ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως οι γονείς που το κάνουν αυτο να έχουν λίγη περισσότερη αδυναμία στο παιδι που τους μοιαζει ή στο πιο αδύναμο.Πολλές φορές βέβαια οι γονείς το κάνουν ασυναίσθητα χωρίς να το αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι. Μακάρι να υπήρχε υποχρεωτική Σχολή γονέων, η κοινωνια μας θα ήταν πολυ καλύτερη και ο κοσμος πιο ευτυχισμένος.

Εγώ έχω τέσσερις και δεν τους ξεχωρίζω, ούτε έχω αδυναμία σε κάποιον. Όμως για τον μεγάλο μου γιο ανησυχώ περισσότερο και τον έχω μεγαλύτερη έγνοια για τους εξής λόγους:1. Έχει δυσανεξία στη γλουτένη και πιέζεται με το θέμα της διατροφής (διαγνώστηκε σχετικά πρόσφατα).2. Τον έφερα 3 χρονών από Ελλάδα και δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Είναι πολύ κοινωνικός κι ομιλητικός και όταν βρέθηκε σε περιβάλλον που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει τον πείραξε πάρα πολύ. Ακόμη και τώρα το λεξιλόγιο του δεν είναι τόσο προχωρημένο όσο στα Ελληνικά η στα Γερμανικά και πολλές φορές εκνευρίζεται γιατί δε μπορεί να πει ακριβώς ο,τι θέλει.Αντιθέτως οι δίδυμοι γεννήθηκαν εδώ κι έχουν ο ένας τον άλλον κι ο μικρός είναι ακόμη μωρό.Μήπως συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Εγώ λέω ότι δεν τους κόβει τόσο πολύ και το κάνουν κατά λάθος.

Γιατί είναι κακοί γονείς!

Δεν είναι ότι κάνουν διακρίσεις. Απλά με κάποια από τα παιδιά τους ταιριάζουν περισσότερο σαν χαρακτήρες, γιατί τους σέβονται και τους στέκονται πιο πολύ ως παιδιά. Το πρώτο τους δίνει τη χαρά ότι πρωτοέγιναν γονείς, το μικρό το θεωρούν πιο απροστάτευτο, το μεσαίο νιώθει κάπως πιο παραγκωνισμένο λένε πολλοί. Όμως δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα. Οποιοδήποτε δάχτυλο και να κοπεί από ένα χέρι πονάει. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη των γονιών απέναντι στα παιδιά τους.

Συνήθως δύο τινα συμβαίνουν:1. έμφυλη διάκριση (σε παλαιού τύπου πικογένειες)2.κάποιο από τα παιδιά θεωρείται πιο αδύναμο να ανταπεξέρθει στη ζωή και του κάνουν τα χατήρια για να το ισορροπήσουν/βοηθήσουν. Μοιραία το βάρος πέφτει στο άλλο παιδί. Παραλλαγή αυτού, κάποιος παιδεύει περισσότερο το γονιό για Χ λόγους και ο γινιός βρίσκει ανακούφιση εκεί που τον παιδεύουν λιγότερο. Δεν είναι βεβαίως σωστό να συμβαίνει, ποιός λέει το αντίθετο, αλλά συμβαίνει όπως παρατηρούμε.

Δεν ειμαι γονιος αλλα το εχω βιωσει ως παιδι και σε παιδια αλλων μεγαλωνοντας.Ειναι ασχημο ναι.Θα ελεγα οτι ξεκιναει απο παλια,(καταλοιπο πατριαρχιας θα το ελεγα ξεκαθαρα) γιαγιαδες και παπουδες ειχαν αδυναμια στο "κοπελι" να το γραψω ετσι,ανθρώπινες αδυναμίες.Αλλοι εχουν λογω του οτι ειναι το πρωτο παιδι,αλλοι λογω ονοματος,αλλοι αν ειναι αγορι ή κοριτσι ,αν ειναι του γιου ή της κορης κλπ. περνανε περισσοτερο χρονο με το ενα παιδι πχ ο πατερας με το γιο κλπ.Οπως και να εχει το μη ευνοημενο παιδί νιώθει απόρριψη και απο εκει ξεκινανε πολλα ψυχολογικα μεταγενεστερα θεματα για το ιδιο το παιδι.