ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το λέω και ακόμα δεν το πιστεύω 100%. Η αλήθεια είναι ότι έχω ακόμη 5-6 χρόνια μπροστά μου να συνεχίσω να προσπαθώ. Αλλά δεν έγινε στα 29 θα γινει στα 40;; Ας μην γελιεμαι. Είναι κάτι που δεν θα ζήσω. Έχω ακούσει χιλιάδες ιστορίες με αίσιο τέλος, όμως μάλλον έχω κάτι που δεν λύνεται εύκολα ή δεν βρήκα τους κατάλληλους γιατρους και τώρα είμαι ήδη 35 χρόνων. Οι φίλοι μου έχουν πλέον όλοι από δύο παιδιά. Και το μεγαλύτερο είναι 6 χρόνων, όσα χρόνια προσπαθώ δλδ. Έξι ολόκληρα χρόνια, γεμάτα κλάμα και θρήνο για μια εμπειρία που δεν θα ζήσω ποτέ. Γεμάτα έξοδα, πολλά έξοδα..χωρις αποτέλεσμα. Γεμάτα φόβο για το μέλλον. Γεμάτα από ένα είδος αποκλεισμού από τους συνομιληκους μου, αφού δεν έχουμε πλέον κοινά ενδιαφέροντα εφόσον δεν έχω παιδιά. Ξέρω ότι δεν έχω το χειρότερο πρόβλημα στον κόσμο. Ούτε απειλείται η ζωή μου, ούτε είναι σίγουρο πως αν κάνω παιδί ή ζωή μου θα είναι ροδινη. Αλλά είναι κάτι που δεν θα έχω ούτε καν την ευκαιρία να ζήσω. Και το χειρότερο... Στερω κι από τον άντρα μου την ευτυχία να το ζήσει. Κι ας μην μου το έχει πει ποτέ. Και απευθύνομαι σε όσους περνούν τα ίδια. Όσοι δεν το έχουν ζήσει, δεν έχουν ιδέα πως είναι να παλεύεις με το τέρας της υπογονιμοτητας. Γι αυτό και συνήθως απαντούν εκ του ασφαλούς. Ε και τι έγινε. Υιοθέτησε. Δεν το έχω αποκλείσει. Αλλά, για μένα, αυτό είναι ένα είδος φιλανθρωπίας και δεν ξέρω αν είμαι τόσο συμπονετικη και φιλάνθρωπος, παρότι θαυμάζω όσους έχουν υιοθετήσει παιδιά. Απλά, θα ήθελα αυτό που συμβαίνει σε όλη τη φύση να μου συμβεί και εμένα φυσιολογικά ή έστω τεχνητά, και να ζήσω όλη την εμπειρία από την αρχή. Είναι ακαρδο να λες σε ένα άνθρωπο που παλεύει με την υπογονιμοτητα, εντάξει, πήγαινε υιοθέτησε, χωρίς να σκέφτεσαι πόσο σημαντική απόφαση είναι αυτή και για το γονιό και για το παιδί, αλλά και πόσο δύσκολη και χρονοβόρα μπορεί να είναι η όλη διαδικασία της υιοθεσίας. Γενικά, είμαστε άκαρδοι με τα προβλήματα των άλλων, γιατί δεν έχουν χτυπήσει τη δική μας πόρτα και έχουμε τη λύση στο τσεπάκι μας. Τελικα, μετά από όλα αυτά, αρχίζω και συμβιβάζομαι με την ιδέα. Έχω αρχίσει να κάνω οτιδήποτε άλλο για να ξεχνιέμαι. Από χορό, σπουδές και να δουλεύω όλη μέρα, έστω και για ελάχιστα χρήματα, αρκεί να μην σκέφτομαι. Και δεν σκέφτομαι. Και περνάω καλά. Και πραγματοποιω καποια όνειρα που είχα από παιδί. Και κάποιες μέρες λαμπω από χαρά. Κι ίσως και να σκεφτώ ότι μπορεί και να είμαι και λίγο τυχερή γιατί πέτυχα κάποια πράγματα που αν είχα παιδί, δεν θα μπορούσα να τα κάνω. Αλλα αυτή η ζωή ήταν το plan B. Το plan A ήταν η δημιουργία της δικής μου οικογένειας. Φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω όλα και να είμαι μια μάνα με γνώσεις, που δεν άφησε τα ενδιαφέροντα της. Θα μπορούσα να μάθω τόσα πολλά πράγματα στο παιδί μου, θα προσπαθούσα κι ύστερα από λίγο καιρό, να δουλεύω κιόλας. Θα ήμασταν μια οικογένεια. Αυτή τη λέξη δεν θα την έχω ποτέ απόλυτα δική μου. Πάντα θα είμαι ένα κομμάτι άλλων οικογενειών. Δεν θα χτίσω τη δική μου. Γιατί όσο εγώ σχεδίαζα, ο Θεός; η μοίρα; Δεν ξέρω, πάντως σίγουρα γελούσαν με χάχανα. Σιγουρα έχω όλα τα καλα του κοσμού. Αλήθεια τα έχω. Και είμαι ευγνώμων, αλλά δεν ξέρω πως είναι η ζωή χωρίς δική σου οικογένεια. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο φασαρία με γονείς, αδέρφια, γιαγιά.. Και τώρα, σιωπή... η οποία θα γίνεται μεγαλύτερη με τα χρόνια.. Γιατί και οι γονείς μου δεν θα ζούνε για πάντα. Όχι ότι, αν έχεις παιδιά είναι σίγουρο ότι θα είναι κοντά σου, αλλά γιατί να μην έχω την ευκαιρία να το ζήσω; Κανείς δεν ξέρει την απάντηση. Ο καθένας έχει το δικό του Γολγοθά σε αυτή τη ζωή. Εμένα μου έτυχε η υπογονιμοτητα. Και πρέπει να ζήσω. Γιατί η ζωή είναι δώρο.