Δε ξερω αν το δεις αυτο το σχολιο αλλα θα κανω μια προσπαθεια να το γραψω ισως και το δεις. Αυτην την εξομολογηση νιωθω σαν να την εγραψα εγω. Και εγω ειμαι ησυχη και αντιδρω σπανια. Με εχουν για δεδομενη. Με κοροιδευουν και με υποτιμουν. Ολα αυτα στην εφηβεια βεβαια γιατι τωρα απλα ειμαι χεσμενη απο ολους. Ειμαι σαν αορατη στην σχολη μου αλλα δε με νοιαζει να τους γνωρισω, το θεωρω ψυχικο βαρος το να γνωριζω ατομα πια. Δε ξερω τι να τους λεω. Με εχουν για χαζη και εμενα. Και οσοι δειχνουν ''συμπαθεια'' ειναι απο μακρια, σαν λυπηση, τους φαινομαι μια καημενουλα ακριβως οπως το πες. Στο λυκειο εκανα και εγω παρεα με μια ψιλο χαζη και ηταν και ψωναρα, που οταν της ελεγα οτι νιωθω ασχημη, μου ειπε με ενα ''συμπονετικο'', καημενο υφος ''να πω την αληθεια ναι εισαι λιγο''. Και μολις βρηκε αγορι με παρατησε, οχι οτι νοιαστηκα βεβαια. Και εγω γενικα συνηθιζω να λεω αν τυχει να μιλησω απο facebook να ανοιγομαι και να ειμαι απλος ανθρωπος και με θεωρουν παραξενη η δεδομενη, η ''βαριομαστε η εχουμε καυλες'' ας της μιλησουμε. Και γενικα νιωθω απαισια, μπερδεμενη, ενα κινουμενο, αορατο τιποτα που δεν επηρεαζει τιποτα ουτε ανηκει και ταιριαζει πουθενα.Λογικο να βαρεθεις κοπελα μου. Στειλτους ολους στο διαολο. Μπορεις και χωρις αυτους να ξερεις.
7.4.2020 | 04:14
Δεν με πάει κανείς
Γενικώς είμαι ήσυχη και αντιδρώ σπάνια, δεν μιλάω πολύ γιατί έχω ανασφάλειες, πολλά άτομα δεν με πάνε, όταν μιλαω με γράφουν και με υποτιμάνε. Με αγόρια πάντα είχα θέμα και με φίλες, πάντα εκμεταλλευόντουσαν ότι δεν είχα πολλές φίλες στο σχολείο και έτρωγα μπουλινγκ επειδή «δεν ανηκα κάπου» και ήμουν το εύκολο θύμα. Όταν μπαίνω σε κάποια παρέα καινούργια, πάντα με έχουν για καημένη αμίλητη και χαζούλα και με λυπούνται γιατί τους φαίνεται ότι νιώθω άβολα. Με έχουν πει και βαρετή, λογικό μεν αν και νευριάζω, βλέπω και αλλά άτομα που είναι κλειστά προς τα έξω και στην παρέα τους είναι έξω καρδιά και δεν έχουν θέμα με αυτό. Αναρωτιέμαι πως θα αισθάνονται όταν η παρέα τους τους αφήσει ή μήπως είναι τόσο δεμένοι εδώ και καιρό που δεν τους φαίνεται πιθανό ; Εγώ θέλω άτομα γύρω μου και νιώθω άγχος όταν δεν έχω κάποια πάρεα και όταν μπαίνω σε κάποιο περιβάλλον καινούργιο αν δεν βρω άτομα να κολλήσω αισθάνομαι σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όταν κανω σχεσεις δεν είμαι προσεκτική και ανοίγομαι πολύ και προσπαθώ πολύ και στο με έχει κάψει, δεν είμαι επιφυλακτική και στο τέλος με παίρνουν για δεδομένη. Άτομα τα οποία είναι τελείως Αποκλεισμένα μέχρι και αυτά με υποτιμούν, πχ στο λύκειο ήταν μια που ήταν ψιλό καθυστερημένη και την έκραζαν όλοι και επειδή την έκανα παρέα γιατί δεν είχα κάποιον άλλον με υποτιμούσε συνέχεια, να σε άλλους συμμαθητές δεν τολμούσε να μιλήσει έτσι , με είχε για σκουπίδι. Βαρέθηκα πια, μέχρι και μερικοί συγγενείς μου το κάνουν αυτό.
4
