21.3.2012 | 10:22
δυσκολα
πως μπορείς να νιώθεις ευτυχισμένος όταν ξέρεις ότι άνθρωποι δίπλα σου έχουν χάσει τα παιδιά τους; τα παιδιά τους... ας πούμε, μια φίλη της μάνας μου πρόπερσι έχασε το παιδί της, 19 χρονών, πιο μικρός κι από μένα, από δυστύχημα. σε άσχετες στιγμές που νιώθω χαρούμενη χωρίς λόγο και τυχαίνει να τη σκεφτώ μαυρίζω. κάθε φορά που τη σκέφτομαι και θυμάμαι ότι αυτή δεν μπορεί να απολαύσει τον πρωινό καφέ της ή μια ηλιόλουστη μέρα, ειδικά τώρα την άνοιξη, είναι απερίγραπτο. ξέρεις ότι ποτέ ξανά δε θα νιώσει χαρούμενη. και αν περάσουν χρόνια και επουλωθεί(;) η πληγή, πάντα θα υπάρχει ο πόνος. σίγουρα, δεν υπάρχει χειρότερο απ το γονείς να θάβουν τα παιδιά τους. με συγχωρείτε για την κατήφεια. καλημέρα
