ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω δυο παιδιά είναι 26 και 29 ζούμε όλοι στο Βέλγιο έχουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους. Όταν ήταν μικρά πηγαίναμε κάθε χρόνο στο χωριό στους γονείς μου μέχρι που ενηλικιωθήκανε και άρχισαν να σχεδιάζουν μόνα τους τις διακοπές τους με τους φίλους τους. Για ένα διάστημα παλιά που είχα σοβαρά προβλήματα μείνανε εκεί για δυο χρόνια, σε αυτό το διάστημα πήγαινα όσο πιο συχνά μπορούσα να τα δω και μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Ήταν δύσκολα γιατί ενώ φρόντιζαν να μην τους λείψει τίποτε, από την άλλη η γιαγιά τους τα πίεζε να είναι πρώτα στο σχολείο. Ήταν πάντα και οι δυο πολύ καλοί μαθητές και δεν χρειαζόταν, είχαν μάθει αλλιώς εδώ πιο χαλαρά. Ειδικά η κόρη μου που είναι πιο ευαίσθητη και αγχώνεται εύκολα υπόφερε αλλά η μητέρα μου δεν άκουγε κανέναν μέχρι και την δασκάλα είχα βάλει να της μιλήσει η οποία είχε καταλάβει ότι ασκούσε πίεση. Τα έβαζε να μάθουν τα επόμενα μαθήματα απέξω ενώ η δασκάλα της είχε πει ότι δεν βοηθάει και δυσκολεύει την δουλειά της. Εκείνο το διάστημα χώρισα και τα επόμενα χρόνια ήρθαν αρκετές φορές σε σύγκρουση με την μητέρα μου γιατί ενώ από τη μια τους έκανε όλα τα χατίρια από την άλλη καμιά φορά κατηγορούσε τον πατέρα τους. Ο γιός μου έκανε πως δεν άκουγε ή έφευγε αλλά η κόρη μου γινόταν θηρίο και μαλώνανε πολύ. Της είχα πει πάρα πολλές φορές να μην μιλάει άσχημα στα παιδιά για τον πατέρα τους αλλά δεν άκουγε τίποτε. Προσπαθούσα όσο γινόταν να έχουν τα παιδιά μια καλή επικοινωνία με τον πατέρα τους και η μητέρα μου δεν μπορούσε να το χωνέψει γιατί τον αντιπάθησε από την πρώτη στιγμή θεωρώντας ότι δεν είναι ισάξιός μου λόγω διαφοράς μορφωτικού επιπέδου. Με τα πολλά αφού είχα δει ότι δεν σταματούσε να επεμβαίνει τα τελευταία χρόνια πήγαινα με τα παιδιά σε κάποιο νησί διακοπές και μόνο λίγες μέρες πηγαίναμε στους γονείς μου. Από όταν μεγάλωσαν πηγαίνουν όποτε θέλουν καμιά φορά κάθε δυο χρόνια λίγες μέρες. Τηλεφωνική επικοινωνία δεν έχουν καθόλου ούτε ο γιος ούτε η κόρη. Τώρα η μητέρα μου αρρώστησε και πηγαινοέρχομαι στο χωριό την βλέπω φοβάται ότι ήρθε το τέλος. Δεν μου λέει στα ίσια ότι θέλει να δει τα παιδιά αλλά το βλέπω μου λέει να τους δώσω φιλιά και χαιρετίσματα και κάθε φορά μου έρχεται να πεθάνω. Ντρέπομαι και λυπάμαι πάρα πολύ που ξέρω ότι τα παιδιά δεν θα σηκώσουν το ρημάδι το τηλέφωνο να της πούνε δυο λόγια. Για να πάνε να τη δούνε δεν το συζητώ καν, πρέπει να πω ότι είναι πολύ πολυάσχολα και τα δυο. Φυσικά θα μπορούσαν να κάνουν ένα τηλέφωνο αλλά δεν πρόκειται. Με τα παιδιά μου έχω στενές σχέσεις κάθε μέρα θα τηλεφωνήσουν και περνάνε από το σπίτι δυο τρείς φορές την εβδομάδα μαζί ή ο καθένας με το ταίρι του. Αυτό είναι το μοναδικό θέμα για το οποίο αρνούνται να μιλήσουν μαζί μου, εκτός αν νευριάσουν τότε μου λένε για τις φορές που κακολόγησε τον μπαμπά τους ή για την ιστορία με το σχολείο. Τα πάντα συζητάμε αλλά όταν πρόκειται για τη μητέρα μου σηκώνουν τοίχους. Τον παππού τον θέλουν περισσότερο αν δεν ήταν η μητέρα μου όπως είναι θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ξέρω ότι η μητέρα μου μπορεί να γίνει κακιά καταλαβαίνω και τα παιδιά αλλά αυτή η κατάσταση είναι ανυπόφορη για μένα. Ξέρω ότι αν φύγει η μητέρα μου θα έρθουν στο χωριό για να με στηρίξουν και για τον παππού τους, αλλά με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι κάθε φορά που της μιλάω ή όταν την βλέπω. Πιστεύω ότι και η ίδια καταλαβαίνει ότι έφταιξε αλλιώς θα με ρωτούσε που είναι τα παιδιά και γιατί δεν έρχονται. Την τελευταία φορά που μάλωσε με την κόρη μου ήταν το καλοκαίρι που πέρασε, η κοπέλα πήγε με την παρέα της διακοπές στην Ελλάδα και στα ενδιάμεσα είχε πει στα παιδιά ότι θα πάει τρεις μέρες στο χωριό. Πήγε και αγόρασε ένα δώρο για τον πατέρα της και όταν το είδε η γιαγιά της αγρίεψε πάλι και της είπε ότι ο πατέρας της είναι ένας άχρηστος και δεν χρειάζεται να του πηγαίνει δώρα. Ο πατέρας μου μάλωσε τη μητέρα μου αλλά δεν σταματούσε και η κόρη μου μάζεψε τα πράγματα κλαίγοντας και έφυγε μέσα στη νύχτα πήγε σε ξενοδοχείο και την άλλη μέρα επέστρεψε στους φίλους της. Αυτά είναι και άλλα τόσα δεν υπάρχει λύση το ξέρω ματώνει η ψυχή μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε.