ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
25.10.2019 | 12:33

Είμαι 30 και αισθάνομαι νεκρός...

Είμαι 30 χρονών και χρωστάω 24 μαθήματα για πτυχίο... Πέρασα μέσα από δυσκολίες και με έλλειψη ενός γονέα στη σχολή που ήθελα και μάλιστα από τους πρώτους. 1ο έτος όλα καλά. Μετά πρoέκυψαν δυσκολίες που μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ και προτίμησα να τις ¨κρατήσω¨ μέσα μου που μάλλον δεν έπρεπε. Υπήρχαν και περίοδοι που πέρασα πολύ καλά αλλά προσπαθούσα να διαγράψω τα προηγούμενα προβλήματα. Και τα προβλήματα εμφανίζονται πάντα! Επίσης γνωρίζω ότι και ο πατέρας μου υπέφερε από τέτοια "εσωτερικά" θέματα. Πέρυσι αποφάσισα να ξαναξεκινήσω με πολύ δυνατή ψυχολογία! Προέκυψε οικογενειακό πρόβλημα υγείας και δεν μπόρεσα να συμμετάσχω ούτε στην εξεταστική του Ιουνίου αλλά ούτε και του Σεπτεμβρίου. Πάντα άφηνα τα πάντα για το σπίτι μου! Και τα προβλήματα ήταν πολλά! Έλεγα ψέμματα ότι περνάω μαθήματα γιατί πίστευα ότι θα μπορούσα να τα καλύψω με πολύ διάβασμα. Τώρα, είμαι απεγνωσμένος... Έχω απομακρυνθεί από τη σχολή, ΄άλλαξε το πρόγραμμα σπουδών και τρέμω τις επικείμενες διαγραφές. ΤΡΕΜΩ τις διαγραφές! Μίλησα στην μητέρα μου και προσπαθεί να με βοηθήσει. Μάνα είναι! Από την άλλη ο αδερφός μου κατά 5 χρόνια μεγαλύτερος πήρε μόλις 2ο πτυχίο Α.Ε.Ι.. Συγκατοικούμε. Με μειώνει, δε μου μιλάει... Τύψεις, ενοχές και ζήλια με έχουν πνίξει. Και φόβος! Ότι δεν θα καταφέρω τίποτε τώρα και γενικά στη ζωή μου. Ασχολούμαι με κάποια πράγματα και έχω ένα καλό εισόδημα. Αυτό δεν το φοβάμαι. Αλλά η καλοκαιρινή μου δουλεία μου στερούσε πάντοτε την εξεταστική Σεπτεμβρίου. Φοβάμαι, έχω τύψεις, ενοχές και ντρέπομαι για τα ψέμματα μου. Ντρέπομαι την μητέρα μου που με μεγάλωσε μόνη της. Δεν μπορώ να κάτσω να διαβάσω και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ήμουν ο άνθρωπος με το χαμόγελο ό,τι και να συνέβαινε. Εδώ και 1 χρόνο το έχω χάσει... Νιώθω αποτυχημένος... Πριν 4 μέρες απευθύνθηκα σε ψυχίατρο/ψυχολόγο. Μου είπε πως κι άλλοι ξεκινούν ακόμα και στα 40 από την αρχή. Εμένα όμως οι τύψεις με τρώνε! Και η σχολή δύσκολη! Θετικών επιστημών, απλά διαβάζω και περνάνε άγνωστα σύμβολα από μπροστά μου. Νομίζω έχω χάσει τα πάντα... Αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι αξύριστος και άπλυτος. Δεν ντρέπομαι να το πω! Μάλλον κάποια κυρία Κατάθλιψη μου χτυπά την πόρτα... 2 φίλοι μου πρότειναν να βγούμε το βράδυ. Και ο ειδικός και η μητέρα μου μου είπαν "βγες!". Νιώθω κατώτερος... Δεν έχω καμία διάθεση! Το σπίτι με πνίγει, οι δρόμοι με "κατηγορούν" ότι δεν είμαι σπίτι... Δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω κουράγιο... Φοβάμαι και ντρέπομαι... Αλλά θα προσπαθήσω! Ελπίζω η αγωγή να με βοηθήσει. Μακάρι! Αλλιώς δεν ξέρω τι θα κάνω... Θέλω να ουρλιάξω "ΒΟΗΘΕΙΑ" αλλά η μόνη απάντση που θα πάρω μάλλον είναι: "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!"... Γιατί; Γιατί... Θα μπορούσα να τα είχα κάνει αλλιώς, το πιστεύω! Να είχα προσπαθήσει παραπάνω... Και στη σχολή όλοι άγνωστοι και χωρίς χρόνο να πάω... Ας μπορέσω να προχωρήσω,,, Είμαι 30 και αισθάνομαι "νεκρός"...
15
 
 
 
 
σχόλια
Εχω μεγάλη ευαισθησία με το θεμα σου. Αυτη τη στιγμη σου φαινονται ολα βουνο κ αισθάνεσαι αχρηστος ενδεχομένως. Ανέφερες επισης οτι ντρεπεσαι που ελεγες ψεματα στη μαμα σου οτι περνούσες μαθηματα. Τα κατανοώ ολα αυτα κ καταλαβαίνω απο που προέρχονται. Το θεμα ομως είναι τι να κανεις απο δω κ περα. Αρχικά εκανες παρα πολυ καλα που πηγες σε ειδικο. Απ οτι καταλαβα ξεκινησες κ αγωγή. Φανταζομαι έκρινε ο ειδικός οτι πρεπει οποτε καλα εκανες κ εκει. Απο κει κ επειτα να ξερεις οτι αν εσύ δεν το θελήσεις δε θα γινει τπτ. Πρωτα εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτο σου κ μετα ο ειδικός κ τα φαρμακα. Οσον αφορα στη σχολη τωρα. Ανέφερες οτι ηταν επιλογη σου το αντικείμενο. Τοτε να το προσπαθήσεις, 2 μαθήματα το εξάμηνο. Σιγα σιγα θα γινει (προσωπικά λογω ψυχολογίας κακής- ο, τι εχεις κ συ ειχα, με συνεδρειες κ αγωγή κ γω- επι 2 χρονια έδινα 1 μαθημα το εξάμηνο + οτι ειχα παρατήσει εντελως 2 εξεταστικες οταν ημουν σε άθλια κατασταση- δε σου μιλαω θεωρητικα, βλεπεις)κ θα φτάσεις κ στο πτυχιο. Ευτυχως απο δουλεια εισαι σχετικα οκ απ οτι καταλαβαινω. Αλλα μην απαναπαυτεις σ αυτο κ αφησεις στη σχολη, δεδομένου οτι εξακολουθει να σ ενδιαφερει. Σκεψου το πτυχίο σαν ενα δωρο προς τη μαμα σου. Οσο για τον αδερφο σου ρε παλικαρι, συγνωμη κιολας αλλα, να παει να γμθ. Ευχομαι ειλικρινα να πανε ολα μα ολα καλα! Φιλια πολλα αγαπη μου!
Εγώ πιστεύω θα τα καταφέρεις αν το θες. Μη σκέφτεσαι το 21 και πελαγωνεις. Ένα ένα μάθημα τη φορά. Όταν διαβάζεις θα επικεντρώνεσαι σε αυτό το 1 δεν θα σκέφτεσαι τα άλλα. Το άλλο στην ώρα του. Βάλε ένα πλάνο. Πες θέλω να τελειώσω σε 2 χρόνια σε 1,5 σε 1. Εσύ αποφασίζεις. Αν πεις 2 χρόνια = 6 εξεταστικές = 4 μαθήματα σε κάθε εξεταστική. Άνετα βγαίνει. Και ούτως ή άλλως δεν έχασες χρόνο άσκοπα. Μην αισθάνεσαι άσχημα. Δεν καθόσουν. Δούλευες και βοηθούσες την οικογένεια σου. Όσο για τον αδερφό σου μπορεί κι αυτός να το κάνει για να σε παρακίνησει να τελειώσεις. Μπορεί να στενοχωριεται για σένα. Συζήτησε το μαζί του. Αν δεν καταλαβαίνει απομακρύνσου άλλαξε σπίτι με την πρώτη ευκαιρία. Όσο για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου πιστεύω αν έχεις προετοιμάστει έγκαιρα μπορείς να βρεις χρόνο να πηγαίνεις να δίνεις. Εννοώ να έχεις διαβάσει από νωρίς οπότε τότε με μια πολύ μικρή επανάληψη πας και δίνεις. Φαντάσου την απονομή και εσύ να κρατάς το πτυχίο στα χέρια σου με τους δικούς σου να σε καμαρώνουν! Όσο το σκέφτεσαι αυτό θα βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά!! Μην τα παρατάς!! Πλησιάζεις! Όσο για τα σύμβολα κλπ που δεν θυμάσαι είναι πιστεύω θέμα φόβου και ψυχολογίας. Έχεις δηλιασει. Διάβασε ήρεμα βρες παλιά βιβλία που αναφέρουν τα βασικά που δε θυμάσαι και στο κάτω κάτω υπάρχει το ίντερνετ. Εκεί βρίσκεις τα πάντα που θες επεξήγηση. Φιλιά ελπίζω να βοήθησα!!
Το θέλει δεν το θέλει, είναι δεδομένο πως πρέπει να το πάρει πλέον. Αλλιώς είναι σαν να πετάει όλους τους κόπους του στα σκουπίδια, για το τίποτα.
Έχεις απόλυτο δίκαιο! Πρωτίστως το οφείλω στον εαυτό μου!Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι αν και η λατρεία του παθόντα είναι η μεμψιμοιρία και το να ακούει κατηγόριες. Βέβαια, αυτό εν τέλει δε βοηθάει και πολύ. Και δεν ήταν δα και κάτι extreme! Ένα λόγο συμπαράστασης είπε. Σας ευχαριστώ όλους! Δεν ξέρετε πόσο βοηθάτε! Και σε εσάς ό,τι καλύτερο! Ευχαριστώ και πάλι!
μην το βάζεις κάτω ρε φίλε, ξέρω άτομα απο τη σχολή που το παλέυεουν για πτυχία σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Απλά μην το βάζεις κάτω, τι ειναι τόσοι άλλοι που τα καταφέρνουν καλύτεροι;
Μη γλείφεις αυτιά για να νιώσει ο άλλος καλύτερα. Ο εφησυχασμός είναι κατάρα.Μου φαίνεται αδιανόητο να βγάζει κάποιος σχολή σε 12-13 χρόνια. Να δικαιολογήσουμε 1-2, και σε ακραίες περιπτώσεις 3 χρονακια επιπλέον από το κανονικό, επειδή έτυχε κάτι σοβαρό. Όχι 9+.
Καλός ή κακώς έτσι έχουν τα πράγματα δεν ξέρεις ούτε τι συνέβη στη ζωή του άλλου ούτε έχει και κανένα νόημα να τον κράξεις για κάτι, λες και εσένα περίμενε να του πείς ότι είναι πολλά 13χρονια, ή μήπως ήταν δικά σου τα χρόνια και στα έκλεψε; Δικά του χρόνια, δική του και η ζωή οπότε αν δεν έχεις κάτι θετικό να πεις κάνε μόκο καλύτερα. Επίσης Κανένας εφησυχασμός. Όταν είχα ορκιστεί εγώ μαζί Μ ορκιζόταν μια κυρία 67 ετών. Έγραψα απλά ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάτι, δεν έγραψα ότι θα γίνει μόνο του. Μάθε λίγο να διαβάζεις απλά Ελληνικά λοιπόν, γτ από τα αρχαία μου φαίνεται έχεις χάσει επαφή με τη σύγχρονη γλώσσα..
Καταρχάς, δεν αναφέρθηκα στον εξ και προφανέστατα δεν τον έκρινα-έκραξα για κάτι. Αναφέρθηκα ξεκάθαρα στις δικές σου συμβουλές. Θεωρώ πως γλείφοντας αυτιά και λέγοντας πράγματα τύπου "όλα θα πάνε καλά", δεν βοηθιέται ο άλλος. Σίγουρα μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε στη ζωή του καθενός, αυτό δε σημαίνει όμως πως θα του μιλήσουμε με επιείκεια, για να μην πληγωθεί. Πρέπει να μιλάμε ρεαλιστικά και με ειλικρίνεια. Θεωρώ πως τα τόσα χρόνια είναι λίγο υπερβολικά σε αριθμό. Π φανώς δεν έφταιγαν μόνο οι συγκυρίες, αλλά η αντιμετώπιση του εξ. απέναντι στις συγκυρίες. Ίσως είχε κάποιο θέμα προγραμματισμού, ανευθυνότητας ως ένα βαθμό, και αναβλητικότητας ίσως. Συμβουλή μου είναι να πειθαρχήσει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του, ώστε να διορθώσει τη κατάσταση. Επίσης, πρωτη και καλύτερη υποστηρίζω πως ποτέ δεν είναι αργά, και το πιστεύω πραγματικά. Ο χρόνος δεν έχει τόση σημασία. Το τελικό αποτέλεσμα μετράει για μένα. Και το τελικό αποτέλεσνα μπορείς πάντα να το ανατρέψεις, με την προυπόθεση πως θα αλλάξεις κάποια πράγματα στον εαυτό σου. Δεν καταλαβαίνω που είδες εσύ το κράξιμο και τον αρνητισμό. Το "όλα θα πάνε καλά", για εμένα είναι απλώς ένας εφησυχασμός, που δεν βοηθάει. Τα 8 χρόνια είναι υπερβολικά, οπότε πρέπει να δράσει άμεσα ώστε να διορθώσει τη κατάσταση.
Scroll to top icon