7.2.2016 | 20:02
Δεν είναι ακριβώς απορία όσο συνειδητοποίηση.
Α. έκανα οτι περνούσε από το χέρι μου και την ταλαιπωρημένη μου ψυχή να σε κάνω να γυρίσεις κοντά μου. Όμως, δεν σε πίστευα όταν μου έλεγες πόσο εκδικητικός μπορείς να γίνεις. Ήλπιζα όμως, η αγάπη σου να είναι τόσο δυνατή ώστε να ξεπεράσει τις ανασφάλειες. Έκανα οτι ήταν δυνατον και δεν γύρισες. Πως να συνεχίσω ξέροντας πως εκείνος που θα ήθελα να είμαι συνειδητά μαζί του, να είναι ο συνοδοιπόρος της ζωης μου, δεν θέλει το αντίστοιχο? Η αγάπη δεν φεύγει. Επαιξα και εχασα. Π.
