λάθος να προκαταλαμβάνεσαι αρνητικά. Αλλά βλέπω και ακούω τόσα κουλά γύρω μου που ειλικρινά ενώ θέλω όσο τίποτα άλλο να το ζήσω κι αυτό, γίνομαι επιθετική με τους άντρες. Δουλειά δεν έχω. Ασχολούμαι με σπουδές για 2η φορά για να μην κάθομαι άπραγη ευχόμενη να μου προσφέρει κάτι παραπάνω ακόμα ένα χαρτί. Τίποτα δεν είναι όπως νόμιζα. Πού είναι το νόημα; λίγο στους άλλους; λίγο στον ίδιο μας τον εαυτό; Δεν έχω και πολύ αισιοδοξία είναι η αλήθεια. Τουλάχιστον παρηγοριέμαι με το σκεπτικό ότι δεν υποκρίνομαι την ευτυχισμένη. Όπως κάτι "τυχεροί άλλοι" που κυκλοφορούν με τα διάπλατα χαμόγελα τους και τα έχουν όλα και πάλι κάτι τους φταίει. Κι όλοι αυτοί έρχονται να παραπονεθούν μαντέψτε σε ποιον; Σε μένα και άτομα σαν εμένα. Μας έχουν ως κάτι ανάμεσα σε ψυχολόγους και zen masters... ότι εμάς τίποτα δεν μας απασχολεί και είμαστε τέρατα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας. Ε μπούχτησα! Φτάνει ρε. Δε σας θέλω. Θα πάρω μια ψαρόβαρκα το μωρό μου και άντε γεια.